ตอนที่ 1 : merry everything, minle
24th Dec.
.
.
.
Knock! knock!
"เฉินเล่อ มาเปิดประตูให้หน่อย"
ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเรียกของใครบางคนที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตูหน้าห้อง ให้ตายสิ ในเวลาเช้าของวันหยุดแบบนี้มันควรเป็นเวลานอนรึเปล่าวะ อยากจะตะโกนออกไปบอกว่ากลับไปก่อนได้ไหมแล้วเที่ยงค่อยมาหาใหม่ละกัน
"เฉินเล่อโว้ย เปิดประตู" เสียงของคนที่อยู่หน้าห้องยังคงทำหน้าที่เรียกผมได้ดีเลยทีเดียว
"เฉินเล่อ นับหนึ่งถึงสามถ้ายังไม่เปิดกูพังประตูมึง"
"หนึ่ง"
"สอง"
.
"สาม"
"มึงจะไม่เปิดให้กูจริงๆเหรอ" เพื่อนผมเป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดเลยว่ามั้ย
หลังจากพยายามจะหลับตานอนต่อ(แน่นอนว่าหลับไม่ลง)โดยที่ยังคงมีเสียงโวยวายไม่หยุดจากหน้าประตู ผมจึงตัดสินใจลุกขึ้นมาจากเตียง สะบัดผ้าห่มออกและเดินไปเปิดประตูให้
"เปิดช้าจังว-"
"รำคาญว่ะจีซอง" ผมพูดตัดมันและจับลูกบิดประตู
ปัง!!
ปิดประตูใส่หน้ามันซะ
....................
"มึงนี่มันน่าหงุดหงิดจริงๆเลยเฉินเล่อ" เมื่อผมปล่อยให้จีซองเข้าห้องมา เจ้าตัวก็หอบของพะรุงพะรังที่ซื้อมาให้ผมวางไว้บนโต๊ะเคาเตอร์บาร์ ทั้งยังคงบ่นไม่หยุด
"อือ มาทำไม" ถามขึ้นหลังจากที่ยอมนั่งฟังมันบ่นพร้อมทำหน่าเบื่อหน่ายใส่มาสักพัก ให้ตาย เวลานอนอันมีค่าของผมต้องเอามาฟังมันบ่นเป็นหมีอย่างงี้หรือไง
"เอาของมาเซ่นและกูจะลากมึงออกไปข้างนอก"
"ไม่ไป" ผมตอบกลับทันทีที่มันพูดจบ
"ออกไปสูดอากาศข้างนอกบ้าง รู้นะว่ามึงตั้งใจจะนอนตายซากอยู่แต่ในห้องจนกว่าจะโรงเรียนจะเปิด"
"หนาวจะตายอยู่แล้วมึงจะให้กูออกไปสูดอากาศบ้าบออะไร"
"อย่าโง่ แค่อยากให้ออกไปเจอผู้คนบ้างไม่ใช่อุดอู้อยู่แค่ในห้องนี่อย่างเดียว!" ดูเหมือนจีซองจะเริ่มโมโหผมขึ้นมานิดหน่อยแล้ว จากสีหน้าที่เริ่มยับยู่ยี่ของเขาน่ะนะ
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบคริสต์มาส" ผมไม่ชอบมัน หรือบางทีผมอาจจะเกลียดวันนี้ไปแล้ว แต่ผมก็ยังหลงเหลือความรักให้กับมันอยู่บ้างหน่า อย่าน้อยใจไปคริสต์มาส
หนึ่ง เหตุผลที่ยังมีความรักให้วันนี้ เพราะมันเป็นช่วงวันหยุดยาวยังไงล่ะ ผมไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อที่จะต้องรีบไปเข้าคลาสให้ทัน
และสอง เหตุผลที่ผมเกลียด ก็เพราะมันคือวันคริสต์มาสไง! ก็แค่นั้นแหละ
....................
เมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วผมโดนจีซองไล่ไปอาบน้ำ ส่วนเจ้าตัวก็หยิบของที่ซื้อมาแล้วพุ่งสมาธิทั้งหมดไปกับการเตรียมอาหารเช้าให้ผมและตัวเองกิน
"เฉินเล่อ มึงจะนอนแช่น้ำอีกนานป้ะ" ได้ยินเสียงจีซองลอยมาในขณะที่ผมกำลังนอนแช่น้ำอุ่นอยู่
"เสือก"
หลังจากที่ผมแต่งตัวและออกไปนั่งกินอาหารที่จีซองทำให้จนเสร็จ ผมก็โดนมันลาก(อย่างที่มันพูดไว้) เดินเตาะแตะตามมันออกมาข้างนอก จีซองเป็นคนสรุปเองเออเองทุกอย่างว่าวันนี้จะทำอะไรบ้าง ซึ่งเอาตรงๆมันก็ น่าเบื่อนิดหน่อย
ข้างนอกนี่อากาศหนาวจังเลยวะ
"เดี๋ยวเข้าร้านกาแฟก่อน มึงอยากกินอะไร" จีซองหยุดเดินและหันมาถามผม
"อะไรก็ได้ ร้อนๆ"
"อะไรก็ได้ไม่มีขายให้มึงหรอกนะเฉินเล่อ" พูดจบมือใหญ่ๆของมันก็เอื้อมมายีหัวผมจนบีนนี่ที่ใส่อยู่หลุด และผมของผมฟูฟ่องไปหมด
"อยากตายเหรอ เอามือใหญ่ๆของมึงออกจากหัวกูไปเลย" ผมพูดเมื่อรู้สึกว่าผมของตัวเองคงจะพันกันจนยุ่งไปหมดแล้ว แต่คนข้างตัวกลับไม่ฟังที่ผมพูด ทั้งยังคงลอยหน้าลอยตาเล่นหัวผมต่อจากนั้นก็เลื้อยแขนของตัวเองเข้ามากอดคอและออกแรงดึงให้ผมเดินไปพร้อมกับมัน
.
กริ๊ง
"คุณเดินก่อนเลยครับ" จีซองเปิดประตูร้านกาแฟและบอกกับผู้ชายคนนึงที่ในมือทั้งสองข้างนั้นถือแก้วกาแฟอยู่ กำลังจะใช้ตัวสูงๆของตัวเองดันประตูออกมาจากร้าน
ผมสบตากับเขา
"ขอบคุณครับ" เขายิ้มพร้อมก้มหัวขอบคุณ จากนั้นจึงรีบเดินออกจากร้าน ผมมองตามและพบว่าเขาข้ามไปยังถนนอีกฝั่ง ดูเหมือนจะมีคนรอเขาอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม จากนั้นเขาและใครอีกคนก็เดินหายเข้าตึกใกล้ๆไป
"มึงเข้ามาสิเฉินเล่อ" ผมหันกลับไปหาเพื่อนเมื่อได้ยินมันพูดขึ้นพร้อมทั้งดึงแขนผมเล็กน้อยให้รีบเดินเข้าไป
อ่า ดวงตาของผู้ชายคนนั้นกลมโตสวยชะมัด ทั้งใบหน้าที่ติดจะหวานเล็กน้อยแต่กลับดูดีและรอบยิ้มที่ดูอบอุ่นนั้นทำให้ผมสลัดภาพใบหน้าของเขาออกไปจากหัวไม่ได้เลย
.
"เป็นอะไรไป เห็นมึงเหม่อมาสักพัก" จีซองถามขณะกำลังลากเก้าอี้และนั่งลงหลังจากเดินไปรอรับเครื่องดื่มที่สั่งมาให้ผม
"ไม่ได้เป็นอะไร"
"เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นแล้วคิดถึงแฟนมึงรึไง"
"ไอ้ควาย แฟน เก่า" ผมพูดย้ำทีละคำให้มันฟังชัดๆ
"อ้อ แฟนเก่าที่ให้ของขวัญชิ้นใหญ่โดยการบอกเลิกมึงตอนคริสต์มาสปีที่แล้วอะนะ"
ผมมุ่ยหน้าและถอนหายใจเฮือกใหญ่ "มึงจะพูดทำไมวะ"
"เหตุผลที่มึงเกลียดคริสต์มาสสินะ?"
"วันนั้นแม่งแย่ที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นก็เหอะ กูไม่ได้โกรธอะไรเจโน่แล้ว" ผมละสายตาจากจีซอง ใช้อุ้งมือประคองแก้วโกโก้ร้อนของตัวเองเพื่อคลายความหนาวและยกขึ้นมาจิบ
ที่บอกว่าไม่โกรธอะไรเจโน่แล้ว ผมหมายความตามนั้นจริงๆ อย่างน้อยเขาก็เป็นแฟนที่ดี(ในตอนที่ยังคบกันน่ะ) ตอนนี้เลยอาจจะมีแค่ความเจ็บแบบจี๊ดๆหลงเหลืออยู่ในใจหน่อยเดียวแล้วล่ะมั้ง
....................
"กลับถึงห้องแล้วบอกกูด้วย"
"อือ โอเค"
บอกลาจีซองที่ตั้งใจจะกลับไปส่งผมที่ห้องแต่ผมรั้นบอกว่าโตแล้ว กลับห้องเองได้สบาย ผมรับหันหลังให้มัน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เสียบสายหูฟังและกดshuffleเพลง ค่อยๆก้าวเท้าเดินอย่างเอื่อยๆ มองผู้คนที่กำลังมีความสุขกับเทศกาลนี้ในเวลาพลบค่ำ ร้านค้าที่ตกแต่งด้วยไฟประดับมากมาย มองเจ้าแมวสีส้มตัวนึงที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่ตรงระเบียง และเขา ผู้ชายคนที่ผมเจอเมื่อตอนกลางวัน
"เอ่อ คุณ.. ครับ" ผู้ชายคนนั้นทักขึ้นขณะที่เราสองคนกำลังจะเดินสวนกัน ทำให้ผมชะงักเล็กน้อย
เพลงที่กำลังเล่นสุ่มจบลงพอดี ".. ."
"เจอกันอีกแล้วนะครับ" คนตัวสูงพูดพร้อมส่งยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้
"อ่า ครับ"
"กำลังจะไปไหนเหรอครับ"
"กลับบ้านครับ หมายถึง อะพาร์ตเมนต์น่ะ"
เขามีสีหน้าลังเลก่อนจะถาม "งั้น.. ผมไปส่งได้ไหม แบบว่า แค่คุยเดินไปกับคุณ" เขายกมือของตัวเองขึ้นเกาแก้มและ หูของเขาแดงนิดหน่อยด้วยอะ
"อื้อ เอาสิครับ :)" หลังผมพูดจบ เหมือนดวงตาสวยของเขาก็เป็นประกายเหมือนเด็กได้ของที่ถูกใจขึ้นมาทันที ให้ตายสิ ทำไมเขาน่ารักแบบนี้กัน
.
25th Dec.
.
.
.
เมื่อวานผมเจอคนคนนึง คนที่ทั้งหน้าตาและขนาดตัวนั้นเหมือนลูกแมวไม่มีผิดเพี้ยน ใบหน้าที่ติดจะเนือยเล็กน้อย ดวงตาเรียวแบบที่ผมอยากจะแกล้งจี้เอวเล็กๆนั่นให้เจ้าตัวหัวเราะคิกคักจนตาหยีลงไปและผิวของเขาที่ขาวจัดจนผมคิดว่าหากมีใครสักคนบีบจับเพียงนิดเดียวก็คงเกิดรอยแดงได้ง่ายๆ แต่รวมๆแล้วคนคนนั้นน่ะ น่ารัก
น่ารักมากๆ
ตอนเจอเขาครั้งแรกตอนนั้นผมรีบอยู่เพราะเพื่อนตัวดีของผมกำลังรอผมอยู่ หลังจากนั้นผมก็เอาแต่พร่ำเพ้อถึงคนน่ารักของผม คนที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยแม้กระทั้งชื่อ ผมเรียกเขาว่าคุณคนน่ารักแหละ จนมาร์คที่ทนนั่งฟังผมพูดถึงคุณคนน่ารักเริ่มทำหน้ารำคาญและบอกกับผมว่า 'ถ้าเจออีกรอบก็เข้าไปทักเขาเลยสิวะ!' คำแนะนำแบบนี้ไม่ต้องบอกกันก็รู้ ตอนนี้ขอแค่ได้เจอเขาอีกครั้งก่อนได้มั้ยล่ะ
หลังจากที่เมื่อวานพวกเรานั่งทำงานกันจนเกือบค่ำ และผมไล่มาร์คกลับบ้านไปหามัมของมันได้สำเร็จ นั่งมองถนนในเมืองที่มีผู้คนมากมายจากบนห้องอยู่สักพัก สารภาพว่าผมเกลียดความวุ่นวายทั้งหมด แต่ผมในตอนนั้นตัดสินใจที่จะออกจากห้อง หันไปคุยกับคุณซานต้าที่เกี่ยวอยู่บนต้นคริสต์มาสเล็กๆตรงมุมห้อง 'หากคุณลุงซานใจดี ช่วยให้ผมได้เจอกับเขาด้วยเถอะครับ' อ่า เป็นเด็กรึไง นา แจมิน
....................
"พี่แจมิน! รอนานไหม" เสียงเจ้าคนตัวเล็กที่กำลังยืนหอบหายใจอยู่ตรงหน้าถามขึ้นหลังจากที่รีบวิ่งจนผมม้าเปิดมาหาผม
ยื่นมือไปจัดผมคนตรงหน้าให้เข้าทรงเล็กน้อย "ไม่นานหรอก พี่ก็เพิ่งมาถึง"
เมื่อวานในตอนที่กำลังเดินเรื่อยเปื่อยอยู่ผมก็ได้เจอกับคุณคนน่ารักเข้าจังๆ แน่นอนผมเป็นคนทัก รวบรวมความกล้า(หรือหน้าด้าน)ทั้งหมดขอไปส่งเขาที่บ้าน เมื่อได้คุยกันก็ได้รู้ว่าคนคนนี้น่ะชื่อเฉินเล่อ อายุน้อยกว่าเขา และที่สำคัญ ยัง ไม่ มี ใคร คนหัวทองที่อยู่ด้วยกันตอนกลางวันเป็นแค่เพื่อน เมื่อส่งถึงอะพาร์ตเมนต์จึงเอ่ยชวนน้องออกมาเดินเล่นที่ทาวน์ตอนเย็นวันนี้ เพราะจะให้ชวนไปห้องเฉินเล่อก็คงไม่ไป
"ผมสายอะ ขอโทษนะ" คนตัวเล็กมุ่ยหน้าและพูดเสียงอ่อย
โอ๊ย อย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลยพี่ขอ แค่นี้ใจพี่ก็จะไม่ไหวแล้ว
"อือ ไปเดินเล่นกันครับ"
.
"นี่พี่ รู้ป้ะ ผมตั้งใจจะนอนแห้งอยู่ห้องยาวจนกว่าโรงเรียนจะเปิดเลยอะ เมื่อวานก็ด้วย แต่โดนจีซองไปลากออกมา อันที่จริงมันน่ะโคตรน่ารำคาญ"
ผมหยุดเดินและหันไปมองเด็กข้างตัวที่จู่ๆก็พูดขึ้นมาและตอนนี้กำลังเงยหน้าขึ้นมายิ้มหวานมองผมอยู่เช่นกัน
"หนาวมั้ย"
น้องเปลี่ยนไปเบะปากเล็กน้อย "ไรอะ พี่ไม่ฟังที่ผมพูดเลยเหรอ"
"ขอมือหน่อยสิ พี่หนาวจังเลยอะ"
"ผมรู้นะพี่แจมิน"
"รู้แล้วก็ยื่นมือให้พี่จับหน่อยได้ไหมครับ"
"อื้อ" พูดจบน้องก็ยื่นมือเล็กๆที่ดูนุ่มนิ่มมา ผมจึงทาบมือของตัวเองลงไป ดึงเจ้าของมือเล็กขยับมาใกล้ตัวอีกนิด เอามือข้างที่จับมือน้องอยู่สอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวหนาของผม
.
"นี่เฉินเล่อ ถึงเราจะบอกว่าจีซองน่ะน่ารำคาญ แต่พี่ขอบคุณจีซองล่ะนะ ที่พาเราออกมาให้พี่ได้เจอ"
"อือ ผมก็ขอบคุณมันเหมือนกัน แต่ที่อยากขอบคุณที่สุดคงเป็นพี่ล่ะมั้ง ถ้าเมื่อวานพี่ไม่เอ่ยทัก ผมก็ไม่ทักพี่หรอกทั้งที่ในใจมันบอกว่าชอบพี่ชะมัดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ"
"ขนาดนั้นเลยเชียว" ผมหันไปแซวเฉินเล่อเล็กน้อย ทำให้ได้เห็นว่าเจ้าแก้มย้วยๆนั้นตอนนี้กำลังขึ้นสีจัดเลยทีเดียว
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอากาศที่หนาวหรือกำลังเขินอยู่กันแน่ :-)
.
end
_______________
ชื่อเรื่องเก่วมั้ย ไม่เก่ว
พี่ก็ให้ซีนแจมิน เท่าๆกับที่แจมินให้มม.แก่พี่นั่นแหละ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อุแง้ สุดแสนจะน่ารักมากๆเลยค่ะ. ฮือออออ พี่แจมินอบอุ่นมากๆ น่ารักมากเลยดีใจที่จีซองลากน้องเล่อออกมา ได้มาพบกับพี่เขา ฮืออออออ รักกันๆๅๆๆ. กัปตันไม่เดินเรือชิปเปอร์ก็เสพฟิควนไป. ขอบคุณไรท์เตอร์มากๆเลยนะคะ น่ารักมากๆเลย