ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เปิดเทอมวันแรก
Chapter 1
[Jessica talk]
หญิงสาวร่างสูงในชุดเครื่องแบบสน้ำตาลของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี ใบหน้าเรียวขาวที่ขัดกับผมสีน้ำตาลที่ยาวสลวยจนถึงกลางหลังนั้นทำให้ฉันดูน่ารักไม่น้อยเลยทีเดียว ฮิๆๆ
ก๊อกๆๆ
"คุณหนูค่ะคุณดงเฮมาแล้วค่ะ"เสียงของแม่บ้านดังขึ้น ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาเมื่อได้ยินชื่อของ 'เขา' คนนั้น
"คุณป้าช่วยไปบอกดงเฮให้รอหนูแปปหนึ่งน่ะค่ะเดี๋ยวหนูตามลงไป"ฉันบอกคุณป้าแม่บ้านก่อนจะเร่งเก็บของใส่กระเป๋าตัวเองอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในห้องรับแขกก็เจอชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังนั่งดูทีวีอย่างอารมณ์ดีโดยที่มือก็หยิบขนมเข้าปากไม่หยุดนั้นทำให้ฉันถึงกับยิ้มออกมากับสิสัยเด็กๆของเขา
"ดงเฮ!!"ฉันเรียกเสียงดังนั้นทำให้ดงเฮถึงกลับสะดุ้งโย่งก่อนจะส่งสายตาค้อนมาให้
"สิก้า มาไม่ให้สุ้มให้เสียงเกิดฉันหัวใจวายตายขึ้นมาทำไงเนี่ย"ดงเฮพูดพร้อมกับเอามือมาโยกหัวฉันเบาๆ
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้น่า รีบๆไปโรงเรียนกันเถอะฉันไม่อยากไปสายวันแรกหรอกน่ะ"พอพูดว่าจะไปโรงเรียนแล้วตื่นเต้นแปลกๆแฮะ คงไม่มีไรมากเปิดเทอมวันแรกจะตื่นเต้นก็ไม่แปลก
"ถ้าฉันแก่เธอก็แก่เหมือนกันแหละนา แล้วอีกอย่างใครกันแน่ที่ช้า"ดงเฮไม่วายหันมาเถียง
"โอเคๆ ฉันช้าเอง"ฉันพูดอย่างยอมแพ้ไม่งั้นวันนี้คงไม่ได้ไปโรงเรียนแน่
@Seoul International School.
"นายจะขับลงนรกรึไงห๊ะ"ฉันโวยขึ้นทันทีที่ดงเฮขับรถมาถึงโรงเรียน จะไม่ให้บ่นได้ไงล่ะจากบ้านของฉันถ้าคนปกติขับก็ใช้เวลาอย่างน้อยประมาณสามสิบนาที แต่ดงเฮกับขับมาถึงโรงเรียนไม่ถึงสิบห้านาทีด้วยซ้ำTT
"เอาก็ไหนเธอบอกว่าไม่อยากมาโรงเรียนสายไงฉันก็ทำตามแล้วน่ะยังจะมาบ่นอีก"ดงเฮพูดออกมาอย่างชิลๆ นั้นทำให้ฉันถึงกับอยากจะทึ้งหัวตัวเองที่เผลอพูดออกไป
"อย่าให้ถึงตาฉันบ้างล่ะนายเจอดีแน่"ฉันพูดอย่างขู่ๆ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ดงเฮสะท้านเลยสักนิด
"งั้นฉันก็ขอบคุณล่วงหน้าล่ะกันที่ช่วยหาเรื่องดีๆให้ฉัน ว่ะฮาฮ่า"
"ดงเฮนายไม่ตายดีแน่ ย๊าา"ฉันพูดก่อนจะวิ่งลงจากรถตามดงเฮที่วิ่งลงจากรถหนีไปก่อนแล้ว แต่ดูแล้วคงจะตามไม่ทันเพราะขาของฉันที่มันยาวมากก(พูดแล้วเจ็บYY)
ปึก
และด้วยตวามที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งนั้นทำให้ฉันชนเข้ากับบางอย่างที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนเข้าอย่างจัง เจ็บชะมัด
"โอ๊ยย"เสียงหวานปนเย็นๆ ร้องขึ้นนั้นทำให้ฉันรีบลุกขึ้นไปดูเธอทันที
"คุณเป็นอะไรมากรึป่าวค่ะ"ฉันถามขึ้นอย่างร้อนรนและภาพตรงหน้าทำให้ฉันชะงักเล็กน้อยกับดวงตาทั้งสองข้างของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับในหน้าเรียวสายและขาวเป็นอย่างมากกทำให้หน้าของเธอหวานสุดๆไปเลยล่ะ
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ"ร่างบางพูดพร้อมกับยิ้มนิดๆ อ่ารอยยิ้มของเธอสวยมากแต่ถ้ายิ้มมากกว่านี้คงไม่มีใครสวยเท่าเลยล่ะ
"แต่เมื่อกี้ฉันได้ยินคุณร้องด้วยน่ะค่ะ"
"ฉันแค่ตกใจน่ะค่ะไม่ได้เป็นอะไรมากคุณลุก..."
"เจสสิก้า!!"ร่างบางตรงหน้าพูดยังไม่ทันจบเสียงของดงเฮก็ดังขึ้นทันทีก่อนที่ร่างสูงจะพยุงฉันให้ลุกขึ้น
"เธอเป็นอะไรรึป่าว"ดงเฮถามขึ้นอย่างร้อนรน
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า"
"ให้ฉันช่วยน่ะค่ะ"ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางกำลังจะลุกขึ้น ร่างบางตรงหน้าไม่พูดอะไรแต่กับยิ้มออกมาก่อนจะลุกขึ้นเองอย่างรวดเร็วและเดินออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ
"ยัยนั่นเป็นใบ้หรือยังไง"ดงเฮพูดขึ้นโดยที่สายตามองไปยังร่างบางอย่างงงๆ
"นายไม่ควรจะพูดถึงผู้หญิงแบบนั้นน่ะไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง"
"ก็มันจริงนี่น่าคนอุตส่าห์จะช่วยแต่เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำนี่ท่าไม่ใบ้ก็คงจะบ้า"
"ดงเฮ"
"โอเคๆ ไม่พูดแล้วก็ไปรีบไปเถอะซันนี่รอเธออยู่น่ะ"คำพูดของดงเฮทำให้ฉันนึกได้ว่าเมื่อคืนฉันนัดกับซันนี่เพื่อนรักไว้ที่โรงอาหารนี่น่าสงสัยยัยซันนี่ต้องรอนานแล้วแน่เลย
"ทำไมนายไม่ทักฉันให้เร็วกว่านี้ห๊ะ"ฉันพูดก่อนเดินตรงไปโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
พักเที่ยง
ในที่สุดเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง
"หิวข้าวชะมัด"ซันนี่พูดพร้อมกันลูบท้องเล็กๆของเธอเป็นท่าทางประกอบ
"ฉันก็เหมือนกันแหละน่าเรารีบไปก่อนที่กับข้าวจะหมดเถอะ"
"งั้นเรารีบไปกันเถอะๆ"
ทันทีที่เราสองคนเดินเข้ามาในโรงอาหารทุกสายตาก็หันมามองฉันกับซันนี่ราวกับเจอดารานักแสดงยังไงยังงั้น(ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเท่าไหร่) แต่สายตาเหล่านั้นก็ไม่ทำให้ฉันกับซันนี่เกร็งแต่อย่างใดชินเสียแล้วด้วยซ้ำ
หลังจากที่เราทั้งสองซื้อข้าวแล้วปัญหามันก็อยู่ที่ว่าจะไปนั่งที่ไหนดีเพราะดูเหมือนว่าโต๊ะจะเต็มหมดแล้ว
"เจสสิก้านั่งกับพวกเราก็ได้น่ะ"เหมือนสวรรค์เข้าเมื่อมีเสียงทุ้มแหลมดังขึ้นนั้นทำให้ฉันกับซันนี่หันไปตามเสียงก็เจอชายหนุ่มหน้าใสราวกับตูดเด็ก(เปรียบซะ)ยืนโบกมืออยู่
"ไปๆเถอะน่า"ระหว่างที่ฉันกำลังลังเลอยู่นั้นว่าจะไปหรือไม่ไปดี ซันนี่ก็พูดขึ้นราวกับเดาใจของฉันออกด้วยพลังความหิวของเธออละนั้นทำให้ฉันเดินไปอย่างช่วยไม่ได้
"รบกวนด้วยน่ะ"ฉันพูดก่อนจะนั่งลง ซันนี่นั่งลงตาม ฉันนั่งข้างๆ แบคฮยอนชายหนุ่มหน้า ส่วนตรงข้ามฉันคือชานยอลฉายาชายหนุ่มรวยฟันเพราะฟันของเขาเยอะและสวยจนผู้หญิงอย่างฉันยังอายเลยล่ะ และคนสุดท้ายคือ อี้ฟานหรือทุกคนเรียกเขาว่าคริส เขาเป็นชายหนุ่มที่สูงมากกและโคตรจะหล่อ ระหว่างทานแบคฮยอนก็ชวนคุยไปเรื่อยๆ อยากจะบอกว่าเขาคุยเก่งมากอยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อด้วย
"เจสสิก้า.."เสียงเย็นดังขึ้นนั้นทำให้ฉันและซันนนี่ถึงกับขนลุกซู่
"อ้าวดงเฮ แปลกแฮะวันนี้ประธานนักเรียนลงมาทานข้าวด้วย"แบคฮยอนพูดขึ้นโดยไม่สนใจอารมณ์ของดงเฮตอนนี้เลยสักนิด และจะว่าไปก็แปลกจริงๆด้วยแฮะเพราะดงเฮเป็นประธานนักเรียนจึงมีงานเยอะทำให้ต้องทานข้าวบนตึกเป็นประจำ
"อย่ามายุ่ง"
"มาทานด้วยกันๆ"ฉันละอยากจะบ้าบางทีแบคฮยอนก็อารมณ์ดีเกินไปน่ะ - -" เขาไม่คิดจะสนใจอารมณ์ของเฮเลยสักนิด และการเจอกันของกลุ่มดงเฮกับกลุ่มของแบคฮยอนเจอกันทำให้นักเรียนที่นั่งบริเวณใกล้ๆเดินออกห่างอย่างกลัว แน่ล่ะใครๆ ก็รู้ว่าทั้งสองกลุ่มนี้ไม่ถูกกันตั้งแต่ไหนแต่ไรกลุ่มของดงเฮส่วนมากจะเป็นเด็กวิย์-คณิตหรือเรียนส่วนกลุ่มของแบคฮยอนนั้นจะเป็นเด็กศิลป์ แต่ถึงฉันจะเป็นเด็กวิทย์ฉันก็มีเพื่อนเป็นเด็กศิลป์เยอะเหมือนกันน่ะ
"นายเงียบเถอะน่าแบคฮยอน"ชานยอลเอ่ยขึ้นนั้นทำให้แบคฮยอนเงียบลงทันทีแต่ยังไม่วายหันมาจ้องตากับดงเฮราวกับจะกินเลือดกินเนื้อแววตาของแบคฮยอนเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ฉันพึ่งรู้ว่าแบคฮยอนมีด้านนี้เหมือนกัน(น่ากลัวTT)
"..."บรรยากาศตอนนี้ช่างมาคุเหลือเกิน
"เฮ้"ในที่สุดบรรยากาศมาคุนี่ก็เริ่มหายไปเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนจะปรากฏตัวหญิงสาวร่างบางสูง... 0 0 นั่นผู้หยิงคนเมื่อเช้านี่น่า เธอมองรอบๆ อย่างงงๆก่อนจะเดินเข้าไปยื่นข้างๆ คริสอย่างสนิทสนมและนั้นทำให้ฉันแปลกใจเข้าไปอีกเพราะคริสไม่เคยเข้าใกล้ชิดผู้หญิงคนไหนขนาดนี้เลย
"ซูยอง!!O_O"แบคฮยอนเหมือนจะรู้สึกตัวแล้วก็ถึงกับตะลึงเหมือนกันที่เจอผู้หญิงตรงหน้าเธอคงชื่อซูยองสิน่ะ
"หวัดดีหมาน้อยดีใจจังที่นายยังไม่ลืมฉัน นายด้วยชานยอล"ซูยองพูดก่อนจะเซไฮกับชานยอล
"เธอมาถึงเมื่อไหร่" คริสถามขึ้นเสียงเรียบตามสไตล์ของเขา
"ความลับน่ะ เอ่อแล้วนี่พวกนายมีเรื่องอะไรกันรึป่าว"ซูยองพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของแต่ละคน ฉันส่งยิ้มเจือนๆไปให้ซูยองเมื่อเห็นเธอมองมาที่ฉัน
"ป่าวมีเรื่องสักหน่อยพวกเราแค่ทักทายกันเฉยๆน่ะ"แบคฮยอนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีจนฉันตามอารมณ์ของเขาไม่ทัน
"เธอมากับฉัน..."ดงเฮกระซิบเสียงเบาใครก็ได้ช่วยลูกช้างด้วย
"เอ่อ ฉันขอตัวก่อนน่ะแล้วก็ขอบคุณสำหรับที่นั่.."ฉันพูดยังไม่ทันจบดงเฮก็กระชากมือของฉันแล้วลากออกมาจากโรงอาหารทันทีโดยที่ซันนี่วิ่งตามมาติดๆ ดูท่าทางของดงเฮแล้วคงจะโกรธน่าดูเธอตายแน่เลยเจสสิก้าเอ้ยย
*************************************************************
อ๊ากกจบไปแล้วตอนที่หนึ่ง การบรรยายมันอาจจะแปลกๆนิดหน่อย(หรือไม่ก็มากก)
ยังไงก็ขออภัยด้วยน่ะค่ะเพราะนี่เป็นนิยายที่แต่งเป็นเรื่องแรก(รึป่าว?)ยังไงก็ฝาก
ติดตามด้วยน่ะค่ะ
#หลังบอลจบไรท์ก็รีบมาแต่งต่อทันทีตอนสุดส้ายไรท์ร้องไห้เลยเมื่อเห็นสีหน้าของแมสซี่ ฮื่ออ
v
v
v
ปล.ยังไงก็ช่วยคอมเม้นท์ด้วยน่ะค่ะ(มันคือกำลังใจที่ดีเยี่ยมเลยล่ะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น