ตอนที่ 1 : chapter 1 x begin
Chapter 1 x Begin
“แก... พอตเตอร์ ซักวันฉันต้องจัดการแกให้ได้”
เสียงบ่นพึมพำของชายหนุ่มในชุดนักกีฬาควิดดิชบ้านสลิธีรีนดังขึ้นที่ระเบียงทางเดินอันเงียบเชียบ เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์และนัยน์ตาสีเทาอ่อนกำลังกระแทกส้นเท้าเดินอย่างไม่พอใจ หัวคิ้วของเขาขมวดเป็นปม
ยิ่งนึกถึงใบหน้ากระดี๊กระด๊าของคู่แค้นแสนชังตั้งแต่สมัยปีหนึ่งอย่าง แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก็ยิ่งเจ็บใจไม่หาย!
แคร้ง!!
“บ้าเอ้ย!” ชายหนุ่มสบถขึ้นเมื่อเขารู้สึกเหมือนมีคนมากระชากไม้กวาดของตนไปจากมือและร่วงลงสู่พื้นทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยู่แถวนี้ซักคน เสียงอันดังนั่นทำให้เขาต้องรีบหยิบมันขึ้นมาสำรวจทันที
เป็นไปตามที่คิด ตรงด้ามจับของไม้กวาดมีรอยร้าวเกิดขึ้นเป็นแนวยาว เมื่อลองขยับมันไปมาด้ามไม้กวาดก็ส่งเสียงดัง แกร๊บๆ คล้ายจะหักออกจากกันได้ทุกเมื่อเลยทีเดียว
“ก็แค่ซื้อใหม่” เดรโกร มัลฟอย กัดริมฝีปากตนอย่างหัวเสีย
วันนี้ทั้งวันมีแต่เรื่องแย่ๆ แครบกับกอยล์เกิดล้มป่วยเพราะอาการปวดท้อง เลยไม่มีคนมาคอยเดินตามให้ใช้งานเหมือนอย่างทุกวัน ช่วงเช้าถูกศาตราจารย์มักกอนนากัลใช้ให้ไปช่วยยกของ ช่วงบ่ายโดนแมวของฟิลช์ข่วนเข้าที่หน้าตอนขึ้นบันได แถมยังมาแพ้การแข่งขันควิดดิชกับบ้านกริฟฟินดอร์เมื่อกี้อีก!
น่าหงุดหงิดชะมัด! เดรโกพยายามสะบัดหัวตัวเองเพื่อไล่อารมณ์แปรปรวนของตน ก่อนจะพยายามก้าวเท้าไปข้างหน้าเพื่อไปยังห้องนั่งเล่นของบ้านสลิธีรีน แต่อนิจจา เขากลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสกัดเขาไว้ที่ขา
ตึง!
“โอ๊ย!” เดรโกร้องจ้ากทันทีที่หน้าผากของตนโขกเข้ากับพื้นอย่างจัง ความรู้สึกแสบจี้ดๆ แล่นเข้าสู่เส้นประสาท พอลองจับดูจึงรู้ว่ามันก็แค่ถลอกเล็กน้อย เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ได้แผลแค่นี้ก็ดี แต่ไอ้ท่าทางการล้มเมื่อกี้ถ้ามีใครเห็นคงน่าอับอายเป็นที่สุด
“เจ็บมากมั้ย” เสียงเนือยๆ เนิบๆ ของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นด้านหลังเขา เดรโกเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเมื่อนึกได้ว่าเธออาจะเห็นเขาตอนล้มหัวโหม่งพื้น
“เธอเป็นใคร!” เขาตะคอกหลังจากที่หันไปมองต้นตอขอเสียง
“สวัสดี ฉันชื่อลูน่า เลิฟกู๊ด โทษทีนะที่มาเห็นเธอตอนนี้เข้าน่ะ” หญิงสาวเจ้าของผิวขาวซีดกับเส้นผมสีบลอนด์จางและนัยน์ตาสีฟ้าสว่างค่อยๆ เดินเข้ามาหาเดรโก ก่อนจะสำรวจชายหนุ่มกำลังที่ผุดลุกผุดนั่งอยู่อย่างละเอียด
“เธอต้องการอะ---”
“มันเป็นแผลนะ” ลูน่าช้อนตามองเดรโกอย่างพินิจ ชายหนุ่มรู้สึกสะดุดกับสายตาของเธอเล็กน้อย เนื่องจากไม่เคยมีใครสบตากับเขาได้นานและใกล้ขนาดนี้มาก่อน “เดี๋ยวฉันจัดการให้”
ไม่ทันที่เดรโกจะได้พูดอะไร ลูน่าก็จัดการเสกคาถารักษาแผลถลอกใส่หน้าผากของเขาอย่างรวดเร็วจนเขาสะดุ้ง
“ทำอะไรของเธอ!” เดรโกตวาดเธอด้วยความตกใจ แต่ลูน่ายังคงไม่สนใจคำพูดของเขาแล้วจ้องมองเสื้อผ้าของเดรโกต่อ
หญิงสาวยกมือขึ้นปัดเศษฝุ่นบนแขนเสื้อของเดรโกด้วยท่าทางเนือยๆ ทำเอาเดรโกต้องรีบปัดมือของเธอออกและก้าวถอยหลังห่างออกมาจากลูน่าอย่างรีบร้อน
“รู้จักคำว่ามารยาทบ้างรึเปล่า เลิฟกู๊ด” เดรโกลองเรียกนามสกุลของเธอดู
“แย่มากเลยใช่มั้ย” ลูน่าพูดแทรก ก่อนจะสบตากับเดรโกอีกครั้งด้วยแววตาที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันหมายถึงอะไร “วันนี้น่ะ ฉันว่าวันนี้เธอต้องโชคร้ายมากแน่ๆ”
“!!” ลูน่าทำให้เดรโกต้องตกใจอีกครั้ง นี่เธอรู้ได้ยังไง ในเมื่อเรื่องความซวยทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้เขายังไม่ได้ไปบอกใครทั้งนั้น ถึงแม้คำว่า 'แย่' จะสามารถแทนความหมายของอะไรหลายๆ อย่างได้ก็ตาม แต่จะมีสักกี่คนกันที่รู้ว่าวันนี้เขารู้สึกแย่ขนาดไหน
“นี่เธอสอดแนมฉันเหรอ?!” เดรโกเริ่มฉุนเมื่อคิดได้อย่างนั้น
“ฉันไม่ได้ทำหรอก” ลูน่าพูดเสียงเรียบ ก่อนจะใช้สายตาจดจ้องไปที่บริเวณขากางเกงของชายหนุ่มตรงหน้า เดรโกขมวดคิ้วก่อนจะมองตาม ซึ่งมันก็ว่างเปล่า
“ทั้งหมดเป็นฝีมือของพวกนาเกิ้ลส์” ลูน่าพยายามไม่หัวเราะออกมาเมื่อมองหน้าเหรอหราของเดรโก
“เธอ เป็น บ้า ไปแล้วรึไง?” เดรโกพูดแต่ละคำอย่างชัดเจนเพื่อให้ลูน่าได้ยิน แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหน็บแนมที่ได้ยินจนบ่อยของเขาสักเท่าไหร่
“เมื่อกี้นี้ฉันกำลังหาถุงเท้าของฉันอยู่” ลูน่าพูดพลางยื่นเท้าทั้งสองข้างของเธออกมาข้างหน้า และเดรโกเพิ่งสังเกตว่าเธอไม่ได้ใส่ถุงเท้า
“แล้วฉันก็เจอนาเกิ้ลส์ตัวนึงเข้า ฉันเห็นมันหัวเราะกับเพื่อนๆ ของมันแล้วเดินมาทางนี้ ฉันเลยแอบตามมาดู" ลูน่าเว้นช่วงหายใจ "แล้วก็เจอเธอ” ลูน่ายิ้มให้เดรโกอย่างเป็นมิตร แต่ชายหนุ่มซึ่งยืนฟังเรื่องราวต่างๆ จากหญิงสาวยังคงขมวดคิ้วเข้าหากัน ทำสีหน้ารังเกียจปนเย้ยหยันแล้วเบ้ปาก
ยัยนี่เพี้ยนไปแล้วแหง เขาคิดดูถูกผู้หญิงคนนี้อยู่ในใจ จะว่าไปคนอื่นๆ ในบ้านก็เคยพูดถึงชื่อ เลิฟกู๊ดสติเฟื่อง ให้เขาฟังอยู่เหมือนกัน ซึ่งก็คงจะเป็นแม่นี่ไม่ผิดแน่
“ตอนนี้พวกนาเกิ้ลส์บางส่วนเริ่มสนใจเธอแล้วก็ไปติดตามเธออยู่นะ--”
“ไร้สาระสิ้นดี!” เดรโกตัดบทเสียงเย็นแล้วหันหลังเพื่อนเดินต่อไป ในใจนั้นไม่คิดแม้แต่จะหันกลับมามอง เมื่อเห็นดังนั้นลูน่าจึงรีบตะโกนออกไปด้วยความเป็นห่วง
“ระวังตัวด้วยนะ พวกนาเกิ้ลส์ค่อนข้างจะซุกซนน่ะ แล้วอย่าลืมเก็บรองเท้ากับพวกหนังสือเรียนดีๆ ด้วยล่ะ เดี๋ยวมันจะหายเอานะ”
เดรโกส่ายหัวเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด การที่ต้องมาฟังเรื่องสัตว์วิเศษบ้าบอจากผู้หญิงเพี้ยนๆ แบบนี้ชวนทำให้เขารู้สึกแย่หนักไปกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ขอให้นี่เป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ได้คุยกับยัยนี่เถอะ!
**************************
คอมเม้นท์ติ-ชมได้ตามสบายเลยนะคะ! เป็นฟิคแนวโรแมนติกเรื่องที่สองที่แต่งเลยค่ะ (=v=')
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อเมซิงค์!!!!!
จะติดตามต่อไปนะค่ะ
โอโห ลูน่าเพ้อฝันได้ใจ ชอบๆๆ>_<
ขออนุญาตแก้คำผิดให้นะคะ
พึมพัม แก้เป็น พึมพำ
ฟิตช์ (ชื่อภารโรง) แก้เป็น ฟิลช์ (หรือชื่อเต็ม อาร์กัส ฟิลช์)
ติดตามๆ
ต่อน่ะๆ ^^
ชอบอ่าาา น่ารักดี แต่งต่อๆๆ ><