คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องลึกลับที่รู้แค่ไม่กี่คน
เป็นเวลาหลายวันที่ฉันไม่เข้าไปทำเวร เป็นเวลาหลายวันที่ฉันไม่ไปนั่งที่ลานนั้น เป็นเวลาหลายวันที่ฉันไม่ได้เจอ ไม่ได้พูด ไม่ได้คุยกับพี่โก้... ฉันยังคงมีปัญหา ฉันยังคงเป็นแกะดำของห้องเหมือนเคย สายตาของผิงที่มองฉันมันทำให้ฉันรู้สึกสมเพชตัวเองสิ้นดี... ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว
เมื่อไม่มีใคร ฉันก็กลับมาที่ลานนั่น...อีกครั้ง
ตุบ ตุ๊บ ... ตุบ
พี่โก้เดาะบอลอยู่ เขาเตะบอลโต้กับกำแพงโรงเรียนเพียงลำพัง ฉันเริ่มรู้สึกว่าพี่เขาเองก็คงรู้สึกเหงา เหงาที่ไม่มีเพื่อน เหมือนกับฉัน...
“อ้าว แก้ว...” พี่โก้หยุดเดาะบอล หันกลับมาหาฉัน
“พี่โก้... แก้ว... แก้วขอโทษ”
“เฮ้ย!! ขอโทษอะไรกัน แก้วไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” พี่โก้หัวเราะ ยิ้มจนตาตี่ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แล้ววันนี้ไม่มีการบ้านเหรอครับ” พี่โก้เลิกคิ้ว... มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้ม
“เอ่อ ไม่มีค่ะ” ฉันค่อยๆ นั่งลงบนขอบแปลงดอกไม้ พี่โก้นั่งลงข้างๆ ฉัน
“พี่...แก้วถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ถามมาดิ” พี่โก้ยิ้ม
“พี่โก้อยู่คนเดียวอย่างนี้ ไม่เหงามั่งเหรอคะ” ฉันถาม
“จะเหงาได้ไง ก็แก้วอยู่ด้วยทั้งคน” พี่โก้หยอกฉัน ฉันเอามือตีหลังพี่โก้ พี่โก้รีบหลบทันควัน ฉันฉุกคิดอะไรขึ้นได้จึงบอกให้พี่โก้ยื่นมือออกมา
“พี่โก้ ห้ามหลบนะ” เหมือนพี่โก้จะหน้าเสียเล็กน้อย แต่ทันทีที่ฉันตีลงไปบนมือพี่โก้ ฉันก็รู้สึกเหมือนเอามือตีลงไปบนอากาศ ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นี้แต่ก็กลับสัมผัสไม่ได้
บรรยากาศรอบตัวเงียบลง พี่โก้ก็พูดตัดบทขึ้นมาทันที
“เอ้อ แก้วอยากรู้ความลับของอาจารย์สุชาติป่ะล่ะ”
“อยากรู้ดิ พี่โก้เล่าให้ฟังหน่อย”
“เดี๋ยวพาไปดูให้เห็นกับตาเลย”
ว่าแล้วพี่โก้กับฉันก็เดินขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกพิมพ์ดีด ถ้ามองจากห้องที่พี่โก้พาฉันขึ้นไปลงมาที่ชั้นสองของอีกตึกหนึ่ง จะเห็นห้องพักของอาจารย์สุชาติพอดีเป๊ะ...
“มันมีอะไรเหรอคะพี่”
“น่า ดูเอง เดี๋ยวก็รู้”
พูดไม่ทันขาดคำ อาจารย์สุชาติก็เดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองแล้วก็เปิดลิ้นชักออกมา ฉันถึงกับต้องผงะและตาค้าง สิ่งที่อาจารย์สุชาติหยิบออกมาจากลิ้นชักมันทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ
“ตุ๊กตาบาร์บี้!!” ฉันอุทานออกมา
“พี่โก้ หรือว่าอาจารย์สุชาติจะ...”
“แน่ะ ไม่อยากเชื่อล่ะสิ”
อาจารย์สุชาติจีบไม้จีบมือหยิบชุดต่างๆ มาแต่งตัวให้ตุ๊กตาบาร์บี้ของอาจารย์ มือของอาจารย์กรีดกรายไปมา จนฉันลืมไปเลยว่านี่คืออาจารย์ที่สอนวิชาพิมพ์ดีดของฉัน
“นี่... พี่โก้มีเรื่องลึกลับแบบนี้อีกรึเปล่า เล่าให้แก้วฟังอีกสิ”
“โอ๊ย มีอีกตั้งเยอะแน่ะ แต่ไว้ค่อยเล่าละกัน เดี๋ยวเล่าหมด พี่จะไม่มีเรื่องมาเล่าให้ฟังนะ”
“จริงนะ สัญญานะว่าพี่รู้อะไรจะเล่าให้หมด”
“ก็ได้ๆ แต่พี่ว่าแก้วอยู่ไปนานๆ เดี๋ยวแก้วก็รู้เองแหละ”
“ว่าแต่พี่โก้รู้ได้ไงคะ ว่าอาจารย์สุชาติเล่นตุ๊กตาบาร์บี้น่ะ”
“แหะๆ พี่ก็แค่คิดว่า ไหนๆ พี่ก็อยู่โรงเรียนนี้มา 6 ปีแล้วพี่ก็อยากรู้จักโรงเรียนนี้ให้มากที่สุด ทุกซอกทุกมุมแค่นั้นเอง”
“แล้วบังเอิญมาเจอ?”
“ใช่ๆ แต่แก้วจำไว้นะว่าเรื่องบางเรื่อง เราไม่รู้เลยน่ะ ดีที่สุด”
ฉันไม่รู้ว่าที่พี่โก้พูดนั้นหมายความว่าอย่างไร แต่ฉันก็จะจำไว้
“ค่ะ พี่...”
เช้าวันรุ่งขึ้น... วิชาภาษาไทยให้งานพวกเราไปค้นคว้าในห้องสมุด
ฉันหลบมาที่มุมหนังสือเก่าเพียงลำพังด้วยความเบื่อหน่ายและอยากเจอพี่โก้ มือก็เผลอไปหยิบหนังสือเก่าๆ มาเปิดเล่นโดยไม่รู้สึกตัว มาได้สติอีกครั้งก็ตอนที่กระดาษแผ่นหนึ่งหลุดออกมาจากหนังสือเล่มนั้น
“หืมม์... โรงเรียนเรานี่”
กระดาษแผ่นนั้นถูกตัดออกมาจากหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ดูเหมือนจะหลายปีมาแล้วเป็นข่าวเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ แต่มีเนื้อหากล่าวถึงเด็กชายที่ผูกคอตายในวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค เพราะเครียดเรื่องทำข้อสอบไม่ได้
ฉันเปิดดูปกหลังของหนังสือเล่มนั้น ชื่อคนยืมคนสุดท้ายคือ... อาจารย์สมพร บางทีอาจารย์สมพรอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เป็นได้
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น