คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความจริงกับการกลั่นแกล้ง
“เฮ้ย ผิง แกรู้ป่าววะ ว่าทำไมอาจารย์ถึงสั่งให้พวกเรากลับก่อน 5 โมง”
“ไม่รู้ ยามจะมาปิดประตูเหรอ” ผิงถาม
ฉันยังคงเช็ดหน้าต่างต่อไปอย่างเงียบๆ แต่หูก็ยังฟังสามคนนั้นพูดคุยกัน
“รู้แล้วเงียบไว้นะเว้ย ที่อาจารย์ให้พวกเรารีบกลับน่ะ เพราะกลัวว่าพวกเราจะเจอของดีเข้าน่ะสิ”
“ไอ้แมน!!” แมนยังไม่ทันพูดจบ เพื่อนชายอีกคนก็ตะโกนห้ามเหมือนกับไม่อยากให้เล่า
“ของดีอะไร” ผิงทำหน้างง มือยังคงแกว่งไม้กวาดไปมา
“ก็ผีผู้หญิงที่ผูกคอตายไง” แมนยังคงเล่าต่อไปโดยไม่สนใจท่าทีของเพื่อนอีกคน
“บ้าเหรอแมน มาเล่าเรื่องอย่างนี้ที่นี่น่ะนะ” ผิงตะโกนใส่ ดูเหมือนเธอเองก็พอจะรู้เรื่องนี้เหมือนกัน
“ว่าแต่เธอน่ะ สัปดาห์ก่อนเห็นมาทำเวร ไม่เจออะไรบ้างเหรอ” แมนหันมาพูดกับฉัน ฉันไม่ตอบอะไรแต่ยังคงขัดหน้าต่างต่อไป ดูเหมือนแมนเองก็ไม่ได้สนใจว่าฉันจะพูดกับเขารึเปล่า
“เฮ้ย!! งานกูเสร็จแล้ว กูกลับก่อนนะเว้ย ไม่อยากเจอของดี” ว่าแล้วแมนกับเพื่อนชายอีกคนก็รีบเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ให้ผิงอยู่กับฉันตามลำพัง
“ไอ้พวกนี้...” ผิงบ่น
“แก้ว เราก็กลับกันเถอะนะ” ผิงเดินมาใกล้ๆ ฉัน
“ยังขัดหน้าต่างไม่เสร็จ” ฉันพูด สำเนียงไม่ค่อยพอใจ แน่นอนว่าฉันยังไม่หายโกรธผิงกับเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าห้องปกครองเมื่อหลายวันก่อน
“เธอโกรธฉันเรื่องอะไรหรือเปล่า แก้ว” ผิงเริ่มถาม สงสัยว่าสีหน้าของฉันมันคงแสดงความไม่พอใจออกมามากจนเกินไป
“ตอนนี้เพื่อนเริ่มพูดถึงเธอในแง่ลบนะแก้ว” ผิงยังคงพูดต่อ แต่ฉันก็ไม่สนใจ
“มีคนบอกว่าเธอเอ่อ...” ฉันชำเลืองสายตามาทางผิง ผิงก้มหน้าลงหลบสายตาฉันเล็กน้อย
“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่เห็นเธอพูดคนเดียวตอนที่เธอเดินกลับบ้าน”
ยังไม่ทันที่ผิงจะพูดจบ สติของฉันก็ขาดพอดี ฉันหยุดเช็ดหน้าต่าง มือกำผ้าขี้ริ้วไว้แน่น ผิงเห็นท่าทางของฉันแล้วก็เริ่มพูดตะกุกตะกัก
“ก็วันนี้ฉันก็เห็น มะ...แมนก็เห็น เธอยิ้มคนเดียวในคาบพระ...”
“เธอจะเอายังไงกันแน่!!” ฉันตะหวาดใส่ผิง แล้วซัดผ้าขี้ริ้วลงไปบนพื้น
“ไม่คิดจะช่วยฉันทำเวรยังไม่พอ ยังคิดจะแกล้งเล่าเรื่องผีให้ฉันฟังอีกเหรอ พวกเธอสนุกกันมากนักรึไง!!” ฉันตะโกนออกไปใส่หน้าผิง ทันใดนั้นลมก็พัดแรงขึ้นจนหน้าต่างไม้กระแทกปิดเข้ามา ฉันโมโหมากจนรีบวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่สนใจผิง ผิงรีบวิ่งตามหลังฉันมา พลางตะโกนเรียก
“เดี๋ยวก่อนแก้ว ฟังเราพูดก่อน”
ฉันรีบวิ่งออกไปโดยไม่สนใจผิง น้ำตาของฉันเริ่มนองหน้าอีกครั้ง ฉันโดนเพื่อนแกล้งอีกแล้ว ใช่สิ!! ฉันมันเป็นเด็กใหม่ ไปอยู่ที่ไหนๆ ก็ตกเป็นเป้าให้คนอื่นแกล้งตลอด ที่นี่ก็เหมือนกัน ไม่ว่าใครก็เหมือนกันหมด เหมือนกันทุกโรงเรียน!!
เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ฉันเกลียดผิงมากขึ้นไปอีก ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องเสแสร้งแกล้งทำดีกับฉัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องหาเรื่องแกล้งฉันด้วยวิธีนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
คืนนั้น...ฉันกลับไปที่บ้าน
แม่ของฉันก็นั่งดูทีวีอยู่ ไม่มีแม้แต่คำทักทายหรือเสียงพูดคุยระหว่างเราแม่ลูกเหมือนทุกคืน ฉันทำการบ้าน อาบน้ำ แล้วเข้านอน จู่ๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองตื่นขึ้นมากลางดึก แต่ไม่ใช่ในห้องนอนของฉัน มันกลับกลายเป็นห้องธรรมะ!!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น