คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนึ่งคน...ที่เข้าใจ
“ร้องไห้ทำไมครับ...”
ฉันหยุดสะอื้นทันควัน หันกลับไปหาเจ้าของเสียง
กระดาษสมุดตัดเป็นรูปหน้าหมี ตา จมูก ปาก ของมันเขียนด้วยปากกาน้ำเงินอยู่ในมือของรุ่นพี่ม.6 คนหนึ่ง ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากพูด เขาก็ขยับมือไปมาแล้วก็ทำเสียงเล็กๆ พากย์เสียงให้เจ้าหมีตัวนั้น
“ผมช่วยอะไรได้ป่ะครับ”
ฉันรีบเอาแขนปาดคราบน้ำตาของตัวเองอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกขำนิดๆ แต่ตายังคงแดงก่ำอยู่ฉันเลยพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“มุขเสี่ยวมากเลยพี่” เขาหุบยิ้มแล้วหน้าก็แดงขึ้นมาทันที รีบเก็บตุ๊กตาหมีตัวนั้นเข้ากระเป๋าเสื้อ พลางเกาหัวแก้เขิน
“ว้า... พี่วาดแย่มากเลยเหรอครับ” เขายิ้มแหยๆ ฉันได้เห็นเขายิ้มแล้วมันทำให้ฉันรู้สึกตลกอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ใช่หรอกค่ะ ว่าแต่พี่คิดยังไงมาทำอย่างนี้เนี่ย” ฉันถาม
“ก็พี่เห็นว่าเราร้องไห้ เลยจะมาปลอบใจไง” รุ่นพี่คนนั้นตอบหน้าตาเฉยแล้วก็ถามต่อ
“ตกลงเราร้องไห้ทำไมเหรอครับ”
“เปล่าค่ะไม่มีอะไร” ฉันส่ายหน้าอมยิ้มทั้งๆ ที่ตายังแดงอยู่
“ขอบคุณนะคะพี่” ฉันรีบยกมือไหว้แล้วก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้พี่คนนั้นยืนงงอยู่คนเดียว
วันนี้ฉันไปตึกนั้นมา แต่คืนนี้ฉันกลับฝันดี ไม่เข้าใจตัวเองเลยทั้งๆ ที่เพิ่งจะมีเรื่องที่ทำให้ต้องร้องไห้เมื่อตอนเย็น แต่พอมาเจอพี่คนนั้นแล้วฉันกลับลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นหน้าห้องปกครองไปจนสิ้น รอยยิ้มของพี่คนนั้นมันน่าจดจำยิ่งกว่าสายตาของพระพุทธรูปในห้องธรรมะเสียอีก
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา... ทุกครั้งที่ไม่มีเรียน ฉันก็มักจะหลบหน้าผู้คนมานั่งอยู่ตรงลานเดิมที่เคยเจอกับพี่คนนั้น ฉันมาที่นี่บ่อยครั้ง ได้เจอพี่เขาบ้าง ไม่ได้เจอบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะได้เจอก็ตอนเย็นๆ หลังเลิกเรียน พี่คนนั้นชื่อโก้ หน้าตาออกจะตี๋ๆ ขาวๆ หน่อย ดูเหมือนจะเป็นคนขี้อาย แต่เขาก็นิสัยดีแถมยังเล่นบอลเก่งด้วย บางวันฉันก็มานั่งดูพี่เขามาเดาะบอลพลาสติกเล่นที่นี่หลังเลิกเรียน บางวันฉันก็มาให้พี่เขาสอนการบ้านให้
แล้ววันนี้ก็เช่นกัน...
“ไง วันนี้ไม่มีการบ้านเหรอ” พี่โก้ถาม
“ไม่มีค่ะ เพราะแก้วทำเอง เสร็จหมดแล้ว” ว่าแล้วฉันก็หยิบสมุดการบ้านออกมาโชว์ให้พี่โก้ดู
“เก่งนะเรา แบบนี้คราวหลังพี่ก็ไม่ต้องสอนแล้วสิ” เหมือนพี่โก้จะงอน
“โห... บางข้อก็ยากนะคะพี่” ฉันตอบกลับไป แล้วฉันก็เผลอตัวถามคำถามที่ไม่น่าถามออกไป
“ว่าแต่พี่โก้มาที่นี่ทุกวันเลย ไม่ไปเล่นกับเพื่อนมั่งเหรอคะ”
“อ๋อ เพื่อนพี่กลับบ้านเร็วน่ะ เลิกเรียนทีไร เหลือแต่พี่คนเดียวทุกที ว่าแต่แก้วล่ะ เห็นมาที่นี่ตลอดเลย ไม่ออกไปเล่นกับเพื่อนมั่งเหรอ”
ทันทีที่พี่โก้ถามกลับมา หน้าฉันหุบลงทันที ความอัดอั้นตันใจของฉันมันแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างเด่นชัด จนเหมือนจะทำให้พี่โก้อ่านใจฉันได้ พี่โก้มองหน้าฉันแล้วก็พูดว่า
“ถ้าแก้วไม่มีเพื่อน พี่อยู่เป็นเพื่อนแก้วก็ได้นะ” จบประโยคนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพี่เขา รอยยิ้มของพี่เขาที่มีให้ฉันมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น