คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ห้องพิมพ์ดีด
ฉันไม่รอช้า วิ่งเอาตัวพุ่งชนประตูออกมานอกห้องอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย...” ชายแก่ๆ คนนึงล้มลง
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” ฉันหันไปดู ภารโรงนี่เองที่เป็นต้นเหตุของประตูเมื่อกี้นี้
“ทำอะไรจนมืดจนค่ำนี่ นี่ถ้าผมไม่เห็นนะ มีหวังคุณได้ถูกขังอยู่ในนี้แน่ๆ”
“ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” ฉันยกมือไหว้พัลวัน แล้ววิ่งหนีกลับบ้าน
“เฮ้อ เด็กสมัยนี้ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” ภารโรงบ่นพลางส่ายหัว ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่ได้ทันได้สังเกตและยืนอยู่หลังประตูพูดกับภารโรง
“เฮ้ย มันจะรู้ไหมวะ”
“ไม่รู้หรอกพี่” ภารโรงหันไปตอบชายคนนั้น
คืนนั้นทั้งคืนฉันนอนไม่หลับ รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีอะไรแต่ห้องธรรมะก็หลอนได้ใจฉันเหลือเกิน บรรยากาศวังเวงและเงียบสงัด เสียงไม้กวาดที่ใช้กวาดพื้นยังคงดังก้องอยู่ในหู สายตาของพระพุทธรูปที่จ้องมาทางฉันก็เล่นเอาฉันจำจนติดตา ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร แต่มันก็ทำให้ฉันไม่กล้านอนทั้งคืน
เช้าวันต่อมา... ในคาบเรียนวิชาพิมพ์ดีด
ตึกวิชาพิมพ์ดีดก็คือตึกเดียวกับห้องธรรมะนั่นแหละ เป็นตึกที่อยู่หลังโรงเรียน ห้องพิมพ์ดีดกับห้องธรรมะต่างกันก็แค่อยู่คนละชั้นเท่านั้น แต่แปลกหน่อยก็ตรงที่บรรยากาศห้องพิมพ์ดีดมันดันวังเวงเหมือนกับห้องธรรมะเนี่ยน่ะสิ
“เฮ้ย มึงรู้ป่ะวะ ว่าที่จริงห้องธรรมะน่ะ ควรจะเป็นห้องนี้”
“จริงดิ ทำไมวะ”
เสียงนักเรียนชายสองคนพูดกัน ทำให้ฉันต้องหันไปฟังด้วยความอยากรู้ แต่ยังไม่ทันที่จะรู้เรื่อง อาจารย์สุชาติที่สอนวิชาพิมพ์ดีดก็เข้ามาทันที พวกเราจึงไปนั่งประจำที่ แต่ก็ไม่วายไอ้สองตัวข้างหลังมันก็ซุบซิบกันให้ฉันได้ยิน
“ที่จริงอ่ะ ห้องนี้ต่างหากที่มีเด็กผู้หญิงผูกคอตาย โน่นมึงเห็นเชือกที่อยู่บนหัวไอเด็กใหม่ป่ะ นั่นแหละ”
ฉันได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นไปมองบนหัวตัวเอง...
เชือกที่ถูกผูกเป็นบ่วงเหมือนเชือกที่ใช้ผูกคอตายห้อยและไหวเอนตามลมเบาๆ อยู่เหนือหัวของฉัน ตาของฉันมองไปที่มันอย่างไม่กระพริบ แม้จะทำให้ฉันอึ้งไปพักนึง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันหยุดทำงานที่อาจารย์สั่ง มือซ้ายของฉันเอื้อมไปปัดแคร่ของเครื่องพิมพ์ดีดอย่างช้าๆ เบาๆ ตาก็ยังคงจ้องไปที่เชือกเส้นนั้น แต่ทันใดนั้นแคร่ก็พุ่งไปอย่างรวดเร็วจนฉันสะดุ้ง
โครม!!
เครื่องพิมพ์ดีดตกลงบนพื้น เหมือนมีแรงอะไรสักอย่างที่ทำให้มันพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วที่แน่ๆ ไม่ใช่แรงของฉัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังตกที่นั่งลำบาก
“กนกพร...” อาจารย์สุชาติเรียกชื่อฉัน
“เฮ้ย มันเป็นอะไรของมันวะ”
“บ้าหรือเปล่าวะ”
เสียงเพื่อนๆ กระซิบกระซาบกันในห้อง ฉันพยายามยกเครื่องพิมพ์ดีดมาวางบนโต๊ะอย่างทุลักทุเล ทันทีที่วางมันไว้บนโต๊ะได้ ฉันก็เหลือบไปเห็นสายตาทุกคู่ในห้องเรียนกำลังมองมาที่ฉัน ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์สุชาติ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น