คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : พลัดพราก...และ...ตัวตายตัวแทน
ฉันล้มลงกับพื้น มืออีกข้างหนึ่งของภารโรงจับเท้าฉันเอาไว้ได้ ฉันรีบใช้มือยันตัวเองขึ้นมาทันที ถอดรองเท้าข้างที่ถูกจับได้ออกด้วยความรวดเร็ว แล้วพุ่งตัวออกไปจนเจอเข้ากับขาคู่หนึ่ง...
ฉันเงยหน้าขึ้น ยามคนนั้นคนเดียวกับที่ต่อยพี่โก้ก้มลงมามองฉัน ฉันรู้สึกกลัวสุดขีด... ทันใดนั้นยามคนนั้นก็เงื้อมือที่ถือไม้หน้าสามขึ้น และฟาดมันลงมาที่หัวของฉันอย่างเร็ว
ตึง!!
ฉันหลบได้อย่างหวุดหวิด แล้วรีบพุ่งตัวผ่านด้านหลังยามคนนั้นไป
“ฉิบหายแล้ว!!” ภารโรงตะโกน ยามรีบวิ่งลงบันไดไล่ตามหลังฉันมาติดๆ
ขาฉันตอนนี้แทบไม่ติดกับพื้น ทั้งความตกใจ ความกลัว มันทำให้ฉันต้องกระโดดลงบันไดทีละสามสี่ขั้น แม้ฉันจะไม่สะดุดล้มเลย แต่ขาก็ยังสั่นไม่หาย ฉันตะโกนเรียกให้คนมาช่วย
“ช่วยด้วยๆ” แต่ยามก็ยังคงไล่หลังฉันมาติดๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มีใครได้ยินเสียงของฉันเลย
“ว้าย!!” ยามใช้ไม้ฟาดเข้ามา เฉียดท้ายทอยฉันไปนิดเดียว
อีกแค่นิดเดียว เหลืออีกแค่ครึ่งชั้น ฉันก็จะออกจากตึกนี้แล้ว...
“มึงคิดว่าจะหนีกูพ้นเหรอ” ยามตะโกนใส่ฉันอย่างน่ากลัว ทันใดมันก็กระโดดเข้าใส่ฉัน
“โอ๊ย!!” มันกระโดดเข้ามาทับฉัน ทั้งฉันและยามล้มลงตรงที่พักบันไดระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสอง
ฉันรีบหงายตัวและเอามือยันให้ลุกขึ้นมา แต่ยามกลับยืนขึ้นได้ซะก่อนพร้อมกับยกเท้าขึ้นมาทำท่าจะเตะเข้าใส่ฉัน ฉันไม่รอช้า ถีบเข้าใส่ขาอีกข้างของมันอย่างแรงทันที
ได้ผล... มันล้มลงทันที กลายเป็นฉันที่ยืนขึ้นได้ก่อน ฉันรีบลงจากตึก ไม่อยากเชื่อว่ามันจะมืดเร็วขนาดนี้ ท้องฟ้าเหนือลานว่างกลายเป็นสีดำกลางคืน ดาวเริ่มเปล่งแสงบนฟ้า หมายความว่าตอนนี้แทบจะไม่มีใครเหลืออยู่ในโรงเรียนนี้แล้วอย่างนั้นน่ะสิ?
ฉันรีบหลบไปที่ตึกอื่นที่มีตู้โทรศัพท์สาธารณะ ฉันแจ้งตำรวจไม่นานนักตำรวจก็มาทันที โชคดีที่มีอาจารย์ใหญ่และอาจารย์บางท่านอยู่ในโรงเรียน และโชคดีที่ตำรวจไปเจอพวกอาจารย์ก่อน ฉันได้เล่าทุกอย่างผ่านทางหูโทรศัพท์จนหมด อาจารย์ได้ทราบจากทางตำรวจและอนุญาตให้ตำรวจเข้าตรวจค้น ฉันแอบยืนดูอยู่ห่างๆ ไม่กล้าโผล่เข้าไปด้วยความที่ยังกลัวและตกใจอยู่
ในคืนนั้นเองทั้งยามและภารโรงถูกจับ เพราะจำนนต่อหลักฐาน ส่วนฉันก็กลับบ้านและในคืนนั้นเองขณะที่ฉันออกจากห้องน้ำ...
“พี่โก้!!” ฉันอึ้ง พี่โก้มาทำอะไรในห้องของฉันเนี่ย
“พี่โก้มาทำอะไรที่นี่คะ” ฉันแอบดีใจนิดๆ ที่พี่โก้อุตส่าห์มาหา ถึงแม้จะอายที่พี่เขามาหาถึงห้องส่วนตัวก็ตามที
“แก้ว...” พี่โก้ยิ้มให้
ยังไม่ทันที่พี่โก้จะพูดต่อ ฉันก็รีบพูดขึ้นมาด้วยความรีบร้อนและอยากพูด
“พี่โก้ๆ นี่ไงสมุดพกของพี่” ฉันหยิบมันออกจากกระเป๋า
“อ้าวเหรอ? ไปได้มาได้ยังไงนี่ อายจังแฮะ” พี่โก้ยิ้มอีกครั้งแล้วก็พูดต่อ
“แต่วันนี้พี่ขอบใจแก้วมากเลยนะ”
“โห...พี่ เรื่องนี้ค่อยบอกกันพรุ่งนี้ก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องมาถึงห้องแก้วเลย แก้วอายนะเนี่ย”
พี่โก้หน้าแดงอีกแล้ว ทุกครั้งเขามักจะเกาหัวแก้เขิน ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...
“แต่พี่ต้องรีบมาบอกน่ะ เพราะว่า...” ฉันทำหน้างง เหมือนกับพี่โก้กำลังจะบอกข่าวร้ายกับฉัน
“พี่ต้องไปแล้ว...” สีหน้าของพี่โก้นิ่งลง
“อะไรนะ!! พี่โก้จะไป? จะไปไหนเหรอคะ” ฉันอึ้งนิดๆ
“แก้ว...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” พี่โก้ยิ้มให้ฉันเป็นครั้งสุดท้าย อยู่ดีๆ น้ำตาของฉันก็ไหล
“เดี๋ยวสิ พี่โก้จะไปไหน” ฉันพูดจบ ก็มารู้สึกตัวอีกทีตรงหน้าห้องน้ำ พี่โก้หายไปแล้ว การคุยกันเมื่อครู่นี้เหมือนกับฝันไปแต่มันก็คือเรื่องจริง
ฉันรู้สึกเหมือนกับเสียอะไรบางอย่างไป ความรู้สึกเดียวกันกับตอนที่ต้องย้ายบ้านและลาจากตุ๊กตาหมีสุดที่รักนั้นกลับมาทิ่มแทงหัวใจของฉันอีกครั้ง
ถ้อยคำต่างๆ ที่พี่โก้เคยพูดกับฉันลอยแว่วเข้ามาในหูราวกับจะสะท้อนเรื่องราวในอดีตให้ฉันฟังเป็นครั้งสุดท้าย... แต่รอยยิ้มที่พี่โก้มีให้ฉันยังคงติดตาไม่มีวันลืม
ตึง!! โครม!!
แม่ของฉันเมาเหล้ากลับมาอีกแล้ว เหมือนทุกคืน ตกเย็นเล่นไพ่กินเหล้า แม่ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยก่อนที่จะแยกกันอยู่กับพ่อ
แม้ว่าจะมีเสียงของแม่โวยวายอยู่นอกห้อง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าวันนี้บ้านมันเงียบสนิท ความเงียบและความเหงาแทรกเข้ามาในใจของฉันอีกครั้ง ฉันไม่มีใครอีกแล้ว...
เช้าวันรุ่งขึ้น... ฉันไปโรงเรียนแต่เช้า
ที่ลานกว้างใต้ตึกพิมพ์ดีด ฉันมองเห็นตัวฉันเองกำลังนั่งเล่นกับพี่โก้บนขอบแปลงดอกไม้ จนถึงเช้าวันนี้ฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าพี่โก้จะไม่อยู่แล้วจริงๆ
ฉันเดินขึ้นไปบนห้องธรรมะ ทุกอย่างเงียบสงัด ไม่มีลมพัด ไม่รู้สึกเลยว่าพระพุทธรูปกำลังจ้องมาที่ฉัน ไม่รู้สึกถึงบรรยากาศน่ากลัว มีเงาของฉันสะท้อนบนหน้าปัดนาฬิกาเพียงคนเดียวเหมือนเดิม แต่ข้างหลังฉันตอนนี้ไม่มีพี่โก้แล้ว
ฉันเดินขึ้นไปห้องพิมพ์ดีด เชือกที่เคยผูกคอพี่โก้ เชือกที่ไม่มีใครแกะออก บัดนี้มันกลับร่วงลงไปอยู่บนพื้น ราวกับจะบอกว่ามันหลุดจากพันธนาการแล้ว ฉันมองบนเพดานนั้น
“พี่โก้...แก้วตัดสินใจแล้ว...” ฉันหยิบเชือกออกมาจากกระเป๋า
“แก้วจะไปอยู่กับพี่”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น