The Hanged Man

ลำดับตอนที่ #10 : อดีตของเชือกเส้นนั้น

ตกเย็น...  ฉันเดินไปหาอาจารย์สมพรที่ห้องพักอาจารย์

“อาจารย์ไปไหนเนี่ย...”

ฉันเหลือบไปเห็นกองสมุดพกของเด็กห้องเราอยู่บนโต๊ะอาจารย์  ก็อดไม่ได้ที่จะแอบเปิดดู  ฉันจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ โต๊ะอาจารย์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น  แต่ยังไม่ทันที่จะดูสมุดพกของตัวเอง  ลิ้นชักที่ปิดไม่สนิทนั้นก็ทำให้ฉันได้เห็นสมุดพกอีกเล่มหนึ่งที่แยกอยู่ต่างหาก

“นี่มัน...  สมุดพกของพี่โก้”

ฉันรีบหยิบสมุดเล่มนั้นออกจากลิ้นชักแล้วมุ่งหน้าไปยังตึกพิมพ์ดีดทันที  จากลานข้างล่าง  ฉันเห็นพี่โก้กำลังเดินเข้าไปในห้องพิมพ์ดีด  ฉันจึงรีบวิ่งตามขึ้นไป

“พี่โก้คะ  นี่สมุดพก”  ฉันเปิดประตูห้องพิมพ์ดีดแล้วเรียกพี่โก้  แต่คนที่อยู่ในห้องพิมพ์ดีดตอนนี้กลับไม่ใช่พี่โก้

ภารโรงคนที่เคยปิดประตูใส่ฉันที่ห้องธรรมะหันมามองฉัน  เขาลุกขึ้นแล้วมองมาทางฉันด้วยสีหน้าซีดเผือก  พื้นที่ใช้ปิดช่องลับหล่นลงจากมือ  เข็มฉีดยากับซองใสใส่ผงสีขาวๆ ในช่องลับ  ประกอบกับท่าทีของภารโรงคนนั้น  คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาซุกซ่อนยาเสพติด

“มึง!!”  ภารโรงคนนั้นจ้องฉันอย่างน่ากลัว  สายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

ทันใดนั้นก็เหมือนเวลาหยุดลง  ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดการเคลื่อนไหว  ไม่มีแม้แต่ลมพัด  รอบตัวฉันกลับกลายเป็นสีแดงส้มราวกับภาพถ่ายเก่าๆ  ขณะฉันยืนอึ้งอยู่หน้าห้องพิมพ์ดีด  นักเรียนชายคนหนึ่งก็เดินแซงหน้าฉันเข้ามาในห้องพิมพ์ดีด

“พี่โก้!!”  ฉันตะโกนเรียกพี่เขาทันทีที่ฉันเห็น

แต่เหมือนพี่โก้จะไม่ได้ยิน  ทันใดนั้นภารโรงที่อยู่ในห้องก็หันมาทางพี่โก้  ท่าทางก็เหมือนกันกับตอนที่เจอฉัน

“เฮ้ย!!”  ภารโรงคนนั้นตะโกนออกมา  พลางลุกขึ้นแล้วตรงเข้ามาหาพี่โก้

พี่โก้รีบวิ่งออกไปทันที  แต่ยังไม่ทันจะได้ลงบันไดพี่โก้ก็ชนเข้ากับยาม

“พี่  ช่วยผมด้วยๆ”  พี่โก้พูดกับยามคนนั้น  แต่ยามก็สวนกลับมาด้วยหมัดเข้าที่ท้องของพี่โก้อย่างจังแทนที่จะมีคำพูดออกจากปาก

“โอ๊ย!!”  พี่โก้ทรุดตัวลง  ภารโรงก็ตามเข้ามาพร้อมกับใช้เชือกรัดคอพี่โก้จากด้านหลัง

“อย่านะ!!”  ฉันตะโกนดังลั่น  รีบวิ่งเข้าไปกระชากเสื้อภารโรงคนนั้นทันที

แต่เปล่าประโยชน์  ฉันไม่สามารถจับต้องอะไรได้เลย  เหมือนกับตอนที่ฉันตีมือของพี่โก้  ไม่ต่างไปจากการคว้าจับอากาศ

“ไอ้...”  พี่โก้กัดฟันแน่นไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะส่งเสียง  มือจับเชือกที่รัดคอตัวเองอยู่  ขาก็เตะไปมาแต่ไม่โดนใครเลย

“ใครก็ได้ช่วยด้วย!!”  ฉันร้องไห้  ตะโกนสุดเสียง  พี่โก้ยังคงดิ้นขัดขืน

ฉันทั้งทุบทั้งตี  ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่โดนก็ยังคงทำต่อไป  ปากก็ตะโกนสุดเสียง  คำหยาบคำด่าต่างๆ สบถออกมาจากปากฉันแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน

“ไม่...  ฮือๆ”  ฉันร้องไห้อย่างหมดแรง  ทรุดตัวลงกับพื้น  พร้อมๆ กับพี่โก้

เดรัจฉานสองตัวนั้นมันใช้เชือกลากคอพี่โก้เข้าไปในห้องพิมพ์ดีด  พวกมันจับพี่โก้แขวนคอที่เดียวกันกับที่ฉันนั่งเรียน  จนตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าเชือกเส้นนั้นที่อยู่บนหัวฉันตลอดเวลาที่ฉันนั่งเรียนคือเชือกที่ผูกคอพี่โก้  ไม่ใช่เชือกที่นักเรียนหญิงใช้ผูกคอตายตามที่พวกเพื่อนๆ เล่ากัน

เต้ง  เต่ง  เตง  เต่ง  เต่ง  เตง  เต๊ง  เต่ง ...

เสียงนาฬิกาในห้องธรรมะดังขึ้นมาจากชั้นสอง  ทันใดนั้นพวกมันก็ผลักเก้าอี้ให้ล้มลง  เพื่อให้ดูเหมือนการฆ่าตัวตาย

ตึง!!

ฉันกลับมารู้สึกตัวอีกที  รอบๆ ตัวฉันกลับมาเป็นสีเดิม  ตรงหน้าของฉันตอนนี้มองเห็นร่างของพี่โก้ถูกเชือกห้อยติดกับเพดาน  แต่การเคลื่อนไหวของภารโรงที่กำลังเข้ามาหาฉันพร้อมกับเชือกในมือข้างหนึ่งของมันก็ทำให้ฉันต้องละสายตาจากพี่โก้

กัดฟันทั้งๆ ที่น้ำตาไหล  ฉันรีบกลับหลังหันวิ่งออกไปทันที  แต่ไม่เหมือนกับพี่โก้  ฉันคงวิ่งช้าไป

“โอ๊ย!!”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------