คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter III: The Tales of Sol
กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าการเดินของชายสวมผ้าคลุมถือตะเกียงเดินในที่ๆมืดมิดดังขึ้นจนซอลสัมผัสได้
ชายผู้นั้นก้าวเดินอย่างสุขุมและเยือกเย็นเข้ามาที่เขา
“แกเป็นใคร”ซอลเอ่ยถาม
“เจ้ายังไม่ต้องรับรู้ในตอนนี้”ชายผู้นั้นเอ่ย
“ทำไมล่ะ”
“ข้าคงบอกเจ้าไม่ได้หรอนะแต่ข้าบอกเจ้าได้อย่างว่า ..........”
“ภัยกำลังมาเยือนเจ้าซอลผู้สืบทอด ดาบแห่งเทพรุ่นที่13 รวมถึงศิษย์”ของเจ้าด้วยชายสวมผ้าคลุมเอ่ย
ซอลขมวดคิ้วเป็นปม
“อีกอย่างนะข้าจะบอกเจ้าว่าดาบที่เจ้าสืบทอดน่ะมันได้ถูกปลดผนึกอย่างสมบูรณ์แล้ว เจ้าควรใช้มันอย่าง
ระมัดระวังด้วย”
“เพราะเหตุใดล่ะ”ซอลเอ่ยถาม
“เหตุผลง่ายๆ.......เพราะว่าพลังของดาบนั่นอาจจะทำให้เจ้าเปลี่ยนไปในทางลบเอาง่ายๆดีกว่าถ้าเจ้าใช้พลังอย่างไม่ถูกวิธีคุมอารมณ์ไม่อยู่เจ้าอาจจะกลายเป็นปีศาจร้ายแทนที่จะเป็นเทพผู้ปกป้องคนอ่อนแอ”ชายสวมผ้าคลุมบอก
“ผมขอถามอย่างนะ”ซอลเอ่ย
“ว่ามา”
“คือไอ้ภัยที่กำลังจะมาเยือนผมกับพวกศิษย์นี่มันคืออะไร”ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่งราวกับว่าจะตอบคำถามดีไหม
“ข้าคงบอกเจ้าตรงๆไม่ได้หรอกนะ ข้าคงบอกได้แค่ ลอร์ดผู้นั้นกำลังจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยโฮไร”เขาตอบด้วยเสียงเย็นชา
“ลอร์ด หรอ”ซอลจับคางตัวเอง
“เจ้าจงจำคำพูดข้าไว้ละกัน ระวังตัวเจ้าเองก่อนที่จะระวังคนอื่น”ชายสวมผ้าคลุมเอ่ยก่อนที่เขาจะหายไปปล่อยให้ซอลอยู่ในความมืดมิดเพียงลำพัง
พรึบ! ซอลสะดุ้งตื่นขึ้นมาบนเตียงสีขาวเขาหันซ้ายหันขวาไปมามองไปรอบๆ
“ฝันไปหรอเนี่ย”ซอลเอ่ยพลางกุมขมับ
“เป็นลางรึปล่าวเนี่ย”ซอลยิ่งหัวปั่นเมื่อนึกถึงเรื่องที่ฝัน
“ว่าแต่......ที่นี่ที่ไหน”ซอลเอ่ยพลางทำตาตี่
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าภายนอกห้องที่ซอลนอนอยู่ดังขึ้นรัวราวกับฝีเท้าม้าวิ่งแข่งกัน
“อาจารย์ซอล”เสียงของฟาริด มิกิ นาเซะและฮาริซันดังขึ้นพอดีกับการเปิดประตูของพวกเขา
“ฟื้นแล้วหรอยะ”นาเซะเอ่ยพลางกระชากคอเสื้อของซอล
“ทำให้พวกเราเป็นห่วงนะเนี่ย”มิกิเอ่ยพลางขึ้นไปนั่งบนเตียง
“น่าจับตื๊บซักที่ดีมั้ยเนี่ยเล่นดึงศรอันหยั่งกะออกดื้อๆอย่างนั้นถ้ามาส่งโรงบาลไม่ทันเนี่ยตายนะเฟ้ยเสียเลือดไปซะเป็นลิตรเลยนะ”ฟาริดเข้าไปรัดคอของซอลอย่างกับเป็นเพื่อนกัน
“เฮ้ๆ นั่นครูนะเฟ้ย ไม่ใช่เพื่อนเล่น”ฮาริซันเอ่ย
“มะ....ไม่เป็นไรหรอครับผมก็ควรโดนอยู่แล้วเล่นทำอะไรบ้าบิ่นอย่านั้น ขอบคุณมากครับที่ช่วยส่งผมมาโรงพยาบาลเนี่ย”ซอลเอ่ย
“ที่ต้องคนที่ควรขอบคุณน่ะนั่น”นาเซะชี้ไปที่มิกิ
“ยัยนั้นน่ะให้เลือดเธอตั้ง750ซีซีแหน่ะแถมอยู่เฝ้าเธอตั้ง2วัน”ฮาริซันเอ่ย
“เอ๋”ซอลทำหน้างงและหันไปทางมิกิที่กำลังหน้าสีชมพูนิดหน่อย
“เอ่อ...คือขอบคุณมากครับคุณมิกิ”
“หนูก็ต้องขอบคุณอาจารย์เหมือนกันค่ะถ้าไม่ได้อาจารย์นี่หนูคงตายไปแล้วเนี่ย”มิกิเอ่ย
“อืมแล้วฟิสหายไปไหนล่ะครับ”ซอลถามพลางหันไปหันมา
“ฟิสเค้าเป็นตำรวจแผนกเรื่องเหนือธรรมชาติพิเศษเลยต้องไปดูสถานที่ๆเกิดเหตุเนี่ย”ฟาริดอธิบาย
“หรอครับ”ซอลเอ่ยพลางคิดเรื่องความฝันที่เข้าพบเจอมาหมาดๆ
(โอย ทำไงดีฟระ ถ้าฝันนั้นเป็นความจริงเราแย่แน่แล้วลอร์ด ที่กำลังจะกลับมาโดยฝีมือขอโฮไรนี่คืออะไร
ทำไมเราถึงคิดไม่ออกน้า เราก็รู้ชื่อปีศาจทุกตัวนี่นา อืม)ซอลขมวดคิ้วเป็นปม
“เออ อาจารย์ซอล”ฟาริดเอ่ย
“เรียกว่าซอลเฉยๆก็ได้ครับอายุเราก็เท่าๆกัน”ซอลเอ่ย
“ได้ ซอลชั้นอยากรู้ว่าคนที่ชื่อโฮไรนั่นเป็นใครแล้วเกี่ยวอะไรกับนายอะ”ฟาริดเอ่ยในขณะที่ซอลถอนหายใจ
“คือเรื่องมันก็ยาวนะ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังละกัน” ซอลเอ่ย
~4ปีก่อน~ที่หมู่บ้านในเทือกเขาลึกลับ
เคร้ง! เสียงดาบกระทบกันดังขึ้น ที่สนามประลองกลางเมือง
ฟุบ! เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินกวัดแกว่งดาบเล่มงามอย่างฉวัดเฉวียนในการประลองกันกับสหายของตน
ฟ้าว เพื่อนชายพุ่งหอกเล่มโตอย่างดีใส่เขา เด็กหนุ่มระโดดตีลังกาหลบก่อนที่จะ
“ข้าแต่เหล่าวายุจงสร้างพลังให้ข้าผู้นี้ด้วย”เขาเอ่ยเบาๆก่อนที่จะ.........
เปรี้ยง! หอกของเพื่อนเขาหลุดจากมือที่สวมถุงมือหนังอย่างดี
“รุกฆาต!”เด็กหนุ่มสอดดาบจี้เข้าที่ลำคอของสหายก่อนที่เขาจะชักดาบกลับ
“เป็นอะไรมั้ยสหาย”เด็กหนุ่มเอ่ย
“มิเป็นไรซอลเจ้านี่เก่งจริงๆนะ”สหายของเขาเอ่ยก่อนที่จะก้าวออกไปจากที่นั่น
“ยอดเยี่ยมมากเจ้าหนู”ชายอายุ30กว่าก้าวอาดๆเข้ามาหาเข้าพร้อมปรบมือให้
“ท่าน....หรือว่า...”ซอลเอ่ย
“ใช่ข้าคือนักดาบเวทย์รุ่นที่12ไงล่ะ”
“ท่านมาที่นี่ทำอะไร”
“ข้าแค่มาดูนักดาบเวทย์น้อยๆเท่านั้นแหละ”เขาเอ่ย
“เชอะ ซอลนะเหรอข้าว่ามันคงจะงี่เง่ามากหากหมอนั่นด้เป็นนักดาบเวทย์รุ่นที่13”เสียงเด็กหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้น
“โฮไร ข้าไม่อยากมีเรื่องหรอกนะแต่ก็รู้ๆอยู่ว่าเจ้าน่ะเทียบข้าไม่ได้หรอก”ซอลเอ่ยอย่างเย้ยยัน
“หนอย ว่าข้างั้นรึเรามาประลองครั้งที่101ดีกว่า”โฮไรเอ่ยพลางชักดาบขึ้นมา
“ได้ๆๆ ข้าจะใช้เวลาแค่10วินาทีล้มเจ้าให้ดู”ซอลเอ่ย
“ข้าเป็นผู้ตัดสินให้เอง”นักดาบเอ่ย
“พร้อมแล้ว”เด็กทั้ง2ตั้งท่าเตรียมรุกโจมตีใส่กัน
“เริ่มการต่อสู้ได้!”
เคร้ง! โฮไรฟาดดาบรุกไปที่ลำตัวของซอลโดยซอลสามารถรับดาบนั้นไว้ได้อย่างไม่อยากเย็น
ฟุ่บ !
เปรี้ยง!
ดาบของโฮไรหลุดมือไปอย่างง่ายดายโดยซอลฟาดดาบอย่างแรงไปที่ดาบนั้น
“รุก!”ซอลใช่ดาบจี้คอของโฮไร
“ซอลเป็นฝ่ายชนะ”นักดาบเอ่ย
“เห็นยังล่ะ ตอนนี้ข้าเป็นเด็กตัวน้อยๆที่เก่งการใช้ดาบมากที่สุดในเด็กทั้งหมด”ซอลเอ่ยพลางเชิดหน้าขึ้น
“ฮึ่มจำไว้เถอะซอลข้าจะต้องเก่งกว่าเจ้าให้ได้”โฮไรเอ่ยอย่างฉุนเฉียวพลางเดินปึงปังออกไปในป่า
“HEY! ไอ้หนูนั่นมันป่านะ”นักดาบเอ่ยเรียก
“ช่างเขาเถอะครับเดี๋ยวเขาก็กลับมาเอง”ซอลเอ่ย
“โถ่เว้ยทำไงถึงให้เก่งขึ้นได้ฟะ”โฮไรเอ่ยพลางระบายอารมณ์ด้วยการกระแทกมือใส่ต้นไม้
“เจ้าอยากเก่งขึ้นใช่ไหม”เสียงแหบห้าวชวนขนหัวลุกดังขึ้น
“นั่นใคร”โฮไรเอ่ย
“ข้าเป็นแค่ปีศาจที่สามารถทำให้เจ้าแกร่งขึ้นได้โดยเจ้าเพียงทำพันธะสัญญากับข้า”ปีศาจเอ่ย
“ได้เซ่ข้าจะทำพันธะสัญญากับเจ้ามาเลย”โฮไรเอ่ยพลางยิ้มร่า
“โฮ่นายเป็นคุณชายรึ”นักดาบถาม
“ครับ”
“แล้วนายออกมาได้ไงเนี่ย”
“คือผมแอบหนีออกมาจากคฤหาสน์ครับ”
“เฮ้อ อิ่มจังเลย ขอบคุณมากครับท่านนักดาบเวทย์”ซอลเอ่ยในร้านอาหารที่เขากับนักดาบเวทย์มานั่งกินข้าวกัน
“ไม่เป็นไรหรอ เออข้าจะบอกอะไรอย่างนะ”
“อะไรล่ะท่าน”
“ข้าจะไห้เจ้าเป็นผู้สืบทอดดาบเล่มนี้”นักดาบกล่าวพลางวางดาบสีดำที่เขาคาดอยู่ลงบนโต๊ะ
“ทำไมล่ะท่าน”
“คือว่าข้ารูมาว่าพ่อเจ้าน่ะ.........”
ตูม! กำแพงร้านอาหารถูกเจาะทะลุเข้ามาเป็นรูโดยพลังเวทย์ขนาดใหญ่
“อะไรกันทำไมถึงเป็นอย่างนี้”นักดาบสบถ
“ตามข้ามาซอล”นักดาบเอ่ย
“ครับ”
ทั้งคู่วิ่งออกไปดูนอกร้านพบ.........
“โฮไร!ทำไมแก”ซอลเอ่ยอย่างฉุนเฉียวเมื่อเห็นโฮไรในร่างของพ่อมดปีศาจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไงซอลประมือกับข้าเซ่ถ้าแน่จริงอะ”โฮไรเอ่ยอย่างเย้ยยัน
“ชิหนอย แกทำไมแกถึงขายวิญญาณให้ปีศาจนั่น”ซอลเอ่ยพลางดึงดาบออกมาพุ่งตรงเข้าไปฟันโฮไร
“จะทำไมล่ะซอล”โฮไรหายไปอยู่ด้านหลังของซอล
“หลับไปซักตื่นนะซอล”โฮไรฟาดข้อมือไปที่ต้นคอของเขาทำให้ซอลฟุบไปเฉยๆโดยที่เขาไม่รู้ตัว
“ซอล ซอลตื่นเร็ว”เสียงที่เค้าคุ้นเคยดังขึ้นทำให้เค้าตื่น
“งึมงำ อะไร”ซอลเอ่ยอย่างงัวเงีย
“หนีเร็วซอล”นั่นคือเสียงของแม่เขานั่นเอง
“ซอลที่นี่กลายเป็นทะเลเพลิงแล้วนะ”แค่นั้นแหละซอลสะดุ้งเด้งตัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียง
“โฮ่ซอลตื่นแล้วเร๊อะ”เสียงโฮไรดังขึ้น
“โฮไรแกเผาหมู่บ้านหรือ”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”โอไรเอ่ยพลางเสกธนูไฟขึ้นมา
“แม่หนีไป”ซอลเอ่ยพลางเอากระดาษเทเลพอร์ตขึ้นมาแปะแม่ของตนทำให้แม่เขาหายไปที่อื่นก่อนที่จะ
ฉึกๆๆๆ ธนู4ดอกปักเข้าทั่วร่างกลายของซอลก่อนที่เขาจะล้มลงไป ลมหายใจเขาเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ตายซะเหอะซอล”โฮไรสะบัดมือไปที่ต้นคอของซอล
เปรี้ยง! นักดาบเวทย์โผล่มาใช้ดาบกันซอลไว้
“ข้าคงยอมให้เจ้าฆ่าผู้สืบทอดไม่ได้หรอกนะ”นักดาบเวทย์ดึงดาบของซอลไปและนำดาบของตนให้ซอล
“หนีไปซะซอล”
“นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่ผมจะหลับใหลไป......................
ความคิดเห็น