คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ-จอมเวทย์
เฮ้ ! จอมเวทย์ต่างถิ่น นี่ท่านจะผ่านประตูเมืองเทมเทอรานเทียร์ นครแห่งความมั่งคั่งโดยไม่จ่ายอากรรึ”นายทหารคนหนึ่งพูดพลางเดินไปดักหน้าชายสวมผ้าคลุมผู้ถือ ไม้เท้าด้ามสีขาวมีลายรูปเทพพันอยู่โดยรอบด้านบนมีวัตถุสีเงินถูกดัดให้โค้งเป็นครึ่งวงกลมปลายของมันยังมีปีกนกสีขาวที่กำลังกระพือไปมาดั่งมีชีวิตและสุดท้ายที่ทำให้มันดูมีราคามากขึ้นอีกก็คือคริสตัลทรงเรียวยาวสีฟ้าอ่อนที่ถูกเจียระไนอย่างดี
“โอ้ ข้าขอโทษด้วยสมัยก่อนข้าจำได้ว่าเมืองนี้ไม่เคยมีการเก็บอากรผ่านทางนี่”ชายสวมผ้าคลุมหมุนตัวไปมองกำแพงข้างประตูด้วยความประหลาดใจจึงพูดขึ้นลอยๆว่า “รู้สึกเหมือนเมืองนี้ไม่เหมือนเช่นก่อนเลย”
“เอาเหอะท่านจอมเวทย์นี่เป็นคำสั่งเก็บอากรจากเสนาบดี อินกริช”
“อ้าวนี้มิใช่คำสั่งจากกษัตริย์นิกเฮอร์ หรอ”จอมเวทย์ว่าด้วยท่าทางตกใจ
“ท่านจะเข้าเมืองก็ต้องจ่ายอากร หายท่านไม่จ่ายเมืองเราไม่ต้อนรับ! จะจ่ายหรือไม่!” นายทหารขึ้นเสียง
...
สุดท้ายจอมเวทย์ผู้นั้นต้องยอมจ่างอากรผ่านทางแม้ยังเคลือบแคลนอยู่ในใจ ว่า เพราะเหตุใดเสนาบดีอินกริชสั่งการลงมามิใช่กษัตริย์นิกเฮอร์ที่เขารู้จัก จอมเวทย์หนุ่มเดินเลาะไปตามทางและพยายามเอาผ้าคลุมบังหน้าตัวเองไว้ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงทำเช่นนั้น จนเขาเดินเข้าไปในบาร์แห่งหนึ่ง
“สวัสดีพ่อหนุ่ม เหลือแค่ที่นั่งหน้าบาร์นะโต๊ะเต็มหมดแล้วเชิญเลยๆ”เจ้าของบาร์พูดพลางหันกลับมาดูลูกค้ารายใหม่ที่กำลังก้าวเข้ามานั่งหน้าเขาพอดี
“หวัดดีครับลุง ลุกฟาร์”จอมเวทย์ทักทาย
“อ้าว เฟย์เองรึ แหมหายหน้าหายตาไปตั้ง3ปี ไปทำอะไรมาบ้างหล่ะ”
“เบาๆก็ได้ครับลุงเดี๋ยวคนก็แห่มารุมผมอีก”เฟย์พูดเบาๆ ลุกฟาร์เองก็ร้องอ้อเพราะ 3ปีก่อน จอมเวทย์เฟย์เป็นจอมเวทย์ที่อายุน้อยที่สุด 3ปีผ่านไปก็ยังคงเป็นเช่นเดิม รวมถึงใบหน้าอันหล่อเหลาเอาการของเขาทำให้คนรุมล้อมได้ตลอดเวลา ด้วยผมแสกขวาสีฟ้าอ่อน นัยน์ตาคมเข้มสีมรกต จมูกโด่งได้สันและริมฝีปากสีกุหลาบชวนให้หญิงสาวหลายๆคนมาประทับริมฝีปากของตนไว้ “ผมก็เดินทางไปทั่วค่ำไหนก็นอนนั่น”
“ปีนี้17แล้วซินะนายหน่ะเฟย์”
“ครับ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับเมืองนี้หรอครับดูมันเงียบเหงาพิกล” เป็นคำที่ทำให้ลุกฟาร์หน้าเปลี่ยนสีได้ดีเลยทีเดียว ใบหน้าในขณะนี้เขาดูเหมือนโศกเศร้าปนโกรธ อย่างมาก “กษัตริย์นิกเฮอร์ สิ้นพระชนม์เมื่อปลายปีก่อนเสนาบดีอินกริชเลยถือวาระนี้ตั้งตนเป็นเป็นว่าที่กษัตริย์ หาก เจ้าหญิงโซฟรีน่า จำยอมอภิเษกสมรสด้วย เขาก็ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์แม้ตอนนี้มันก็ยังคุมอำนาจสูงสุดของเมืองไว้...”ลุกฟาร์พูดอย่างซึมเศร้า
“ว่าไงนะ! เจ้าอินกริชจะแต่งงานกับซอร์ฟเฟิ้ล รึ”เฟย์ขึ้นเสียง
“เหอะ นายยังติดเรียกชื่อเล่นนางไม่หายนะเฟย์”
“มันเรื่องของผม”
“เออว่าแต่เอ็กจังล่ะตั้งแต่เข้ามาฉันยังไม่เห็นเธอเลย” เฟย์ยิ้มน้อยๆแล้วเคาะไปที่ไม้เท้า “นี่เอ็กโค่ตื่นเหอะ ไม่ตื่นเดี๋ยวมีจับส่งขายแน่”เฟย์พูดขู่
ปุ้ง!
“ไม่อาวน้า ฉันจะอยู่กะนายอะเฟย์”ไม้เท้านั่นกลับกลายเป็นเด็กสาววัยสิบหก ที่หน้าตาน่ารัก ผมสั้นประบ่าสีน้ำตาลโทนแดงทำให้ยิ่งเน้นหน้าอันสวยได้รูปของเธอ เธอเกาะแขนของเฟย์ไว้แน่น
“เอ้อ”ลุกฟาร์ร้อง
“ขอบคุณครับลุงลุกฟาร์ช่วงค่ำๆเดี๋ยวผมจะมาทานอาหารนะครับ ช่วยจองโต๊ะไว้3ที่แล้วก็ช่วยหาผ้าคลุมจอมเวทย์ให้ซักชุดนึงด้วยนะครับ”เฟย์พูดพลางลุกขึ้นยืน
“ได้ๆว่าแต่นายจะไปไหนหน่ะ”
“ชิงตัวซอร์ฟเฟิ้ล...ไม่ซิต้องเรียกว่า ปริ๊นซ์เซส โซฟรีน่า มาผมไม่อยากเห็นไอ้หน้าประจวดนั่นครองเมือง”พอพูดจบก็เดินออกจาร้านไปพลางครุ่นคิด เกี่ยวกับเรื่องนี้ รวมถึงเรื่องดาบตรากษัตริย์ ทั้ง6
“นี่เอ็กโค่เวลาเดินในที่สาธารณะอย่ากอดแขนฉันเซ่ อายเขานะ”เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงตกใจเพราะลืมไปว่าเด็กสาวกำลังเกาะแกะกับเขาของเขาอยู่
“แงทำไมอ้ะ”
“ฉันอายเขาเข้าใจมะ”
ความคิดเห็น