“รักของเราไม่ลืมเลือน”

ในความมืดของห้องที่เงียบสงัด แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเป็นเพียงแสงสว่างเดียวที่

“ทำไมถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?” อนุรักษ์ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางเย็นชาและเงียบสงัด

“ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญ…” ศิวกรตอบกลับอย่างเรียบเฉย แต่ในดวงตาของเขากลับซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อน

“ไม่สำคัญ? ความลับที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเราทั้งสอง และคุณบอกว่ามันไม่สำคัญ?” อนุรักษ์เดินเข้าหาศิวกร ทุกก้าวที่เขาเดินเข้าไป ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งทวีคูณ

ศิวกรหลบตา ไม่กล้าจะมองหน้าอนุรักษ์ “ฉัน… ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ทำลายทุกอย่างที่เราสร้างขึ้นมา”

“แต่มันทำลายแล้วสิ ศิวกร” อนุรักษ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่ในนั้นก็มีความเสียใจที่ซ่อนอยู่ “ความเชื่อใจที่ฉันมีให้คุณ… มันหายไปแล้ว”ในความมืดของห้องที่เงียบสงัด แสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้าต่างกระจกเป็นเพียงแสงสว่างเดียวที่เป็นพยานให้กับการตอบโต้ที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ทำไมถึงไม่บอกฉันตั้งแต่แรก?” อนุรักษ์ถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ท่าทางเย็นชาและเงียบสงัด

“ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญ…” ศิวกรตอบกลับอย่างเรียบเฉย แต่ในดวงตาของเขากลับซ่อนความรู้สึกที่ซับซ้อน

“ไม่สำคัญ? ความลับที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเราทั้งสอง และคุณบอกว่ามันไม่สำคัญ?” อนุรักษ์เดินเข้าหาศิวกร ทุกก้าวที่เขาเดินเข้าไป ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งทวีคูณ

ศิวกรหลบตา ไม่กล้าจะมองหน้าอนุรักษ์ “ฉัน… ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ทำลายทุกอย่างที่เราสร้างขึ้นมา”

“แต่มันทำลายแล้วสิ ศิวกร” อนุรักษ์พูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว แต่ในนั้นก็มีความเสียใจที่ซ่อนอยู่ “ความเชื่อใจที่ฉันมีให้คุณ… มันหายไปแล้ว”