คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ep.7 ระลึก
Ep.7 ระลึ
“ทำไม เราถึ ไม่เ็บ”
ร่าที่ล่วหล่นลมาาึสามั้นถามัวเอ้วยวามวย หลัาที่เธอลืมาึ้นมาาอาารสลบ
ทุสิ่รอบๆัวอแพรวเปลี่ยนไป ึนาศิลป์ที่เธอเยเรียนเลือนหายไป แ่ึร้าที่ื่อว่าอาารลีลาวีลับมีสภาพที่่าไปาเิม มัน่อยๆลับมาเป็นอาารที่มีเ็นัเรียน เรียนอยู่อย่าึั เถาวัลย์ที่รทึบ่าเลือนหายไป แพรว่อยๆันร่าอเธอึ้นมาาพื้น
“เห้ยอย่าโลมานะพลอย”เสียหวีร้ออนัเรียน้าล่าอาารลีลาวีัระมไปทั่ว
“เิอะไรึ้น”แพรวมอไปที่ระเบียั้นสามออาารลีลาวี้วยวามสสัย
เธอ้อใอย่ามาเพราะนัเรียนที่ำลัะระโลมาือเ็สาวที่ผลัเธอลมาาึนาศิลป์นั่นเอ
“อย่าิสั้นิพลอย”เ็นัเรียนทุน้อมอไปยัเ็สาวที่ำลัะโลมา้วยวามหวาเสียว
“ผีนารำหนิ”ภาพที่แพรวเห็นือภาพผีนารำัวาวีบีบอเ็สาวไว้อย่าโหเหี้ยม ผีนารำ่อยๆันร่าที่พยายามัืนให้ร่วลมาาระเบีย้าๆ
“อย่า่าเธอนะ!”แพรวร้อะโนั้อ แ่ไม่มีใรไ้ยินเสียอเธอแม้แ่นเียว เหมือนว่าำอร้ออเธอะไ้ผลผีนารำ่อยๆลายมืออาเ็สาวที่ำลัะร่วลมา
“ใร็ไ้ไป่วยพลอยลมาาระเบียที”เ็นัเรียนนหนึ่พูึ้น
รูสาวและนัเรียนเพื่อนสนิทพลอยอีสามนึรีบวิ่ึ้นระเบียไปในทันที
“ันไม่อยา่าใรอี”ผีนารำะโน้อไปทั่วแล้วหายัวไป
มีเพียแพรวเท่านั้นที่ไ้ยินเสียอผีนารำ เธอสับสนับเหุาร์ที่เิึ้น
ร่าอเ็สาวที่โนบีบอ่อยๆั้สิแล้วพยายามันร่าัวเอให้พ้นาอบระเบีย รูสาวและเพื่อนสนิทอพลอยเินมาถึอบระเบียพอีแ่แล้ว
“พรั!!”ร่าอพลอยลื่นลมาาอบระเบีย ในทันที
“ริ๊!!!”พลอยรีร้ออย่าหวาลัว ่อนะลมาระแทับพื้นเบื้อล่าเลือสาระเ็น ออเธอหัผิรูปในทันที
…ร่าอพลอยระุอย่าแรพร้อมเลือที่ไหลไปทั่วพื้นีเมน์
“ศพยับเหรอเนี่ย!”แพรวึ่อยู่รที่พลอยโมาพอีถึับ็อ
“ล็อ!”ร่าไร้วิาอพลอยเริ่มยับเยื้อน แพรวถอยห่าออมาาศพที่มีเลือนอพื้น
พื้นที่บริเวารลีลาวี่อยๆแปรสภาพลับมาเป็นเ่นเิม ห้ารึ้นเ็มพื้นที่ไปหมเ็นัเรียนที่มอูเหุาร์เลือนหายไป ้นอโศ้นให่ที่อยู่หน้าอาารลีลาวีโผล่ปลุมนที่บริเวนั้นูมืรึ้นในทันที
“เธอ้อาร อะไร??”แพรวถอยห่าาร่าที่ระุออมาาอเลือ ร่าๆนั้นลานลาเท้านไ้ยินเสียระููับพื้นีเมน์นน่าหวาลัว เลือสีแุ่นถูาที่ไร้ระูลายาวเป็นทา
“หานที่สะวิาันให้เอ”ปาที่มีระูเสียบทะลุออมาพู้วยเสียทรมาร
”ทำไม้อ…เป็นั้น!!”แพรวถามลับ้วยเสียสั่นเรือสิ่ที่เธอ้อารมาที่สุอนนี้ือมีัเล่ม เธออยาแทผีนี่ให้ายๆไปเสียที แ่สิ่ที่เธอทำไ้ในอนนี้็ทำไ้เพียแ่ หายใ
“านาไนยเลือเธอ เธอ้อปลปล่อยัน!!”ผีอพลอยพู้วยน้ำเสียอ้อนวอนแมบัับ
“ใรเป็นน่าเธอ”แพรวถามรๆ
“ันไม่รู้! ฮือๆๆ”ผีอพลอยร้อไห้สะอื้นอย่าเสียสิ
“อ้าว นาเธอยัไม่รู้แล้วั้นะรู้ไ้ยัไวะ!”แพรวพูอย่าุนัเธอไม่ลัวผีพลอยหรอเธออยาบมาว่า
ะที่แพรวำลัพยายามสื่อสารับผีอพลอยอยู่นั้น ร่าอพลอย็เริ่มมีสีีาึ้นเรื่อยๆ
“พลัวิาอั้นะหมแล้วั้น้อไปแล้ว!!”วิาอพลอยรีร้ออย่าทรมารแล้วลายเป็นลำแสสีาวสว่าพุ่รไปที่ไหนสัแห่
“ั้นั้นอามเธอไปูารรละัน!”แพรวรีบวิ่ามลำแสวิาพลอยที่ลอยละล่ออย่ารวเร็ว
“นั่นมันศาลนารำหนิ!”แพรวสัเเห็นลำแสนั้นเ้าไปที่ศาลนารำ
“เรา้อหลบ่อน”แพรวรีบหลบหลัำแพโรเรียนเพื่อสัเาร์ทันที
“แ อย่าิ ะให้ใรมา่วยแ”เสียทุ้มหนัอร่าในุลุมสีำสนิทวาใส่ผีอพลอยอย่ามีอำนา
“ทำไมถึน่าลัวอย่าี้วะ”แพรวมอเหุาร์แล้วรู้สึลัวนในุลุมอย่าบอไม่ถู
“โอม นโม อมินรา ”เสียสวาถาอะไรบาอย่าัึ้น
“ริ๊”ร่าบาๆอผีเ็สาวที่เ็บปวทุ์ทรมาร ร้อโหยหวนพร้อมสายาที่อาาแ้น ไม่นานนัวิาอพลอยสลายหายไป
…พลอยเธอโนสะวิาเหรอเนี่ย
แพรวั้ำถามพร้อม้าวาะเินหนีไปาำแพโรเรียนบริเวศาลนารำ
แ่้วยนิสัยสะเพร่าอแพรวเท้าอเธอ็ันไปเหยียบเ้าับอไม้
“แร”เสียเท้าอแพรวระทบับอไม้ แพรวหน้าีเผือลัวว่าร่าในุลุมะมาับัวเธอ
“วับ!”สายาอนในุลุมเหลือบมามอทาำแพอย่ารวเร็ว
“ฮึ!”ร่าในุลุมแสยะยิ้มน่าลัวเหมือนว่ามันะรู้ว่านที่อยู่ในพห้าเป็นใร
“แัะยุ่เรื่ออันมาไปทุทีแล้วนะแพรว” เสียเย็นยะเยืออันมีอำนาะโนึ้น แล้วเินถือเียวสีำเามาทาำแพที่แพรวหลบอยู่
“ไปายะ วับ!!”ใบไม้้าำแพปลิวละล่อ เพราะแรอเียวที่ฟาลมาอย่าแร แ่ไม่มีเสียอวามเ็บปวใัออมา
“หนีไปไ้สินะ”มือที่ถือไม้เท้าำไม้เท้าไว้แน่นอย่าอารม์เสีย แล้วเินหายลับไปในทันที
“ีนะเนี่ยที่หััวหลบไ้ทัน”แพรวรีบะายออมาาูน้ำ้าำแพอย่าลำบาลำบน
ไม่นานนัอะไรบาอย่าในสมอแพรวเริ่มปั่นป่วน โลรอบัวอเธอหมุนวนไปเรื่อยๆอย่าโลาหล
“โอ้ย!เวียนหัว”แพรวับมับอัวเอไว้แน่น ลำแสสีาวนำพาร่าเธอไปในที่แห่หนึ่
******
“แพรวื่นไ้แล้ว ั้นะลับแล้วนะ”เ็มปลุเพื่อนสาวอย่าแร เพราะเพื่อนอเธอที่ไม่ยอมื่น
“่วย้วย!!”แพรวผวาื่นึ้นมาาวามฝัน พร้อมมอลุ่ยที่เธอำไว้ในมือแน่น
“ันมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ”แพรวถามเ็มอย่าสสัย ะที่เ็มสีหน้านับสิ่ที่แพรวถามเธอ
“แะบ้าเหรอแพรว ็แมาเอาลุ่ยที่นี่ แล้วัน็ไปุยับรุ่นน้อแปปเียว เผลอแปปเียวแ็หลับเป็นาย”
“แไม่ไ้วนั้นไปห้อน้ำเหรอ”แพรวเสีย่อยล เธอสับสนอย่ามา
“็เออิ แไปเออะไรมาป่าว”เ็มัสสัยับอาารอแพรว
“ันไปอาารลีลาวีมา”แพรวพูอย่าื่นลัวะที่เ็มเริ่มสีหน้าไม่่อยี
“ันว่าแวรแ้บนไ้แล้วนะ”เ็มบอเพื่อนสาว
“วันนี้ผีอพลอยมาเ้าฝันั้นว่ะ”แพรวพูอย่าล้าๆลัวๆ
“แล้วผีอพลอยะให้เธอ่วยอะไรเหรอ”เ็มถามเพื่อนสาวที่เริ่มเหื่อ
“พลอยะให้ันหาารรที่่าพลอย” ทันทีที่แพรวพูบำถามมามาย็ปราึ้นในหัวอเ็ม
”ผีนารำไม่ใ่น่าพลอยหรอเหรอ” ทั้เ็มและแพรว่าสสัยับเหุาร์ที่เิึ้น
“ึๆๆ”
เสียฝีเท้าเินเ้ามาทาห้อนาศิลป์ ริมฝีปาที่แัแมำพูึ้นอย่ามีอำนา
"ลับบ้านไ้แล้ว เมิสรา แพรวพรร”
“่ะรูอรทัย”แพรวและเ็มไ้ยินเสียพูนั้น็รีบานรับอย่าเร็ๆ พวเธอรีบเินออไปอย่ารวเร็วเพราะไม่อยาโนรูที่ใล้วัยระเสียน่าพวเธอ
“นาอรทัย วพรหม์”
แพรวอ่านป้ายื่ออรูอรทัยแล้วรู้สึลับล้ายลับลาอะไรบาอย่าแ่เธอ็ไม่ไ้สนใอะไรมานั
*******
“านไหว้รูปี40”
หิลานร่าท้วมหยิบรูปถ่ายึ้นมาพร้อมวาที่เ็บปว ในภาพนั้นมีรูปเ็มามายรวมทั้รูสาวที่อยู่ในรูปึ่็ือเธอในอีนั่นเอ
“ันไม่น่าทำอย่านั้นเลย”รูอรทัยที่ำลัมอภาพถ่ายอยู่นั้นพูึ้น พลาเอามือลูบไปที่รูปอเ็นัเรียนที่อยู่้าๆัวเธอ ในป้ายื่อที่ิเสื้อเียนว่า “นาสาวพลอยฟ้า นิาวัลย์”
“รูไม่ไ้ั้ใให้เธอาย แ่เรื่อที่เธอโมยานาไนยมัน็อภัยให้ไม่ไ้ ไอารี่อันนั้นรู้อหามันให้เอ!!”รูอรทัยพูึ้นพลาเ็บรูปถ่ายเ้าไปในลิ้นัและเินออไปาห้อพัรู
ระหว่าทารถเ็นวิลแร์อรูเพ็แ็ับผ่านมา
“ะลับแล้วเหรอะุรูอรทัย”รูบาถามรูอรทัย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อืม านไหว้รูปีนี้อนพิธีมอบัวเป็นศิษย์ั้น้อเป็นรูพิธีใ่มั้ย”รูอรทัยพูับรูเพ็แ้วยวามเป็นมิร
“ใ่่ะ เหนื่อยหน่อยนะะ”รูเพ็แพูอย่าเารพเพราะรูอรทัยนั้นเยสอนเธอั้แ่ยัเรียนมัธยม
“ันะเหนื่อยน้อยว่านี้ถ้าพลอยไม่เ้าสิเ็นัเรียนเหมือนปีที่ผ่านๆมา”รูอรทัยพูบ็เินผ่านไป
“ไอารี่?”
บไปแล้วสำหรับอนระลึรับ ผิพลารไหนอมเม้น์ันไ้เลยรับ สำหรับอนหน้าะเป็นอนที่ลุ้นมาที่สุอนนึเลย ไรท์อแนะนำว่าห้ามพลา้วยประารทั้ปวรับ
ความคิดเห็น