ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep. 4 ร่างรำ
Ep.4ร่ารำ
รถู้ับมาถึฟ้าุฬาวิทยาลัย แพรวลารถพร้อมหิ้วระเป๋าที่ภายในบรรุอใ้ และาผีสิที่ามิัวเธอมา้วย
แพรวสูหายใเอาอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปอ แล้วเินเ้ามหาวิทยาลัยพร้อมรูบา
********
ภายในห้อโถให่อมหาวิทยาลัยมีรูปปั้นนารำนาศิลป์นาให่ประับยืนอยู่รลาห้อรูปปั้นนั้นถูปั้นมาอย่าประีาม แ่มีอำนาบาอย่าที่แฝอยู่ภายใ้วามามนี้้วยเ่นัน
“รูปปั้นนารำนี่แสออถึมน์ลัในานนาศิลป์ไ้ีมาเลยนะแพรว” รูบา้อมอรูปปั้นอยู่สัพั็พูื่นม
“เรารีบไปห้อลอุันเถอะ่ะ”แพรวพูให้รีบเินไปห้อลอุเพราะเธอเห็นว่ารูปปั้นนารำนี้เป็นรูปปั้นนารำธรรมาที่ไม่มีอะไรพิเศษเลย
“อืม ั้นไปัน”รูบาและแพรวเินไปที่ห้อลอุ
ถายหลัที่แพรวเินออไปไม่นานนัรูปปั้นนารำธรรมาๆที่มีสีหน้านิ่เยลับเริ่มแสสีหน้าโรธเือและ้อมอแพรวอย่าอาารแ้น
แพรวแ่ัวห่มไสบเียสีเหลือทอ และใสุ่รำไทยที่ใ้แ่ันอย่าามราวับนาในวรรี เธอหยิบาที่รูเรียมให้ึ้นมาและ่อยๆหยิบึ้นมาทำท่าะสวมลบนหัว
“วูบ!??”
แรบาอย่าผลัาที่แพรวำลัะสวมให้หล่นวับลามือแพรวแล้วลิ้ลไปอับพื้น
“เห้ย!!วยแล้วู าหัแล้ว ราาา็ไม่ไ้ถูะ้วยสิ!” แพรวใอย่ามาเมื่อเห็นาหล่น เธอ้มลมอาหัเป็นสอท่อน
“เรา้อเอาาอันนู้นไปประวแทนแล้ว”แพรวัสินใรูิบระเป๋าอเธอ แล้วหยิบาผีสิในระเป๋าออมา
เธอ่อยๆเอามือแนบาไว้อย่าระมัระวั แล้ว่อยๆสวมสิ่ที่เธอเยิะผลัไสมันให้ออไปาีวิ
“านี่็สวยเหมือนันนะ”แพรวมอเาัวเอในระห้อลอุ าอันนี้สวยามมาเมื่อมอูให้ีัวาสีทออร่าม่าัับพลอยที่อยู่ึ่ลาาที่ถึแม้ว่าพลอยสีแะมีแ่รึ่ีแ่พลอยสีแเม็นั้น็สวยามมา
”ทำไมานี่มันสวยมา สวยว่าอนที่เห็นในฝันอี”เธอเอามือไปแะาอย่านุ่มนวล
“รอ แร” ระหว่าที่แพรวำลัมอาอยู่นั้น เสียบาอย่า็ัึ้น
“เสียอะไร”เสียปริศนาัึ้นในถุใส่ผ้า้าหลัแพรว แพรว่อยๆหันไปมอและเปิิบูแ่ลับไม่เห็นอะไร
”ลิ่นอะไรอ่ะ”
แพรวเริ่มไ้ลิ่นำยานละลุ้ไปทั่วห้อ เธอหันหน้ามามอัวเอในระอีรั้
“อะไรเนี่ย!!”แพรวะลึ เพราะภาพที่เห็นในระ เป็นระเปล่าไม่มีเาอเธอที่สะท้อนออมา!!
“แพรว!!!!??”
เสียเรียื่อแพรวั้อเ้ามาในห้อลอุ
“ใรอ่ะ” แพรว่อยๆเินไปที่ลูบิประู ้วยวามื่นลัวเธอบิลูบิประูออมาอย่าเบามือ
”แพรว รีบไปเรียมัวเ้ารำไ้แล้ว”
แพรวโล่อเพราะเสียเรียนั้นือเสียอรูบา เธอหันมามอัวเอในระอีรั้็พบว่ามีเาอเธอสะท้อนออมาแล้ “เมื่อี้เราาฝาไปเอ”แพรวพูปลอบัวเอทั้ๆที่รู้ว่าเมื่อี้มันไม่ใ่แ่าฝานี่
********
บรรยาาศในห้อแ่ันรำนาศิลป์ระับประเทศเ็มไป้วยวามึเรียและวามื่นเ้นอบรราผู้เ้าประว
“หมายเล่อไปที่ะเ้ามาแ่ันือ หมายเล013นาสาวแพรวพรร สุลรับ”
เมื่อไ้ยินเสียเรียื่อ แพรว็เินึ้นไปบนเวทีเพื่อแสารรำนาศิลป์
“ทำไมื่นเ้นอย่านี้นะ เราไม่เยื่นเ้นแบบนี้มา่อนเลย”แพรวัวีไปหมเพราะวามื่นเ้นับารแ่
ัน
“หมายเล013เริ่มแสไ้” รรมารล่าวให้แพรวเริ่มรำไ้ ะที่แพรวเริ่มใสั่นอย่าผิปิ
“โอ้ยอายใหา”เพลแรอารรำือเพลยอายใหาัึ้น แพรวเริ่มั้วและฟ้อนรำไปเรื่อยๆ้วยมือที่สั่นๆ
“ท่ารำไม่่อยสวยเท่าไหร่เลยนะะ”ะรรมารนหนึ่เอ่ยึ้น เสียุบิบปรึษาันอเหล่าะรรมารัึ้น
“ถ้าเป็นแบบนี้่อไปเรา้อแพ้แน่ๆ”แพรวเริ่มไม่มั่นใในัวเอ วามันเริ่มเ้ามาแทนที่วามมั่นใ
“เราสั่นไปหมแล้ว”แพรวเริ่มใสั่นระทึับารแ่ันึ้นเรื่อยๆเพราะวามันและวามไม่มั่นใ
“ันไม่ให้เธอแพ้หรอแพรว” เสียเย็นยะเยืออหิปริศนาลอยเ้ามาในหูแพรว
ใระ่วยอะไรั้น แพรวเหื่อเมื่อไ้ยินเสียนั้น ทำให้สมาธิในารรำอเธอ็เริ่มหลุหายไป วามันทำให้แพรวัวสั่นมา นะธรรมารสัเเห็นไ้ั
”เธอเป็นอะไรรึเปล่ารับ”เหล่าะรรมารปรึษาันถึอาารสั่นอแพรว
“เวียนหัว”แพรวรู้สึเวียนหัวอย่ามา เธอรู้สึัวเบาหวิวึ้นทุะ
“วูบ”
ลมพัอย่าแร ประอบับารเปลี่ยนเพลรำเพลที่สอ
“ยามเมื่อืนเือนหาย”เพลืนเือนหายัึ้น
“ไม่ไหวแล้ว”โลทุอย่าในหัวแพรวลับาลปัรไปหมทุอย่า แพรว้อหลับาเพราะแสสีำที่เลื่อนเ้าหาวาอเธอ แพรว่อยๆรอวาเพื่อให้วาลับืนสู่ภาวะปิ แ่สิ่ที่ไม่าิ็เิึ้น
”เิอะไรึ้น” แพรวใสุีมอไปเห็นภาพเบื้อหน้า
แพรวพบร่าอเธออีนำลัแ่ันรำนาศิลป์อยู่อย่าประีสวยาม ร่าอีร่าอเธอมอหน้าเธอ พร้อมเอาเท้าระทบพื้นอย่าแร และี้มาที่หน้าอเธอ พร้อมยิ้มที่มุมปาอย่าน่าลัว
“นั่นไม่ใ่แพรว แพรวอยู่นี่!!” แพรวพยายามสื่อสารับนรอบ้าแ่ไม่มีใรเห็นและไ้ยินเสียเธอ แพรวใและื่นลัว เธอมอะรรมารที่พึพอใับารรำนั้นอย่ามา
”ฝีมือน้อเ้า เหมือนนละนันับเพลแรเลยนะรับ”
เมื่อารแสบล เหล่าะรรมาร่าปรบมือให้ับารรำอแพรวัวปลอมอย่าพึพอใ
“แะไปไหน”แพรวะโนเมื่อเห็นร่าอีร่าอเธอเินออไปนอห้อ แพรวรีบเินามไปอย่าหวาลัว
“วูบ”แพรวเินทะลุผ่านร่าอผู้นไป เธอรู้สึแปลับสิ่ที่เธอเป็นอยู่อนนี้ แพรววิ่ามร่าอเธอไป มันเินเ้าไปในห้อลอุแพรวรีบวิ่ามไป
“แเป็นัวอะไรันแน่วะ”เธอว้าายเสื้ออร่านั้นไว้
”้า่วยเ้าแล้วนะแพรว แ่เ้า้อทำามสัา”ร่าที่เยเป็นอเธอพู้วยสำเนียที่ฟัูแปลๆ
”เอาร่าั้นืนมา นัผีบ้า!!” แพรวไม่สนอะไรทั้นั้น เธอวาใส่ร่าอีร่าอเธออย่าโรธเือ
“ฟิ่ว!”ลมพัเ้าหาัวแพรวอีรั้พร้อมแสสว่า้า แพรวหลับาใสั่นระทึโลทั้โลเ็มไป้วยสีาวโพลน
“…”แสไฟนีออนสอส่อเ้าระทบใบหน้าแพรว เปลือาบาๆ่อยๆเปิึ้นพร้อมโฟัสไปที่บุลที่มาประอเธอไว้
“แพรวพรร ฟื้นแล้วเหรอ ทำไมหนูถึเป็นลมอยู่ในห้อลอุหล่ะ“รูบาเอ่ยถามแพรวอย่าเป็นห่ว
”หนูับัวรูไ้ หนูลับมาเป็นเหมือนเิมแล้ว”แพรวุมมือรูบาไว้แน่นอย่าีใ
“หนูเป็นอะไรรึเปล่า” รูบาสสัยอาารอแพรว ะที่แพรวโผเ้าอรูบาพร้อมน้ำาที่ไหลเอ่อ
”แพรวิว่า แพรวะไม่ไ้ลับมาอีแล้ว” แพรวพูึ้น
“ไม่เป็นไรแพรวรูอยู่นี่แล้ว”รูบาปลอบแพรว แ่สีหน้าอรูบาลับวิัวลเธอัวลอะไรบาอย่าึ่เป็นสิ่ที่เยเิึ้นในอีและมันำลัะเิึ้น้ำอีรั้
บไปแล้วสำหรับอนที่4 อนนี้ผีมาน้อยนะรับอิอิ แ่ไรท์อบอว่าเนื้อเรื่อะ่อยๆเพิ่มผีและวามเ้น้นึ้นเรื่อยๆ
…โปริามEp.5ห้อลอุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น