ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~๐Oo>>โพรเทกเตอร์ตัวจริง
บรรยากาศอันชวนสลดหดหู่และความเงียบวังเวงชวนสังเวชแทรกซึมทุกพื้นที่ภายในร้านกาแฟถ้วยเดียว ไคน่าและลีโอดีนนอนสลบไม่ไหวติง แลนซ์แน่นิ่งกลายร่างเป็นสิงโตตัวเท่าฝ่ามืออีกครั้งไม่ต่างจากคีซ ซากของจีจี้แหลกเหลวอยู่กลางห้องลับของครีแกน เลือดสีแดงฉานเปรอะเปื้อนไปบนพื้นห้อง เนื้อตัวถูกฉีกทึ้งจนไม่เหลือเค้าความเป็นตัวตุ่นที่น่ารักเลยแม้แต่น้อย
ไม่ต่างจากเจ้านายของมัน ตอนนี้ชายชรานอนคว่ำหน้าจมกองเลือดอยู่ไม่ห่างจากซากจีจี้มากนัก ผมสีขาวโพลนของครีแกนเปรอะเปื้อนสีแดงสด เสื้อผ้าถูกสัตว์ร้ายอย่างโซลิคฉีกทึ้งจนขาดวิ่น ไม่เพียงเท่านั้นมันยังฝากรอยเขี้ยวรอยเล็บไว้ทั่วตัวชายชราเจ้าของร้าน บาดแผลลึกเหวอะหวะจนเห็นกระดูกยังมีเลือดไหลซึมออกมาตลอดเวลา ร่างกายอันชราของครีแกนคงรับกับสภาพความเจ็บปวดสาหัสอย่างนี้ได้อีกไม่นาน ลมหายใจของเขาแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เปลือกตาที่ครึ่งปิดครึ่งเปิดกระพริบถี่รัวเป็นระยะบ่งบอกถึงความทรมานแสนสาหัส เลือดค่อยๆไหลออกจากมุมปากช้าๆ ทำให้รู้ว่านอกจากบาดแผลภายนอกจากคมเขี้ยวสัตว์ร้ายแล้ว บาดแผลภายในของเขาก็บอบช้ำไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ภายใน ร้านกาแฟถ้วยเดียว ยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงใดๆทั้งสิ้น ความเงียบยังคงปกคลุมอยู่ทุกอณูบริเวณ ยามรัตติกาลเริ่มถูกแทนที่ด้วยแสงอาทิตย์แห่งวันใหม่ ภายนอกร้านผู้คนเริ่มทยอยออกเดินสู่ภาระหน้าที่ของตน ผู้หญิงคนหนึ่งหยุดยืนหน้าร้านและพยายามเพ่งมองผ่านความมืดเข้ามาข้างใน ปกติ ร้านกาแฟถ้วยเดียว จะเปิดบริการพร้อม ๆ กับเวลาใกล้เช้าวันใหม่เช่นนี้ เธอยืนชะโงกรอชายแก่ใจดีออกมาเปิดร้านอยู่สักพัก แต่แล้วเธอก็เหลือบดูนาฬิกาข้อมือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากหน้าร้าน ผู้คนที่ผ่านไปมาอีกหลายคนทำเช่นเดียวกับเธอ พวกเค้าคิดว่าการบริการจากร้านกาแฟถ้วยเดียวจะเป็นไปตามปกติเหมือนทุกๆเช้า เพียงแต่พวกเขาอาจไม่รู้เลยว่าภายในร้านเกิดเหตุการณ์เลวร้ายอะไรขึ้นบ้าง
เสียงนาฬิกาไขลานแขวนผนังบอกเวลาสิบโมงเช้าแล้ว ทุกอย่างภายใน ร้านกาแฟถ้วยเดียว ยังคงไม่มีการเปลี่ยนแปลง แต่แล้วก็มีเสียงบางอย่างเกิดขึ้น ประตูไม้สักสีทองบานใหญ่ภายในห้องลับก็ค่อยๆเลื่อนออก เมื่อบานประตูเลื่อนออกไปจนสุด ชายชราที่หน้าตาถอดแบบมาจากเจ้าของร้านก้าวเดินออกมาพร้อมกับอุ้มเจ้าตุ่นตัวน้อยเอาไว้ สองหนุ่มสาวเดินตามชายชราออกมาติดๆ ตามมาด้วยสิงโตตัวใหญ่และนางแมวป่ารูปร่างปราดเปรียว
ครีแกนยืนมองร่างไร้วิญญาณของตัวเองด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด จีจี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาส่งเสียงเล็กๆพลางม้วนตัวเอาหน้าซุกแขนของครีแกนไว้ ราวกับมันอยากจะบอกว่ามันรับสภาพอันน่าสยดสยองของตัวเองอย่างนั้นไม่ได้ ไคน่าและลีโอดีนยืนตกตะลึงอย่างไม่เชื่อสายตา คีซและแลนซ์ค่อยๆกลายร่างเป็นสัตว์ตัวเล็กเท่าฝ่ามืออีกครั้ง มันทั้งสองกระโดดขึ้นไปบนตัวเจ้านายของมันโดยที่ไม่ละสายตาไปจากภาพเบื้องหน้าได้เลยเช่นกัน
“ครีแกน...ทุกอย่างโอเคใช่มั๊ย”
ในที่สุดไคน่าก็ต้องพูดอะไรบางอย่างออกไป เพื่อทำลายความเงียบสงัดชวนหดหู่ที่เกิดขึ้น เธอหันมามองหน้าลีโอดีนที่ยืนอยู่ข้างๆเธออีกครั้ง ทั้งสองส่งสายตาแห่งความสงสัยให้แก่กัน พวกเขากำลังรอคำตอบบางอย่างจากชายแก่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ส่วนครีแกนนั้นเพียงถอนหายใจเบาๆ แต่เสียงถอนหายใจของเขาก็ดังไปทั่วห้องลับ เขาหันหลังมาสบตากับหลานทั้งสอง ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความวิตกกังวลและความโล่งใจคละเคล้ากันไป ครีแกนพยายามฝืนยิ้มส่งมาให้กับไคน่าและลีโอดีน ก่อนที่เขาจะก้มลงไปลูบหลังจีจี้เพื่อปลอบโยนมันอีกครั้ง
“ตอนนี้มันโอเคแล้วล่ะสาวน้อย แต่เรื่องราวที่มันจะตามมาในวันข้างหน้านี่สิ....”
ครีแกนพูดขึ้นโดยไม่ละสายตาไปจากจีจี้เลยแม้แต่น้อย ไคน่าและลีโอดีนได้แต่มองหน้ากันเหรอหรา สิ่งที่ชายแก่ตรงหน้าพูดหมายถึงอะไรกันแน่ มันจะเลวร้ายมากกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้ซักแค่ไหนกันเชียว ในขณะนั้นเองมีบางสิ่งเคลื่อนตัวตามพวกเขาออกมาจากทางเดินด้านในประตูไม้สักสีทองบานใหญ่ มันเป็นหมีขาวตัวโตราวกับพรมปูพื้นที่วางหน้าเตาผิงไม่ผิดเพี้ยน มันเคลื่อนตัวตรงรี่เข้าไปคลอเคลียครีแกนราวกับคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ชายแก่หัวเราะเบาๆพร้อมกับลูบหัวเล็กๆ ของมันด้วยท่าทีอ่อนโยน
“พวกเราต้องขอบคุณแกนะชาร์ล็อต โพรเทกเตอร์ตัวจริงของชั้น”
ครีแกนพูดพลางก้มตัวลงไปจุมพิตที่หัวของเจ้าหมีขาวชาร์ล็อต เค้าคลายมือที่กอดจีจี้ออกข้างนึงไปโอบกอดเจ้าหมีขาวตัวอ้วนไว้ด้วย รอยยิ้มของครีแกนตอนนี้เป็นรอยยิ้มของชายแก่ที่บริสุทธิ์ ภาพที่เกิดขึ้นราวกับเค้าได้ใช้เวลาอยู่กับลูกแท้ๆของเขาทั้งสอง ในขณะที่ไม่ได้มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อนหน้า
ย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ทั้งสามตะโกนเรียกโพรเทกเตอร์ คีซและแลนซ์ก็กลายร่างเป็นนางแมวป่าและสิงโตตัวใหญ่ จีจี้เองก็กลายร่างเป็นตัวตุ่นท่าทางปราดเปรียวตั้งท่าคอยรับการมาเยือนจากศัตรูด้านบนเช่นกัน แต่แล้วสิ่งที่นอกเหนือจากความคาดหมายของไคน่าและลีโอดีนก็เกิดขึ้น เมื่อพรมปูพื้นหมีขาวผืนที่วางอยู่หน้าเตาผิง กลายร่างเป็นหมีขาวตัวโตอุ้ยอ้ายแต่ดูเปี่ยมไปด้วยพละกำลัง มันหันซ้ายทีขวาทีแล้วก็เดินไปตรงกลางห้องเหมือนจะเตรียมทำอะไรซักอย่าง ครีแกนเดินตรงไปหาเจ้าหมีขาวตัวนั้นพร้อมกับพยักหน้าเรียกลีโอดีนและไคน่าให้เข้าไปรวมอยู่ด้วยกัน
จากนั้นเจ้าหมีขาวตัวนั้นก็อ้าปากกว้าง ไคน่าสังเกตเห็นเหมือนมีไอบางๆลอยออกมาจากปากมันทีละน้อย ซักพักอากาศรอบตัวพวกเขาก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ เริ่มมีละอองหิมะปลิวว่อนภายในห้องลับราวกับจะเกิดพายุหิมะ อยู่ดีๆจีจี้ก็วิ่งวนรอบตัวเองสองสามรอบแล้วมันก็กระโดดขึ้นไปหมุนตัวคว้างในอากาศ มีพลังงานบางอย่างพุ่งตรงออกมาจากตัวของจีจี้อย่างรวดเร็ว พลังงานเหล่านั้นพุ่งเข้าล้อมรอบพวกเขา เพียงเวลาไม่กี่วินาทีพวกเขาทั้งหมดก็อยู่ภายในลูกพลังงานบางอย่าง
ตอนนี้ภายนอกลูกพลังงานเต็มไปด้วยพายุหิมะ พวกเขามองไม่เห็นอะไรนอกจากความขาวโพลน ครีแกนออกเดินนำพวกเขาไปทางประตูไม้สักแกะสลักสีทองบานใหญ่โดยที่พวกเขาทั้งหมดยังอยู่ภายในลูกพลังงานนั้น เมื่อใกล้ถึงพายุหิมะก็เริ่มสงบ พวกเขาสังเกตเห็นเงาราง ๆ ของคนสามคนกับสัตว์อีกสองสามตัวข้างโต๊ะอาหาร ครีแกนเอื้อมมือไปเลื่อนเปิดประตูไม้สักแกะสลักสีทองบานใหญ่บานนั้นแล้วเดินนำพวกเขาเข้าไปหลบในทางเดินหลังประตู แต่ภาพที่พวกเขาได้เห็นก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเลื่อนปิดกลับไปนั้น ไคน่าเห็นตัวเองกำลังยืนตัวสั่นหันหน้าไปทางบันไดเวทมนตร์ที่ทอดยาวลงมา ก่อนจะสั่งให้คีซวิ่งขึ้นไปจัดการกับแขกไม่ได้รับเชิญโดยที่ตัวเธอเองก็วิ่งตามขึ้นไปติดๆ
\"นี่มัน....\" เธออุทานออกมาเบาๆด้วยความประหลาดใจยิ่งนัก ไม่ต่างจากลีโอดีนที่ตอนนี้หันมาสบตากับเธอด้วยท่าทีประหลาดใจไม่น้อยไปกว่าเธอเท่าไหร่ คงมีแต่ครีแกนเท่านั้นที่มีแววตานิ่งมั่นคง เมื่อเขาเลื่อนปิดประตูไม้สักแกะสลักสีทองบานใหญ่บานนั้นสนิทแล้ว เขาก็นิ่งเงียบไม่พูดจาเหมือนรอฟังอะไรบางอย่าง ไคน่าและลีโอดีนจึงไม่กล่าถามอะไรออกไปในตอนนั้นทั้งสิ้น หลังจากนั้นทุกบทสนทนาและทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอกก็ดังเข้าหูพวกเขาโดยชัดเจนทั้งหมด พวกเขายืนรออย่างนั้นจนนาฬิกาไขลานแขวนผนังส่งเสียงบอกเวลาสิบโมงเช้า ครีแกนก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับจีจี้ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ลูกพลังงานที่ล้อมรอบตัวพวกเขาหายไป แล้วครีแกนก็เลื่อนเปิดประตูไม้สักบานนั้นออกพร้อมกับเดินออกไปยังภายนอก
\"ฮ่าๆๆ พวกเธอคงตกใจมากสินะกับภาพลวงตาที่เจ้าหนูอีกตัวของชั้นจัดการสร้างมันขึ้น\"
ครีแกนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีที่ชุดรับแขกหน้าเตาผิง ในขณะที่เจ้าชาร์ล็อตกำลังอ้าปากกว้างขึ้น ไอหนาวเย็นแผ่ปกคลุมห้องนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ละอองหิมะเริ่มปลิวว่อนไปทั่ว แต่เวลาเพียงเสี้ยววินาทีละอองหิมะเหล่านั้นก็ลอยหายเข้าไปในปากของเจ้าชาร์ล็อต ร่างอันไร้สติของทุกคนกับข้าวของเครื่องใช้ที่แตกพังกระจัดกระจายก็อันตรธานหายไป สภาพเดิมอันน่าอยู่ของห้องลับห้องนั้นก็คืนกลับมาอีกครั้ง
\"จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะคะ อยู่ดีๆก็มีตัวเองเพิ่มขึ้นมาอีกคนนึง แล้วยังพรมปูพื้นที่อยู่ดีๆกลายมาเป็นเจ้าหมีขาวตุ้ยนุ้ยนี่อีก\"
ไคน่าพูดพลางพยายามจะเข้าไปกอดชาร์ล็อต แต่มันก็คลานต้วมเตี้ยมหนีไปหลบอยู่หลังครีแกนที่กำลังนั่งลูบหลังจีจี้ที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่
\"แล้วไอ้พลังงานที่มันมาล้อมรอบพวกเราไว้ตอนนั้นล่ะคับ\" ลีโอดีนเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าขี้สงสัย
\"อ่อ มันเป็นพลังงานเสียงที่จีจี้สร้างขึ้นน่ะ มันช่วยกันพวกเราจากโลกภายนอกให้ไม่สามารถได้ยินเสียงของพวกเราจากภายในลูกพลังงานเสียงได้ โดยที่พวกเราภายในจะได้ยินเสียงจากพวกเค้าภายนอกชัดเจนขึ้นกว่าเดิม แต่ท่าทางจีจี้ของชั้นจะสร้างพลังงานต่อเนื่องนานมากไปหน่อยนะ ดูสิ .... หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องเลย\" ครีแกนกล่าวอย่างภาคภูมิใจในผลงานของจีจี้
\"แล้วนี่ตกลงมันเป็นโพกเทกเตอร์ของนายทั้งสองตัวเลยหรอครีแกน\" ลีโอดีนยังคงความสงสัยอยู่
“ความจริงเจ้าชาร์ล็อตน่ะเป็นโพรเทกเตอร์ตัวจริงของชั้น ส่วนจีจี้น่ะเป็นโพรเทกเตอร์ของมาร์จ”
\"มาร์จ..!?!\" ทั้งลีโอดีนและไคน่าทวนชื่อขึ้นมาพร้อมกัน
\"ฮื่อ..มาร์จ ภรรยาชั้นเองแหล่ะ\" เขาพูดพร้อมกับชี้มือไปที่รูปผู้หญิงผมทองหน้าตาสะสวยที่แขวนไว้เหนือเตาผิงข้างๆรูปเขาเองในตอนหนุ่ม ในรูปเธอกำลังส่งยิ้มหวานมาให้พวกเขา
“แล้วมาร์จไปอยู่ไหนแล้วล่ะคะครีแกน” ไคน่าถามด้วยแววตาขี้สงสัย
“เธอจากโลกนี้ไปห้าปีกว่าๆแล้วล่ะ...” น้ำเสียงของครีแกนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“หนูขอโทษค่ะ ...หนูไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นทำใจมาหลายปีแล้วล่ะว่ามาร์จอาจไปปิกนิคถาวรกับหนุ่มคนใหม่ ฮ่าๆๆ เอาเป็นว่าเราคุยเรื่องเดิมต่อดีกว่า เมื่อกี๊ชั้นพูดถึงไหนแล้วนะ...” ครีแกนพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อทำให้ไคน่าเลิกกังวลเรื่องเขา
“อ่อ พอหลังจากมาร์จไม่อยู่จีจี้ก็ติดฉันแจเลยล่ะ มันเลยอยู่กับฉันซะจนเหมือนมันเป็นโพรเทกเตอร์แท้ๆของชั้นเลย ส่วนเจ้าอ้วนชาร์ล็อตเนี่ย ชั้นตั้งใจให้มันเป็นไพ่ใบสุดท้ายของชั้นไงล่ะ แล้วเห็นมั๊ยล่ะว่ามันเจ๋งแค่ไหน” ครีแกนพูดอย่างอารมณ์ดี
“จริงมะเจ้าอ้วน...ฮึ”
เขาหันลงไปเล่นกับชาร์ล็อตอีกครั้ง ตอนนี้มันกำลังนอนหงายให้ครีแกนจี้พุงของมันอย่างสนุกสนาน
“ชั้นกับพวกมันดูแลกันและกันมาตลอดหล่ะ แต่เจ้าชาร์ล็อตเนี่ยลำบากที่สุด เพราะมันอยู่ในสภาพพรมปูพื้นมาหลายปีแล้ว ดีที่มันเป็นหมีขาวรู้จักจำศีล ไม่งั้นล่ะวันดีคืนดีมีเสียงท้องร้องออกมาจากพรมแน่ๆ 5555” ทั้งสามคนหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี
\"ชั้นว่านะตอนนี้เรารีบเก็บข้าวของแล้วย้ายไปหาที่อื่นอยู่กันดีกว่า เดี๋ยวถ้าพวกมันย้อนกลับมาเยี่ยมกันใหม่ ท่าทางมุขเดิมจะเล่นไม่สนุกแน่\" ครีแกนหันไปพูดกับหลานๆทั้งสอง
\"เราก็สู้กับมันสิคะ ดูท่าทางก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย ถ้ามันมาอีกพวกเราจะสั่งสอนซะให้เข็ด\" ไคน่าเถียงทันควันพร้อมทั้งกำมือแน่น ลีโอดีนก็ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับคำพูดของไคน่า
\"ชั้นว่าพวกที่มาก็ไม่ใช่เนห์รีนกับเพอราซโซ่ตัวจริงหรอก\"
\"ทำไมล่ะครีแกน\" ลีโอดีนถามกลับอย่างไม่เชื่อหูตัวเองในสิ่งที่เพิ่งได้ยินจากปากของชายแก่
\"เท่าที่จำได้ เพอราซโซ่ไม่เคยหลุดปากพูดอะไรกับใครซักคำ ส่วนเนห์รีน...ยัยนั่นไม่มีทางปล่อยเธอแน่ไคน่า\"
ข้อสังเกตของครีแกนก็เป็นเรื่องจริง คนอย่างเพอราซโซ่ไม่เคยพูดอะไรกับใคร จนไม่มีใครชี้ชัดได้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นใบ้หรือเปล่า ส่วนเรื่องราวความหลังระหว่างเนห์รีนกับไคน่าก็เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่า ถ้ามีโอกาสมอบความตายให้ไคน่าไหนเลยเนห์รีนผู้อำมหิตจะตัดใจปฏิเสธลงได้ ไคน่าและลีโอดีนรู้สึกใจเต้นขึ้นมาผิดปกติอย่างบอกไม่ถูก เรื่องที่เกิดขึ้นในเวลาเพียงชั่วข้ามคืนกลับพลิกแพลงไปมาได้ถึงเพียงนี้
คืนนั้นหลังจากที่พวกเขาช่วยกันเร่งมือเก็บข้าวของที่จำเป็นแล้วย้ายออกจาก ร้านกาแฟถ้วยเดียว พวกเขาก็ออกมาเที่ยวตระเวนหาที่อยู่ใหม่แถบชานเมือง ไม่นานพวกเขาก็ตัดสินใจเช่าห้องพักอยู่ที่ อพาร์ตเม้นท์ฝันดี พวกเขานอนรวมกันอยู่ในห้องพักหมายเลข306 ภายในห้องมีเตียงสองเตียง โซฟาสีดำหนึ่งตัว กับตู้เสื้อผ้าใบใหญ่สีดำอีกหนึ่งใบ สัมภาระต่างๆถูกวางกองรวมไว้หน้าตู้เส้อผ้าสีดำกลางห้อง ไคน่านอนหลับไปบนเตียงริมหน้าต่างมีเจ้าคีซนอนขดตัวอยู่ด้วยที่ปลายเท้า ครีแกนนอนหลับอยู่อีกเตียงนึงโดยที่มีจีจี้น้อยหลับสบายอยู่ในอ้อมกอด ลีโอดีนนอนเหยียดยาวเต็มพื้นที่โซฟาสีดำ เจ้าแลนซ์ที่กลายร่างเป็นสิงโตตัวเท่าฝ่ามือก็กำลังกรนเบาๆหลังจากที่ค่อยๆคลานเข้าไปนอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับลีโอดีน ประตูห้องน้ำส่วนตัวภายในห้องเปิดแง้มไว้ เจ้าหมีขาวชาร์ล็อตคงชอบอากาศเย็นๆชื้นๆในห้องน้ำเหลือเกิน มันเลยแอบไปนอนขดหลับสนิทอยู่ในอ่างอาบน้ำเสียตัวเดียว
ในตอนนี้พวกเขาทุกคนหลับสนิทอย่างสบายใจ เพราะเช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขายังต้องทำภารกิจสำคัญที่พวกเขาได้รับมอบหมายมาจากบาทหลวงโดมินิก ตอนนี้ภายในห้องพักหมายเลข306ของ อพาร์ตเม้นท์ฝันดี จึงมีแต่ความเงียบสงบไร้แสงไฟ ต่างจากภายในห้องพักข้างๆหมายเลข307 ซึ่งในขณะนี้ภายในห้องเปิดไฟสว่างจ้า เสียงพุดคุยดังสลับต่อเนื่องกับเสียงหัวเราะ ครีแกน ไคน่า และลีโอดีนที่เป็นภาพลวงตากำลังนั่งเล่นไพ่โป๊กเกอร์กันอย่างสนุกสนาน โดยมีแลนซ์ คีซและจีจี้วิ่งไล่แย่งอาหารกันอย่างวุ่นวาย แม้ทั้งสองห้องจะแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่กลิ่นอายความสุขที่คุกรุ่นอยู่ภายในกลับไม่แตกต่างกันเลยแม้แต่น้อย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น