ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~๐Oo>>อาหารเย็นมื้อหรู กับ ผู้มาเยือนปริศนา
กลิ่นหอมของอาหารอบอวลไปทั่วห้องลับห้องนั้น บนโต๊ะอาหารในขณะนี้เต็มไปด้วยอาหารหน้าตาน่ารับประทานหลากหลายชนิด เริ่มด้วยไก่ย่างตัวโตราดซอสไวน์แดงที่มีควันหอมกรุ่นกำลังนอนแน่นิ่งอยู่ในถาดเงินมันวาว ประดับประดาด้วยหน่อไม่ฝรั่งและข้าวโพดอ่อนต้มชิ้นพอคำตั้งอยู่ตรงกลางโต๊ะพอดิบพอดี ข้าง ๆ กันมีชามเปลสีขาวใบใหญ่ใส่สตูลิ้นวัวจนแทบล้น ชิ้นเนื้อในชามนั้นดูหนานุ่มเปื่อยกำลังพอดีรวมกับควันกลุ่มเล็ก ๆ ที่ค่อยลอยขึ้นมาจากในชามพร้อมกับกลิ่นหอมบ่งบอกถึงความอร่อยน่าลิ้มลองยิ่งนัก
อีกด้านหนึ่งของถาดไก่ย่างมีถ้วยใส่มันอบสีเหลืองโรยหน้าด้วยใบออริกาโน่ป่นกำลังส่งกลิ่นเย้ายวนแข่งกับอาหารจานต่าง ๆ บนโต๊ะ ซุปปลาแซลมอนใส่หัวหอมและแครอทในถ้วยก้นลึกสีขาวใบใหญ่ก็กำลังส่งควันหอมฉุยเพื่อโฆษณาถึงรสชาติของมัน กลิ่นพริกไทยดำที่โรยหน้าซุปยิ่งช่วยชวนเชื่อยิ่งนักว่าอาหารจานนั้นมีความอร่อยไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าจานใด ๆ บนโต๊ะเลยทีเดียว
ขาหมูทอดชิ้นโตวางอยู่ในจานกระเบื้องเคลือบสีขาว สีเหลืองออกทองของหนังขาหมูชิ้นนั้นกับเนื้อหมูข้างในสีขาวกำลังพอดีแสดงให้เห็นว่ามันคงกรอบนุ่มได้ที่ มีถ้วยบาร์บีคิวซอสใบเล็ก ๆ วางไว้ใกล้ ๆ จานขาหมูเพื่อช่วยเสริมรสชาติอีกต่างหาก
ข้างหน้าของทั้งสามคนบนโต๊ะอาหารในตอนนี้มีจานสลัดเล็ก ๆ วางอยู่ข้างจานเปล่าที่มีผ้าเช็ดปากวางอยู่ตรงกลาง ช้อนส้อมและมีดวางอยู่ถูกที่ของมันข้าง ๆ จานเปล่า ด้านขวามือมีถ้วยใส่ซุปใบเล็กวางอยู่ถัดไปด้านหน้ามีแก้วใส่น้ำเปล่าเย็นเฉียบหนึ่งใบกับแก้วไวน์เปล่าอีกหนึ่งใบ
ทั้งไคน่าและลีโอดีนที่เพิ่งจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จต่างตกตะลึงกับอาหารมื้อเย็นที่จัดวางอยู่เบื้องหน้า มันช่างเป็นมื้ออาหารที่สมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี้ คงมีแต่ครีแกนที่กำลังนั่งอมยิ้มให้กับฝีมือของตัวเองพลางลูบหลังให้ จีจี้ ซึ่งกำลังแทะกินหัวมันอบอยู่บนตักของเขา
“สุดยอดเลยครีแกน นี่คุณทำเองทั้งหมดเลยหรอคะเนี่ย” ไคน่าถามออกไปในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากเหล่าอาหารบนโต๊ะเบื้องหน้า
“ชั้นคงให้จีจี้ช่วยแล่เนื้อแซลมอนแล้วมาทอดขาหมูนี่ล่ะมั๊งสาวน้อย” ครีแกนว่าพลางอมยิ้ม
“ใช่มะจีจี้” เขาหันลงไปหัวเราะกับเจ้าตุ่นตัวน้อยอีกครั้ง
“งั้นพวกเราลงมือแล้วนะครับ นาน ๆ ทีจะได้เห็นอะไรน่ากินขนาดนี้ ไม่เกรงใจแล้วนะครีแกน”
ทันทีที่พูดจบลีโอดีนก็ใช้ส้อมจิ้มลิ้นวัวชิ้นใหญ่มาวางในจานของเขา แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาหั่นชิ้นเนื้อเข้าปากเป็นการใหญ่
“ฮ่า ๆ ๆ เอาเลย ลงมือตามสบายนะ ค่อย ๆ เคี้ยวล่ะเดี๋ยวจะสำลักจนไม่ได้กินกันพอดี แล้วก็อย่ากินจนอ้วกนะ ของพวกเนี๊ยะชั้นกินได้เป็นอาทิตย์ ๆ เลยนะเนี่ย อ้วกไปเสียดายแย่เลย” ครีแกนพูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้ทั้งสองลงมือกินกันอย่างเต็มที่
เขาลุกขึ้นคว้าขวดไวน์แดงจากถังแช่ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ กับเขารินใส่แก้วไวน์เปล่าทั้งสามใบก่อนที่จะนั่งลงกินอาหาร
พวกเขาใช้เวลาประมาณพักใหญ่ก็จัดการกับอาหารบนโต๊ะจนเกือบหมด ในขณะที่ใต้โต๊ะอาหาร คีซที่แทบจะไม่สนใจเนื้อสับในจานใบเล็ก ๆ ของมันเลย แต่กำลังแทะหัวปลาแซลมอนที่ไคน่าโยนลงมาให้หลังจากที่เห็นมันทำท่าทางไม่พอใจในอาหารที่ครีแกนเตรียมให้มัน
ต่างจากเจ้าแลนซ์ที่หลังจากจัดการเนื้อสับชิ้นสุดท้ายในจานของมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ตรงเข้าไปจัดการกับเนื้อสับของคีซต่อจนหมด มิหนำซ้ำมันยังไปคลอเคลียอยู่ที่ปลายขาของลีโอดีนจนเขาต้องทิ้งกระดูกไก่ลงมาให้มันจัดการต่อ
ไคน่ายกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มหลังจากที่วางผ้าเช็ดปากลงไปไว้ที่ตัก ในขณะที่ลีโอดีนเพิ่งวางช้อนส้อมลงแล้วเอามือค่อย ๆ ลูบพุงของเขาเป็นสัญญาณว่าไม่มีช่องว่างเหลือในกระเพาะอาหารของเขาแล้ว
ครีแกนเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งหลังจากที่เอาจานชามที่ใส่อาหารบนโต๊ะขึ้นไปเก็บข้างบน เขามาพร้อมกับพุดดิ้งเย็น ๆ ราดซอสสตรอเบอรี่สามถ้วย หลังจากที่เขาแจกพุดดิ้งให้คนละถ้วยแล้วเขาก็เดินไปหยิบเหยือกน้ำเปล่ามารินใส่แก้วน้ำของทุกคนจนเต็ม ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนาใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ้า กินพุดดิ้งกันซะให้หมด ระหว่างนี้ชั้นจะเล่าเรื่องที่พวกเธออยากรู้ให้ฟังละกัน”
“จริงด้วยสิ ชั้นเกือบลืมไปเลยล่ะครีแกน แต่ว่าพุดดิ้งเนี่ย ชั้นขอจัดการมันพรุ่งนี้ละกันนะ วันนี้ไม่ว่าอะไรชั้นก็คงกินต่อไม่ไหวแล้วล่ะ” ลีโอดีนพูดพลางทำหน้าตาเชิงอ้อนวอนให้ครีแกนเห็นใจ
“งั้นของนายชั้นรับจัดการเองละกัน เอาเลยครีแกน เล่าเรื่องนั้นมาได้แล้วล่ะ ชั้นอยากรู้เร็ว ๆ”
ไคน่าพูดไปก็ตักพุดดิ้งเข้าปากไป ตอนนี้เธอดึงถ้วยพุดดิ้งของลีโอดีนมาไว้ตรงหน้าแล้วในขณะที่ลีโอดีนยังส่งสายตาเชิงเสียดายตามมากับถ้วยพุดดิ้งของเขา
“เอาล่ะชั้นเริ่มละนะ” ครีแกนหยุดกระแอมก่อนอีกครั้งเป็นสัญญาณ
จีจี้หยุดทำตัวหลุกหลิกบนตักของครีแกน ในขณะที่แลนซ์กับคีซก็กระโดดขึ้นไปหมอบบนตักของเจ้านายมันเอง ไคน่ากับลีโอดีนเองก็เริ่มตั้งใจฟังในสิ่งที่ครีแกนจะเริ่มพูดในเวลาไม่ช้า
“เมื่อประมาณหลายร้อยหลายพันปีก่อน จอมมารนาบิซิสยกกองทัพปีศาจเข้ามายังโลกใบนี้เพื่อหวังครอบครองเป็นอาณาจักรของมัน แต่มันก็ต้องถอยร่นไปพร้อมกับความอัปยศ เพราะการต้านทานของพวกเราชาวลูเนียร์ ว่ากันว่าในครั้งนั้นเทพีแห่งแสงจันทร์ก็เข้าร่วมต่อต้านจอมมารด้วย จอมมารจึงตั้งปฏิญาณไว้ว่าก่อนที่มันจะกลับมายึดครองโลกใบนี้อีกครั้ง มันจะกำจัดพวกเราชาวลูเนียร์ให้สูญสิ้นเผ่าพันธุ์ และยังจะทำลายล้างเทพีแห่งแสงจันทร์ด้วยมือของมันเองอีกด้วย
หลังจากที่จอมมารยกกองทัพกลับไป เทพีแห่งแสงจันทร์ก็ได้ให้ทำนายไว้ก่อนที่ท่านจะกลับขึ้นไปยังสวรรค์ เนื้อหาหลัก ๆ ก็มีแค่อีกราว ๆ พันปีจะมีสัญญาณบางอย่างเกิดขึ้นเตือนให้รู้ว่าอีกไม่นานจอมมารนาบิซิสจะยกทัพกลับมาเยือนโลกมนุษย์อีกครั้ง แต่ก็จะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นเพื่อหยุดยั้งความชั่วร้ายของจามมารไว้อีกครั้งเช่นกัน”
“แสดงว่าอีกไม่นานนี้จอมมารจะกลับมา แล้วใครล่ะคะที่จะมาหยุดกองทัพของนาบิซิส” ไคน่าเอ่ยถามครีแกนด้วยท่าทีใคร่รู้
“หรือเทพีแห่งแสงจันทร์จะลงมาจุติบนโลกมนุษย์เพื่อปราบจอมมารนาบิซิสอีกครั้งล่ะครีแกน” ลีโอดีนถามไปยังครีแกนอีกเช่นกัน
“ชั้นว่าคงไม่ใช่อย่างที่เจ้าพูดหรอกลีโอดีน” ครีแกนทำสีหน้าครุ่นคิด
“เค้าว่ากันว่าครั้งนั้นมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เทพีแห่งแสงจันทร์ยอมลงมาช่วยพวกเรารบกับจอมมารนาบิซิส เห็นว่าเป็นการร่วมกันอัญเชิญโดยกลุ่มคนสำคัญของเผ่า อะไรประมาณเนี๊ยะ ชั้นก็รู้ไม่ละเอียดหรอก ที่รู้คร่าว ๆ ก็มีเท่านี้แหละ”
ครีแกนมองกลับไปยังไคน่าและลีโอดีน คล้ายกับจะบอกทั้งสองว่าเขาไม่มีเรื่องอะไรเหลือที่จะเล่าต่ออีกแล้ว
“อืมม ชั้นว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ นอกจากคุณแล้วมีอีกหลายคนมั๊ยคะที่รู้” ไคน่ายิงคำถามใส่ครีแกนอีกครั้ง
“มีสิ อย่างน้อยหัวหน้าฝ่ายข่าวสารของชาวลูเนียร์แต่ละสาขาบนโลกก็น่าจะรู้นะ อย่างน้อยถ้าไม่รู้เรื่องนี้ก็คงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้เป็นคนกระจายข่าวหรอก” ครีแกนตอบไคน่าไปโดยไม่ต้องคิด
“ถ้าอย่างงั้น หลังจากนี้คุณก็ต้องกระจายข่าวนี้ไปให้ทุกคนรู้สิครับ” ลีโอดีนกล่าวขึ้นหลังจากที่ฟังครีแกนพูดจนจบ
“คงอย่างงั้นนะ แต่ครั้งนี้ชั้นคงต้องระวังมากขึ้นเป็นพิเศษ ต้องแน่ใจให้ได้มากที่สุดว่าข่าวจะปลอดภัยจากทุกอย่าง” ครีแกนทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาจนไม่เหลือเค้าชายแก่ใจดีคนเดิมเลย
ขณะที่ทั้งสามยังนั่งเงียบรอการสนทนาบทใหม่อยู่นั้น อยู่ดี ๆ จีจี้ก็มีอาการแปลก ๆ ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่บนตักของครีแกน จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนบ่าของเขาแล้วส่งเสียงแหลม ๆ ไม่รู้เรื่อง เหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่างให้เขารู้
แลนซ์กับคีซเงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงเหมือนกับมันรู้ภาษาของจีจี้ คีซดีดตัวขึ้นมาที่พนักเก้าอี้ของไคน่าพร้อมทำท่าทางเหมือนกำลังจะกระโจนไปสู้กับอะไรบางอย่าง ส่วนแลนซ์ก็คำรามเสียงต่ำ ๆ จากนั้นก็กระโดดลงไปยืนตั้งท่าอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหาร
“จีจี้บอกชั้นว่ามีแขกมาข้างบน และพวกเขากำลังหาทางลงมาข้างล่างนี้ด้วย” ครีแกนพูดขึ้นเบา ๆ
ทั้งสามก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร พร้อมกับจ้องเขม็งไปยังทิศที่เคยปรากฏทางให้พวกเขาเดินลงมา มีเสียงครืด ๆ ดังขึ้นมาเหนือเพดานบริเวณนั้น
ทั้งลีโอดีน ไคน่า และครีแกนขยับตัวเข้ามาใกล้กันมากขึ้นหน้าโต๊ะอาหาร คีซกับแลนซ์ยืนตั้งท่าพร้อมกระโจนเข้าใส่ผู้ไม่ได้รับเชิญข้างหน้าพวกเขาทั้งสามอีกที ในขณะที่จีจี้กำลังจ้องไปยังเพดานบริเวณนั้นอยู่บนบ่าของครีแกน
และแล้วเพดานบริเวณนั้นก็แยกตัวออก พร้อมกับบันไดที่ค่อย ๆ ทอดตัวลงมาทีละขั้น
“โพรเทกเตอร์!!” ทั้งสามตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ร่างกายของจีจี้ค่อย ๆ กลายเป็นตุ่นตัวใหญ่ท่าทางปราดเปรียวกระโดดลงไปยืนอยู่ข้างหลังคีซและแลนซ์ ซึ่งในขณะนี้คีซกลายเป็นแมวป่าสีส้มสดที่กำลังยืนแยกเขี้ยวพร้อมกระโจน ดวงตาสีเหลืองของมันจ้องไปทางบันไดไม่กะพริบ ไม่ต่างจากแลนซ์ที่ตอนนี้กลายเป็นสิงโตหนุ่มตัวมหึมา มันส่งเสียงคำรามดังกึกก้องพร้อมกับตั้งท่ารอตะปบบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเคลื่อนที่ผ่านลงมายังห้องนี้
อีกด้านหนึ่งของถาดไก่ย่างมีถ้วยใส่มันอบสีเหลืองโรยหน้าด้วยใบออริกาโน่ป่นกำลังส่งกลิ่นเย้ายวนแข่งกับอาหารจานต่าง ๆ บนโต๊ะ ซุปปลาแซลมอนใส่หัวหอมและแครอทในถ้วยก้นลึกสีขาวใบใหญ่ก็กำลังส่งควันหอมฉุยเพื่อโฆษณาถึงรสชาติของมัน กลิ่นพริกไทยดำที่โรยหน้าซุปยิ่งช่วยชวนเชื่อยิ่งนักว่าอาหารจานนั้นมีความอร่อยไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าจานใด ๆ บนโต๊ะเลยทีเดียว
ขาหมูทอดชิ้นโตวางอยู่ในจานกระเบื้องเคลือบสีขาว สีเหลืองออกทองของหนังขาหมูชิ้นนั้นกับเนื้อหมูข้างในสีขาวกำลังพอดีแสดงให้เห็นว่ามันคงกรอบนุ่มได้ที่ มีถ้วยบาร์บีคิวซอสใบเล็ก ๆ วางไว้ใกล้ ๆ จานขาหมูเพื่อช่วยเสริมรสชาติอีกต่างหาก
ข้างหน้าของทั้งสามคนบนโต๊ะอาหารในตอนนี้มีจานสลัดเล็ก ๆ วางอยู่ข้างจานเปล่าที่มีผ้าเช็ดปากวางอยู่ตรงกลาง ช้อนส้อมและมีดวางอยู่ถูกที่ของมันข้าง ๆ จานเปล่า ด้านขวามือมีถ้วยใส่ซุปใบเล็กวางอยู่ถัดไปด้านหน้ามีแก้วใส่น้ำเปล่าเย็นเฉียบหนึ่งใบกับแก้วไวน์เปล่าอีกหนึ่งใบ
ทั้งไคน่าและลีโอดีนที่เพิ่งจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จต่างตกตะลึงกับอาหารมื้อเย็นที่จัดวางอยู่เบื้องหน้า มันช่างเป็นมื้ออาหารที่สมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี้ คงมีแต่ครีแกนที่กำลังนั่งอมยิ้มให้กับฝีมือของตัวเองพลางลูบหลังให้ จีจี้ ซึ่งกำลังแทะกินหัวมันอบอยู่บนตักของเขา
“สุดยอดเลยครีแกน นี่คุณทำเองทั้งหมดเลยหรอคะเนี่ย” ไคน่าถามออกไปในขณะที่ยังไม่ละสายตาจากเหล่าอาหารบนโต๊ะเบื้องหน้า
“ชั้นคงให้จีจี้ช่วยแล่เนื้อแซลมอนแล้วมาทอดขาหมูนี่ล่ะมั๊งสาวน้อย” ครีแกนว่าพลางอมยิ้ม
“ใช่มะจีจี้” เขาหันลงไปหัวเราะกับเจ้าตุ่นตัวน้อยอีกครั้ง
“งั้นพวกเราลงมือแล้วนะครับ นาน ๆ ทีจะได้เห็นอะไรน่ากินขนาดนี้ ไม่เกรงใจแล้วนะครีแกน”
ทันทีที่พูดจบลีโอดีนก็ใช้ส้อมจิ้มลิ้นวัวชิ้นใหญ่มาวางในจานของเขา แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาหั่นชิ้นเนื้อเข้าปากเป็นการใหญ่
“ฮ่า ๆ ๆ เอาเลย ลงมือตามสบายนะ ค่อย ๆ เคี้ยวล่ะเดี๋ยวจะสำลักจนไม่ได้กินกันพอดี แล้วก็อย่ากินจนอ้วกนะ ของพวกเนี๊ยะชั้นกินได้เป็นอาทิตย์ ๆ เลยนะเนี่ย อ้วกไปเสียดายแย่เลย” ครีแกนพูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะปล่อยให้ทั้งสองลงมือกินกันอย่างเต็มที่
เขาลุกขึ้นคว้าขวดไวน์แดงจากถังแช่ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ ๆ กับเขารินใส่แก้วไวน์เปล่าทั้งสามใบก่อนที่จะนั่งลงกินอาหาร
พวกเขาใช้เวลาประมาณพักใหญ่ก็จัดการกับอาหารบนโต๊ะจนเกือบหมด ในขณะที่ใต้โต๊ะอาหาร คีซที่แทบจะไม่สนใจเนื้อสับในจานใบเล็ก ๆ ของมันเลย แต่กำลังแทะหัวปลาแซลมอนที่ไคน่าโยนลงมาให้หลังจากที่เห็นมันทำท่าทางไม่พอใจในอาหารที่ครีแกนเตรียมให้มัน
ต่างจากเจ้าแลนซ์ที่หลังจากจัดการเนื้อสับชิ้นสุดท้ายในจานของมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ตรงเข้าไปจัดการกับเนื้อสับของคีซต่อจนหมด มิหนำซ้ำมันยังไปคลอเคลียอยู่ที่ปลายขาของลีโอดีนจนเขาต้องทิ้งกระดูกไก่ลงมาให้มันจัดการต่อ
ไคน่ายกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มหลังจากที่วางผ้าเช็ดปากลงไปไว้ที่ตัก ในขณะที่ลีโอดีนเพิ่งวางช้อนส้อมลงแล้วเอามือค่อย ๆ ลูบพุงของเขาเป็นสัญญาณว่าไม่มีช่องว่างเหลือในกระเพาะอาหารของเขาแล้ว
ครีแกนเดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งหลังจากที่เอาจานชามที่ใส่อาหารบนโต๊ะขึ้นไปเก็บข้างบน เขามาพร้อมกับพุดดิ้งเย็น ๆ ราดซอสสตรอเบอรี่สามถ้วย หลังจากที่เขาแจกพุดดิ้งให้คนละถ้วยแล้วเขาก็เดินไปหยิบเหยือกน้ำเปล่ามารินใส่แก้วน้ำของทุกคนจนเต็ม ก่อนที่จะเริ่มบทสนทนาใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ้า กินพุดดิ้งกันซะให้หมด ระหว่างนี้ชั้นจะเล่าเรื่องที่พวกเธออยากรู้ให้ฟังละกัน”
“จริงด้วยสิ ชั้นเกือบลืมไปเลยล่ะครีแกน แต่ว่าพุดดิ้งเนี่ย ชั้นขอจัดการมันพรุ่งนี้ละกันนะ วันนี้ไม่ว่าอะไรชั้นก็คงกินต่อไม่ไหวแล้วล่ะ” ลีโอดีนพูดพลางทำหน้าตาเชิงอ้อนวอนให้ครีแกนเห็นใจ
“งั้นของนายชั้นรับจัดการเองละกัน เอาเลยครีแกน เล่าเรื่องนั้นมาได้แล้วล่ะ ชั้นอยากรู้เร็ว ๆ”
ไคน่าพูดไปก็ตักพุดดิ้งเข้าปากไป ตอนนี้เธอดึงถ้วยพุดดิ้งของลีโอดีนมาไว้ตรงหน้าแล้วในขณะที่ลีโอดีนยังส่งสายตาเชิงเสียดายตามมากับถ้วยพุดดิ้งของเขา
“เอาล่ะชั้นเริ่มละนะ” ครีแกนหยุดกระแอมก่อนอีกครั้งเป็นสัญญาณ
จีจี้หยุดทำตัวหลุกหลิกบนตักของครีแกน ในขณะที่แลนซ์กับคีซก็กระโดดขึ้นไปหมอบบนตักของเจ้านายมันเอง ไคน่ากับลีโอดีนเองก็เริ่มตั้งใจฟังในสิ่งที่ครีแกนจะเริ่มพูดในเวลาไม่ช้า
“เมื่อประมาณหลายร้อยหลายพันปีก่อน จอมมารนาบิซิสยกกองทัพปีศาจเข้ามายังโลกใบนี้เพื่อหวังครอบครองเป็นอาณาจักรของมัน แต่มันก็ต้องถอยร่นไปพร้อมกับความอัปยศ เพราะการต้านทานของพวกเราชาวลูเนียร์ ว่ากันว่าในครั้งนั้นเทพีแห่งแสงจันทร์ก็เข้าร่วมต่อต้านจอมมารด้วย จอมมารจึงตั้งปฏิญาณไว้ว่าก่อนที่มันจะกลับมายึดครองโลกใบนี้อีกครั้ง มันจะกำจัดพวกเราชาวลูเนียร์ให้สูญสิ้นเผ่าพันธุ์ และยังจะทำลายล้างเทพีแห่งแสงจันทร์ด้วยมือของมันเองอีกด้วย
หลังจากที่จอมมารยกกองทัพกลับไป เทพีแห่งแสงจันทร์ก็ได้ให้ทำนายไว้ก่อนที่ท่านจะกลับขึ้นไปยังสวรรค์ เนื้อหาหลัก ๆ ก็มีแค่อีกราว ๆ พันปีจะมีสัญญาณบางอย่างเกิดขึ้นเตือนให้รู้ว่าอีกไม่นานจอมมารนาบิซิสจะยกทัพกลับมาเยือนโลกมนุษย์อีกครั้ง แต่ก็จะมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นเพื่อหยุดยั้งความชั่วร้ายของจามมารไว้อีกครั้งเช่นกัน”
“แสดงว่าอีกไม่นานนี้จอมมารจะกลับมา แล้วใครล่ะคะที่จะมาหยุดกองทัพของนาบิซิส” ไคน่าเอ่ยถามครีแกนด้วยท่าทีใคร่รู้
“หรือเทพีแห่งแสงจันทร์จะลงมาจุติบนโลกมนุษย์เพื่อปราบจอมมารนาบิซิสอีกครั้งล่ะครีแกน” ลีโอดีนถามไปยังครีแกนอีกเช่นกัน
“ชั้นว่าคงไม่ใช่อย่างที่เจ้าพูดหรอกลีโอดีน” ครีแกนทำสีหน้าครุ่นคิด
“เค้าว่ากันว่าครั้งนั้นมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ทำให้เทพีแห่งแสงจันทร์ยอมลงมาช่วยพวกเรารบกับจอมมารนาบิซิส เห็นว่าเป็นการร่วมกันอัญเชิญโดยกลุ่มคนสำคัญของเผ่า อะไรประมาณเนี๊ยะ ชั้นก็รู้ไม่ละเอียดหรอก ที่รู้คร่าว ๆ ก็มีเท่านี้แหละ”
ครีแกนมองกลับไปยังไคน่าและลีโอดีน คล้ายกับจะบอกทั้งสองว่าเขาไม่มีเรื่องอะไรเหลือที่จะเล่าต่ออีกแล้ว
“อืมม ชั้นว่าเรื่องนี้มันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ นอกจากคุณแล้วมีอีกหลายคนมั๊ยคะที่รู้” ไคน่ายิงคำถามใส่ครีแกนอีกครั้ง
“มีสิ อย่างน้อยหัวหน้าฝ่ายข่าวสารของชาวลูเนียร์แต่ละสาขาบนโลกก็น่าจะรู้นะ อย่างน้อยถ้าไม่รู้เรื่องนี้ก็คงไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้เป็นคนกระจายข่าวหรอก” ครีแกนตอบไคน่าไปโดยไม่ต้องคิด
“ถ้าอย่างงั้น หลังจากนี้คุณก็ต้องกระจายข่าวนี้ไปให้ทุกคนรู้สิครับ” ลีโอดีนกล่าวขึ้นหลังจากที่ฟังครีแกนพูดจนจบ
“คงอย่างงั้นนะ แต่ครั้งนี้ชั้นคงต้องระวังมากขึ้นเป็นพิเศษ ต้องแน่ใจให้ได้มากที่สุดว่าข่าวจะปลอดภัยจากทุกอย่าง” ครีแกนทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาจนไม่เหลือเค้าชายแก่ใจดีคนเดิมเลย
ขณะที่ทั้งสามยังนั่งเงียบรอการสนทนาบทใหม่อยู่นั้น อยู่ดี ๆ จีจี้ก็มีอาการแปลก ๆ ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนอยู่บนตักของครีแกน จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนบ่าของเขาแล้วส่งเสียงแหลม ๆ ไม่รู้เรื่อง เหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่างให้เขารู้
แลนซ์กับคีซเงยหน้าขึ้นมาส่งเสียงเหมือนกับมันรู้ภาษาของจีจี้ คีซดีดตัวขึ้นมาที่พนักเก้าอี้ของไคน่าพร้อมทำท่าทางเหมือนกำลังจะกระโจนไปสู้กับอะไรบางอย่าง ส่วนแลนซ์ก็คำรามเสียงต่ำ ๆ จากนั้นก็กระโดดลงไปยืนตั้งท่าอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหาร
“จีจี้บอกชั้นว่ามีแขกมาข้างบน และพวกเขากำลังหาทางลงมาข้างล่างนี้ด้วย” ครีแกนพูดขึ้นเบา ๆ
ทั้งสามก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร พร้อมกับจ้องเขม็งไปยังทิศที่เคยปรากฏทางให้พวกเขาเดินลงมา มีเสียงครืด ๆ ดังขึ้นมาเหนือเพดานบริเวณนั้น
ทั้งลีโอดีน ไคน่า และครีแกนขยับตัวเข้ามาใกล้กันมากขึ้นหน้าโต๊ะอาหาร คีซกับแลนซ์ยืนตั้งท่าพร้อมกระโจนเข้าใส่ผู้ไม่ได้รับเชิญข้างหน้าพวกเขาทั้งสามอีกที ในขณะที่จีจี้กำลังจ้องไปยังเพดานบริเวณนั้นอยู่บนบ่าของครีแกน
และแล้วเพดานบริเวณนั้นก็แยกตัวออก พร้อมกับบันไดที่ค่อย ๆ ทอดตัวลงมาทีละขั้น
“โพรเทกเตอร์!!” ทั้งสามตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ร่างกายของจีจี้ค่อย ๆ กลายเป็นตุ่นตัวใหญ่ท่าทางปราดเปรียวกระโดดลงไปยืนอยู่ข้างหลังคีซและแลนซ์ ซึ่งในขณะนี้คีซกลายเป็นแมวป่าสีส้มสดที่กำลังยืนแยกเขี้ยวพร้อมกระโจน ดวงตาสีเหลืองของมันจ้องไปทางบันไดไม่กะพริบ ไม่ต่างจากแลนซ์ที่ตอนนี้กลายเป็นสิงโตหนุ่มตัวมหึมา มันส่งเสียงคำรามดังกึกก้องพร้อมกับตั้งท่ารอตะปบบางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเคลื่อนที่ผ่านลงมายังห้องนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น