คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #99 : Park Hyojung
คุยกับผู้ปกครอง
สวัสดีค่ะ ไรท์เอรินะคะ ไม่ทราบว่าผู้ปกครองชื่ออะไรคะ?
:: ไคย์ลี่ครัช <3
ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ
:: ออ ก็เนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ แล้วเราก็อยากสมัครดาร์คๆอยู่พอดี เลยสมัครมันซะเลย
เรื่องนี้อัพไม่แน่นอนนะคะ ไรท์อยากให้ผู้ปกครองกดFavoriteไว้
;: กด Favorite ไว้บางทีมันก็ไม่แจ้งเตือนนะคะ ฮา แต่เรากดไว้แล้วค่ะ ^^
ลูกๆของผู้ปกครองมีสิทธิ์ตายเยอะมากนะคะ ขึ้นอยู่กับการติดตามและการจับฉลากของเรา555
:: อ่าว 555 ค่ะได้ค่ะ เราส่งมาเพื่อจิกหัวใช้คนอื่น(เกี่ยว)
ขอบคุณที่มาสมัครและร่วมตอบคำถามนะคะ ^^
:: ค่าไรต์ <3
Application
#ทำไมรูปแม่นางช่างสดใสเหลือเกิน ฟฟฟ
“เกิดครั้งเดียวตายครั้งเดียว เป็นหลักธรรมชาติอยู่แล้วนี่ยะ”
บทที่สมัคร :: ตัวเอกหญิง
ชื่อ-นามสกุล :: พัก ฮโยจอง II Park Hyojung
ชื่อเล่น :: ฮโยจอง II Hyojung
อายุ :: 15
รูปร่าง ลักษณะ :: ผมสีบลอนด์ทองยาวสลวยถึงกลางหลัง ตาสีฟ้าครามกลมโต ผิวขาวนวล รูปร่างสมส่วน สูง 165 หนัก 43
นิสัย :: ชาวโลกธรรมดาๆคนหนึ่ง(?) ผู้สนความสวยความงามราวกับเป้นลูก(?) รักสวยรักงามมาก ทุกอย่างต้องเพอร์เฟค ตั้งแต่ท่าเดินยันท่าเซ็กซ์(?) หน้าตานางต้องทาครีมนา ผมต้องห้ามมีกระเซิกกระเซิงซักเส้น ก่อนออกจากบ้านต้องตรวจดูความเรียบร้อยของหน้าตาตัวเองตลอด ถ้าไม่เป๊ะนางไม่ออกจากบ้านค่ะ!!!!!!!!!
แต่นางถือคติหน้าที่มาก่อนหน้าสวยนะคะ นางต้องทำหน้าที่ของนางก่อนเสมอแหละ ถ้าเขาเรียกออกจากบ้านไปทำหน้าที่อะไรนางจะรีบไปทันทีทันใด ไม่สนหนังหน้าหรือทรงผมตัวเองเลย แล้วก็ไปจัดการระหว่างทางเอา... อย่างน้อยก้มีประโยชน์น่ะนะ
แล้วฮโยจองก็ยังเป็นสาวสุดหยิ่ง ถ้าใครจะร้องอะไรให้เธอฟังคงไม่พ้นเพลงหยิ่งของเฟย์ฟางแก้วเป็นแน่แท้ เพราะเธอนี่หยิ่งมากๆเกินอะไรจะมาเทียบติดหรือตีเสมอไปได้ ชนิดที่ว่าใครตะโกนเรียกชื่อนางมานางยังทำเป็นหูทวนลม ต้องสะกิดเท่านั้นนางถึงจะหันไปคุยด้วย เรียกว่าเทพยังยอมรับครับพี่น้องงงง -_-'
นางเป็นประเภทปากร้ายนิดนึง(?) จิกกัดคนเก่งมากๆ พูดตอกยํ้ายิ่งไม่ต้องพูดถึง...นางมักชอบพูดดูถูกคนอื่น แต่ก็เป็นการดูถูกที่ทำให้มีกำลังใจน่ะนะ(?) ไม่ใช่พวกแทงใจดำอะไร แต่ถ้าโกรธจัดเต็มตอกยํ้าคูณแทงใจดำเพิ่มคำด่าอันแสนเจ็บแสบมาด้วยค่ะ นางร้ายจะตาย เนอะ ว่ามั้ยคะ ฟฟฟ
นอกจากนี้ฮโยจองยังมั่นใจในตัวเองมาก ถ้านางไปแข่ง The Face เมนเทอร์ทั้ง 3 ต่างก็แข่งกันเลือกนางทั้งนั้น ไม่เคยรู้สึกว่าตนด้อยกว่าใครและไม่มีใครทำให้เธอรู้สึกด้อยกว่าได้ แบบชนิดว่านางไปเดินแบบแข่งกับนางงามโลก 300 เวทีนางก็ยังทำเหมือนกับเดินกับนางงามที่ไม่เคยประกวดที่ไหนเลย เผลอๆมีสายตาดูถูกตามมาอีกต่างหาก มั่นใจจริงๆ
เป็นผู้หญิงที่เรียกได้ว่า 'สวยสตรอง' นะคะ นางสตรองจริงๆค่ะ รู้จักระงับอารมณ์ตัวเองค่ะ ยกตัวอย่างสถานการณ์ว่านางจะโดนผุ้หญิง ตุ๊ด เกย์ ทั้งเมืองมาตบนาง นางก็ทำเฉยๆนะคะพอพวกนั้นรุมตบเสร็จนางก็ค่อยเชือดค่ะ ใช่ คุณอ่านไม่ผิด เชือดน่ะแหละค่ะ นางยันมากเลยนา ถ้าไปทำนางโกรธนี่ ควายธนู ตุ๊กตาวูดู ตบกระดาษสาปแช่ง จัดเต็มค่ะ งานอดิเรกนางคือเล่นไสยศาสตร์น่ะแหละค่ะ วันดีคืนดีไปฆ่าหมกส้วม(?)เพื่อควักลูกตาชาวบ้านมาปรุงยา(?)อีกนา
เป็นคน(ที่ดูเหมือน)ใจเย็นจริงๆนะคะ เย็นกว่านํ้าแข็งขั้วโลกอีกค่ะ อารมณ์ไม่แปรปรวน ถ้าคนมาด่าถึงบรรพบุรุษนางไม่สะทกสะท้านนะคะ ไม่ใช่ใจเย็น แต่หนังหน้านางทนค่ะ ถึงขั้นไปรูดเสาขอกระเป๋าแชนเนลเล่อยู่หน้าเซเว่นปากซอยตอนเที่ยงวัน(?) วันดีคืนดีสกรีนกกน.รูปหน้าพี่สาว และก็น้องชายทั้ง 2 ไปโปรยอยู่โรบินสันเลยนะคะ มันคือความเมาแดดส่วนตัวของนางค่ะ...
ประวัติ :: ฮโยจองเกิดมาในตระกูลขุนนางเก่าแก่ ตั้งแต่เด็กเธอต้องถูกเฆี่ยนตีมากมายเพราะเพียงแต่ทำไม่ได้ตามที่คนในครอบครัวต้องการ เพียงแค่รินนํ้าชาใส่ถ้วยช้าไป 0.01 วินาทีตามเวลาที่กำหนดก็ถูกตีจนเป็นแผลแล้ว พอฮโยจองขึ้นชั้นป.6 นางก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะฮโยจองไปมีเรื่องกับลูกสาวของเจ้าของโรงเรียน ทั้งๆที่ลูกสาวเจ้าของโรงเรียนมาหาเรื่องเธอก่อน แต่ผู้หญิงคนนั้นไปบอกเจ้าของโรงเรียนว่าเธอเริ่มก่อน แล้วแกล้งทำเป็นบีบนํ้าตาใส่ แล้วนางก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนในที่สุด พอครอบครัวรู้เรื่องนี้ก็ลงโทษเธอโดยการกักขังอยู่ในห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยแมงมุมและงูมีพิษทำให้นางเกือบตาย พอฮโยจองย้ายโรงเรียนก็ได้มีเพื่อนคนแรก ทั้ง 2 สนิทกันมาก แต่พอฮโยจองไปมีเรื่องกับลูกสาวเจ้าของโรงเรียนอีกครั้งหนึ่ง แทนที่เพื่อนคนนั้นจะช่วยเธอกลับไปช่วยพวกลูกสาวเจ้าของโรงเรียนซะงั้น แล้วยังช่วยลูกสาวเจ้าของโรงเรียนให้ฮโยจองถูกไล่ออกอีก อ้างว่าเป็นพยานเรื่องที่ฮโยจองไปหาเรื่องก่อน แต่ความจริงฝ่ายลูกสาวเจ้าของโรงเรียนต่างหากที่มาหาเรื่องเธอก่อน ทำให้นางถูกไล่ออกอีกครั้ง พอขึ้นม.ต้นนางก็มีเรื่องตบกับคนอื่นบ่อยมาก ถี่ซะยิ่งกว่าเม็ดฝนที่ตกลงมาซะอีก ทำให้เธอถูกไล่ออกอีก พอย้ายกี่โรงเรียนก็มีแต่เรื่องตบตีทะเลาะวิวาท ถูกไล่ออกเป็นว่าเล่นไปแล้ว เรื่องนี้ทำให้ตระกูลของฮดยจองเสื่อมเสียมาก ครอบครัวจึงขังเธอไว้ในห้อง แล้วพอใครมาถามว่าครอบครัวเธอมีคนชื่อฮโยจองรึเปล่า ทางครอบครัวก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ นางถูกขังมาเป็นเวลา 5 ปีจนในที่สุดฮโยจองก็หนีออกมา แล้วก็มีตระกูลราชวงค์เก่าแก่อีกครอบครัวมารับเธอไปเลี้ยง ทำให้เธอประพฤติตัวดีขึ้น มีเพื่อนเยอะขึ้น มีชีวิตที่ดีขึ้น แต่ก็ยังคงคอนเซปต์คุณหนูเอาไว้อยู่ดี
ความสามารถพิเศษ :: จิกกัดคน(?) ด่าคน(?) ตบคน(?) เมาแดด(?) ความยัน(?) ความมั่นหน้า(?) ความสตรอง ฉลาด
ชอบ :: ของสวยๆงามๆ ของวิบวับ ของแบรนด์เนม เครื่องสำอาง เพื่อน พัด
เกลียด :: สัตว์เสื้อยคลาน สัตว์เมือกเหนียว แมงมุม
ไม่ชอบ :: คนที่มาดูถูก การอยู่คนเดียว ความมืด
อาวุธที่ถนัด :: อาวุธประเภทปาอย่างพัด(?)หรือบูมเมอแรง ไปยันมีดปา รองลงมาคือพวกปืน
ลักษณะการพูดจา :: นํ้าเสียงแหลมนิดๆแต่ก็หวานและนุ่มหู แทนตัวว่า "ฉัน" แทนคนอื่นว่า "นาย/เธอ/หล่อน/แก/คุณ" ตามอารมณ์และความสนิท ลงท้ายด้วย "ยะ/ย่ะ/คะ/ค่ะ" ทุกคำ แต่คำลงท้ายจะขึ้นอยู่กับอายุและความสนิท
เหตุการณ์จำลอง(เฉพาะตัวเอก)
ฮโยจองตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมรอบตัว ฮโยจองก้าวท้าวลงจากเตียงสีขาวก่อนจะร่ายสายตามองไปรอบๆตัวเอง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็พบเพียงแต่ความมืดที่ไม่สิ้นสุด ในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ตนเอง ฮโยจองสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันไปตามเสียง จึงได้พบกับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีลักษณะการแต่งตัวเหมือนผู้ดี เด็กหนุ่มคนนั้นจ้องมองมาที่ฮโยจองอย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว”สวัสดีครับ...ผมอเล็กไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?”
:: ฮโยจองอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความตกใจไปให้หมดสิ้น จากนั้นจึงกางพัดออกมาปิดบังใบหน้าครึ่งเสี้ยวของเธอเอาไว้ "ฉัน พัก ฮโยจองย่ะ (ไม่)ยินดีที่รู้จักนะยะ"
เด็กหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอเสียงเบา ฮโยจองมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ดันแว่นขึ้นพลางมองฮโยจองตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไปจากตอนแรก “ผมรู้นะว่าคุณกลัว แต่อย่ากลัวไปเลย ผมไม่ใช่คนที่คุณควรจะกลัว”พูดจบก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
:: 'หรอออออออออออ~' ฮโยจองคิดในใจก่อนจะเอาพัดมาพัดใบหน้าที่เริ่มเปื้อนเหงื่อ "ใครกลัวนายกันยะ ฉันแค่ตกใจเฉยๆหรอกย่ะ หึ"
ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้สีแดงเหมือนบังลังก์ของราชาที่โผล่มาจากไหนฮโยจองก็ไม่ทันจะเห็น
:: 'ฉันไม่ใช่หรอยะที่ควรจะนั่งเก้าอี้นั่นน่ะ' ฮโยจองคิดในใจก่อนจะกวาดสายตามองเก้าอี้ที่อเล็กนั่ง
“เอาล่ะ ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยมากมายในหัวอันน้อยนิดของคุณ แต่อีกไม่นาน...คุณก็จะรู้เอง หมดเวลาของราชาอย่างผมแล้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก”เด็กหนุ่มส่งยิ้มอันใสซื่อให้กับฮโยจองก่อนจะหายไปพร้อมกับหมอกขาว ฮโยจองกำลังจะเอ่ยปากถามแต่อยู่ดีๆก็มีหมอกขาวจากที่ไหนไม่รู้มาล้อมรอบหลังจากนั้นก็สลบไปพร้อมกับตื่นขึ้นมาบนเตีงนอนของตนเอง
:: "อ้าว ฝันหรอ" ฮโยจองลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาปลุกเครื่องหรูของตัวเอง "กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!!!!! วันนี้ฉันนัดเพื่อนไปช็อปไม่ใช่หรอ สายแล้วๆๆๆๆๆๆ" ฮโยจองบ่นก่อนจะจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วและเดินออกจากห้องนอนไป
ความคิดเห็น