คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CUPID 1 - การเจอหน้ากัน
CUPID 1
การเจอหน้ากัน
“กรี๊ดดดด!”
ฉันแผดเสียงลั่นห้องเมื่อดวงตาทั้งสองเห็นภาพชายหญิงเปลือยเปล่าที่กำลังลูบไล้เนื้อแนบชิดกัน ร่างของฉันแข็งทื่อ ภาพของสองคนนี้มันทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมา
อุบาทว์ที่สุด! นี่ฉันมาถูกห้องหรือเปล่าเนี่ย!
สิ้นเสียงกรี๊ดสายตาของทั้งสองก็รีบจ้องเขม็งมาที่ฉัน หญิงสาวผมสีน้ำตาลเกลียวคลื่นที่ยุ่งเหยิงรีบเอาผ้าห่มสีแดงสดมาคลุมตัวของตัวเองด้วยสายตาเบิกโพล่งมาที่ฉันและค่อยๆ เขยิบเข้าห้องน้ำส่วนตัวของห้องไปในที่สุด
ชายหนุ่มที่มีแค่บอกเซอร์ลายเส้นตรงสีฟ้าขาวสลับกันหันหน้ากลับมาที่ฉันก่อนที่จะตกใจใส่กางเกงสีดำของเขาปกปิดต้นขาขาวๆของเขา (หื่นจัง) และรีบเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วพูดกับฉันด้วยสำเนียงเย้ายวน
“แม่บ้านคนใหม่หรือ นี่ฉันโดนขัดจังหวะมาสองรอบแล้วนะ!”
ชายหนุ่มคนนี้...หน้าตาแบบนี้...สายตาท่าทางเย้ายวนแบบนี้...น้ำเสียงแบบนี้
คนๆ นี้มัน...
ไอ้หน้าหื่นนี่!
1 อาทิตย์ ที่แล้ว
BOT Festival (Bachelor of Town Festival)
แชะ! แชะ!
เสียงชัตเตอร์ของกล้องถ่ายรูปสีดำคู่กายของฉันดังขึ้นเมื่อฉันกำลังกดมันเพื่อจะเก็บภาพหนุ่มๆที่น่ากอดเอาไว้เชยชม! หนุ่มๆที่มางานนี้ท่าจะหน้าตาดีกันทุกคนเลย แถมยังมีดารานักแสดงมาแวะเวียนเดินให้ฉันมองดู นี่เขาเหล่ยิ้มให้ฉันด้วยนะเนี่ย >O<
“ยัยแป้งโกะ! ฉันมาแล้วๆ นี่เธอหาอะไรกินอยู่หรือเนี่ย”
เสียงแหลมแฝงหวานของ ‘อาเซเลีย’ เพื่อนซี้ที่สนิทกันมาตั้งแต่เข้าคณะนิเทศศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เธอและฉันเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหมือนกัน และได้มาทำงานที่บริษัทนิตยสารที่เดียวกันกับฉันอีก สงสัยว่าดวงของเราน่าจะสมพงศ์กันก็ไม่ผิดเท่าไหร่หรอก
อาเซเลียมีหน้าตาที่ดูเย็นและหวานเหมือนตุ๊กตา ด้วยใบหน้ารูปไข่ที่เรียวและสวยเมื่อหนุ่มคนไหนเห็นก็ต้องตาได้อย่างไม่สามารถลืม นัยน์ตาของเธอมีสีฟ้าใสกลมสวยเหมือนตุ๊กตาบลายธ์ เธอมีจมูกที่น่ารักเพราะมันไม่โด่งจนเกินไปหรือเป็นสันมากเกินไป เป็นจมูกที่เป็นสันนิดๆและได้รูปสวยจับใจ ปากของเธอบางมีสีชมพูเคลือบอย่างสดใส
ต๊าย! ฉันลืมแนะนำตัวตัวเองไปได้ยังไงนะ!
ฉันชื่อแป้งโกะนะคะ เรื่องอายุละไว้เพราะเดี๋ยวจะเป็นการหยาบคาย T^T ฉันเรียนจบคณะนิเทศศาสตร์เอกภาพถ่าย ซึ่งเมื่อเรียนจบก็เข้าสมัครในฐานะนักถ่ายภาพอิสระให้กับนิตยสารชื่อดังของประเทศ ตอนนี้ฉันก็เหมือนก้าวสู่ความสำเร็จที่ฉันฝันใฝ่ได้แล้ว เพราะความฝันของฉันคือการได้มีสตูดิโอถ่ายภาพเป็นของตัวเอง
แต่ความลับที่ฉันไม่เคยบอกใครนั่นก็คือ... ฉันยังไม่เคยมีแฟนน่ะสิ โฮ TOT
ตลอดชีวิตตั้งแต่มัธยมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ฉันเก็บตัวและอยากเก็บความโสดไว้จนถึงอายุสิบแปด เลยทำให้หนุ่มๆ ที่มาขายขนมจีบถดถอยลงไป แถมเมื่อฉันยอมตกลงปลงใจรักเขาขึ้นมา เขากลับหลีกหนีฉันแล้วไปคว้าเด็กผู้หญิงลูกครึ่งมาเป็นแฟน ถึงแม้ว่าฉันจะอยู่มัธยมสามแต่ว่าอายุของฉันมันเทียบเท่ากับยัยเด็กคนนั้นเลยนะยะ! -_-!
...และที่สำคัญ ชายหนุ่มหน้ามน อบอุ่นๆและอ่อนโยนที่ฉันใฝ่ฝันก็ไม่เคยได้พานพบผ่านเข้ามาเป็นพรหมลิขิตกันสักที เฮ้ออ!
“จะบ้าเหรอยะยัยอาเซเลีย ฉันมาเก็บภาพหนุ่มๆน่ากอดนี่เอาไว้ลงให้พาสเทลเขาแต่งแล้วลงข่าวย่ะ นั่น! พูดถึงก็มาพอดีเลย”
“ว่าไงเจ๊!”
ชายหนุ่มหน้ามนใส ดวงตาและคิ้วเข้มสีดำดก จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางที่คลี่ยิ้มโชว์ฟันขาวๆ ที่อยู่ในชุดไปรเวทธรรมดาๆ เสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาวพร้อมเสื้อกั๊กลายสมอเรือสีเทาและกางเกงรัดรูปสีดำและรองเท้าผ้าใบลายสก๊อตสีขาวดำตามสไตล์ของพาสเทลก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสมุดโน๊ตเล่มโปรดของเขา ฉันโบกมือทักทายคนที่พึงเรียกฉันว่า ‘เจ๊’ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้นนะยะ เขาแค่ยี่สิบสามซึ่งอ่อนกว่าฉันแค่ไม่กี่ปีเอง พูดอย่างนี้มันดูถูกกันชัดๆ -_-^^
“ว่าไงพาส นายมาก็ดีแล้ว มาช่วยฉันเขียนข่าวด้วย”
“ได้สิ วันนี้พร้อมเสมอเพื่อเจ๊คนเดียว”
อยากจะร้องดังๆ พาสเทลพูดซะจนฉันเขินเลยอ่ะ >_< ฉันลืมบอกไปใช่ไหม ว่าฉันกำลังแอบชอบรุ่นน้องอยู่อ่ะ ยิ่งโดนหยอดอย่างนี้ หัวใจฉันเต้นแรงจัง
“เจ๊เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย หน้าแดงจัง ไม่สบายหรือเปล่าเดี๋ยวผมดูให้”
พาสเทลพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงแต่ไม่ทันที่ฉันจะเถียงอะไร ฝ่ามือนุ่มๆ ก็เข้ามาประกบที่หน้าผากของฉันอย่างประจวบเหมาะพอดี ฉันรู้สึกว่า... หน้าของฉันเป็นสีชมพูแดงระเรื่อขึ้นมาก จนอาเซเลียรู้ทันจึงรีบที่จะดึงข้อมือฉันไว้แล้วขอตัวกับพาสเทลให้ออกจากสถานการณ์ที่น่าเขินอายนั่น
พอออกมาจากงานหนุ่มน่ากอดจนถึงประตูทางเข้า ยัยอาเซเลียก็ร้องกรี๊ดออกมาส่งเสียงแหลมจนทำให้ฉันต้องปิดหู
“เซเลีย! เธอจะส่งเสียงกรี๊ดทำเพื่อ ฉันไม่เข้าใจ”
“กรี๊ดๆ ก็แกดูสิ เด็กพาสเทลที่แกชอบนั่นมาทำให้แกเขินจนฉันจะเขินแทนอยู่แล้ว ตกลงพาสเทลเขาชอบแกหรือเปล่าวะ”
“ฉัน...ไม่รู้ ฉันไม่อยากคิดไปเอง เพราะว่าฉันเคยโดนความรู้สึกแบบนั้น ฉันเคยคิดว่าเขารักฉัน แล้วพอฉันตั้งใจรักเขาตอบ แต่เขากลับไม่ใส่ใจแล้วหนีฉัน ฉันเลยไม่อยากจะคิดไปไกลน่ะ เซเลีย แต่...ฉันอยากจะรู้ว่า”
“หืม...อยากรู้ว่า?”
“ฉันอยากรู้ว่าเธอลากฉันมาที่นี่ทำไม เดี๋ยวเขาก็ประกาศรางวัลหนุ่มน่ากอดอันดับหนึ่งแห่งปีแล้วนะ แกนี่ เดี๋ยวฉันก็พลาดช๊อตเด็ดไปหรอก”
“สรุปว่าฉันผิด?”
“ใช่ แกผิด ยัยอาเซเลีย เร็วๆรีบๆเข้าไป”
ฉันรีบจับข้อมือของอาเซเลียก่อนที่จะเดินหุนหันเข้าไปในงาน ว่าแต่...เมื่อกี้ใจเต้นแรงชะมัดเลย แต่คนเคยเจ็บจากการไว้ใจคนเกินไปจนอกหักอย่างช้ำ ทำให้ใจของฉันได้แค่แอบชอบ แต่ไม่สามารถรักคนได้ คงจะต้องรอเวลาให้เส้นใยบางๆที่กั้นระหว่างความชอบกับความรักทลายลงไป ฉันถึงจะสามารถรับใครเข้ามาในใจได้
แต่เมื่อจะเข้าไปในงาน เสียงของอาเซเลียก็แหลมแทงหูฉันอย่างบัดดล
“แป้งโกะ! แกดูหนุ่มคนนี้สิ เขาหล่อร้อนแรงชะมัดเลยอ่ะ”
“ฉันไม่เห็นสนใจเลย ไปกันเร็วๆ เดี๋ยวพาสเทลเขาหนีไปไหนฉันเจอตัวเขาไม่ทัน”
“แหมแก อะไรๆก็พาสเทลอย่างนู้น พาสเทลอย่างนี้ ตกลงแกจะชอบหรือไม่ชอบกันแน่เนี่ย!”
“อย่าพึ่งพูดเลย รีบๆเดินเข้าไปหน้าเวทีซะ เดี๋ยวไม่เห็นหนุ่มหล่อนะยะ”
ผลั่ก แผละ!
“กรี๊ดดดดด”
เสียงกรี๊ดแหลมไม่ใช่ของอาเซเลีย หรือคนรอบข้าง แต่เป็นเสียงกรี๊ดของฉันเมื่อเห็นเครื่องดื่มสีแดงปาดเปื้อนไปทั่วชุดกระโปรงแพรลูกไม้ชมพูอ่อนของฉันทิ้งให้เห็นคราบ เมื่อของเหลวสีแดงหยดติ๊งๆ ลงบนเรือนผมยาวที่กำลังมัดไว้และเอามวยผมออกข้างขวา
...และที่สำคัญ ฉันสังเกตเห็นกล้องสีดำของฉันตกพื้นและกระจกกล้องของมันแตกเป็นเสี่ยง อารมณ์ที่ดีๆ หายวับไปทันตา นี่ใครบังอาจมาทำกับฉันอย่างนี้ได้นี่!
ฉันลงไปหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นและเลื่อนสายตาขึ้นมาอย่างช้าๆ คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันกำลังใส่รองเท้าสูทสีดำ เขาใส่กางเกงเนื้อดีสีดำที่เข้าชุดกับชุดทักซิโดสีดำพร้อมเนคไทสีแดงสด และเมื่อสายตาของเขาและฉันประสบกัน หัวใจของฉันเหมือนหยุดนิ่งไปในขณะหนึ่ง
เขามีคางที่เป็นสันรูป ปากสีแดงอวบอิ่ม จมูกของเขาเรียวสันและโด่งได้รูปหล่ออย่างไม่มีที่ติ นัยน์ตาของเขาดูร้อนแรงเพราะมันคมเฉี่ยวด้วยสีแดงเพลิงของนัยน์ตานั้น คิ้วของเขาโก่งดกดำ เขาเป็นคนที่หน้าตา... ก็ไม่เลวนะ แต่เมื่อฉันกำลังยืนพิศวงสังเกตเครื่องหน้าของเขา ทำให้ฉันไม่ทันสังเกตว่า ใบหน้าของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้มากจนฉันสะดุ้ง แต่เมื่อฉันจะเขยิบตัวหนี
ริมฝีปากอันอวบอิ่มสีแดงสดก็เข้าประกบริมฝีปากของฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว นัยน์ตาของฉันเบิกโพล่ง ฉันยืนตัวแข็งทื่อ ใจของฉันเต้นแรงผิดปกติไม่เหมือนกับจังหวะธรรมดาๆจนฉันสามารถได้ยินเสียงของหัวใจที่เต้นดังออกมา เขาเริ่มเลื่อนริมฝีปากเข้าไปจนฉันรับรู้ถึงกลิ่นโคล่าอ่อนๆที่แทรกซ่านปากของเขาผ่านลิ้นของฉัน ก่อนที่เขาจะถอนริมฝีปากคู่นั้นออก และใช้มันกระซิบฉันตรงใบหู
“นี่เป็นคำขอโทษน่ะครับ”
เขาพูดอย่างนั้นก่อนที่จะเดินควงหญิงสาวผมสีทองหน้าสวยออกไปจากตรงนี้ ร่างของฉันยืนแข็งทื่อ เพราะทุกๆอย่างมันช่างอุบาทว์น่าเกลียดสิ้นดี ผู้ชายอะไร ถึงแม้หน้าตาของเขาจะดี แต่นิสัยอันมักมากในกาม ไม่ประพฤติต่อประเพณีอันดีงามของประเทศ สำส่อนทางเพศขนาดนี้
เขาชิงจูบแรกของฉันไปซะแล้ว... TOT!!
“กรี๊ดๆ! ยัยแป้งโกะ นายร้อนแรงคนนั้นที่ฉันบอกมาจูจุ๊บแก ฉันอยากจะกรี๊ดดังๆ สักสองพันสิบสองครั้ง”
“นี่เขาเป็นใคร เธอรู้ไหม” ฉันสบถพลางเอามือขยี้ริมฝีปากแรงๆ
“ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้แค่ว่า...เขาชื่อมอร์แกน”
มอร์แกน มอร์แกน ชื่อของนายหื่นนี่คือมอร์แกน ฉันจะเขียนชื่อนี้บนกระดาษสองพันใบแล้วเผาทิ้ง ขอให้มันไม่มีความสุขไปตลอดชีวิตเถอะ! สาธุ!
“แป้งโกะ รีบๆไปเร็ว งานเริ่มแล้ว” อาเซเลียพูดพลางจับข้อมือฉันวิ่งรอบที่สอง ฉันรีบมองหาพาสเทลในงาน แต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย จะโทรศัพท์ไปก็ไม่ทันแล้ว
แสงหลากสีของสปอตไลท์ต่างๆ ค่อยฉายขึ้นบนเวทีตัวทีขนาดใหญ่ พร้อมพิธีกรชายหนุ่มหน้าหล่อขึ้นมากล่าวเปิดงาน ผู้ชมทั้งหลายต่างปรบมือต้อนรับพิธีกรคนดังอย่างมีความสุข ยกเว้นฉันเกาะยืนอยู่หน้าขอบเวที เพราะว่าฉันกำลังขยี้ริมฝีปากพร้อมด่าไอ้มอร์แกนในใจอยู่ไม่สนใจภาพอันฉูดฉาดของงานหรือความตระการตาของการจัดงานนี้เลยด้วยซ้ำ ไอ้มอร์แกนมันทำกล้องฉันพังแถมทำเสื้อของฉันเลอะคอกเทลแถมยังไม่มีการขอโทษเลยสักนิด
“สวัสดีครับท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ขอต้อนรักทุกท่านสู่ BOT Festival, Bachelor of Town Festival! เรามาประเดิมกันที่หนุ่มหล่อห้าสิบคนสุดท้ายเลยดีกว่านะครับ เชิญพบกับหนุ่มโสดน่ากอดคนแรกเลยครับ”
ชายหนุ่มหน้าใสต่างๆนาๆเดินออกมาจากเวที ด้วยความที่เวทีเป็นรูปตัว T ทำให้เขาสามารถโพสต์ท่าได้สามท่า ซึ่งเมื่อเขาเดินเข้ามาโพสต์ท่าอีกมุมหนึ่งทำให้ฉันสามารถที่จะจับชัตเตอร์ได้สบายๆ
ฉันรักการถ่ายรูปเป็นพิเศษ เพราะฉันรักการท่องเที่ยว ฉันชอบไปนู่นไปนี่ ฉันคิดว่ามันคงดีถ้าเราจะเก็บความทรงจำและผนึกมันไว้เป็นรูปถ่าย ซึ่งฉันเลยเก็บเงินซื้อกล้องถ่ายรูปของนักถ่ายรูปจริงๆตัวแรกตอนประมาณมอสามมอสี่ และกล้องถ่ายรูปตัวนั้นเป็นกล้องที่ฉันรักมากและมันก็เป็นกล้องที่ถูกนายหน้าหื่นนั่นทำร้ายจนบอบช้ำ T^T นี่ถ้าออกจากงานไปจะไปรีบให้พาสเทลซ่อมเลย TOT
ตลอดเวลาที่ชายหนุ่มหน้าใสที่เปลือยท่อนบนแสดงให้เห็นถึงความเซ็กซี่และความน่าเย้ายวนเดินออกมาจากเวทีพร้อมโพสต์ท่าสุดเซ็กซี่ ฉันก็พลางถ่ายรูปใส่กล้องดิจิตัลตัวที่สองตัวเล็กๆ ก็แหงล่ะ...กล้องตัวใหญ่โดนคนบางคนทำพังไปแล้วนี่! ไม่เอาน่ะแป้งโกะ ขยะสังคมแบบนั้นจะมีค่าให้เธอคิดมากขนาดนั้นเลยหรือไง
ฉันไม่ทันจะมองสิ่งที่อยู่ภายนอก เพราะนัยน์ตาจับจ้องไปที่เลนส์ถ่ายภาพ และเลนส์ถ่ายภาพนั่นก็ส่องให้ฉันเห็นชายหนุ่มดวงตาสีแดงเพลิงคนนั้นที่กำลังเดินโฉบเฉี่ยวอยู่กลางเวที เขากำลังโพสต์ท่าที่เย้ายวนหญิงสาว โดยเฉพาะกล้ามเนื้อท้องที่เป็นมัดของเขาที่เปลือยท่อนบนที่ได้เห็นแล้วผู้หญิงทุกคนต้องส่งเสียงกรี๊ดอย่างแน่นอน
ซึ่ง...ถ้าฉันได้เห็นหน้าเขาตอนนี้ ไม่แน่ฉันอาจจะกรี๊ดแตกสลบไปสามวันสามคืนก็ได้ เขาเดินแบบบนเวทีจนมายืนโพสต์ท่าอยู่ตรงหน้าฉัน เขาโพสต์ท่าคล้ายกับการส่งจูบอย่างเย้ายวนแต่นั่นก็ไม่ทำให้ฉันส่งจูบหรือยิ้มกลับได้ ฉันเลยคิดสนุกจึงขโมยเอาเปลือกกล้วยที่กินเสร็จแล้วจากมือของยัยอาเซเลียแล้ววางเอาไว้บนเวที ซึ่งเขาต้องเดินเข้ามาและเขาก็ต้องลื่นล้ม ^O^ สะใจจริงๆ
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มดวงตาสีแดงเพลิงค่อยๆก้าวเข้ามา และเขาก็กำลังเดินเข้ามาตรงที่ฉันวางเปลือกกล้วย และในที่สุด...เขาก็เหยียบเปลือกกล้วย ส่งผลให้การทรงตัวของเขาเซลง สะใจจริงๆ
แต่เนื่องจากฝีเท้าของเขาเมื่อเดินเข้ามาถึงเปลือกกล้วยนั่น รวมไปถึงความลื่นของตัวเวทีเองด้วย ทำให้เขาลื่นล้มลง และในที่สุดเขาก็ตกลงมาจากเวที O_O!
แต่...แต่ ร่างของเขาที่กำลังตกลงมามันพุ่งเข้ามาที่ฉัน
ผลั่ก
ฉันรู้สึกได้ถึงความหนักหน่วงของแรงโน้มถ่วงโลกที่ผลักฉันลงพื้นกำมะหยี่แดง และฉันก็เหมือนได้รับความรู้สึกเหมือนกับว่า ฉันกำลังถูกจูบ!
…จูบอีกแล้วเรอะ!!
เมื่อฉันลืมตาปรือขึ้นก็พบร่างใหญ่ของชายหนุ่มดวงตาสีเพลิงแดงร้อนระอุที่กำลังประกบริมฝีปากอันเร่าร้อนของเขาลงบนริมฝีปากของฉันและเอามือมาจับเส้นผมของฉันไว้อย่างตั้งใจ เขาค่อยๆจูบฉันเบาๆ และเริ่มหนักขึ้นเมื่อเขารุกริมฝีปากของเขาจนฉันสามารถรับรสถึงกลิ่นโคล่าอ่อนๆ เขาบีบริมฝีปากของตัวเองจนฉันรู้สึกระบมไปทั่วและทำให้นัยน์ตาของฉันเบิกโพล่ง ฉันดันตัวขึ้นจากพื้นและใช้มือดันหน้าเขาให้ออกไปห่างๆ
เพียะ!
เมื่อลุกขึ้นได้และตั้งตัวขึ้น เสียงชัตเตอร์ต่างๆก็ดังขึ้นมาจากกล้องของนักข่าวเกือบทุกราย ฉันก็ประโลมฝ่ามืออรหันต์กระทบแรงๆ ไปที่ใบหน้าขาวใสของอีตาหื่นที่จูบฉันเป็นครั้งที่สอง บังอาจมาจูบฉันอีกแล้วเหรอ
“ขอบคุณสำหรับจูบนี้นะครับ” เขาพูดพลางเอามือจับที่มุมปาก
“ฉันถือว่า...เอาให้หมามันกินละกัน” ฉันสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย
“เจ๊! เป็นยังไงบ้าง ไปๆกลับบ้านกันเถอะ”
พาสเทลเดินออกมาจากหมู่นักข่าวที่กำลังกดเสียงชัตเตอร์รัว พลางเอาเสื้อกั๊กข้างนอกสีเทามาปิดหน้าปิดตาฉัน พาสเทลเดินโอบฉันไว้พลางเดินออกมาจากฝูงนักข่าว เขาบังคับให้ศีรษะของฉันเอนตัวไปทางไหล่ของเขาก่อนที่จะพามาถึงโรงจอดรถ และจับตัวฉันขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ เขาสตาร์ทเครื่องมอเตอร์ไซค์สีฟ้านั่นละเร่งความเร็วออกไปอย่างโฉบเฉี่ยว
นายมอร์แกนคนนี้มันยังไงกันนะ ทำไมฉันถึงต้องมาเจอะเจอกับไอ้หน้าหื่นคนนี้ด้วยล่ะ เขาเป็นคนที่ช่างทุเรศ น่าเกลียด น่าขยะแขยง มักมากในกาม แถม...
เขาจูบฉันสองรอบเลย! TOT อยากจะร้องไห้
“เจ๊ เจ๊ยังไม่ตอบผมเลยว่าเป็นยังไงบ้าง นี่เจ๊เจ็บตรงไหนไหมเนี่ย”
“ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกย่ะ แต่พาสเทล! เราทิ้งยัยอาเซเลียเอาไว้ในงานน่ะ!”
“งั้นเดี๋ยวเจ๊ค่อยโทรไปหาละกัน ว่าแต่ เจ๊ไปโดนอะไรมาทำไมเจ๊ต้องไปตบหน้ามอร์แกนด้วย”
“นี่นายไม่เห็นเหตุการณ์จริงๆเหรอ”
“ก็ผมมาเดินตามหาเจ๊ แล้วปรากฏเห็นคนมุงดูอะไรกันก็ไม่รู้ ผมก็เลยเดินเข้าไปแล้วเห็นเจ๊ตบหน้าพี่มอร์แกนเข้าอย่างจังเลย”
โฮ้! โล่งอกไปหน่อย ดีนะที่พาสเทลไม่เห็นเหตุการณ์ตอนที่ฉันจูจุ๊บกับนายหน้าหื่นนั่น ไม่งั้นฉันคงอด... (อดอะไรยะยัยแป้งโกะ : ไรท์เตอร์) (อดอาหารมั้ง : แป้งโกะ)
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก นายรีบๆขับรถสิ เดี๋ยวฉันกลับบ้านไม่ทัน”
“ได้ครับ! แต่เจ๊กอดผมแน่นๆละกันเดี๋ยวตกรถไปอีก”
ยังไม่ทันที่ฉันจะเถียงเขา เขาก็เอามือของเขามาจับมือทั้งสองข้างของฉันแล้วพาดมันไว้ตรงเอวอันอบอุ่นจนฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากเอวของผู้ชายที่ฉันกำลังซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์อยู่ หน้าของฉันร้อนแดงผ่าว ใจเต้นแรงจนฉันเคลิ้มและเอนหัวลงไปชิดกับไหล่ของพาสเทล ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งโลกช่างใหญ่เหลือเกิน คล้ายกับว่าฉันเห็นประตูทางออกของโลกที่หนักหน่วงนั่น ฉันเคลิ้ม และคงเผลอหลับไปภายในอ้อมกอดของพาสเทล เขินจัง >O<
______________________________________________________________
T ALK with cute_strawberry
อยากจะกรี๊ดกับบทแรกของเรื่องนี้ น่ารักมากๆ เลยใช่ไหมรีดเดอร์
อันที่จริง ไรท์เตอร์แต่งบทแรกนี่สองวันนะคะเนี่ย อยากจะตายกันไปข้างหนึ่งเลยทีเดียว เป็นยังไงบ้างคะกับบทแรก ไรท์เตอร์ว่าน่ารักกุ๊กกิ๊กดีเนาะ
พระเอกของเราช่างมักมากจริงๆ (=_=) นางเอก แป้งโกะของเราโดนจูบฟรีๆสองรอบเลยง่า ใจร้ายมากๆเลยมอร์แกน
แต่รีดเดอร์อย่าเข้าใจผิดเน้อว่าทำไมนางเอกหลายใจง่ะ เพราะนางเอกชอบพาสเทลอยู่ตอนนี้ (นิยมของเด็ก! 555+)
ก็ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ Hot Cupid ปฏิบัติการหลอกร้ายให้หัวใจตกหลุมรักนะคะ
ฝาก comment + add fav ไว้จะเริ่ดและทำให้ไรท์เตอร์ผลิตนิยายดีๆได้อีกเยอะเลยค่า
ความคิดเห็น