อกหักมาพักค่าย

ลำดับตอนที่ #3 : กิลด์ทั้งห้า

            ตอนนี้ฉันอยู่กิลด์ไอดา มีสมาชิกกลุ่มคือไรท์และเจสันเป็นนักดนตรี    อาร์มและบอยเป็นนักแม่นปืน  คีย์เป็นนักแม่นธนู  จินและเกรซเป็นผู้ใช้ดาบ   คิงและเคทเป็นแพทย์    ลิลี่และอาร์โนลด์เป็นสายเวทมนต์เช่นเดียวกับฉัน       เคย์  (แฝดพี่ของคีย์) และแบงก์เป็นสายอาชีพ    เดวิดเป็นผู้ใช้ขวานคู่   สถานที่ที่เราต้องคุ้มครองคือพื้นที่ริมแม่น้ำทางทิศเหนือของศุนย์ฝึก  ส่วนอีกสามกิลด์ได้แก่  กิลด์เบเกอร์คุ้มครองพื้นที่บนเขาทางทิศใต้ของศูนย์ฝึก  กิลด์อาเธอร์คุ้มครองพื้นที่ป่าเขตร้อนทางตะวันออกค่อนไปทางใต้    กิลด์โฮลีไนท์คุมพื้นที่ที่ราบสลับเนินทางทิศที่เหลือและสุดท้าย กิลด์โฮมซิกคุมพื้นที่ถัดจากเราไปทางเหนืออีกหน่อยพื้นที่เป็นสิ่งก่อสร้างประเภทเขื่อน  โดยอาจารย์โจเซที่มาแทนอาจารย์ชิโนดะที่ติดประชุมและคณะอาจารย์ประจำห้องพยาบาล   โดยอาจารย์ให้เวลาเจ็ดวันในการสร้างกับดักและรั้วป้องกันพื้นที่รวมถึงการจัดหาเสบียงสำหรับสงครามอีกสองสัปดาห์  กติกามีอยู่ว่าให้ชิงธงที่ถูกซ่อนส่วนใดส่วนหนึ่งของ
พื้นที่นั้นๆและให้ใช้ยาพิษและอุปกรณ์ในการต่อสู้อื่นๆได้ตามเท่าที่ระบุอยู่ในคู่มือที่แจกต่อไปนี้และสมาชิกแต่ละคนสามารถขอสละสิทธิ์ได้ เมื่อสละสิทธิ์แล้วจะไม่มีคะแนน    เชลยศึก  1  คนได้  5   คะแนนและถ้าชิงธงได้  25  คะแนน

          ในวันแรก ฉันมีหน้าที่ช่วยเจสันสร้างบาเรียป้องกันพื้นที่โดยรอบ  ส่วนบอยกะแบงก์สร้างสะพานกับเดวิดซึ่งหาไม้ที่มาประกอบ  เราได้ตั้งจินเป็นหัวหน้ากิลด์และเป็นผู้รับผิดชอบในการซ่อนธง    ลิลี่และคีย์รับหน้าที่ทำอาหาร  ส่วนอาร์มเตรียมวัตถุดิบเช่นล่าสัตว์   จับปลาเป็นต้น    คิงก็วิ่งรอกหาสมุนไพรเพื่อทำยาและเคทกลายเป็นมันสมองวางแผนยุทธวิถีในการพิชิตกิลด์ต่างๆและในการแก้สถานการณ์ยามคับขัน นอกนั้นก็สร้างกับดักกะรั้ว   ในขณะที่ฉันทำงานอยู่ก้อเหลือบไปเห็นมินท์ซึ่งมาแอบซุ่มดูอยู่  ฉันก็เลยใช้เวทย์ภาพกลับหัวสลับแนวทแยงและซ้ายขวา  ทำให้เธอตกใจแล้วเริ่มเอะอะโวยวาย  และแล้วเธอก็กลายเป็นเชลยจากกิลด์โฮลีไนท์คนแรกของกิลด์เรา  ไชโย   จริงๆแล้วเราแอบส่งอาร์โนลด์และเกรซไปสอดแนมกิลด์อื่นๆ    เพราะอาร์โนลด์สามารถล่องหนแอบตามข่าวได้ง่ายและเกรซที่มีฝีเท้าเบาสามารถสู้ประชิดตัวและหลบหลีกได้ยอดเยี่ยม    ในตอนแรกแผนของเราก็เหมือนจะไปได้ดีแต่ไม่รู้ได้อย่างไร   นักดาบของเรากำลังวิกฤติ   เขาส่งนกที่ผูกผ้าสีแดงที่ข้อเท้าซึ่งเป็นการขอความช่วยเหลือและในเศษผ้ามีข้อความว่า “ เขาถูกจับได้กำลังถูกไล่ล่า ”  แม้ว่าเป็นข้อความสั้นๆแต่ทุกคนก็เข้าใจได้ทันที   ฉันรีบหาตำแหน่งของเขาจากลูกแก้วและตามไปช่วยสำเร็จอย่างหวุดหวิด  ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้สมาชิกในทีมต้องรวมตัวกันประชุมอีกครั้ง 

“ ในทีมเรา  มีเกลือเป็นหนอนอย่างแน่นอน  ไม่งั้นพวกมันมาน่ารู้การมาของฉันได้ ”   เกรซพูด

“ ไม่มั้ง  ใครจะไม่อยากได้คะแนนหล่ะ ”    คีย์พูด

“ หรือไม่เกรซ  นายอาจจะฝีมือห่วยแตกเองก็ได้นะ ”    เคย์พูด     “  หนอยแก ”  เกรซคำราม

“ ก็มีไม่ใช่หรอ ก็คนจากกิลด์สิบสามไง  แม่งเล่นไม่ทำภารกิจเลย ”   อาร์มพูดพร้อมกับเหล่ตาไปยังไรท์

“ เฮ้ๆ  ไม่เอาน่าทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้  เดี๋ยวกิลด์เราก็ไม่คืบหน้าไปไหนกันพอดี  ”   จินพูดต่อเมื่อเห็นว่าทุกคนหยุด
และตั้งใจฟัง   “  แล้วเราจะเอาไงต่อ  จะพาอาร์โนลด์กลับเข้ามาไหม ”   ขณะที่คนอื่นๆกำลังครุ่นคิดอยู่  ฉันก็เอ่ยขึ้นมา
ว่า

“ ไม่อ่ะ ส่งฉันหรือเจสันไปสอดแนมแทนเกรซเถอะ  งานของพวกเราเสร็จแล้ว   และฉันก็ดูแลตัวเองได้หรือก็สามารถตามไปช่วยเจสันได้เช่นกัน ”  ไม่ใช่ว่าฉันมั่นใจในตัวเองมากหรอกแต่ไม่อยากเป็นตัวถ่วงของทุกคน   คนในกลุ่มก็เริ่มแตกเป็นกลุ่มเล็กๆปรึกษากันหลังจากฟังความคิดเห็นนั้น   “ เอาเป็นว่าเรามาโหวตกันว่าจะให้ใครไป   อยากจะเสนอใครอีกบ้างไหม  ”  Jin  said    อาร์มก็ยกมือทันทีพร้อมกับเอ่ยชื่อคนจากกลุ่มสิบสาม   หลังจากดูปฏิกิริยาของแต่ละคนแล้วเคทก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดว่า   “ เอาเป็นว่าเราตัดสินใจให้ไรท์ไปสอดแนม  ใครเห็นด้วยบ้าง ”   และผลการโหวต10คนจาก คนทั้ง14 ทำให้ไรท์ลอยลำชนะขาด  เพราะบ้างก็เชื่อว่าไม่อยากให้ไรท์เห็นจุดที่สร้างกับดัก  เขาต้องเป็นหนอนบ่อนไส้อย่างแน่นอน  บ้างก็คิดว่าเขาขี้เกียจ    น่าจะให้ถูกจับไปซะ   ท่ามกลางพายุแห่งการรังเกียจเหยียดด้วยสายตาคีย์ก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า  “ เอาหล่ะ  ฉันหาเต็นท์ได้สิบสองหลังดังนั้นต้องมีหกคนที่นอนเป็นคู่   แบ่งกันให้ดีๆด้วย ”  ฉันนอนริมซ้ายเกือบสุดถัดจากไรท์เข้ามา   ฉันยังนอนไม่หลับ ตอนนี้กำลังคิดว่า “ แค่วันแรกยังวุ่นวายขนาดนี้  วันต่อๆไปจะเป็นอย่างไรแค่คิดก็ง่วงแล้ว...  ” ฉันหลับไปพร้อมกับความหนักใจ

           เอ้ก  อี้   เอ้ก  เอ้กๆ    ฉันลืมตาตื่นมาก็พบว่าไรท์และคนอื่นๆไม่อยู่แล้ว   อ้าวซวยหล่ะตรู สายซะแล้ว  ฉันรีบแต่งตัวแล้ววิ่งไปหาเพื่อนๆแต่กลับไม่พบใครเลย    คำถามผุดขึ้นในใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น    ขณะที่ฉันยังงุนงงอยู่นั้น ก็มีมือเอื้อมมาปิดปากจากด้านหลังแล้วลากฉันเข้าไปในพุ่มไม้    ฉันค่อนข้างตกใจมาก พอตั้งสติได้ฉันก็ใช้เวทย์แช่แข็งเพื่อให้ใครคนนั้นหยุดเคลื่อนไหว   เขาร้องขึ้นมาขณะที่ฉันร่ายว่า “ นี่จะฆ่าแกงพวกเดียวกันเลยหรือไง ”  ฉันไม่คุ้นกะเสียงนี้เท่าไรแต่ก็ค่อยๆหันไปมองหน้าเขาชัดๆ    ฉันก็อุทานออกมาเบาๆว่า “ เธอก็คือ... ”