Dog And Cat Online คู่แสบจอมป่วนออนไลน์

เปิดตำนาน โฮ่งเหมียว คู่แสบจอมป่วน

                  ไม่รู้กี่พันล้านปีพ้นผ่านมาแล้ว ที่สิ่งมีชวิตจำนวนมากมายเหลือจะนับได้ อาศัยอยู่บนก้อนหินก้อนใหญ่ที่ล้อยเคว้งบนอากาศ หมุนวนรอบรอบดวงอาทิตย์ที่ได้ชื่อว่าจุดศูนย์กลางจักวาล ด้วยความใหญ่โตมโหฬารและความร้อนแรงของเปลวเพลิงที่สุกสว่างส่องแสงไปทั่วอวกาศ ทำให้สิ่งมีชวิตน้อยๆเหลือคณานับได้เติบโตและใช้ประโยชน์ของมันในการดำรงชีพ และหนึ่งในนั้นมีก้อนหินก้อนนึง ที่มนุษย์กล่าวขานนามว่า โลก มนุษย์อาศัยอยู่บนโลกมานานเท่าใหร่ ไม่มีใครอาจบอกได้

                  ทุกหนแห่งที่มนุษย์อาศัยอยู่จะมีสิ่งมีชิวตตัวน้อยๆสี่ขาหน้าตาน่ารัก หรือน่ากลัว อยู่อาศัยร่วมกัน นั่นก็คือ สุนัขและแมว สองสิ่งมีชวิตสองสิ่งนี้ อยู่ร่วมกับมนุษย์มานับหลายพันปี คอยเป็นเพื่อน ครอบครัว ยามและเครื่องจักรสังหาร  มนุษย์ได้สร้างโลกที่ก้าวล้ำสมัย ด้านวิทยาศาสตร์ มนุษย์สามารถคืนชีพสิ่งมีชีวิตที่ตายไปแล้วหลายล้านปีได้ ด้านเทคโนโลยี มนุษย์ได้สร้างเรืออวกาศเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเสียงค้นหาสิ่งมีชีวิตนอกโลก แต่ด้านจิตใจ มนุษย์ไม่ได้พัฒนาสิ่งนี้เลยมีแต่จะตกต่ำลงทุกวัน แก่งแย่งชิงดี อิจฉาริษยา น้ำใจ มันเป็นสิ่งที่บรรพบรุษให้มาต้องรักษาไว้หรืออย่างไรไม่อาจทราบได้ โลกนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน

                   พ.ศ.2900 ประเทศไทย   ณ บ้านไม้ชั้นเดียวหลังหนึ่งห่างออกไปจากกรงเทพฯ มีชายชรา อายุ60ปี นั่งเหม่อลอยบนเก้าอี้ไม้หน้าบ้านมองดูตึกสูงเสียดฟ้าที่มิอาจมองเห็นยอดตึกที่ลับขอบฟ้า ในใจของชายชรานั่งหวนความคิดถึงในวันวานและบ่นพร่ำออกมาว่า

                     "ทำไมเราแก่ไวจัง อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง"คำพูดนี้คงไม่ใช่ชายชราคนเดียวที่กล่าวกับตัวเอง

                "เมี๊ยว เมี๊ยว, โฮ่งๆ !!"เสียงแมวน้อยสายพันธ์เทอร์คิชแองโกลา เป็นแมวตัวยาว ขนสีขาว หางเล็ก คอสั้น หูตั้ง ลูกในตากลมรี ขายาว อุ้งเท้าค่อนข้างเล็กกลมมน สะโพกใหญ่ นิ้วเท้าและปลายหูจะมีขนเป็นจุก นัยน์ตาสีน้ำเงิน อุ้งฝ่าเท้า ริมฝีปากและจมูกเป็นสีชมพู ขนหน้าท้องดก เดินส่ายหางจนขนกระเพื่อมเข้ามาหาชายชรา กับหมาพันธ์เล็ก ตาโต จมูกสั้น หางม้วน สีขนเป็นสีน้ำตาล มีสีดำที่ปลายใบหู พันธ์ปั๊กนั่นเอง เดินมาหาชายชรา เจ้าเหมียวก็โดดขึ้นนอนบนตักส่วนเจ้าหมานอนข้างเก้าอี้ของชายชรา

                   "หืม!!จะมาอยู่เป็นเพื่อนหรอเจ้าเฟิร์ส(ชื่อของแมว)เจ้าเฟส(ชื่อของหมา)

                 "โฮ่ง โฮ่ง,เมี้ยว"เฟิร์สกับเฟสส่งเสียงตอบรับ

                 " 5โมงครึ่งแล้ว ทำไม ไอ้กล้ายังไม่กลับมาอีกนะ"ชายชราพูดถึงหลานชายคนเดียวของเขา และแล้วก็มีเสียงรถยนต์คันหรูวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน

                  " มาแล้วสินะ "เมื่อรถยนต์จอดสนิท ก็มีชายหนุ่ม สูง175 เซนติเมตรสวมแว่นตากันแดดแบรนด์ดัง ผททรงมอฮอคสีเหลืองสด หน้าตาหล่อเหลา เปิดประตูรถลงมาพร้อมกลับกล่องกระดาษใบเท่าหมวกกันน็อกสองใบ

                  "กลับมาแล้วครับลุงวิทย์"กล้าพูดบอกชายชราที่นั่งรอเค้าตั้งแต่เย็น

                   "เออ ก็รู้แล้วว่ามา ลุงเห็นอยู่ไม่ได้ได้ตาบอด"ลุงวิทย์พูดตอบกลับ กล้าได้ยินแล้วก็ยิ้มรับทันที

                "มานั่งอยู่หน้าบ้านคิดถึงผมละสิ "กล้าถามลุงวิทย์พร้อมกับกระพริบตาซ้ายด้วย

                  "คิดถึงบ้าบอไรละ ฉันก้แค่มานั่งตากลมกับเจ้าเฟร์สและเจ้าเฟสมันเฉยๆ"ลุงวิทย์ตอบอย่างทันควัน

                "ฮ่าๆๆๆ อย่าให้รู้นะว่าแอบคิดถึงผมตอนไปทำงาน เดียวจับห้อมแก้มเลย"กล้าพูดแล้วก็เดินไปในบ้านกับเสียงหัวเราะของเขา

                "เหอะๆ ทำเป็นรู้ดี"ลุงวิทย์บ่น

                "คุณลุงไปอาบน้ำเลยนะคับ เดี๋ยวผมจะทำกับข้าวให้ทาน สำหรับวันนี้ เมนูคือ ต้มแซ่บไก่ กับลาบอิสานครับ ฮ่าๆ"กล้าพูดเสียงปนขำเล็กน้อย

                  "ไอ้กล้า เอ็งนี้กะว่าจะไม่ให้ข้าลืมบ้านเกิดเลยใช่มั้ย เล่นทำอาหารอีสานทุกวันเลย ใหนจะก้อย ยำไข่มดแดง น้ำพริก ฯลฯ"ลุงวิทย์สาธยายเมนุอาหารอีสานที่เคยกินมาแต่ละวันอย่างยาวเหยียด

                "แล้วมันอร่อยมั้ยละคับ ทำทุกวัน แต่ลุงก็กินหมดทุกวัน แทบจะไม่เปลืองน้ำยาล้างจานเลย"

                 "ไอ้กล้า นี่เอ็งหาว่าข้าเลียจานเรอะ"ลุงวิทย์ตะโกนอย่างหัวเสีย

                "ปล่าวนะลุง แค่บอกว่าลุงกินอาหารแบบคุ้มสุดๆ ไม่ทิ่งไม่เหลือแค่นั่นแหละ."กล้าพูดเสียงเรียบเฉย

  "เชอะ แบบนี้มันหลอกด่ากันชัดๆ เสียท่ามันอีกจนได้วันนี้ หึ"ลุงวิทย์พูดแล้วก็เดินกลับเข้าห้องไปพร้อมกับคิดแผนเอาคืนหลานชายตัวแสบ

                   "อาบน้ำอย่าลืมถูสบู่ด้วยละลุง"กล้าพูดจัดไปอีกหนึ่งดอก

                 "บ้านป้าแกหรอ อาบน้ำไม่ถูสบู่"ลุงวิทตะโกนจากใหนห้อง

                "ฮ่าๆ"กล้าขำออกมาคนเดียว แต่แล้วก็นึกอะไรบางอย่างออก

                 "อ่อลุง วันนี้ผมซื้อเกมมาให้เจ้าเฟริ์สกับเจ้าเฟสด้วยนะ เป็นเกมที่พัฒนามาจากเกมของมนุษย์เรานี่แหละ"

                "เออ"สั้นๆห้วนๆได้ใจความจากลุงวิท

                 " แกได้ยินเจ้านายพูดม่ะ ว่าซื้ออะไรมาให้เราเล่นอ่ะเจ้าดั้งหัก"แมวสีขาวถามลูกหมาน้อยอีกตัว”หือ แกว่าใครดั้งหักฟะ ไอ้แมวชิมแปนซี ขนก็ยาวซนก็ซน”เจ้าเฟสตอกกลับ

“จะขนยาว หรือซนเหมือนลิงก็เรื่องของตูเฟ้ย หรือจะไฝว้วะ”เมื่อต่างตัวต่างไม่ยอมก็เกิดสงครามน้ำลายระหว่างสัตว์เลี้ยงทั้งสอง

                 “เห้ยพวกแกสองตัวนะ เลิกทะเลาะแล้วเข้ามาในบ้านได้แล้ว”สองแสบได้ยินก็พักยกสงครามน้ำลายแล้วเดินตามชายชราเข้าบ้านไปอย่างแสนรู้

                “ฝากไว้ก่อนนะเจ้าเฟริ์ส”

“เออ เดวตูจัดให้ทั้งต้นทั้งดอกเลย”

“เชอะ”ทั้งสองสะบัดหน้าหนีออกจากันแล้วเดินตามลุงวิทเข้าไปในบ้าน

          "เพิ่มข้าวอีกใหมครับลุง"กล้าถามลุงวิทย์ที่ตอนนี้กินลาบอิสานกับต้มยำไก่จนหมดถ้วยไปแล้วชนิดที่ว่า เห็นยี่ห้อในก้นของถ้วยอย่างชัดเจน

          "โอยย ไม่ไหวแล้ว อิ่มมาก แซ่บหลาย เอร่ออ!!!"พูดเสร็จก็จบด้วยการเรอปิดท้าย

          " อ่อลุงนี่ไงเครื่องเกมที่ผมซื้อมาให้เจ้าเฟสกะเฟริ์สมัน    มันเป็นเครื่องเล่นเกมที่ใช้คลื่นสมองในการเล่นเหมือนเครื่องของเล่นเกมของหมุษย์เรานี่แหละคับ

ทำมาเพื่อสนัขและแมวโดยเฉพาะ เป็นเกมแนวMMOอ่ะครับลุง"กล้าก็อธิบายที่มาที่ไปของเครื่องเกมตัวนี้อย่างละเอียด

"เป็นเกมออนไลน์สินะ แล้วชื่อเกมมันชื่อว่าไรอ่ะกล้า"ลุงวิทย์ถามอย่างใคร่รู้

"เกมนี้ชื่อว่า Dog And Cat Online ครับคุณลุง"

"ใครตั้งชื่อเกมวะ ไม่คิดจะใช้สมองตั้งเลยรึไงเนี่ย(ด่าไรเตอร์รึปล่าว)"ลุงวิทย์พูดติดตลก

"ฮ่า ฮ่า"กล้าก็อดขำกับมุขของแกไม่ได้

"เกมนี้เราสามารถบันทึกการเล่นของเจ้าสองตัวไว้ดูได้ด้วยนะ หรือจะดูแบบถ่ายถอดสดเลยก็ได้นะครับ แต่เราจะต้องมีเครื่องอ่านคลื่นสมองไว้อีกเครื่องนะ แต่เดี๋ยวผมค่อยซื้อมาทีหลังอีกที เพราะของมันหมด

"ไม่เป็นไรหรอก ลุงหวังว่ามันเล่นเกมด้วยกันมันคงจะเลิกทะเลาะกันได้ ทุกวันนี้เบื่อแยกนักมวยละ"ลุงวิทย์พูดอย่างมีความหวัง เพราะลุงวิทย์แกเลี้ยงเจ้าตัวนี้มาตั้งแต่เล็กๆแล้วก็รักพวกมันเท่าๆกันทั้งสองตัว ตัวแสบสองตัวพอได้ยินก็หันมามองหน้ากัน แล้วก็พูดออกมาพร้อมกันว่า

"ไม่มีวันนั้นแน่นอน"แล้วก็เหมือนจะมีเปลวไฟลุกโชนออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของตัวแสบทั้งสองตัว ว่าแล้วก็เอาหัวมาชนกัน

"แกตายแน่เจ้าเหมียวลิงกัง แกก็เหมือนกันแหละไอ้หมาแคระ"พูดจบต่างตัวก็ส่งเสียงขู่ๆ

"แฮร่ๆ ฟู่ๆ"ลุงวิทย์เห็นแล้วก้รีบแยกนักมวยตัวแสบออกจากกัน กัดกันได้ทุกวันนะพวกแกเนี่ย แต่ฉันไม่เหงาก็เพราะพวกแกนี่แหละคอยอยู่เป็นเพื่อน

"ฮ่าๆ โอเคนะคับลุงเดวผมเก็บจานไปล้าง แล้วก็เดี๋ยวจะอาบน้ำไปนอนเลย เดวลุงก็พาเจ้าสองตัวไปที่เบาะนอนของพวกมันและติดติ้งอุปกรณ์ของพวกมันให้ด้วยนะครับ พวกมันคงอยากเล่นกันเต็มแก่ละ แค่นี้คงไม่เกินความสามารถอดีตวิศวกรออกแบบชิบคอมพิวเตอร์หรอกนะครับ

"แน่นอนไอ้หลาน เอ็งก็ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายไปทำงานไม่ทันอีก ยิ่งนอนขี้เซาไม่หายเลนนะเอ็ง"

"คร้าบบบ"กล้าขานรับแบบเสียงเนือยๆ

"ป่ะพวกแกสองตัวตามมานี่"ลุงวิทย์พาเจ้าแสบสองตัวไปยังที่นอนของสองแสบที่อยู่ติดกับหน้าต่างใกล้ๆประตูบ้าน ซึ้งเป็นเบาะนอนนุ่มๆสองอันวางอยู่ติดกันมีอยู่สองสี สีดำเป็นของเจาเฟส ส่วนสีน้ำเงินเป็นของเจ้าเฟริ์ส แล้วยังมีถาดสำหรับใส่อาหารและน้ำของทั้งสองตัววางอยู่ พร้อมกับของเล่นที่กระจัดกระจายจากฝีมือของเจ้าตัวแสบทั้งสอง

"เล่นกันภาษาอะไรเนี้ย ดูสิและตุ้มเป๊ะไปหมด เด๋วจับพวกแกไปทำเนื้อแดดเดียวเลยนิ"เจ้าแสบสองสองตัวได้ยินกะหูตกหางปิดตูด เพราะรู้ถึงความผิดของตัวเอง

"อิ๋งๆ ,เหมี่ยว"ลุงวิทย์ได้ยินก้เอามือลูบหัวมันทั้งสองตัวอย่างเอ็นดู

"อืม ไม่เป็นไรวันนี้ให้อภัยแต่วันหลังเล่นเสร็จแล้วคาบไปเก็บด้วยละ"เจ้าสองตัวได้ยินก็เค้าไปเคลียคลอคุณลุงอย่างดีใจ เพราะปกติลุงจะทำโทษโดยการให้เจ้าสองตัวอดขนม

"พวกแกสองตัวไปนอนประจำที่ ลุงจะได้ติดตั้งอุปกรณ์ให้พวกแกสองตัว"ลุงวิทย์พูดจบสองแสบก็วิ่งไปนอนประจำที่อย่างรีบร้อน ด้วยความรีบเจ้าสองตัวก็วิ่งชนกันเอง

"แกหาเรื่องฉันเหรอเฟส เดี๋ยวศพไม่สวยหรอกแก เจ้าหมาปากเหม็น"

"ใครกันแน่จะเป็นศพ ขุดหลุมตอกโลงรอได้เลยแกไอ้แมวบ้ามวย"

"เชอะ"หลังจากต่างฝ่ายส่งคำขู่ข่มขวัญให้กันและกัน เสร็จ ก็ได้เดินไปนอนประจำที่บนที่นอนของตัวเอง

“โอเค ติดตั้งเรียบร้อย”หลังจากนั้นลุงวิทก็นำหมวกอ่าคลื่นสมองมีรูปสองรูไว้ให้หูลอกผ่านไปได้และยังมีที่ปิดตามาสวมให้จอมแสบทั้งสอง

 “เดวลุงตั้งเวลาออฟไลน์ไว้ตี 4 นะเผื่อพวกแกปวดท้อง ปวดฉี่กันตอนนี้ก็ 3 ทุ่มพอดี”พูดเสร็จลุงวิทก็กดปุ่มสีเขียวบนเครื่องเชื่อมต่อเกมขนากเท่ากล่องกระดาษทิษชู่เพื่อให้สองแสบเข้าสู่โลกแห่งเกมเสมือนจริง

และแล้วบทเริ่มต้นของความป่วนอลเวงของสองแสบก็ได้อุบัติขึ้นบนโลก   DACO