ชีวิตของคนที่ไม่ควรเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน...

        เรื่่องก็เริ่มมาจากผมเองก็เป็นเด็กในครอบครัวที่ขึ้นๆลงๆ ตั้งแต่เกิดจนโต ผมเคยคิดว่าพ่อแม่ไม่ได้รักผม ไม่มีใครรักผมจริงสักคน ชีวิตผมดีแต่เรื่อยเปื่อยไปวันๆแต่ก็ไม่ถึงขั้น เสเพลติดยา แต่ใช้ชีวิตแบบไร้สาระ ทุกครั้งที่ผมมีเรื่อง ทุกครั้งที่ผมไม่ได้เรียนต่อที่ โรงเรียนเดิมๆคุณพ่อคุณแม่เท่านั้นที่เป็นคนช่วยซึ่งผมก็ไม่เคยคิดว่าท่านรักผมเลยจนในที่สุด จุดตกต่ำที่สุดคือผมต้องมาเรียน รร รัฐบาลธรรรมดาๆ โรงเรียนหนึ่งแล้วด้วยที่ผมไม่เคยตั้งใจเรียน ผมจึงได้อยู่ห้องที่แย่ที่สุดก็ว่าได้(แต่ก็สนุกที่สุด) วันนึงขณะที่ผม ไปเที่ยวกับเพื่อนพ่อประจำปีที่ไปกันทุกๆปี ลูกๆเพื่อนพ่อทุกคน รวมถึง พี่ผมเองทุกคนต่างรู้อนาคตตัวเองบ้าง ก็ไปเรียนเมืองนอก บ้างก็เรียนได้ทุน ต่างๆมากมาย แล้วด้วยพ่อผมก็เป็นที่รักมากของเพื่อนๆผมเองก็ได้แต่คิดว่า ถ้าได้ทำให้พ่อแม่ภูมิใจบ้างก็คงดี จากนั้น ในขณะที่ผมกำลังเบื่อๆอยู่เป็นเวลาเกือบสองปีก่อน เพื่อนผม ซึ่งเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนได้เล่นmsnกับผม ความเบื่อ+ความอยากให้พ่อแม่ภูมิใจผมได้ตัดสินใจไปสอบ ซึ่งมันก้ดันสอบได้ซะงั้น จากนั้นวันเวลาหนึ่งปีที่ผมต้องเตรียมตัว ผมคิดว่า มันช่างช้าเสียเหลือเกินเวลาผู้คนถาม ผมก็จะตอบไปด้วยความใจกล้าว่าแค่ปีเดียวเอง บางเวลาคนถามว่าไม่คิดถึงพ่อคิดถึงแม่หรือ ผมเองก็ได้แต่ฟอร์มว่าไม่มีวัน แม่ผมพยายามเตือนจนถึงวินาทีสุดท้ายว่ามันยากลำบาก วันที่ผมขึ้นเครื่องมามันคงไม่เท่าไรพอผมจากมาครบ1อาทิตย์เท่านั้น คนที่เพื่อนๆรวมถึงทุกๆคนมองว่าเป็นคนเย็นชา ไม่สนใจอะไร ไม่เคยแคร์ใครได้เสียน้ำตา เป็นน้ำตาที่เสียให้พ่อแม่ ครอบครัวและทุกๆคน ผมได้แต่เฝ้าคิด 10เดือนหรอ 10เดือนในอเมริกาหรอ แต่รู้มั้ย เมื่อถึงเวลามันไม่ได้ง่ายเลย ไม่ได้ง่ายเหมือนที่ผมเองเคยคิด เมื่อนิสัยเอาแต่ใจของผม อยู่อย่างคุณชาย ไม่เคยแคร์ใครมันกลับต้องมาโดนผู้อื่นที่ไม่ได้รักเราเหมือนพ่อแม่ดัด โดยที่เขาเองไม่มีสิ่งที่เรียกว่าโอกาส ซึ่งพ่อแม่มีให้เรา ผมเองเชื่อว่าผมเป็นคนเดียวในรุ่นที่มีปัญหา ตอนที่ผมเขียนเรื่องนี่ก็ผ่านมาครึ่งทางแล้วแต่ผมซึ่งใครก็มองว่าเป็นเด็กที่กล้าหาญ วันนี้ภาพในกระจกที่ผมเห็นเป็นเพียง เด็กขี้แย....