คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ชอบจริงๆเลยยยยยยย รูปนี้
รัตติกาลอันมืดมิด ท้องฟ้ามืดมนไร้ซึ่งแสงแห่งดาราและจันทรา ป่าเหนือดินแดนแห่งความชั่วร้ายเขตแดนของเหล่าอสูร เทพและปีศาจนักโทษผู้ถูกขับไล่ออกจากแดนสวรรค์และแดนปีศาจ บรรยากาศยามค่ำคืนเย็นยะเยือก ผืนป่ามืดทึบเงาไม้รกครึ้มบดบังไร้ซึ่งแสงสว่างส่องนำทาง
ร่างสูงโปร่งของหนึ่งบุรุษกลับเยื้องย่างเข้ามายังผืนป่า ชุดคลุมยาวสีดำที่สวมใส่กลืนกินไปกับความมืดมิดที่โอบอยู่รอบกาย ใบหน้าคมคายที่ซ่อนไว้ภายใต้ฮู้ดดำสนิทเรียบเฉยเย็นชา สายตาแน่วแน่เยียบเย็นทุกย่างก้าวหนักแน่นมั่นคงดั่งภูผาไม่ได้มีทีท่าหวาดหวั่นต่อความเงียบวังเวงรอบกาย ในตาคมกริบมองสำรวจไปโดยรอบอย่างใจเย็น ก่อนเสียงร้องหวีดแหลมที่ดังแหวกความมืดยามค่ำคืนจะดึงรั้งความสนใจ ใบหน้าคมคายหันมองใบยังทิศทางที่มาของเสียงร้องทันที
กร๊าซซซ!!!
...สัตว์อสูร ใครกันช่างกล้าถึงขนาดย่างกลายเข้าไปท้าทายพวกมัน...
คิ้วเข้มขมวดมุ่น ตาคมที่จับจ้องไปยังทิศทางของเสียงเบิกขึ้นอย่างแปลกใจ ออร่าสีขาวสว่างสไวอาบไล้ผืนป่าปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าฝั่งตะวันตก แสงนั่นคงเป็นต้นเหตุให้สัตว์อสูรพวกนั้นส่งเสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อคิดว่ามันได้เจอเหยื่ออันโอชะ
ออร่าสีขาวแผ่คลุมรอบกายร่างสูงค่อยๆเลือนหาย ก่อนจะปรากฏกายอีกครั้งยังผืนป่าฝั่งตะวันตก ลำแสงสีขาวที่สว่างวาบตรงหน้าเรียกความสนใจ สัตว์อสูรที่กำลังจดจ้องเหยื่ออันโอชาหันมาหาผู้มาเยือนอีกราย
หัวใหญ่โตชูขึ้นในอากาศหนวดยาวยั้วเยี้ยส่ายไปมาอย่างน่ารังเกียจ ลำตัวราวกับหนอนยักษ์ตวัดเปลี่ยนทิศทางมายังร่างสูงโปร่ง ในตาแดงกล่ำลุกโพรงจับจ้องเหยื่อรายใหม่อย่างยินดี ปากใหญ่อ้ากว้างส่งเสียงร้องคำรามจนเห็นคมเขี้ยวแหลมยาว
กร๊าซซซ...
แต่ร่างสูงโปร่งตรงหน้ากลับไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย ในตาคมจับจ้องไปยังอสูรร้ายนิ่งเฉยก่อนเสียงทุ่มจะเอ่ยออกมาเรียบๆแต่หนักแน่นมั่นคง
“ไปซะ”
กร๊าซซซ...
อสูรร้ายกลับไม่ฟังเสียง ร่างใหญ่น่าเกลียดเคลื่อนตรงเข้ามาหา ปากอ้ากว้างหวังสังหารร่างที่ยืนสงบนิ่งท้าทายอยู่ตรงหน้า
ร่างสูงถอนหายใจช้าๆค่อยๆหลับตาลงอย่างอ่อนใจ ในเมื่อพูดดีๆไม่ฟังเขาคงต้องใช้กำลังเหมือนเคย ออร่าสีขาวแผดจ้าขยายวงกว้างไปทั่วทั้งชายป่า ร่างอสูรที่กำลังพุ่งเข้าหาหยุดมองอย่างอย่างหวาดกลัว เมื่อรับรู้ถึงรังสีสังหารพร้อมปราณพลังที่ถูกส่งออกมาจากร่างที่มันคิดว่าเป็นเหยื่อ
“ข้า ยงจุนฮยอง ในนามเทพแห่งสงคราม อสูรร้ายที่คอยเข่นฆ่าผู้อื่นเช่นเจ้า จงอย่าได้มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป”
กี๊ซซซ...
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องป่า พร้อมๆกับที่วงแหวนเพลิงปรากฎล้อมรอบร่างอสูรร้ายที่พยายามตะเกียกตะกายหนี จุนฮยองเหยียดยิ้มเย็นชาในตาคมบังคับเปลวเพลิงให้โหมแรงขึ้นก่อนจะค่อยๆตีวงแคบ ล้อมกรอบเข้าไปหาสัตว์ร้ายที่กำลังดิ้นอย่างทุรนทุราย เจ็บปวดทรมานจากการถูกเปลวเพลิงสวรรค์แผดเผาทั้งเป็น ก่อนร่างนั้นจะระเบิดเป็นเศษซากกลายเป็นสิ่งโสโครกไร้ค่าที่ร่างสูงไม่แม้แต่จะเหลียวมอง
หลังจัดการอสูรร้ายสำเร็จ จุนฮยองจับตามองไปยังต้นกำเนิดแสงสีขาวสว่างตา สาเหตุที่ล่ออสูรร้ายตัวนั้นมาออร่าสีขาวยังสว่างเจิดจ้า ปีกสีขาวกางออกกว้างโอบอุ้มผู้เป็นเจ้าของเอาไว้
“เทพ...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่”
เท้าหนาค่อยๆก้าวเข้าไปหาเจ้าของปีกสีขาวคู่นั้นช้าๆ ภาพที่เห็นตรงหน้ายิ่งปรากฏชัดขึ้นในสายตา ก่อนทั้งร่างจะถูกตรึงอยู่กับที่ตาคมเบิกกว้างจ้องมองทารกน้อยในห่อผ้าขาวอย่างตกตะลึง
“ปีศาจ” ครางเสียงแผ่วอย่างที่ไม่เคยทำ ตาคมจับจ้องทารกน้อยนิ่งอย่างต้องการยืนยันให้แน่ ว่าภาพที่เห็นไม่ได้เป็นเพียงแค่ความฝัน
บนศรีษะเล็กของเด็กน้อยที่เขาเผลอคิดว่าเป็นเทพนั้น มันกลับปรากฎเขาแหลมสีเงิน สัญลักษณ์ของปีศาจตัวแทนของความมืดสิ่งยืนยันการถือกำเนิด ของ...
...เทพปีศาจ...
เป็นไปได้อย่างไรกัน ใครที่มันกล้าฝ่าฝืนกฎของสองเผ่าพันธุ์เช่นนี้ เทพและปีศาจตนใดกันที่มันกล้าสมสู่จนก่อกำเนิดเทพปีศาจตัวน้อยนี่ออกมา
การให้กำเนิดเทพปีศาจ เท่ากับเป็นการประกาศตนว่าคนๆนั้นพร้อมจะเป็นกบฎต่อดินแดนแห่งเทพและปีศาจถือเป็นการทรยศต่อเผ่าพันธุ์ และมันผู้นั้นต้องถูกลงโทษอย่างสาสม ส่วนทารกที่ก่อกำเนิดขึ้นมานั้นก็ไม่อาจจะปล่อยให้คงชีวิตอยู่ต่อไปได้ ชีวิตน้อยๆจะต้องถูกทำลายในทันทีที่ถือกำเนิด
ดวงตาคมดุกระด้าง ตวัดมองทารกน้อยเยียบเย็นเท้าหนาค่อยๆย่างกลายเข้าไปหาจับจ้องร่างเล็กในห่อผ้าขาวอย่างเลือดเย็น
“เด็กน้อย เจ้าจะโทษข้าคงไม่ได้ต้องโทษผู้ที่ให้กำเนิดก่อให้เกิดตัวเจ้าขึ้นมา” ตาคมเย็นเยียบจับจ้องทารกน้อย ที่ไม่ได้รู้ชะตา เด็กน้อยไร้เดียงสาส่งยิ้มให้มัจจุราชตรงหน้า ที่กำลังจะลงมือสังหารตนเอง
“ข้าเพียงทำตามกฎ เจ้าผิดเองที่เลือกเกิดมาเป็นเทพปีศาจเช่นนี้ สิ่งมีชีวิตที่ถือเป็นกาลกิณีไม่มีดินแดนแห่งใดยอมรับ”
ร่างสูงรวบรวมลมปราณออร่าสีขาวสว่างจ้าอีกครั้ง มือหนายื่นออกไปหาร่างน้อย เตรียมปล่อยปราณพลังเพื่อหวังเข่นฆ่าชีวิตน้อยๆให้ดับสลาย
“จงกลับไปยังที่ที่เจ้าควรอยู่ กลับไปสู่ดินแดนที่เจ้าจากมา”
ก่อนที่ปราณพลังจะพุ่งเข้าใส่ มือเล็กกลับไขว่คว้ามือหนามือน้อยกำมือใหญ่เอาไว้แน่น จุนฮยองถึงกับนิ่งค้างกระแสอบอุ่นจากมือน้อยหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกาย จนเผลอตัวสลายพลังที่หวังทำลายล้างอีกฝ่าย
ตาคมจับจ้องไปยังมือน้อยๆที่เกาะกุมมือใหญ่ของตน จุนฮยองมองใบหน้าทารกน้อยที่กำลังหัวเราะราวเจอเรื่องถูกใจ มือเล็กอีกข้างพยายามปัดป่ายหมายให้เจ้าของมือใหญ่ที่ตัวเองกอบกุมโอบอุ้มร่างน้อยขึ้นมา
จุนฮยองเผลอจ้องมองทารกน้อยอย่างตกตะลึง ความรู้สึกผูกพันธ์ต่อร่างน้อยไหลซึมไปทั่วร่าง จนยากที่จะถอยห่างปล่อยมือจากทารกในห่อผ้านั้น ตาคมจับจ้องร่างเด็กน้อยอย่างหลงใหล มือหนาโอบอุ้มร่างนั้นไว้ในอ้อมแขนก่อนปากหนาจะเปิดยิ้มกว้างเมื่อมือน้อยๆยื่นขึ้นมาจับใบหน้าของเขาราวจะออดอ้อน
อา...ทำไมกันหนอ ตัวข้าถึงรู้สึกว่าเด็กน้อยในอ้อมแขนนี้ ช่างงดงามยิ่งนัก
รอยยิ้มกว้างที่ไม่เคยมีใครได้เห็นหายลับไป เมื่อความเป็นจริงยังกระจ่างชัดในใจ เขาจะปล่อยให้เด็กน้อยนี้มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง ในเมื่อมันคือสิ่งยืนยันความผิดพลาดระหว่างสองเผ่าพันธุ์ และนั่นจะก่อให้เกิดเรื่องราวเลวร้ายในภายภาคหน้า
“แอ้...แอ้...” เสียงเล็กพร้อมมือน้อยที่แตะลงบนผิวหน้า เรียกสติให้ร่างสูงหันกลับมา จุนฮยองมองร่างเล็กในอ้อมแขนอีกครั้ง ก่อนร่างสูงจะตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ไม่ว่าเด็กคนนี้จะเป็นบุตรของใคร ต่อไปข้าจะถือว่าเด็กคนนี้คือคนของข้า เทพแห่งคังจิโดเด็กน้อยคนนี้จะเป็นหนึ่งในกำลังของกองทัพสวรรค์ที่ข้าเป็นผู้ปกครอง
“ยังโยซอบ...เจ้าชอบชื่อนี้หรือไม่”
“คิคิ...” เด็กน้อยหัวเราะอย่างชอบใจ ดวงตาใสซื่อมองมาที่ร่างสูง ความไร้เดียงสาที่เด็กน้อยแสดงออกมาทำให้เทพแห่งสงครามผู้ไม่เคยสนใจผู้ใดยิ่งหลงไหลร่างน้อยๆในอ้อมแขน
“ข้าจะเลี้ยงเจ้าให้เติบใหญ่ จะไม่มีใครรู้เรื่องชาติกำเนิดของเจ้า เทพปีศาจไม่เคยถือกำเนิดขึ้นที่นี้จะมีก็เพียงเทพตัวน้อยๆที่ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อข้า”
จุนฮยองประกาศกร้าวก่อนจะนำร่างน้อยๆกลับไปยังคังจิโด เลี้ยงดูจนเด็กน้อยเติบใหญ่ท่ามกลางความรักความเอาใจใส่ของเหล่าเทพทั้งหลายในคังจิโด จากเด็กน้อยกลับกลายเป็นเด็กหนุ่มผู้ที่สามารถกุมหัวใจเทพแห่งสงคราม ก่อเกิดเป็นตำนานความรักความผูกพันที่สิ่งใดก็ไม่อาจกั้นให้ทั้งสองนั้นต้องพรากจากกัน
+++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น