คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter :: 7
ดงแฮนอนไม่หลับเลยลงมาเดินเล่นที่สนามหน้าบ้าน ดงแฮนั่งลงที่เก้าอี้สีขาวแล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
ดงแฮนั่งคิดถึงช่างเวลาที่ผ่านมาของตัวเองทุกอย่างดูเรียบง่ายและมีความสุขสำหรับเขา
แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหลังจากที่เขารู้ว่าแม่เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดต้องเปลี่ยนเลือดทุกเดือน
ช่วงแรกๆ ก็ไม่ลำบากเพราะดงแฮกับพี่แจจุงพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง
แต่เงินเก็บก็เริ่มหมดดงแฮเลยต้องหางานที่ให้เงินเดือนมากๆ
แต่สำหรับคนที่เพิ่งจะเรียนจบอย่างเขาไม่มีประสบการณ์การทำงานเลย จึงหางานที่ให้เงินเดือนมากๆ ไม่ได้
และระหว่างที่กำลังหางานนั้นก็ไปเจอประกาศรับสมัครของคิบอม
ดงแฮคิดอยู่หลายวันเมื่อกันว่าจะมาทำงานนี้ดีหรือเปล่า
แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวดของแม่ตอนที่อาการกำเริบดงแฮก้ตัดสินใจทำงานนี้ทันที
"ผมรักแม่นะฮะ"ดงแฮพึมพำกับตัวเอง
"เฮ้อ..........."ดงแฮถอนหายใจ และลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในบ้าน
ดงแฮเปิดประตูห้องนอนก็เจอกับคิบอมที่ยืนหันหลังให้เขากำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
ไฟในห้องของดงแฮถูกปิดทั้งหมด
"คุณต้องการอะไรฮะ"
"ทำไมกลัวฉันจะปล้ำเธอหรือไง"
"เปล่าฮะ..."
"เธอเป็นคนเอานมกับยาไปให้ฉันใช่ไหม"
"ฮะ"
"ทำไมไม่ใช้เด็กรับใช้"
"ก็ได้เวลาพักผ่อนของพวกเขาแล้ว พวกเขาทำงานมาทั้งวันผมเลยไม่อย่ารบกวนพวกเขา
แล้วเรื่องแค่นี้ผมก็ทำเองได้ฮะไม่ลำบากอะไร"
"เดินเข้ามาหาฉันซิดงแฮ"คิบอมเรียกแต่ดงแฮกลับลังเลไม่กล้าเดินเข้ามาจนคิบอมเริ่มโมโห
"บอกให้มา"ดงแฮสะด้งเดินเข้าไปหาคิบอม
คิบอมดึงดงแฮเข้าไปกอด
"ตัวสั่นเชียวนะแล้วยังจะปากแข็งบอกว่าไม่กลัว ฮึ"คิบอมหัวเราะในลำคอ
"คุณจะทำอะไร"
เมื่อเห็นดงแฮกลัวคิบอมก็ยิ่งสนุกจึงก้มหน้าลงมาหาดงแฮจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน
ดงแฮหันหน้าหนีแต่คิบอมก่อใช้มือบังคับให้ดงแฮหันมามองหน้าของเขา
"ฮึ...เหมือนกันหมดถ้าฉันหล่อเธอคงไม่แสดงท่าทางแบบนี้แน่นอน"
"เปล่านะฮะไม่ใช่อย่างที่คุณคิด......"ดงแฮยังอธิบายไม่จบคิบอมก็ผลักเขาออกและเดินกลับเข้าห้องของตัวเองไป
ดงแฮรู้สึกผิดที่ทำท่าทางเหมือนรังเกียจคิบอมทั้งที่คิบอมช่วยจักการเรื่องแม่ของเขาดงแฮไม่เคยรังเกียจคิบอม
แต่ที่เป็นอย่างนี้เพราะดงแฮไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอย่างนี้มาก่อนเลยไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวแบบไหนก็แค่นั้น
"ผมไม่ได้รังเกียจคุณจริงๆ นะ คิบอม"ดงแฮได้แต่พึมพำกับตัวเองเบา ๆ
คงจะจริงอย่าที่คนอื่นเขาพูดกันว่าเวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ
ดงแฮมาอยู่ที่บ้านของคิบอมเกือบจะครบหนึ่งเดือนแล้ว
"แม่ฮะ"ดงแฮเรียกแม่และวิ่งเข้าบ้านไปกอดแม่ทันที
"ดงแฮ มายังไงลูก"
"ติดรถเพื่อนมาฮะ แม่สบายดีหรือเปล่าฮะ ด๊องคิดถึงแม่จัง"
"แม่สบายดี แม่ก็คิดถึงลูก แล้วลูกล่ะสบายดีหรือเปล่า"
"ด๊องสบายดีฮะ ด๊องซื้อของมาให้แม่กับพี่แจจุงเยอะเลยนะฮะ แล้วพี่แจจุงยังไม่กลับหรือฮะ"
"ยังจ๊ะแต่เดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วแหล่ะ"
"แม่ฮะ ด๊องติดต่อโรงพยาบาลให้แม่แล้วนะฮะถึงเวลาเปลี่ยนเลือดเขาจะมารับแม่ที่บ้าน"
"แม่ไปเองก็ได้เสียค่าใช่จ่ายเปล่า ๆ"
"เป็นบริการฟรีของทางโรงพยาบาลฮะเเม่ แม่ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายนะฮะ"
"แล้ววันนี้ด๊องจะนอนที่บ้านหรือเปล่าวันนี้"
"ขอด๊องถามเจ้านายก่อนนะฮะ"ดงแฮเดินออกไปโทรศัพท์นอกบ้าน
ดงแฮโทรไปที่บ้านของคิบอมเพื่อขออนุญาติคิบอมนอนที่บ้าน
"คุณแม่บ้านหรือฮะ"
"ค่ะ คุณดงแฮอยู่ที่ไหนคะ"
"ผมอยู่ที่บ้านฮะ คุณแม่บ้านช่วยต่อสายคิบอมให้ผมหน่อยซิฮะ"
"ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
เสียงสัญญาณรองสายดังได้สักพักก็มีเสียงของคิบอมดังขึ้น
"ว่าไง"
"เอ่อ....ผมจะขอนอนที่บ้านกับแม่นะฮะ"
"ได้ซิ แล้วจะกลับเมื่อไหร่ ฉันจะให้คนไปรับ"
"พรุ่งนี้ฮะแต่ผมกลับเองได้"
"นี้คือคำสั่ง เธอมีหน้าที่ทำตามห้ามขัดคำสั่ง"คิบอมบอกและวางสาย
ดงแฮเลยได้แต่ทำบ่นใส่โทรศัพท์อยู่คนเดียว
"คนเผด็จการ ชอบวางอำนาจ ชอบออกคำสั่ง"
"ว่าใครหรือด๊อง"แจจุงที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านก็เห็นน้องชายบ่นใส่โทรศัพท์
"เปล่าฮะพี่แจจุง"ดงแฮตอบและหันมายิ้มให้กับพี่ชาย
"ด๊อง" ยุนโฮที่เดินตามแจจุงเข้ามาร้องอย่างดีใจเมื่อเห็นดงแฮ
"พี่ยุนโฮ สบายดีหรือฮะ แล้วมาได้ไงฮะ"
"พี่สบายดี ได้งานใหม่ไม่เห็นบอกพี่บ้างเลย"
"ก็ด๊องเห็นว่ามันไม่สำคัญอะไร ก็เลยไม่ได้บอกใคร"
"แต่สำหรับพี่เรื่องของด๊องสำคัญเสมอน่ะ"
แจจุงได้ยินที่ยุนโฮพูดกับดงแฮอย่างนั้นน้ำตาก็จะไหลเลยเดินเลี่ยงเข้าบ้านปล่อยให้ยุนโฮคุยกับดงแฮ
'ดงแฮคงสำคัญกับนายมากซินะยุนโฮ ฉันจะมีโอกาสได้เป็นคนสำคัญของนายบ้างไหมนะ'
"ตอนนี้ด๊องพักอยู่ที่ไหนหรือ พี่จะได้ไปเยี่ยม"ยุนโฮยังคงถามดงแฮต่อโดยไม่รู้เลยว่าแจจุงได้เดินเข้าบ้านไปเเล้ว
"ด๊องพักที่บ้านของเจ้านายฮะ เขาไม่อยากให้คนอื่นเข้าไปวุ่นวายพี่ยุนโฮอย่ารู้เลย เอาไว้ด๊องกลับบ้าน
พี่ยุนโฮก็มาหาด๊องที่นี่ก็ได้"
"งั้นด๊องสัญญากับพี่ก่อนว่าถ้ากลับบ้านเเล้วต้องโทรบอกพี่"
"ตกลงฮะพี่ยุนโฮ"
ดงแฮกับยุนโฮนั่งคุยกันจนเย็นยุนโฮถึงยอมกลับบ้าน
"ยุนโฮเขาชอบด๊องนะ"แจจุงพูดขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังกับดงแฮ
"ไม่มั้งฮะพี่แจจุง"
"แต่พี่ดูออกนะว่ายุนโฮชอบด๊องเพราะเวลาที่ยุนโฮมองด๊องสายตามันฟ้อง"
"แต่ด๊องรักพี่ยุนโฮแบบพี่น้องนะฮะไม่ได้คิดเกินเลยแบบนั้น"
"งั้นด๊องก็ควรบอกยุนโฮตรง ๆ นะอย่าปล่อยให้เขามีหวังมันจะกลายเป็นทำร้ายเขา"
"ฮะพี่แจจุง"
'ยุนโฮฉันคงช่วยนายได้แค่นี้แหล่ะ ในเมื่อด๊องเขาไม่ได้นายก็ควรรับรู้'
สองพี่น้องนั่งคุยกันได้สักพักก็แยกย้ายกันไปนอน
คิบอมนอนไม่หลับเมื่อห้องข้าง ๆ ไม่มีดงแฮนอนอยู่ เขาชอบที่จะต่อปากต่อคำกับดงแฮ
แต่เมื่อเข้าใกล้ดงแฮเขาก็มักจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ทั้งที่รู้ว่าดงแฮรังเกียจเขา
ถ้าการผ่าตัดครั้งนี้ได้ผลเขาก็จะสามารถออกไปสู่สังคมภายนอกได้
แต่ถ้าไม่สำเร็จเขาคงต้องใช้ชีวิตอย่างนี้ไปตลอดชีวิต.......
"คุณชายหลับหรือยังคะ คุณแม่บ้านเองนะคะ"คิบอมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
"มีอะไรครับคุณเเม่บ้าน"
"โทรศัพท์ด่วนจากอเมริกาค่ะ"คุณแม่บ้านยื่นโทรศัพท์ให้คิบอม
"คุณแม่บ้านไปนอนได้แล้วครับไม่มีอะไรแล้ว"
"ค่ะ"
"ผมคิบอมครับ"
"คุณคิบอมผมมีข่าวดีจะบอก ทางเราทดลองเพาะเลี้ยงเนื้อเหยื่อสำเร็จแล้ว
และถ้าคุณไม่รังเกียจผมจะทดลองกับคุณเป็นคนแรกคุณจะว่ายังไง"
"มีความเสี่ยงแค่ไหนครับ"
"80 : 20"หมอเอเร็กตอบคิบอม
"ตกลง ผมจะต้องเดินทางเมื่อไหร่"
"อีกหนึ่งอาทิตย์คุณเดินทางมาได้เลยแล้วผมจะไปรับที่สนามบิน"
"ครับ อีกหนึ่งอาทิตย์เจอกันครับ"
คิบอมยิ้มอย่างดีใจ เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องการเพาะเลี้ยงเนื้อเหยื่อมาเหมือนกัน
ว่าวิธีนี้จะรักษารอยแผลเป็นได้เป็นอย่างดีและหายเร็วมากกว่าการทำศัลยกรรมแบบธรรมดา
แต่ก็ยังมีความเสี่ยงอยู่
เขาต้องลองเสี่ยงดูเพราะเขายังอยากจะกลับเข้าสู่วงสังคมอีกครั้ง
และคราวนี้คนที่ทำกับเขาไว้จะต้องได้รับโทษจากเขาโดยตรงและเจ็บแสบกว่าเดิมเป็นสิบเท่า
คิบอมยิ้มอย่าเยือกเย็นและล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ในที่สุดวันที่คิบอมรอคอยก็มาถึง ที่สนามบินเครื่องบินส่วนตัวของสถาบันวิจัยได้เดินทางมาถึงแล้ว
และกำลังรอการมาของคิบอมอยู่ คิบอมมาสนามบินในชุดเสื้อโค้ดตัวใหญ่
และสวมหมวกปิดหน้าอย่างมิดชิดคนที่เห็นคิบอมต่างพากันมองอย่างแปลกใจและสงสัย
คิบอมหันมาสั่งเพื่อนอีกครั้ง
"ซีวอนฉันฝากทางนี้ด้วยนะเพื่อน"
"ได้ไม่ต้องห่วงยังไงฉันก็มีหุ้นอยู่ด้วยไม่ปล่อยให้บริษัทเป็นอะไรไปหรอก"
"ขอบใจ พี่ครับดูแลตัวเองดี ๆ นะมีอะไรก็โทรหาผมได้ทันที"คิบอมหันไปมองฮีชอลที่ยืนอยู่ข้างๆ ซีวอน
"เราก็เหมือนกันดูแลตัวเองดี ๆ นะคิบอม"
"ครับ ผมไปก่อนนะครับ"พูดจบคิบอมก็เดินตามเจ้าหน้าที่ ที่เดินออกมารับเขาขึ้นเครื่อง
'รอฉันน่ะดงแฮ แล้วฉันจะกลับมา'
*********************************************************************
อันยองแฟนฟิค Beauty And The Beast ทุกคนนะคับ
ในที่สุดวันนี้ Cupid ก้อว่างมาอัพฟิคสักกะที
(หลังจากให้ BabyLuv หรือก้อคือคุณภรรยาของ Cupid เองคร้าบบบบบ มาอัพให้)
ช่างนี้ cupid สอบนะคับอาจจะไม่ค่อยได้มาอัพฟิคเท่าไหร่
ยังไงก้ออย่าเพิ่งทิ้งกันนะคับ
รับรองว่าสอบเสร็จแล้วจะมาอัพให้บ่อย ๆ แน่นอน
ความคิดเห็น