ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter :: 6 [Re]
ลีแทฮวานตกใจกับรายชื่อของผู้ถือหุ้นคนใหม่ของบริษัทที่เลขานำเข้ามาให้อ่าน
"ติดต่อเขาให้ผมที"
"ค่ะ"เลขาสาวเดินออกมาต่อสายผู้ถือหุ้นคนใหม่ของบริษัท
"ว่าไงครับคุณลีแทฮวานเห็นเลขาของผมบอกว่าคุณต้องการจะคุยกับผมมีอะไรหรือครับ"
คิบอมถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยซึ่งอีกฝ่ายก้อฟังออก
"คุณทำแบบนี้ทำไม"
"ผมว่าคนอย่างคุณน่าจะรู้ดีว่าที่ผมทำแบบนี้เพราะอะไร"คิบอมย้อนกลับ
"ผมไม่รู้ หรือว่าคุณต้องการช่วยครอบครัวของผมหรือไง"
"เปล่า อย่าเข้าใจผิดที่ผมซื้อหุ้นของคุณเพราะผมจะให้เป็นของขวัญภรรยาของผม
ก็เท่านั้นไม่เกี่ยวกับครอบครัวของคุณ ตอนนี้ผมกับครอบครัวของคุณไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว"
คิบอมหยุดพูดแล้ว เอ่ยขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
"อ้อ...ผมเกือบลืมส่งรายงานทุกอย่างมาที่บริษัทของผมด้วย ผมต้องการรู้ว่ารายได้
ค่าใช้จ่ายและคณะกรรมการบริหารมีใครบ้างติดต่อกับเลขาของผมได้เลย"
ลีแทฮวานแทบล้มทั้งยืนเมื่อคิบอมพูดจบ....นี่เขากำลังจะเสียบริษัทที่เขา
สร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำเเรงของเขาเองให้กับคิบอมหรือเนี่ย...
"ท่านประทานคะคุณนายลีมาค่ะ"
คุณนายลีเดินเข้ามาในห้องก็เห็นสามีนั่งหลับตานิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"คุณเป็นอะไรคะ"
"มีคนมาซื้อหุ้นของบริษัทเราแล้ว"
"ก็ดีซิคะ แล้วใครกันที่มาซื้อหุ้นของบริษัทเราฉันรู้จักหรือเปล่าคะคุณ"
"คุณชายคิม คิบอม"
"พระเจ้า เขาต้องการแก้แค้นลูกของเราแน่ ๆ"
ลีแทฮวานเล่าเรื่องที่เขาคุยกับคิบอมให้ภรรยาฟัง
"ฉัน ไม่เชื่อหรอก คุณชายคิมรักลูกเรามาก ไม่มีทางที่จะลืมได้ง่ายๆ แน่
แล้วคุณเป็นคนบอกเองนะคะว่าคุณชายคิมเสียโฉมแล้วจะมีใครกล้าอยู่กับคนที่ หน้าตาเสียโฉมกันละ"
"มันก็ไม่แน่นะ คนที่เขารักกันด้วยใจไม่ใช่ที่หน้าตาอาจจะมีก็ได้"
"คนแบบนั้นก็มีอยู่แค่ในนิยายเท่านั้นแหล่ะคุณ"คุณนายลียิ้มเยาะกับความคิดของสามี
"ใกล้เที่ยงแล้วฉันว่าเราหยุดพูดเรื่องนี้กันก่อนเถอะค่ะไปทานข้าวกลางวันกันก่อนดีกว่าคุณจะได้พักสมองด้วย"
ลีแทฮวานพยักหน้าและเดินประคองภรรยาออกจากห้อง
"เป็นไปไม่ได้ "ลีจุนกิไม่อยากจะเชื่อว่าคิบอมจะเข้ามาซื้อหุ้นบริษัทของพ่อเธอ
"แต่มันเป็นไปแล้วนะลูก"
"จุนกิไม่เชื่อหรอกว่าที่คิบอมทำแบบนี้เพราะธุรกิจอย่างเดียว"
"ใช่ แม่ก้อคิดแบบลูก"
"แม่ฮะคิบอมต้องยังรักจุนกิอยู่แน่นอนถึงได้มาซื้อหุ้นของบริษัทเรา แม่คิดว่ายังไงถ้าจุนกิจะกลับไปหาคิบอม"
"จะดีหรือลูก ลูกเป็นคนทิ้งเขามาก่อนนะแล้วอยู่ๆ จะกลับไปหาเขามันจะดีหรือ"
"ฮะ ยังไงจุนกิก็จะกลับไปหาคิบอม"จุนกิมองออกไปนอกหน้าต่าง....เค้าต้องลองของแบบนี้ไม่ลองก้อไม่รู้....
หลังจากที่ยุนโฮรูว่าดงแฮไปทำงานที่อื่นแล้ว เขาก็แวะมาที่บ้านของดงแฮแทบทุกวัน
เพราะคิดว่าอาจจะได้เจอดงแฮ และ
การที่มาบ้านของดงแฮแทบทุกวันนั้นทำให้เขาสนิทกับแจจุงพี่ชายของดงแฮไปโดยปริยาย
"มานานแล้วหรือยุนโฮ"แจจุงถามพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้
"เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ แล้วทำไมวันนี้แจจุงกลับบ้านเร็วจังล่ะ"
"อ่อ วันนี้พนักงานที่ร้านขอลาหยุดช่วงเย็นน่ะไม่มีคนช่วยเลยปิดร้านดีกว่า"
"อืม....แจจุงว่าวันนี้ดงแฮกลับบ้านป่ะ"
"ไม่รู้สิ....ฉันเอาของไปเก็บก่อนนะ"พูดจบก็เดินก้มหน้าก้มตาขึ้นไปข้างบนทันทีแต่ก็หันมามองยุนโฮที่นั่งหันหลังให้เขา
'ทำไมยุนโฮ ทำไมนายไม่สนใจฉันบ้าง ทั้ง ๆ ที่ฉันรักนายขนาดนี้'
"คอยดูแล้วกันยุนโฮ สักวันฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้"แจจุงบอกกับตัวเองพร้อมกับเช็ดน้ำตาและเดินเข้าห้องไป
ดงแฮเปิดประตูเข้ามาในห้องก็เจอคิบอมนั่งอยู่ที่โซฟาริมหน้าต่างและผ้าม่านในห้องของเขาถูกปิดหมดทุกด้าน
"เสียมารยาทนะฮะเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ขออนุญาติเจ้าของห้องแบบนี้"
"ไม่จำเป็นเพราะที่นี่เป็นบ้านของฉัน "
"แล้วคุณมีอะไรหรือเปล่าฮะถึงมาอยู่ที่ห้องของผม"
"ก็แค่อยากมาดูว่าเธออยู่สบายดีหรือเปล่า"คิบอมลุกขึ้น แต่ดงแฮก็ถอยหนีแบบอัตโนมัติ
"ฮึ กลัวฉันมากหรือไง ฉันยังไม่มีอารมณ์จะนอนกับเธอตอนนี้หรอก"
"เดือนหน้าฉันจะไปต่างประเทศ แต่เธอไม่ต้องห่วงเงินเดือนชั้นจะจ่ายให้เธอตามปกติและหวังว่าเธอคงจะทำตัวดีๆ "
"คุณไปนานหรือเปล่าถ้าผมอยู่บ้านเฉยๆ คงเบื่อแย่ คุณมีงานอะไรให้ผมทำฆ่าเวลาหรือเปล่าล่ะฮะ"
"เธอไม่ชอบอยู่เฉยๆ หรือไง"
ดงแฮส่ายหน้า
"แปลก คนอื่นไม่ชอบทำงานชอบที่จะอยู่เฉยๆ แต่มีเงินให้ใช้"
"แต่ไม่ใช่ผมแน่นอน"
คิบอมเดินเข้ามาและดึงตัวดงแฮให้ให้หันมาทางเขา
"เธอเป็นคนที่แปลกมาก ฉันมีอีกเรื่องที่จะบอกเธอฉันให้พี่ฮีชอลจัดการเรื่องโรงพยาบาล
ที่จะให้แม่เธอไปเปลี่ยนถ่ายเลือดให้แม่เธอแล้ว ถ้าถึงวันนัดก้ให้แม่เธอไปเปลี่ยนถ่ายเลือดได้เลย
ค่ารักษาทั้งหมดฉันให้ทางโรงพยาบาลแจ้งมาที่บ้านฉัน"
ดงแฮมองคิบอมให้ใจองดงแฮเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
"ขอบคุณฮะ งั้นคุณก้อหักเอาจากเงินเดือนของผมก็แล้วกัน"
"มันแน่นอนอยู่แล้วฉันมันนักธุรกิจนะทำอะไรก้อต้องหวังผลตอบแทนอยู่แล้ว"
คิบอมก้มหน้าต่ำลงมาหาริมฝีปากของดงแฮดงแฮหลับตาปี๋ไม่ใช่เพราะความกลัวแต่เป็นความอาย
คิบอมมองดงแฮที่หลับตาและเบนหน้าหนีเขาอย่างเจ็บปวดเพราะคิบอมคิดว่าดงแฮรังเกียจ
คิบอมผลักดงแฮออกห่างและหันหลังเดินกลับเข้าห้องตัวเองโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ
ดงแฮยืนนิ่งงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและไม่เข้าใจว่าคิบอมโกรธเขาเรื่องอะไร
"บ้าหรือเปล่า"ดงแฮมองประตูที่เชื่อมระหว่างห้องเขากับห้องของคิบอมอย่างบอกไม่ถูกทั้งดีใจและเสียใจ
'แกควรจะดีใจไม่ใช่เสียใจนะลีดงแฮ'ดงแฮพึมพำกับตัวเอง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"คุณผู้หญิงคะของที่ให้เตรียมเสร็จแล้วคะ"
"ฮะ เดี๋ยวผมลงไป"ดงแฮตอบนาบีและลุกขึ้นเดินออกมาจากห้อง
คิบอมที่ดูดงแฮอยู่ก่อนแล้วจึงเปลี่ยนภาพจากห้องนอนของดงแฮเป็นห้องครัวที่ร่างบางกำลังจะไปเเทน
ดงแฮกำลังทำพาสต้าไวท์ซอสให้ทุกคนกิน ดงแฮมีนาบีกับคุณแม่บ้านคอยเป็นลุกมือช่วยอยู่ข้าง ๆ
คิบอมชอบมองเวลาดงแฮยิ้มและหัวเราะมันทำให้เขามีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"เราเป็นอะไรไป"คิบอมบ่นกับตัวเองเบาๆ
"เสร็จแล้วฮะ"ดงแฮบอกพร้อมกับยิ้มหวานจนนาบีกับคุณแม่บ้านยิ้มตาม
"แล้วของคุณชายล่ะคะ คุณผู้หญิงจะยกไปให้เองหรือเปล่า"
"ให้คุณแม่บ้านยกไปให้แล้วกัน แล้วก็อย่าเรียกผมว่าคุณผู้หญิงเลยฮะ เพราะผมอยู่ในฐานะที่ต่ำกว่านั้น"
"ไม่คิดว่าตีค่าตัวเองต่ำไปหรือไงลีดงแฮ"เสียงของคิบอมแทรกขึ้น คุณแม่บ้านและนาบีก้มหน้านิ่งค่อยๆ
เดินออกมาโดยทิ้งดงแฮไว้ในครัวเพียงลำพัง
"คนไม่มีมารยาทชอบแอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน"
"ขอโทษถ้าฉันเสียมารยาทในบ้านของตัวเอง"
ดงแฮค้อนคิบอมในใจและนิ่งเงียบทำเป็นไม่สนใจคิบอมแล้วหันมาเก็บข้าวของเข้าที่ตามเดิมและล้างจานที่นาบีล้างค้างเอาไว้
"เธออยากช่วยงานฉันใช่ไหม แล้วเธอคิดว่าจะทำอไรได้บ้าง"คิบอมถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไป 2 นาที
"ผมพอจะทำบัญชีได้ฮะ ขอผมไปช่วยงานคุณฮีชอลก็ได้ฮะ"
"อืม ฉันจะให้เธอไปช่วยงานพี่ฮีชอลแต่ถ้าฉันกลับมาเธอก็ต้องอยู่บ้านเฉย ๆ ตามเดิมตกลงหรือเปล่า"
"ให้ผมทำไปเรื่อยๆ ไม่ได้หรือฮะ"
"ไม่ได้ ถ้าเธอไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร งั้นเธอก็อยู่บ้านเฉยๆ จนกว่าฉันจะกลับมาก็อแล้วกัน"
"ก็ได้ฮะ ผมตกลง"ดงแฮรีบตอบตกลง
"ดีหวังว่าเธอคงไม่สร้างความเดือดร้อนให้ฉันหรือคนที่บ้านหลังนี้นะ"
"คุณสั่งยังกับผมเป็นเด็ก"
ดงแฮพูดประชดแต่กลับได้ยินเสียงหัวเราะของคิบอม
ดงแฮเดินเข้ามาในห้องของคิบอมพร้อมกับถาดที่มีพาสต้าไวท์ซอสและน้ำส้มที่ดงแฮเป็นคนทำเองอยู่
"กลิ่นหอมดีนี้"คิบอมลุกจากโต๊ะทำงานไปนั่งที่โซฟาแทน
"รูปร่างน่ากินดีนะ"คิบอมบอกและมองดงแฮด้วยสายตาสื่อความหมาย
ดงแฮที่เข้าใจความหมายของคำพูดของคิดบอมก็แก้มแดงขึ้นมาทั้นที
"บ้าซิ"
"บ้าอะไร ก็น่ากินแบบนี้ฉันพูดผิดหรือไง"คิบอมยิ้ม
ดงแฮทำตาขวางใส่....ก็คิบอมทำให้เขาคิดนี้นา คนบ้า....ดงแฮค้อนส่งท้ายให้คิบอมและเดินออกมาจากห้องของคิบอม
คิบอมกินพาสต้าไวท์ซอสที่ดงแฮยกมาให้จนหมดจาน
ฮีชอลที่เอาแฟ้มงานมาให้คิบอมเซ็นต์มองจานอาหารที่ไม่มีอะไรเหลือด้วยความแปลกใจ
เพราะปกติคิบอมจะไม่ค่อยกินอะไรหรือบางทีก็ไม่กินด้วยซ้ำไป
"สังสัยอะไรครับพี่"คิบอมถามเพราะฮีชอลมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ
"เปล่า พี่ก็แค่แปลกใจว่าทำไมวันนี้คิบอมถึงได้เจริญอาหารก็เท่านั้น"
"นั้นใช่เอกสารที่พี่จะเอามาให้ผมเซ็นต์หรือเปล่า"คิบอมรีบเปลี่ยนประเด็น
"อืม"ฮีชอลตอบพร้อมกับเอาเอกวารไปวางให้คิบอมเซ็นต์
"ถ้าผมจะให้ดงแฮไปช่วยงานพี่ช่วงที่ผมไม่อยู่พี่คิดว่าไง"
"ก็ดีเหมือนกันเพราะช่วงนี้งานที่บริษัทเยอะ"
" ส่วนตอนนี้ที่บริษัทของลีแทฮวานเริ่มดีขึ้นแล้วนะเพราะลูกค้ารู้ว่าเราถือหุ้นในบริษัทนั้นด้วย
ทุกคนเลยวางใจที่จะร่วมงานด้วย"
"เอ่อ เกือบลืมเรื่องตั๋วเครื่องบินพี่จัดการจองล่วงหน้าให้เรียบร้อยเเล้วนะแล้วพี่ก็โทรไปบอกทางโน่นไว้แล้ว"
"ครับ"
"งั้นพี่ไปก่อนนะ"
"จะไปเดทกับไอ้สิงโตไงพี่รีบร้อนเชียว"
"ไม่ต้องมาแซวพี่เลยนะคิบอม ชริ พี่ไปล่ะ"
*******************************************************************************
BabyLuv มาลงเพิ่มอีกตอนค่ะ
ตอนต่อไปรอกันอีกนิดนึงนะคะ
ช่วงนี้ Cupid เรียนหนักมากมาย
เรียนหนักถึงกับไม่มีเวลามาลงเอง
อย่าเพิ่งงอนกันไปก่อนนะคะรีดเดอร์
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น