[KIHAE]ฺ Beauty and the Beast

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter :: 5 [Re]

ดงแฮนอนพลิกตัวไปมาบนที่นอน และก็ต้องลุกขึ้นเมื่อคิดถึงคิบอมที่โดนกระจกบาด

'จะเป็นยังไงบ้างนะ'

"ช่างเถอะคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นต้องปล่อยให้นอนปวดแผลซะให้เข็ด"

ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่ก็เดินลงจากเตียงไปยืนอยู่หน้าประตูที่เชื่อมระหว่างห้องของเขากับคิบอม

'เข้าไปดูหน่อยแล้วกัน'

ดงแฮเปิดประตูเข้าไปในห้องของคิบอม มองเห็นคิบอมนอนหันหลังให้เขาอยู่

จึงค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้เตียงชะเง้อมองหน้าของคิบอม คิบอมพึมพำอะไรบางอย่างคล้ายกับคนละเมอ

ดงแฮเลยขยับเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อจะฟังว่าคิบอมพูดว่าอะไร

แต่ก็ถูกคิบอมที่หันมาและดึงให้ล้มลงไปนอนบนตัวของคิบอม

"เธอคิดจะมาปล้ำฉันหรือไง"

"บ้า คนอะไรหลงตัวเองชะมัด"

"ถ้าไม่ใช่ แล้วเธอเข้ามาทำอะไร"

"แค่จะเข้ามาดูว่าคุณเป็นไข้หรือเปล่า แต่ตัวร้อนนะ เมื่อกลางวันได้กินยาหรือเปล่า"

"ฉันคิดว่าไม่ได้เป็นอะไรมากเลยไม่ได้กิน" คิบอมบอกและปล่อยตัวดงแฮ

ดงแฮเดินไปหยิบยาและน้ำที่เตรียมให้คิบอมเมื่อตอนกลางวันมายื่นให้

"กินซิ จะได้หาย" ดงแฮบอก แต่คิบอมยังนิ่งไม่ยอมกินยา

"กินซิหรือว่าคุณกลัวที่จะกินยาเหมือนเด็กเล็ก ๆ"

ดงแฮแกล้งยั่วคิบอม และมันก็ได้ผล คิบอมยอมหยิบยาจากมือของดงแฮไปกินทันที

"ดีมาก ว่าง่าย ๆ จะได้โตเร็ว ๆ" ดงแฮยิ้มและหันหลังจะเดินกลับห้อง แต่เสียงของคิบอมก็หยุดเขาไว้

"อยู่กับฉันก่อนซิ" คิบอมคว้าข้อมือดงแฮไว้และดึงให้นั่งลงข้าง ๆ ตัวเอง

"เธอไม่รังเกียจชฉันหรือไง" คิบอมถามดงแฮด้วยความสงสัยเพราะที่ผ่านมาทุกคนต่างก็กลัวหน้าตาเขากันทั้งนั้น

"ไม่ คุณก็เหมือนกับผมนี่ ไม่เห็นมีอะไรผิดปรกติตรงไหน"

"แต่ครั้งแรกที่เธอเห็นฉัน เธอตกใจ"

"ก็ตอนนั้นผมยังไม่เคยเห็นคุณนี่ แถมห้องคุณก็มืดอีก เป็นใครเขาก็ต้องตกใจกันทั้งนั้นแหละ"

"แต่ฉันหน้าเป็นผีแบบนี้..."

"ไม่ฮะ ตรงนี้ต่างหากที่ผมเห็น" ดงแฮชี้มือไปที่อกข้างซ้ายของคิบอม

"ดึกมากแล้วคุณนอนเถอะ ผมก็จะไปนอนเหมือนกัน" ดงแฮบอกและลุกขึ้น

คิบอมพยักหน้าและนอนมองดงแฮเดินหายเข้าไปอีกห้อง

"เธอแกล้งทำดีกับฉันเพราะเงินหรือเปล่าลีดงแฮ" คิบอมพึมพำกับตัวเอง

"ถ้าเธอหลอกฉัน เธอจะต้องเจ็บยิ่งกว่าฉัน"

คิบอมหลับตาลง แต่ภาพเก่า ๆ กลับตามมาหลอกหลอนเขาแม้กระทั่งในฝัน

"ไอ้หน้าผี อย่าเข้ามานะ ไป ออกไปให้พ้น"

"จุนกิอย่าทิ้งผมไป ได้โปรด ผมรักคุณ"

"ปล่อยฉัน ไม่มีใครทนอยู่กับคนหน้าผีอย่างนายได้หรอก ปล่อยฉัน ฉันบอกให้ปล่อย"

จุนกิมองคิบอมด้วยสายตาเหยียดหยาม

"ไม่..............!!!!"

คิบอมสะดุ้งสุดตัว ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า

"เช้าแล้วนี่" คิบอมปาดเหงื่อและลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

รถเบนซ์สีบรอนท์สุดหรูเข้ามาจอดที่หน้าบ้านตระกลูคิม

ชายหนุ่มรูปร่างสูงบวกกับใบหน้าหล่อก้าวลงมาจากรถ

"คุณชายชีวอนกลับมาจากนิวยอร์กตั้งแต่เมื่อไหร่คะ" คุณแม่บ้านถามขึ้นอย่างดีใจ

"เมื่อวานครับ คุณแม่บ้านสบายดีนะครับ"ชีวอนจับมือของคุณแม่บ้านเอาไว้

"สบายดีค่ะ"

"แล้วไอ้บอมมันเป็นยังไงบ้างครับ"

"ไม่ดีเลยค่ะ ยังเจ้าอารมณ์เหมือนเดิม"

"แล้วเรื่อง....."

"ยังเหมือนเดิมเหมือนกันคะ"

"คนนี้จะทนไอ้บอมมันได้กี่วันครับเห็นหน้ามันก้อหนีกันหมด"

"คนนี้เห็นหน้าคุณชายแล้วนะคะ แต่ไม่กลัวแถมยังกล้าเถียงด้วยค่ะ"

"จริงหรอครับ" ชีวอนถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"จริงค่ะ ไม่เชื่อไปถามคุณฮีชอลดูซิคะ"

"ครับ งั้นผมขอตัวไปหาไอ้บอมมันก่อนนะครับ"

ชีวอนเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อไปหาเพื่อนรัก เค้าทั้งสงสารและเห็นใจคิบอม

"เป็นไงเจ้าชายอสูร" ชีวอนทักอย่างไม่กลัวคิบอมโกรธ

คิบอมหันมามองทางประตูก่อนจะยิ้มที่มุมปาก

"ปากแกนี้มันน่าต่อยชะมัด"

ชีวอนเดินมานั่งที่โซฟามุมห้องของคิบอม

"แกดูผอมไปหรือเปล่าไอ้บอม"

ชีวอนมองอย่างสำรวจ สายตาของคิบอมยังมีแววเศร้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

"ฉันก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้น"

"มีสิ แกไม่ใช่คิบอมคนเดิม" ชีวอนมองหน้าคิบอมอย่างสงสาร

"แกอย่ามาสงสารฉัน ฉันไม่ชอบ" คิบอมพูดเสียงแข็ง

"ฉันไม่ได้สงสารแก แต่สงสารพวกที่แกจ้างมาเป็นเมียพวกนั้นต่างหาก"

 "แต่พวกนั้นก็ได้เงินเป็นค่าตอบแทนแล้ว"

"สักวันถ้าแกเจอคนที่แกรักจริงไม่สนหน้าตาและเงินของแกขึ้นมาวันนั้นแกจะต้องเสียใจ" ชีวอนลุกขึ้นอย่างโมโห

"แกจะไปไหน" คิบอมถาม เมื่อเห็นว่าชีวอนกำลังจะเดินออกไป

"ไปจากไอ้เพื่อนใจร้าย"

"แต่แกเพิ่งมาและฉันคิดว่าแกคงยังไม่ได้เจอพี่ฮีชอลสุดที่รักของแกเพราะฉะนั้นแกยังไม่กลับแน่นอน"

คิบอมบอกแต่ชีวอนยังยืนนิ่งอยู่คิบอมจึงต้องง้อ

"ฉันขอโทษ แกนั่งลงก่อนเถอะ แกก็รู้ว่าฉันต้องเจ็บปวดแค่ไหนในสภาพแบบนี้

แกอย่างอนอย่างงั้นสิ ฉันไม่ใช่พี่ฮีชอลนะโว้ย"

ชีวอนถอนหายใจเหลือบมองคิบอมแล้วนั่งลงตามเดิม

"ตอนฉันอยู่นิวยอร์ก ฉันได้ยินข่าวว่าบริษัทของอดีตพ่อตาแกกำลังจะล้มละลายจริงหรือเปล่า"

"ใช่ และฉันก็ซื้อหุ้นทั้งหมดมาแล้ว"

"เพราะอะไร อย่าบอกฉันนะว่าแกยังรักจุนกิอยู่"

"เปล่า"

"อ้าว...แล้วแกทำไปทำไม"

"ฉันแค่ต้องการแก้แค้น จุนกิจะต้องได้รู้ว่าเวลาที่เขาไม่มีเงิน ตัวเขาก็ไม่มีค่าอะไรเลย"

"แกเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะคิบอม"

ซีวอนถามคิบอม แต่ก็ได้เพียงความเงียบเท่านั้นที่เป็นคำตอบ

"ยามาแล้ว....อ่ะ ผมขอโทษ ผมไม่รู้ว่าคุณมีแขก" ดงแฮหันหลังจะเดินกลับแต่คิบอมเรียกเอาไว้ก่อน

"มานี่ซิดงแฮ"

ดงแฮเดินมาและวางถาดยาลง ชีวอนมองดงแฮอย่างพินิจพิเคราะห์

คนนี้ล่ะมั้งที่คุณแม่บ้านบอกว่าทำให้คิบอมโกรธแทบบ้า

ก็น่ารักดีถ้ารักษาแผลใจให้คิบอมได้หายขาดได้ก็ดีนะสิ...

ชีวอนคิดเพลินจนคิบอมต้องส่งเสียงไอในลำคอ

"สวัสดีครับผมชีวอน" ชีวอนแนะนำตัว ดงแฮหันไปมองคิบอมและหันกลับมาแนะนำตัวกับชีวอน

"ลีดงแฮฮะ ยินดีที่ได้รู้จัก"

"ครับ แล้วนั่นดงแฮเอายากับอุปกรณ์ทำแผลมาทำไมใครเป็นอะไรหรอครับ"

"ฉันเอง" คิบอมตอบและยกมือขึ้นมาให้ชีวอนดู

"แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้เป็นแบบนี้ได้" ชีวอนมองคิบอมอย่างขำ ๆ

"คิบอมคิดว่ามือเป็นไม้น่ะฮะ ก็เลยเอามืนั่นไปทุบกระจกเล่น" ดงแฮบอกแบบยิ้มๆ

"ไม่ต้องมาขำนะโว้ย" คิบอมตวาด

"เอ้า..ทำเองแล้วจะมาลงที่ฉันทำไมเนี่ย ฉันจะขำหรือร้องไห้มันก้อเรื่องของฉันนะโว้ย ไอ้บ้า"

ชีวอนเถียงกลับไปแต่ก็ยังไม่หยุดหัวเราะ

"เออ เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว เธอก็เหมือนกันเป็นคนของมันหรือของฉันกันแน่"

คิบอมหันมามองดงแฮแบบดุ ๆ

"งั้นคุณทำเองก็แล้วกัน ผมมีธุระจะต้องไปทำ" ดงแฮเดินหนีคิบอมออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

คิบอมมองตามดงแฮแบบไม่เข้าใจและหันมาถามชีวอน

"เป็นอะไรของเขานะ"

"เป็นแน่นอน แกก็พูดไปได้ เป็นคนของฉันหรือของมันกันแน่

ดงแฮเขาคงอาย แต่ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ตบหน้านายแก้เขินไปแล้ว"

"ฉันพูดเรื่องจริงไม่เห็นแปลกตรงไหน"

"แกนี่มันคนไร้หัวใจจริงๆ ด้วย" ชีวอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"แล้วนี่หมอว่าไงบ้างขอดูหน่อยซิ" ชีวอนเอื้อมมือไปจับหน้าของคิบอม

"แกยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"

"ไม่แล้วล่ะ อีกสองเดือนชั้นจะไปผ่าตัดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ต้องให้แกช่วยด้วยนะ"

"ช่วยอะไรของแก" คิ้วของชีวอนขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

"เอาไว้ถึงเวลาแล้วจะบอก ว่าแต่แกมาก็ดีแล้ว จะได้เข้าไปช่วยพี่ฮีชอลดูแลบริษัท"

"ชั้นเองก็ต้องเข้าบริษัทของชั้นเหมือนกันนะเพื่อน"

"แกจะทำไม่ทำ" คิบอมถามเสียงแข็ง

"ทำซิ ชั้นไม่ใจร้ายปล่อยให้สุดที่รักของฉันทำงานอยู่คนเดียวหรอก"

"ก็แค่นั้นแหล่ะ ทำลีลามาก"

"ฉันไปก่อนนะคิดถึงฮีชอลสุดที่รักของฉันแล้วว่ะ แกนี่ก้อใช้งานสุดที่รักฉันเกิน

พักผ่อนมากๆ ล่ะมีอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด เข้าใจป่ะ"

"เออ ไปได้แล้ว ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ นะโว้ย"

เมื่อซีวอนกลับไปแล้วคิบอมก้อเรียกดงแฮเข้ามาหาอีกครั้ง

"ลีดงแฮเธอได้ยินหรือเปล่า"

"ได้ยินแล้วมีอะไรให้รับใช้ฮะคุณชายคิบอม"ดงแฮทำเสียงประชดใส่

"มาที่ห้องของชฉันเดี๋ยวนี้"

ดงแฮลุกขึ้นเดินกระทืบเท้าเข้าไปห้องของคิบอมและยิ่งเห็นหน้าคิบอมก้อยิ่งโมโห

"มีอะไรไม่ทราบฮะคุณชาย"

"มีซิ ไม่งั้นไม่เรียกมาหรอก"

คิบอมลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์มานั่งลงที่โซฟามุมห้อง

"ทำแผลให้ฉันที"

ดงแฮจำใจต้องนั่งลงและหยิบยามาทำแผลให้คิบอม

"เสร็จแล้ว ขอตัวนะฮะ"ดงแฮทำท่าจะลุกแต่คิบอมดึงมือเอาไว้

"มีอะไรอีกไม่ทราบ"ดงแฮหันมามองคิบอมตาขวาง

"ฉันอยากอาบน้ำช่วยหน่อยซิ"

"นายอาบเองก็ได้นิ เกิดขี้เกียจขึ้นมาหรือไง"

"ใช่ ฉันอยากจะให้เธออาบให้มีอะไรไหม"คิบอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้และฉุดข้อมือ

ดงแฮให้ลุกขึ้นเดินตามเข้าไปในห้องน้ำ

"ปล่อย ผมเดินเองได้"

"ถอดเสื้อให้หน่อย เร็วซิ"คิบอมสั่ง ดงแฮทำท่าพะอืดพะอม

"เอ้า เร็วซิ"คิบอมสั่งอีกครั้ง

ดงแฮค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คิบอมใส่อยู่ พยายามบังคับมือไม่ให้สั่นแต่ก้อ

ไม่พ้นสายตาของคิบอมไปได้อยู่ดี คิบอมยิ้มกับท่าทางที่กลัวๆ ของดงแฮ

"มือสั่นเลยหรือไง กลัวฉันหรือ"

"เปล่า ฉันแค่ไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ใคร"

"จริงเหรอ จะให้นเชื่อหรือเปล่า"

"จะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก้อเรื่องของคุณ"ดงแฮค้อนใส่คิบอม

"เสร็จแล้ว"

"ต่อไปก็กางเกง"คิบอมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ดงแฮ

"จะบ้าหรือไง คุณก็ถอดเองซิฉันช่วยถอดแค่เสื้อก็พอแล้ว"

"จะอายทำไมถึงยังไงเธอก็ต้องมาเป็นของฉันอยู่แล้ว"

คำพูดของคิบอมทำให้ดงแฮเงียบและก้มลงถอดกางเกงให้คิบอม ดงแฮถอนหายใจ

เมื่อคิบอมยังใส่กางเกงบล็อกเซอร์อยู่อีกชั้น อาการเงียบของดงแฮทำให้คิบอมคิดว่า

ดงแฮรังเกียจเขาเลยโกรธ

"เธอออกไปได้แล้วน่ารำคาญ ไม่ได้เรื่อง"

"ฮะ" ดงแฮเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองและหยิบหนังสือเดินลงมานั่งเล่นที่ม้านั่งในสวน



****************************************************************************** 


วันนี้ขอลงแค่สองตอนนี้ก่อนนะคะ

ส่วนตอนต่อจากนี้ต้องรอ Cupid แต่งต่อ

เดี๋ยว BabyLuv จะช่วยเร่งให้แต่งให้เสร็จเร็ว ๆ

BabyLuv กับรีดเดอร์ทุกคนจะได้ไม่ต้องรอนานกัน

ฮ่า ๆ ๆ


รักทุกคนนะคะ .. ?