[KIHAE]ฺ Beauty and the Beast

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter :: 4 [Re]

ฮีชอลรายงานความคืบหน้าของบริษัทให้คิบอมรู้หลังจากที่เธอเข้าไปเอาเอกสารที่บริษัท

 เธอยอมรับว่าคิบอมเก่งเป็นนักลงทุนที่มองการณ์ไกลและน่ากลัว

เพราะไม่ว่าคิบอมจะจับธุรกิจประเภทไหนก็รุ่งไปทุกอย่าง

"แล้วเรื่องที่ผมให้ไปทำล่ะ เป็นไงบ้างพี่"

"ตอนนี้กำลังติดต่อคุณลีอยู่ คิดว่าพรุ่งนี้คงได้คำตอบ เขาคงแปลกใจนะที่เห็นเราซื้อหุ้นของเขา" ฮีชอลยิ้ม

"ใช่ นั่นแหละที่ผมต้องการ ผมจะทำให้ลีจุนกิมาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าผมให้ได้" คิบอมบอกอย่างมาดมั่น

ได้ยินคิบอมพูดแบบนั้น ทำให้ฮีชอลอดคิดไม่ได้ว่าคิบอมยังรักจุนกิอยู่ ถึงได้ทำแบบนี้

"คิบอม นายยังรักจุนกิอยู่ใช่ไหม"

"ไม่" คิบอมตวาดเสียงดังจนฮีชอลสะดุ้ง

"ที่ผมทำแบบนี้เพราะต้องการให้จุนกิรู้สึกเจ็บเหมือนที่ผมรู้สึก พี่ออกไปได้แล้วผมอยากพักผ่อน"

คิบอมบอกและเดินตรงไปอีกห้องหนึ่งซึ่งประตูอยู่ติดกับห้องทำงานของเขา

คิบอมนั่งลงตรงหน้าคอมพิวเตอร์และกดเปิดกล้องวงจรปิดเพื่อดูความเคลื่อนไหวของดงแฮ

แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"นั่นเธอกำลังจะทำอะไร" ดงแฮชะงักนิดหน่อยก่อนที่จะตอบคำถามของคิบอม

"ก็จะไปอาบน้ำซิถามได้" ดงแฮย้อน

"แล้วทำไมต้องขนเสื้อผ้าเข้าไปด้วย"

"ผมไม่ชินกับการเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าคนแปลกหน้าหรอกนะ" ดงแฮบอก

"เธอคิดว่าฉันเป็นคนแปลกหน้าหรอ ฉันให้เวลาเธอคิดอีกคืนเพราะพรุ่งนี้เธอกับฉันคงจะคุ้นเคยกันมากกว่านี้"

คิบอมบอกและหัวเราะในลำคออย่างพอใจที่เห็นดงแฮอายหน้าแดงและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

แต่คิบอมก็ต้องหยุดหัวเราะทันทีเมื่อมีใบหน้าของใครอีกคนผุดขึ้นมา คิบอมกำมือแน่นและทุบลงกับโต๊ะ

อย่างแรงด้วยความโกรธแค้น

"อย่าไปใจอ่อนกับใครเด็ดขาดนะคิบอม คนพวกนี้ก็เลวเหมือนกันหมด" คิบอมตอกย้ำความเจ็บให้กับตัวเอง

ดงแฮเดินออกมาจากห้องน้ำ และหยิบหนังสือที่เค้าเอามาจากบ้านด้วยขึ้นมาอ่าน

แต่ก็อ่านไม่รู้เรื่องเพราะเพราะมัวคิดถึงแต่คำพูดของคิบอม

'แสดงว่าคืนนี้คิบอมคงไม่มานอนกับเราแน่ ๆ แล้วคืนพรุ่งนี้ล่ะเขาจะทำยังไงดี'

"หยุดคิดมากได้แล้วลีดงแฮ นอนเอาแรงดีกว่า พรุ่งนายนี้ยังต้องเรียนรู้กับที่นี่อีกเยอะ"

ดงแฮพูดกับตัวเองแล้วก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง

ดงแฮตื่นแต่เช้าตามปรกติหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จก็ลงมาห้องครัวเพื่อทำอาหาร

อย่างที่เคยทำเป็นประจำตอนอยู่ที่บ้าน

"คุณทำอะไรคะเนี่ย" คุณแม่บ้านเดินเข้ามาในห้องครัวก็ถามดงแฮแปลกใจ

"คุณแม่บ้านคงไม่ว่านะฮะถ้าผมจะขอลงมาทำอาหารในห้องครัวบ้าง"

"ไม่ว่าหรอกค่ะเชิญตามสบายแล้วนั่นคุณกำลังทำอะไรคะหอมเชียว"

"กำลังทำข้าวต้มปลาฮะ ผมทำเผื่อทุกคนเลยนะฮะ"

"เมื่อคืนหลับสบายหรือเปล่าคะ"

"สบายมากเลยฮะ ทำไมคุณแม่บ้านมองผมแปลก ๆ มีอะไรหรือเปล่าฮะ"

"เปล่าค่ะ คุณรีบออกไปเตรียมตัวข้างนอกเถอะค่ะเดี๋ยวจะได้เวลาอาหารเช้าแล้ว ส่วนที่เหลือชั้นจะทำเองค่ะ"

ดงแฮจึงเดินออกมาจากห้องครัวอย่างว่าง่าย

คิบอมมองลงมาจากหน้าต่างห้องของเขาก็เจอกับดงแฮที่กำลังเดินเล่นอยู่ที่สนาม

หญ้าหน้าบ้านที่ที่เมื่อก่อนเคยเป็นที่ประจำของเค้ากับครอบครัว

"ตื่นแล้วหรอคะ" คุณแม่บ้านเดินเข้ามาในห้องของคิบอมเห็นคิบอมกำลังยืนมองบางอย่างอยู่ที่หน้าต่าง

"กำลังดูอะไรอยู่คะ" เธอถามและเดินมายืนข้าง ๆ คิบอมจึงเห็นว่าคิบอมกำลังดูอะไรอยู่ก็ยิ้มออกมา

"คุณดงแฮนั่นเอง เธอน่ารักนะคะรู้จักมีน้ำใจแล้วยังทำอาหารอร่อยอีกด้วย"

"อย่าดีแต่เปลือกก็แล้วกันครับป้า" คิบอมปิดม่านและเดินมานั่งที่โต๊ะทำงาน

"คุณชายมองเธอในแง่ร้ายไปหรือเปล่าคะ"

"ไม่หรอกครับป้า คนพวกนี้ที่เข้ามาในชีวิตผมก็เพราะต้องการเงินเท่านั้น

แต่พอเห็นหน้าของผมก็เป็นต้องหนีผมกันเป็นแถว"

"ดิฉันดูคนไม่ผิดหรอกนะคะ คุณดงแฮเธอไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอนค่ะ"

คุณแม่บ้านพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องของคิบอม

แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินคิบอมพูดไล่หลัง

"คอยดูต่อไปก็แล้วกันครับ" คิบอมพูดกลับทันทีทำให้คุณแม่บ้านหันมาส่งค้อนให้คิบอม

ดงแฮเดินเข้ามาในบ้านหลังจากเดินเล่นก็เห็นคุณแม่กำลังถือผ้าและน้ำยาเช็ดกระจกขึ้นไปด้านบน

"คุณแม่บ้านจะไปไหนหรอฮะ" คุณแม่หันมามองดงแฮและยิ้มให้

"ดิฉันจะขึ้นไปทำความสะอาดห้องด้านบนน่ะค่ะ เห็นกระจกมันมัว ๆ"

"งั้นให้ผมไปช่วยนะฮะ" ดงแฮวิ่งเข้ามาดึงผ้าและน้ำยาเช็ดกระจกมาถือไว้

"ตามมาซิคะ" คุณแม่บ้านเดินนำขึ้นไปและมาหยุดยืนที่ห้อง ๆ หนึ่งซึ่งอยู่ถัดมาจากห้องของคิบอม

เมื่อคุณแม่บ้านเปิดประตูเข้าไปดงแฮก้อยืนมองอย่างตื่นตะลึง

เพราะห้องนี้ดูดีและสวยมาก สีของห้องเป็นสีฟ้าอ่อนซึ่งเป็นสีที่ดงแฮชอบมาก

"ถึงกับตะลึงเลยหรือคะ"

"สวยมากเลยฮะ ห้องนี้ของใครหรอฮะ" ดงแฮถามและเดินมองไปรอบ ๆ ห้อง

"ห้องของคุณผู้หญิงคนเก่าน่ะค่ะ แต่เธอไม่อยู่แล้ว"

"แล้วเธอไปไหนล่ะฮะ" ดงแฮถามต่อ

คุณแม่บ้านกำลังจะตอบ แต่เสียงดุดันของคิบอมก็ดังขึ้นก่อน

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ายุ่ง" ดงแฮหุบยิ้ม ก้มหน้านิ่ง

"ขอโทษฮะ"

"คุณแม่บ้านเชิญออกไปก่อนผมมีเรื่องจะคุยกับลีดงแฮ"

คำสั่งของคิบอมทำให้คุณแม่บ้านรีบออกไปทันที

"คุณมีอะไรจะคุยกับผมฮะ" ดงแอถามและนั่งลงบนเก้าอี้ปลายเตียง

"ฉันขอเตือน ฉันไม่ชอบคนที่ยุ่งเรื่องของชาวบ้าน

เธอมีหน้าที่อย่างเดียวคือให้ความสุขฉันให้คุ้มค่ากับเงินที่ฉันจ้างเธอมา เข้าใจไหม"

ดงแฮนั่งเงียบกัดปากตัวเองแน่น....คิบอมจะตอกย้ำให้เขาเจ็บไปถึงไหนกัน

"ฉันถามว่าเข้าใจหรือเปล่า" คิบอมตวาด ดงแฮสะดุ้งก่อนจะตอบ

"ขะ...เข้าใจแล้วฮะ"

"ดี  งั้นคืนนี้เธอเตรียมตัวให้พร้อมแล้วกัน"

ดงแฮเงยหน้าขึ้นมองไปทั่วห้อง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะระเบิด

"เอ่อ....คือว่า..."

"มีอะไร"

"คือว่าวันนี้ผมปวดท้องฮะ สงสัยโรคกระเพาะจะกำเริบ แล้วก็ไม่รู้จะหายปวดเมื่อไหร่"

ดงแฮตอบช้า ๆ เสียงของคิบอมเงียบไปนานและดังขึ้นอีกครั้ง

"งั้นไม่เป็นไร แต่ถ้าเธอโกหกฉันล่ะก็ เธอเจอดีแน่ลีดงแฮ"

ดงแฮถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาไม่ได้โกหกนี่นา

ก็เขาปวดท้องจริง ๆ แต่อีกสักพักก็คงจะหายเพราะเขากินยาไปแล้ว

"คิบอม ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมฮะ"

"ว่ามา" คิบอมตอบกลับ

"ถ้าผมจะขอไปเยี่ยมแม่เดือนละ 2 ครั้งได้หรือเปล่า"

"ทำไม" คิบอมถามเหตุผลของดงแฮ

"คุณสืบประวัติผมมาแล้ว ต้องรู้สิว่าแม่ผมเป็นโรคอะไร" ดงแฮย้อนกลับ

"เธอนี่ช่างย้อนดีนักนะ เอาล่ะฉันอนุญาต" คิบอมบอก

ดงแฮดีใจกับคำตอบของคิบอม ทำให้เผยรอยยิ้มออกมาอย่างสดใส

"เวลายิ้ม เธอน่ารักมากนะ" คิบอมชม ดงแฮรีบหุบยิ้มทันที

"ขอบคุณสำหรับคำชมนะฮะ" ดงแฮพูดและลุกขึ้นยืน

"นั่นเธอจะไปไหน"

"กลับห้องฮะ"

"เดี๋ยวก่อน ฉันยังคุยกับเธอไม่จบ" คิบอมบอก ดงแฮจึงนั่งลงตามเดิม

"เธอมีแฟนหรือเปล่า"

"ทำไมฮะ คุณไม่รู้จริง ๆ หรอ" ดงแฮถามกลับและทำให้คิบอมยิ้ม

"ฉันไม่ได้สืบเรื่องนี้ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันอยากถามจากปากเธอมากกว่า" คิบอมอธิบาย

"ยังฮะ ถ้ามีก็คงไม่มาทำงานที่นี่หรอก"

"ทำไม" เสียงของคิบอมฟังดูแข็งขึ้นทันที

"ใครเขาอยากให้คนรักมาขายตัวแบบนี้ล่ะฮะ จริงไหม" ดงแฮก้มหน้ามองมือตัวเอง

"มันก็ไม่แน่ ถ้ามีเงินตั้งมากมายมากองตรงหน้า"

น้ำเสียงของคิบอมเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด ดงแฮกำมือแน่น

"มันเป็นเรื่องจำเป็น ถ้ามีทางอื่นที่ได้เงินมากกว่าและดีกว่าการขายตัวแบบนี้ผมก็จะทำแต่นี่มัน...."

ดงแฮก้มหน้าลงหลับตานิ่ง จนคิบอมมองอย่างสงสัยแต่กล้องติดอยู่สูงจึงไม่เห็นใบหน้าที่เจ็บปวดของดงแฮ

"เธอเป็นอะไรไป"

"เปล่าฮะ ผมจะไปพักผ่อน ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วผมขอตัว"

ดงแฮบอกและเดินแกมวิ่งกลับห้องของตัวเอง

'ห้ามร้องไห้นะดงแฮ' ดงแฮบอกกับตัวเอง

"เธอกล้าดียังไงถึงวิ่งหนีออกมาแบบนั้น" เสียงคิบอมดุดันน่ากลัว

"ขอโทษฮะ"

"มันง่ายเหลือเกินนะ คำก็ขอโทษ สองคำก็ขอโทษ"

"แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง" ดงแฮถามเสียงเครือ

"ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด ฉันต้องการเห็นเธอชัด ๆ" คิบอมยิ้มเย็น

พอได้ยินอย่างนั้น ความอดทนของดงแฮก็หมดลงทันที

"ไม่มีทาง" ดงแฮสวนกลับ

"คนอย่างคุณไม่ใช่น่าเกลียดแค่หน้าตาเท่านั้น แต่จิตใจยังสกปรกอีกด้วย"

"ลีดงแฮ" คิบอมทุบโต๊ะและตวาดเสียงดังลั่น จนดงแฮต้องเอามือปิดหูและรู้ตัวว่าตัวเองได้พูดอะไรออกไป

"ใช่ หน้าตาฉันมันน่าเกลียดแต่มันก็ยังดีกว่าคนอย่างพวกเธอ พวกเธอมันพวกเห็นแก่เงิน"

คิบอมพูดออกมาอย่างโกรธจัด

"ผะ...ผมขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น"

"เธอเตรียมตัวได้เลย เธอได้ออกจากบ้านชั้นแน่"

คิบอมบอกและลุกขึ้นเดินไปที่ห้องทำงานของเขาก่อนจะกดเบอร์โทรตามพี่ชายของเขา

"มีเรื่องอะไรกันคิบอมถึงเรียกพี่มาด่วนแบบนี้" ฮีชอลถามคิบอม

"ผมต้องการให้พี่เอาลีดงแฮออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด"

"เกิดอะไรขึ้น"

"พี่ไปถามเอาเองแล้วกัน อย่าลืมจับเธอเหวี่ยงออกไปจากบ้านผมให้เร็วที่สุด" คิบอมตวาดเล่นเอาฮีชอลสะดุ้ง

'ลีดงแฮต้องทำอะไรให้คิบอมโกรธมากอย่าแน่นอนไม่งั้นคงไม่มีอาการแบบนี้'

ฮีชอลคิดก่อนจะเดินออกมาเงียบ ๆ และตรงไปที่ห้องของดงแฮ

ฮีชอลเห็นดงแฮนั่งนิ่งอยู่บนเตียง

"เธอมีอะไรจะบอกกับฉันหรือเปล่า" ฮีชอลถามและเดินไปนั่งลงข้างๆ ดงแฮ

คิบอมขบกรามเข้าหากันแน่น คำพูดของดงแฮมันไปจี้จุดเค้าพอดี คิบอมลุกขึ้นเดินไปที่กระจก

ภาพที่เห็นคือใบหน้าของเขาที่หน้าตาเลอะมีรอยแผลเป็นนูนขึ้นมาเต็มใบหน้ายิ่งมองก็ยิ่งน่าเกลียดน่ากลัว

"แกจะรอดมาทำไมกันวะคิบอม แบบนี้มันก็เหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่แล้วแกน่าจะตาย ๆ ไปซะ โธ่โว้ย"

ดงแฮเล่าทุกอย่างที่เขาพูดกับคิบอมให้ฮีชอลฟัง ฮีชอมมีสีหน้าตกใจและมองดงแฮอย่างตำหนิ

"เธอไม่สมควรพูดแบบนั้น เธอก็รู้ว่าหน้าของเค้าเสียโฉม

เธอเก็บข้าวของได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเอง" ฮีชอลถอนหายใจเเรงๆ

"เพล้ง" เสียงกระจกแตกจากห้องของคิบอม ทำให้ทั้งฮีชอลและดงแฮลุกขึ้นพร้อมกัน

ฮีชอลรีบวิ่งไปที่ห้องของคิบอม ดงแฮรีบวิ่งตามไป แสงไฟสลัว ๆ จากภายในห้อง

ทำให้ดงแฮมองเห็นทุกอย่างได้ไม่ชัด แต่พอจะเห็นได้ลาง ๆ

และก็ต้องตกใตสุดขีดเมื่อคิบอมเงยหน้าขึ้นมามองเขา ดงแฮยกมือขึ้นปิดปากตัวเองกับภาพที่เห็น

"เห็นแล้วใช่ไหม เหมือนอย่างที่เธอคิดหรือเปล่า" คิบอมเดินเข้ามาหาดงแฮช้า ๆ

ฮีชอลเองก็ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกเช่นกันได้แต่มองมือที่มีเลือดไหลออกมาของคิบอม

และหันไปมองเศษกระจกที่ตกอยู่บนพื้นห้อง

"คิบอมพี่ว่าเราทำแผลก่อนดีกว่า" ฮีชอลกลั้นใจพูดกับคิบอมเพราะรู้ว่าคิบอมกำลังโกรธมาก

"ไม่" คิบอมปฎิเสธแต่สายตายังจ้องใบหน้าเนียนที่ซีดเผือดของดงแฮเอาไว้นิ่ง

"ว่าไง กลัวจนพูดไม่ออกเลยหรือไง เธออยากเห็นหน้าของฉันมากไม่ใช่หรอ ได้เห็นแล้วเป็นยังไง เหมือนปีศาจไหมล่ะ"

น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บช้ำทำให้ดงแฮกระพริบตาถี่ ๆ

เพื่อเรียกสติกลับมาและเอามือออกจากปากของตัวเอง

ใช่ว่าจะเลอะเสียทีเดียวเพราะแผลนั้นแห้งและเป็นรอยแผลเป็นเท่านั้น แต่ที่เขาตกใจก้อเพราะยังตั้งรับไม่ทัน

ดงแฮมองไปที่มือของคิบอมและจับมันขึ้นมาดู กลิ่นเลือดสด ๆ ลอยเข้าจมูกของเขา

"คุณฮีชอลฮะ ขออุปกรณ์ทำแผลหน่อยฮะ"

ฮีชอลรีบไปเอามาทันที คิบอมมองหน้าดงแฮอย่างงง ๆ และดึงมือออกมาจากมือของดงแฮ

"อย่ามายุ่งกับฉัน เธอนี่แปลกดีนะปรกติทุกคนที่เห็นหน้าฉันเป็นอันต้องสลบทุกราย

พอฟื้นขึ้นมาก็รีบขนเสื้อผ้ากลับบ้านทันที"

คิบอมบอกและเดินไปที่โต๊ะทำงานซึ่งมีแสงไฟจากโคมที่ส่องสว่างอยู่

ดงแฮสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และเดินตรงไปหาคิบอมก่อนจะบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

"คนอย่างผมไม่ค่อยมองใครที่รูปร่างหน้าตาจำเอาไว้"

"มาแล้ว" ฮีชอลว่างกระเป๋าอุปกรณ์ทำแผลลงบนโต๊ะ

ดงแฮเปิดกระเป๋าอุปกรณ์ทำแผลและหยิบน้ำยาใส่แผลสดและน้ำยาล้างแผลออกมา

"ถ้าแผลลึกมากคงต้องเย็บนะฮะคุณฮีชอล"

ดงแฮหันไปบอกฮีชอลและหันกลับมาที่คิบอม พร้อมทั้งดึงมือของคิบอมให้ออกมาที่แสงไฟ

คิบอมทำท่าจะดึงมือกลับ แต่ดงแฮก็ขืนเอาไว้จนคิบอมต้องยอมให้ดงแฮทำแผลให้

"นี่เธอเบา ๆ หน่อยซิ มือคนนะไม่ใช่ท่อนไม้"

"รู้เหมือนกันหรอ แล้วตอนที่ต่อยกระจกทำไมไม่คิดว่าเป็นมือคนไม่ใช่ท่อนไม้"

ดงแฮย้อนคิบอมทำให้คิบอมนิ่งเงียบไป ผิดกับฮีชอลที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ และยิ้มอย่างชอบใจ

'สงสัยแกจะเจอกับคนจริงเข้าให้แล้วล่ะ คิบอม'

ฮีชอลคิดและหวังว่าดงแฮจะไม่รังเกียจคิบอม และจะสามารถทำให้คิบอมมีความสุขได้

แต่ว่าดงแฮต้องออกไปจากที่นี่แล้ว....เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ก็ต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

"เสร็จแล้วฮะ" ดงแฮบอกและเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างกลับเข้าที่

"ดีที่แผลไม่ลึก คุณต้องล้างแผลทุกวันนะฮะ"

ดงแฮบอกและถอยออกมายืนห่างจากโต๊ะของคิบอม คิบอมมองดงแฮนิ่ง

"ไปกันเถอะฮะ" ดงแฮหันไปบอกฮีชอลและกำลังจะเดินออกไปจากห้อง

"เดี๋ยวก่อน จะไปไหนกันน่ะ" คิบอมร้องถามขึ้น ดงแฮกับฮีชอลหันมามองหน้ากันอย่างงง ๆ

"เราไล่ดงแฮออกแล้ว พี่ก็เลยจะไปส่งเขาที่บ้านไง"

"ผมไม่อนุญาต ใครก็ไปจากที่นี่ไม่ได้ หรือว่าเธอไม่อยากได้เงินไปรักษาแม่เธอ"

คิบอมบอกและรีบหมุนเก้าอี้หันหลังให้ทั้งสองคนทันที ดงแฮยิ้มอย่างดีใจ

"เธอดวงดีแล้วล่ะ" ฮีชอลกระซิบบอก และทั้งสองคนก็เดินออกมาจากห้องของคิบอม

"เธอนี่เก่งนะ ขนาดคิบอมโกรธขนาดนั้นเธอยังไม่กลัว"

ดงแฮได้แต่ยิ้มให้ฮีชอลและแยกกลับเข้าห้อง แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าคิบอมต้องปวดแผลแน่นอนคืนนี้

จึงเดินลงมาชั้นล่างและหยิบกระปุกยาแก้ปวดขึ้นมาพร้อมน้ำเปล่า แล้วเดินตรงไปที่ห้องของคิบอม

โชคดีที่ห้องของคิบอมไม่ได้ล็อก ดงแฮจึงผลักประตูเข้าไปแต่ไม่เห็นคิบอมอยู่ในห้อง

"สงสัยจะอยู่ในห้องน้ำ" ดงแฮพูดกับตัวเองและวางถาดยาลง

"วางไว้ตรงนี้แล้วกัน ถ้าเขาเห็นก็คงจะกินเองนั้นแหละ" ดงแฮหมุนตัวกลับและชนเข้ากับคิบอม

"อ๊ากกกก" ดงแฮถอยหลังหนี

"กลัวหรือไง" คิบอมถามเสียงเรียบ

"ก็คุณเข้ามาด้านหลังแบบนี้ใครจะไม่กลัว ถ้าเกิดคุณเข้ามาบีบคอผมล่ะ"

ดงแฮบอกและหาคำพูดที่ฟังดูดีที่สุด

"ถ้าฉันคิดจะทำแบบนั้นก็ทำไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ว่าแต่เธอย้อนกลับมาทำไม"

"พอดีผมนึกขึ้นได้ว่าคุณจะต้องนอนปวดแผล เลยเอายาเข้ามาให้" ดงแฮบุ้ยปากไปที่โต๊ะ

"ขอบใจ ออกไปได้แล้ว ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องเข้ามาที่นี่อีก" คิบอมบอกและเดินเลี่ยงไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

"ฮะ" ดงแฮบอกและเดินออกมาอย่างหมั่นไส้ ดงแฮแปลกใจตัวเองมากที่ไม่คิดกลัวคิบอมเลยสักนิด



*********************************************************************************** 



วันนี้ BabyLuv รับหน้าที่มาลงฟิคแทน Cupid ค่ะ

(( Cupid ชอบใช้งาน BabyLuv ประจำเลยอ่ะ ))

เลยแอบยึดอำนาจขอเผาเอ๊ยทอร์คสักหน่อยนึง

ฟิคเรื่องนี้บอมโหดแล้วก็น่าสงสารมากเลยเนอะ

Cupid ใจร้ายจังเอาบอมมาย้ำยีซะเละเลยอ่ะ ?

BabyLuv มาระบายเรื่องบอมแค่นี้แหละ ไปล่ะนะ

บะบาย ๆ ๆ


ปล.รีดเดอร์ช่วยกันภาวนาอย่าให้ Cupid จับ BabyLuv ฆ่าด้วยนะคะ อาเมนท์....