ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1 [Re]
ลีดงแฮ ยืนมองประตูเหล็กสีเงินลวดลายสวยงามที่บ่งบอกถึงราคาและฐานะของเจ้าของบ้านได้เป็นอย่างดี
ในมือก็กำหนังสือพิมพ์เอาไว้แน่น
"โอ้โห.....บ้านใหญ่ยังกับวังเลยนะเนี่ย" ดงแฮสะดุ้งและหันไปมองทางด้านหลัง
ก็พบเพื่อนสุดน่ารักของเขากำลังยืนมองเข้าไปในบ้านและเดินเข้ามาหาเขา
"นี่นายมาที่นี่ทำไม....อย่าบอกนะว่านายจะทำอย่างที่นายบอกฉันจริง ๆ นะด๊อง"
"ฉันจำเป็นต้องทำซองมิน เพราะมันเป็นทางเดียวที่ฉันจะช่วยครอบครัวของฉันได้"
"ฉันจะช่วยนายเองด๊อง ยังไงฉันก็ไม่ให้นายทำ ฉันไม่ยอมให้เพื่อนรักต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอกนะ"
ดงแฮมองซองมินน้ำตาคลอ ซึ้งใจที่เพื่อนรักแล้วเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้
แต่ยังไม่ทันที่ดงแฮจะได้ตอบอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน
"พวกคุณมาทำอะไรกันคะ" เด็กสาวถาม
"มาตามประกาศรับสมัครในหนังสือพิมพ์ฮะ คือว่าปิดรับสมัครหรือยังฮะ" ดงแฮถามอย่างสุภาพ
"ดิฉันก็ไม่แน่ใจคะ ขอไปถามคุณฮีชอลก่อนนะคะ รอสักครู่ค่ะ" หญิงสาวตอบและวิ่งเค้าไปในบ้าน
ฮีชอลเดินลงมาจากห้องทำงานของคิบอมด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"ไปพาเข้ามา" ฮีชอลบอกกับบีนาที่เพิ่งวิ่งเข้ามา
อีชอลยืนมองทั้งสองคนผ่านกล้องวงจรปิดพร้อมกับคิบอม เขาไม่เห็นด้วยที่น้องชายตัวเองชอบใช้เงินซื้อคนอื่นแบบนี้
"คะ" เด็กสาวเกาหัวอย่างงง ๆ และวิ่งกลับออกไป
"เชิญด้านในค่ะ" เด็กสาวบอกและรีบมาเปิดประตูให้
"ไม่นะด๊อง ฉันไม่ให้นายไปทำงานอย่างนี้แน่ ๆ" ซองมินจับแขนเพื่อนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
"ซองมินฉันตัดสินใจแล้ว ปล่อยฉันเถอะ" ดงแฮพูดพร้อมกับแกะมือเพื่อนรักออกจากแขนของตัวเอง
"ฉันฝากดูแลแม่กับพี่แจจุงด้วยนะซองมิน" ดงแฮบอกพร้อมกับแกะมือของเพื่อนออกจากแขนได้สำเร็จ
"ได้ด๊อง ฉันสัญญาว่าจะดูแลแม่กับพี่นายเป็นอย่างดี ด๊องไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนายจำไว้นะว่านายยังมีฉันเป็นเพื่อนเสมอ"
ซองมินรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดต่อไปเพราะเพื่อนเขาได้ตัดสินใจไปแล้วไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจง่าย ๆ แน่
"ขอบใจมากซองมิน" พูดจบดงแฮก็เดินตามนาบีเข้าไปในบ้าน
"เชิญนั่งสิ" ฮีชอลที่นั่งรออยู่ที่ห้องรับเเขกบอกให้ดงแฮนั่ง
"ขอบคุณฮะ"
"เธอคงอ่านรายละเอียดในประกาศแล้วนะ ว่าจะต้องมีหน้าที่ทำอะไรบ้าง"
"ฮะ"
"งั้นฉันขอดูประวัติพร้อมใบรับรองแพทย์ของเธอหน่อย"
เมื่อฮีชอลพูดจบดงแฮก้อยื่นเอกสารให้ดู
"อืม....ชื่อ ลีดงแฮสินะ เรียนจบสูงด้วยแล้วทำไมต้องมาทำงานแบบนี้" ฮีชอลเงยหน้าขึ้นมองดงแฮที่นั่งอยู่ตรงข้าม
'ท่าทางก็ดูเรียบร้อย น่ารักอีกต่างหาก ไม่น่าจะมาทำงานแบบนี้เลย'
"คือ...ผมเดือดร้อนเรื่องเงินนะฮะ และที่นี่ก็ให้เงินมากพอ"
"ทุกคนที่มาก็พูดกันแบบนี้ทั้งนั้นแหล่ะ เดือดร้อนเรื่องเงินถึงมาทำงานนี้ เธอรู้ไหมว่ามีคนมาสมัครทำงานนี้
กันเกือบจะเป็นร้อยแล้ว แต่ไม่มีใครอยู่ได้นานเกิน 1 เดือนสักคน"
"ทำไมฮะ"
"เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองเมื่อถึงเวลา ฉันขอตัวเอาเอกสารไปให้คิบอมดูก่อนนะ"
ฮีชอลบอกดงแฮและเดินถือเอกสารทั้งหมดขึ้นไปบนห้องของคิบอม
"เอกสารของดงแฮ" ฮีชอลยื่นเอกสารให้คิบอมดู
คิบอมอ่านรายละเอียดแล้วก็วางลง
"รับไว้" ชายหนุ่มบอกเสียงเรียบ
"เมื่อไหร่นายจะหยุดทำตัวแบบนี้ซะทีคิบอม" ฮีชอลถามอย่างเหลืออด
คิบอมไม่ตอบแต่เค้าลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างและแง้มผ้าม่านหนา ๆ ออกนิดนึง
ฮีชอลเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลทุกเมื่อ
'คิบอมทำไมนายถึงยังจมอยู่กับอดีตอีก พี่จะทำยังไง พี่ถึงจะได้น้องชายที่น่ารักคนเดิมของพี่คืนมา'
คิบอมมองไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านซึ่งเป็นที่ ๆ เขาและครอบครัวชอบมานั่งเล่นด้วยกันเป็นประจำ
วันหยุดเมื่อปีที่แล้วเขาพ่อและแม่ได้ไปเที่ยวกันที่เกาะนามิและระหว่างที่กำลังขับรถกลับบ้าน
ก็มีรถพุ่งออกมาจากซอยอย่างเร็ว
คิบอมตกใจจึงหักรถหลบแต่รถเขาเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ใหญ่ข้างทางและความรู้สึกสุดท้ายก็ดับวูบไป
มาฟื้นอีกทีเค้าก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว คิบอมรู้สึกเเสบร้อนไปทั้งหน้า และเจ็บไปทั้งตัว
"ฟื้นแล้วหรือคะ อย่าเพิ่งขยับนะคะ หน้าของคุณโดนกระจกบาดต้องพันหน้าไว้ก่อนค่ะ"
พยาบาลสาวบอกและกดเรียกหมอเจ้าของไข้มาดูอาการคิบอม
"เป็นยังไงบ้างครับคุณคิบอม" หมอพูดเมื่อเดินเข้ามาถึงเตียงที่คิบอมนอนอยู่
"ที่นี่ที่ไหนแล้วคุณรู้จักชื่อผมด้วยหรอครับ" คิบอมถามเสียงเบาเพราะรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า
"ที่นี่โรงพยาบาลประจำจังหวัดครับ แล้วทำไมผมจะไม่รู้จักคุณล่ะครับ คุณคิมคิบอม เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจส่งออกชื่อดัง
สาว ๆ ที่นี่ดีใจกันใหญ่ที่คุณเข้ามารักษาตัวที่นี่"
หมอหนุ่มบอกและตรวจร่างกายให้เขาจนเสร็จ
"หมอครับแล้วพ่อกับแม่ผมล่ะครับ" คิบอมถามเมื่อนึกขึ้นได้
สีหน้าของหมอและพยาบาลสลดวูบลงทั้นที
"ทางเราขอเเสดงความเสียใจด้วยนะครับ คุณพ่อคุณแม่ของคุณเสียชีวิตแล้วเพราะเสียเลือดมาก"
คำบอกเล่าของหมอทำให้คิบอมช็อคและนิ่งเงียบ
"คุณคิบอมครับ คุณคิบอม" หมอเขย่าตัวเรียกคิบอมจนสติเขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
"ขอโทรศัพท์ให้ผมหน่อย" คิบอมบอก พยาบาลจึงรีบหยิบโทรศัพท์ที่ต่อสายนอกเอาไว้มาส่งให้เขา
คิบอมกดโทรออกไปหาฮีชอลพี่ชายแท้ ๆ ของเขาและตอนนี้ก็เป็นญาติเพียงคนเดียวที่เขาเหลืออยู่
อีก 4 ชั่งโมงต่อมาฮีชอลก็มาถึงโรงพยาบาลสองพี่น้องต่างก็กอดกันแล้วร้องไห้
ฮีชอลทำเรื่องย้ายคิบอมไปรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลในโซล หมอที่โซลบอกว่าหน้าของเขาอาจจะรักษาไม่หาย
เพราะเป็นรอยแผลใหญ่มากและกินเนื้อที่บริเวณกว้างหรือพูดง่าย ๆ คือหน้าเขาจะต้องเสียโฉม
"คุณคิบอมไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวผมจะลองติดต่อกับเพื่อนที่ต่างประเทศดู
เครื่องมือที่นั่นมีครบและทันสมัยมากอาจจะช่วยศัลยกรรมหน้าของคุณให้กลับมาเหมือนเดิมได้"
หมอบอกทำให้คิบอมมีความหวังและเมื่อเดือนก่อนเขาได้เดินทางไปผ่าตัดรอบสองและเดินทางกลับมา
แต่ยังไม่มีใครเห็นใบหน้าของคิบอมเลยแม้แต่คนเดียวเพราะมีผ้าพันไว้ทั้งหน้า
และเรื่องที่คิบอมไม่คิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้น หลังจากที่เขาเปิดผ้าพันแผลเพียงวันเดียว ลีจุนกิคนที่เขารักมากที่สุดมาบอกเลิก
เพราะรับใบหน้าที่ยับเยินของคิบอมไม่ได้และบอกความจริงเรื่องที่คบกับคิบอมเพียงเพราะต้องการช่วยกิจการของทางบ้านเท่านั้น
ทำให้คิบอมเสียใจมากขึ้นและเมื่อเสียใจมากก็กลายเป็นความแค้นในที่สุด.......
คิบอมกำมือแน่นและกระชากผ้าม่านปิดเข้าหากันตามเดิม โดยที่ไม่ลืมความเจ็บปวดในครั้งนั้นได้เลย
ยิ่งคิดคิบอมก็ยิ่งแค้นรอยยิ้มแห่งความแค้นผุดขึ้นที่มุมปาก
"เธอจะได้รับรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง" สายตาของคิบอมจ้องอยู่ที่รูปของดงแฮ
ฮีชอลเดินลงมาด้านล่างพร้อมกับถอยหายใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาดงแฮ
"ยินดีด้วย เธอได้ทำงานที่นี่ เรามาคุยเรื่องรายละเอียดทั้งหมดกันก่อนนะ" ฮีชอลบอก
"แล้วรายละเอียดมีอะไรบ้างฮะ"
"คิบอมประสบอุบัติเหตุเมื่อ 1 ปีก่อน จนหน้าเสียโฉม"
"น่าสงสารนะฮะ" ดงแฮพูดออกมาเบา ๆ
"ใช่ คิบอมน่าสงสารแต่อย่าไปพูดแบบนั้นให้เขาได้ยินล่ะ ไม่งั้นฉันไม่รับรองความปลอดภัย"
"เขาโหดมากหรอฮะ"
"ไม่หรอก สำหรับฉันนะ แต่กับเธอฉันไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะคิดแบบไหน" ฮีชอลยิ้ม
"แล้วมีอย่างอื่นอีกหรือเปล่าฮะ" ดงแฮถามอย่างอยากรู้
"เวลาคิบอมจะนอนกับเธอ....เขาต้องตัดไฟในห้องนอนของเธอเพื่อป้องกันเธอเห็นหน้าเขา"
ดงแฮก้มมองมือตัวเองไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาทำงานแบบนี้ แม่ของดงแฮก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือด
ต้องเปลี่ยนถ่ายเลือดทุกเดือน
ดงแฮจึงต้องลาออกจากงานร้านดอกไม้ที่เค้ารัก และถึงที่บ้านจะมีธุรกิจร้านอาหารของพี่แจจุงอยู่
แต่เงินที่ได้มาก้อไม่พอที่จะเป็นค่ารักษาแม่และค่าใช้จ่ายในบ้านอยู่ดี
ดงแฮจึงตัดสินใจมาที่นี่เพื่อครอบครัว เขายอมสละความสุขของตัวเอง
เพื่อความอยู่รอดของครอบครัวและเพื่อแม่ผู้ให้กำเนิด ต่อให้แลกด้วยชีวิตดงแฮก็ยอม
"คุณดงแฮเข้าใจหรือเปล่า คุณดงแฮ" ฮีชอลเรียกดงแฮทำให้ดงแฮหลุดออกมาจากโลกส่วนตัว
"ฮ...ฮะ " ดงแฮหันไปมองฮีชอลและตอบรับออกไปทั้งที่ไม่ได้ฟังฮีชอลพูดเลย
"ข้อสุดท้ายเธอต้องย้ายมาอยู่ที่นี่และเธอจะกลับไปเยี่ยมบ้านได้แค่เดือนละ 1 ครั้งเท่านั้น"
"1 ครั้งเองหรือฮะ" ดงแฮพูดเสียงดังแบบลืมตัว
"เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ฮีชอลถาม
"ไม่ ไม่มีฮะ"
"ดี งั้นพรุ่งนี้เธอขนของมาอยู่ที่นี่ได้เลย" ฮีชอลบอก
"ฮะ" ดงแฮรับคำและขอตัวกลับบ้านของตนเอง
********************************************************
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก้อจบหนึ่งตอน
อาจจะอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ นะคับ เพราะเรื่องนี้แต่งตามอารมณ์ไรเตอร์
ยังไงอ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ด้วยนะทุกคน
อ่า เหนื่อยจัง ไปหารัยกินก่อนดีก่า
ไปล่ะทุกคน แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น