คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter :: 1
9.00 am.
Sorry, Sorry, Sorry, Sorry
เน กา เน กา เน กามอน จอ เน เก เน เก เน เก
ปา จยอ ปา จยอ ปา จยอ บอ รยอ baby
"เฮ้ย ไอ้บอมถึงไหนแล้วว่ะ " เสียงคยูโวยวาย
" เออ !! ชั้นอยู่หน้าโรงเรียนแล้วแกนี่ล่ะ แล้วพวกแกอยู่ไหนกันว่ะ "
" เออ พวกชั้นรอแกอยู่ที่ห้องเรียนอ่ะ ว่าแต่แกมาถูกป่ะว่ะ "
" เออ ไปถูก "(มั้ง)(จะมั้งทำไมอ่ะบอม = ไรเตอร์)
"อืม งั้นก้อรีบ ๆ มาแล้วกัน แค่นี้น่ะเปลืองค่าโทรศัพท์ตรู"
" เออ ไอ้งก " เพื่อนตรูงกได้อีกอ่ะ
"โห !!! ตึกเรียนเยอะขนาดนี้แล้วจะรู้ป่ะเนี้ยว่าเรียนตึกไหน " คิบอมบ่นกับตัวเองก่อนจะสอดส่ายสายตาหาใครสักคนที่พบจะช่วยบอกทางเค้าได้
พลันสายตาก็พบกับร่างบางคนหนึ่งที่ท่าทางคงจะรีบน่าดู
" ฮึ สงสัยมาสายแล้วรีบเข้าห้องแน่ๆ แต่นี่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเรา รีบไปถามทางดีกว่า" คิบอมพูดยิ้มๆ พร้อมวิ่งไปหาร่างบางเพื่อขอความช่วยเหลือ
"นี่นาย !!! หยุดก่อน"
ดงเฮที่ตอนนี้กำลังรีบร้อนขึ้นตึกเรียน กลัวโดนทำโทษที่มาสายถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงทักขึ้นด้านหลัง
"ซวยแล้วเราต้องโดนอาจารย์จับได้แน่เลย ฮือๆๆ วันนี้จะโดนทำโทษอะไรเนี่ย อุตส่าห์หนีเข้าแบบแนบเนียนแล้วเชียว" ดงเฮบ่นกับตัวเองเงียบๆแล้วก้ม
หน้าหันไปตามเสียงเรียกนั้นทันที
"เอ่อ... อาจารย์ครับผมไม่ได้ตั้งใจมาสายนะครับ คือ...เอ่อ..ที่บ้านผมมีงานนิดหน่อยน่ะครับ" ดงเฮก้มหน้าก้มตาพูดอย่างรวดเร็วทำเอาคนตรงหน้าเอ๋อรับ
ประทานเลยทีเดียว
"ฮะ ฮะฮ่า" คิบอมหลุดขำน้อยๆ เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคงจะคิดว่าเขาเป็นอาจารย์
ดงเฮเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะก็แปลกใจ
"ทำไมอาจารย์ไม่ดุเราวะแถมหัวเราะเยาะด้วย" ร่างบางบ่นกับตัวเองแล้วค่อยๆเงยหน้ามองนตรงหน้าอย่างหวาดๆ
"เฮ้อ นึกว่าเป็นอาจารย์ซะอีก นายก็มาสายเหมือนกันหรอแล้วทำไมไม่รีบเข้าห้องเรียนล่ะยืนทำหน้ามึนอยู่ได้เดี๋ยวก็โดนจับได้ว่ามาสายหรอก"
ดงเฮถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่อาจารย์ก่อนจะถามด้วยความแปลกใจที่ตานี่ไม่เห็นจะรีบร้อนอะไร
"ถ้าชั้นรู้ว่าห้องอยู่คงไม่เรียกเทอหรอก" ดูไงว่าเราหน้ามึนว่ะ เราออกจะหล่อ (ไม่ค่อยเลยน่ะบอม)
"อ้าวถามดีๆตอบกวนซ่ะงั้นอ่ะงั้นชั้นไปล่ะไว้นายรอถามคนอื่นล่ะกัน บ๊าย บาย "พูดจบดงแฮก้อวิ่งจากไปทันที
"เฮ้ย ! นี้เทอ เดี๋ยวดิ " หายไปไหนแล้วอ่ะ คนรัยว่ะวิ่งเร็วชะมัด อย่าให้เจอครั้งหน้าน่ะ
...............................
"เงียบ แล้วก้อนั่งที่ได้แล้ว"อาจารย์ซูมานตะโกนแข่งกับเสียงของเหล่าลิง
"วันนี้ห้องเรามีนักเรียนย้ายมาใหม่หนึ่งคน ดูแลเพื่อนดี ๆน่ะทุกคน"
"เข้ามาสิ แล้วก้อแนะนำตัวด้วย"อาจารย์ซูมานบอกคิบอม
"Hi ผมคิมคิบอม"คิบอมแนะนำตัวกับเพื่อนๆ แบบสั้นๆตามฉบับคิมคิ
"ห๊า! แค่เนี่ยหรอ นายแนะตัวแค่นี้น่ะหรอ?" อาจารย์ซูมานถามอย่างแปลกใจ คนอะไรพูดน้อยจัง
"....." ไร้คำตอบใดๆจากร่างสูง
" เอ่อ...งั้นชั้นจะหาที่นั่งให้ละกัน นั่งตรงไหนดีล่ะ"อาจารย์ลีซูมานพูดพลางใช้สายตาสแกนหาที่นั่งให้ร่างสูง
"อะ นั่นไงเหลือตัวสุดท้ายพอดีเลย เธอไปนั่งตรงนั้นละกันนะ"อาจารย์ลีซูมานพูดแล้วชี้ไปทางโต๊ะที่เหลืออยู่เพียงโต๊ะเดียวทางด้านซ้ายมือหลังห้อง
ซึ่งมีร่างบางร่างหนึ่งนั่งหลับอยู่ที่โต๊ะที่ติดกัน เอ๊ะ! นั่นมันคนที่เราเจอก่อหน้านี้นิ คราวนี้นายโดนแน่
"ขอบคุณครับอาจารย์" คิบอมขอบคุณอาจารย์ที่กำลังจะสอนต่อ แล้วยิ้มกริ่มเดินไปยังโต๊ะของตนทันที
ระหว่างเดินไปที่โต๊ะคิบอมก็ยักคิ้วเป็นการทักทายเพื่อนๆเหล่าเมะทั้งหลายสาวๆในห้องละลายทันที่ได้พบยิ้มนั้น
(เค้าไม่ได้ยิ้มให้หล่อนย่ะจะเคลิ้มทำไม::ไรเตอร์)
"นี่นาย ตื่นมาเรียนได้แล้ว" คิบอมสะกิดร่างบางที่ตอนนี้กำลังฝันกลางวันอยู่เบาๆ
"อื้ออ.."ไม่มีคำพูดไดเล็ดลอดจากปากบางมีเพียงเสียงงึมงำเท่านั้น คิบอมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วก้มลงกระซิบข้างหูร่างบาง
"ใครวะ...เฮ้ย! นะ..นายคนเมื่อกี้นิ นายมาได้ไงอ่ะ" ลมหายใจแผ่วเบารินรดหูบาง ร่างบางจึงตื่นมาเตรียมโวยเต็มสตรีม
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับคนที่ไม่คาดว่าจะเจออีก
"หึ! แปลกใจล่ะซิที่ฉันมาถูก นายเล่นฉันแสบนะเด็กน้อย"คิบอมพูดเสียงเจ้าเล่ห์แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบาง
"อี๋! ... ใครเด็กแล้วก้อเอาหน้าของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ" ดงเฮโวยพร้อมกับมือบางดันหน้าคิบอมออก
"ชั้นไม่ได้แกล้งนายนะ ก็ชั้นถามนายดีๆ แล้วนายเจื้อกตอบกวนๆเอง ใครมันจะไปอยากช่วยล่ะ" ร่างบางเถียงเอาเป็นเอาตาย
'ให้ตายเถอะอีตานี่ปากไม่ดีแล้วยังจะมาโทษเราซะได้ เป็นใครก็ไม่อยากเสวนาด้วยหรอกปากแบบนี้น่ะ'ดงเฮค่อนคอดร่างสูงในใจ
"ก็นายอยากถามคำถามโง่ๆทำไมล่ะ" คนอะไรถามไม่คิด
"สรุปว่าชั้นผิดซะงั้น" เฮ้อ...ขี้เกียจจะเถียงกะไอ้บ้านี่แล้ว ผิดก็ได้โว้ยยย
"อืม..ฉลาดขึ้นมาบางแล้วนิ นายต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันเข้าเรียนสาย" คิบอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทำให้ร่างบางรู้สึกหวั่นๆกับรอยยิ้มนั้น
หึ!นายต้องได้รับผิดชอบแบบสาสมแน่เด็กน้อย
"แล้วนายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ ถ้าไม่เกินความสามารถชั้นก็จะทำให้" พูดแล้วก็หันไปทำหน้าไม่พอใจให้อีกฝ่าย
"มันไม่เกินความสามารถของนายหรอกเด็กน้อย"
"ไอ้บ้าชั้นไม่ใช่เด็กน้อยโว้ย! พูดให้มันดีๆหน่อย ชั้นชื่อดงเฮ ลีดงเฮ เข้าใจ๊" ดงเฮตะโกนโวยอย่างเหลืออดทำให้สายตาทุกคู่ในห้องตาหันมามองทั้งคู่อย่าง
พร้อมเพรียง
"เธอสองคนทำไรกันอ่ะ ทะเลาะกันหรอ" อาจารย์ซูมานหันมาถามเสียงเขียว (มันเป็นยังไงอ่ะไรเตอร์มึน)
'ซวยแล้วไง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกเพราะแกคนเดียวเลยไอ้ตี๋แก้มแตกโดนอาจารย์ซูมานทำโทษแน่เลยชั้น ฮือ ด๊องเศร้า'
"เอ่อ ป่าวครับอาจารย์ พอดีผมเผลอเหยียบเท้าดงเฮเค้าน่ะครับเลยโวยเสียงดังไปหน่อย"คิบอมหันไปตอบอาจารย์พลางทำหน้าสำนึกผิด
'โห อีตานี่แหลได้โล่อ่ะ แบบนี้ต้องปั้นตุ๊กตาโคลนให้เลย( เอ่อ ช่วงนี้ทองมันแพงน่ะ เอาโคลนไปก่อนละกันนะบอมมี่;;ไรเตอร์)ทำหน้านี่คอดเนียน'
"ไม่เป็นไร ทีหลังก็ระวังหน่อยละกัน" อาจารย์ซูมานพูดเสร็จก็หันไปสอนต่อ
"หึ! คราวนี้ชั้นช่วยชีวิตนายไว้ ผลตอบแทนมันต้องมากตามไปด้วย" ร่างสูงยิ้มกริ่มเยาะเย้ยร่างบางที่ตอนนี้เริ่มจิตตก
'มันต้องใชงานเราหนักแน่เลย'
"ใครเค้าใช้ให้นายมาช่วยชั้นกันล่ะ นายพูดเองเออเองทั้งนั้น"ดงเฮตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
"นี่เธอพูดกับผู้มีพระคุณอย่างนี้หรอ เสียมารยาทจริงๆ ไม่รู้ล่ะตอนพักกลางวันเจอกันที่โรงอาหารนะห้ามเบี้ยวเด็ดขาด"
ถ้านายเบี้ยวนะนายได้เห็นดีกับชั้นแน่ลีดงเฮ
ความคิดเห็น