{ Detective Conan} ごめんなさい....ขอชีวิตสงบได้มั้ย

​






  ณ.ประเทศไทย เวลา 16:12 น.


   กริ้ง~ กริ้ง~


   “ฮาโหล ใครคะ?" เสียงหวานเอ่ยถามพลางขับรถกลับบ้าน


    “หนูเองค่ะ แม่" เสียงใสร้องตอบ


    “โอ้ คนเก่งของแม่นี่เองโทรมามีอะไรหรอคะ" เสียงหวานถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต่างจากก่อนหน้านี้


     “ปะป๊า ให้โทรมาถามว่าเมื่อไหร่จะถึงบ้านค่ะ ม่าม๊าหนูว่ากลับมาเร็วๆน่าจะดีกว่านะคะ ตอนนี้ปะป๊ากำลังจะเข้าครัวไปทำอาหารค่ะ" เสียงใสพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงในตอนแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงกังวลภายหลัง


     “อะไรนะคะ ม่าม๊าจะรีบไปให้เร็วที่สุด หนูช่วยถ่วงเวลาให้หน่อยนะคะ รักนะคะ" เสียงหวานพูดอย่างร้อยรน


     “ค่ะ แค่นี้นะคะ บาย รักนะคะ—ตู๊ด" เสียงใสกล่าวลา


      หญิงสาวเจ้าของเสียงหวานรีบขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว


16:32 น.


      “กลับมาแล้วค่า~" เสียงหวานพูดพลางถอดรองเท้า


      “ยินดีต้อนรับกลับค่ะ/ยินดีต้อนรับกลับครับที่รัก"


      “ได้ยินว่าคุณจะเข้าครัวหรอคะ คุณจำไม่ได้หรอว่าครั้งล่าสุดคุณทำอะไรอ่ะ คุณเอาสบู่ไปล้างข้าวนะ ถ้าฉันไม่เจอคงจะได้ท้องเสียกันแน่ๆ" หญิงสาวบ่นชายหนุ่มที่กำลังสอนการบ้านเด็กสาว


      "โถ่ คุณ อย่ารื้อฟื้นสิ งอนแล้ว" ชายหนุ่มพูดนอยๆพลางทำแก้มป่องคล้ายคนงอน


       "ไม่งอนนะคะ เค้าขอโทษ วันนี้เค้าจะทำของโปรดให้เธอด้วย ไม่งอนนะ ง้อๆๆๆ" หญิงสาวพูดพลางทำอาหารไปด้วย


         "ก็ด่ะ" 


17:02 น.


         "เอ้า! 2พ่อลูกมากินข้าวได้แล้ว" เสียงหวานพูดขณะวางจานอาหารบนโต๊ะ


         "คร้าบบ/ค่าา" 2พ่อลูกตอบกลับและรีบเดินมาที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว


          "ม่าม๊า วันนี้ป่าป๊ามองผู้หญิงตอนไปรับหนูที่โรงเรียนด้วยแหละ" เด็กสาวพูดขึ้นระหว่างทานอาหาร


          "ห๋าาา จริงหรอคะ?" หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงข้องใจ


          "ม...มะ...ไม่จริงที่รัก"


           "จริงค่ะหนูเห็นกับตา" เด็กสาวขัดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ


           "วันนี้นอนนอกห้องเลยนะ! ฮื๋ยย" หญิงสาวพูด


          "อะอ่าว ที่รักกกกกกก" ชายหนุ่มร้องด้วยน้ำเสียงโหยหวน


           แล้วจู่ๆทั้งหญิงสาวและเด็กหญิงก็ระเบิดหัวเราะออกมา กลายเป็นมือค่ำที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ โดยไม่รู้เลยว่านั้นอาจเป็นพบกันครั้งสุดท้าย




            งอกกกกก


            แต่เรื่องนี้สัญญาว่าจะทำให้จบ


            สั้นหน่อยนะ


            ｡⁠◕⁠‿⁠◕⁠｡