คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนนี้ แฟนผม
ในห้องพักห้องหนึ่ง ชายหนึ่งคนหนึ่งกับหญิงคนหนึ่ง กำลังกอดกันโดยที่ฝ่ายชายกอดฝ่ายหญิงจากด้านหลัง เหมือนกำลังงอนง้อฝ่ายหญิงอยู่
“พู่จ้า อย่างอนพี่นะ” ผู้หญิงได้แต่หน้าบูด
“เกอร์ มีใครก็บอกมาตรงๆเถอะนะ พู่ไม่อยากจะเป็นคนโง่ที่โดนแฟนสวมเขา” ร่างบางกำลังสั่น กำลังเสียใจ
“พู่ เกอร์รักพู่ รักพู่คนเดียว เกอร์จะมีคนอื่นได้ยังไง”
“เกอร์ แล้วสิ่งที่พู่เห็นละ มันคืออะไร”
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเที่ยงของวันนี้ เกอร์ ชายหนุ่มหน้าตาดี สูง ขาว เป็นถึงเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ เธอสังเกตเห็นเขานานแล้ว ในตอนแรกเธอโทรชวนเขามาทานข้าวด้วยกัน แต่เขาไม่ว่างเธอจึงมากับเพื่อนของเธอ แต่เขากลับหักหลังเธอด้วยการมากับผู้หญิงคนอื่น ดูยังไงก็ไม่ใช่เพื่อน พี่น้องกันทั้งนั้นแหละ เขานอกใจเธอแล้วแบบนี้จะให้เธอทำอย่างไรดี ท่าทางอี้อ๋อกันแบบนั้น ฉันเชื่อไม่ลง ยังไงก็ไม่มีวันเชื่อ!!!!
“พู่ นั่นนะเพื่อนเกอร์นะ พู่อย่าคิดมากสิจ๊ะ มันไม่มีอะไรหรอก”
“เกอร์ เราห่างกันสักพักเถอะนะ”
“ไม่นะพู่ เกอร์ไม่ยอมนะ”
“เกอร์ แบบนี้มันอาจจะดีก็ได้นะ” เธอพูดพร้อมกับปลดมือแล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องกลับพบ นันทรวิกายืนอยู่ เธอโผล่เขากอดเพื่อนคนนี้ทันที
“นันพาฉันไปจากที่นี้นะ”
“อือ ไปกันเถอะ” ก่อนะเดินออกไป นันได้แต่มองกลับเข้าไปในห้องอย่างสงสัยมันเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอกันแน่นะ เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ก็เรียกแท็กซี่ ขึ้นรถไป
“พี่ค่ะ ไปผับไนซ์ค่ะ”
“เฮ้ย จะไปจึงดิ”
“อืม คืนนี้แกต้องอยู่กับฉัน วันนี้ฉันจะเมา ฮือๆๆ” พูดไปก็ร้องไห้ไป
“อืมๆ ว่าแต่แกเป็นอะไรของแก”
“นัน เกอร์เขานอกใจฉัน เขานอกใจฉัน”
“แกมั่นใจได้ยังไง ในเมื่อแกกับเขาก็ดูรักกันดีนี่” ก่อนที่พู่จะได้พูดอะไรออกมา ก็มาถึงแล้ว ผับไนซ์ ผับดังที่มีชื่อเสียงในย่านแถวนี้ ใครๆก็ต้องรู้จัก
“เข้าไปข้างในกันเถอะ ไม่เมาไม่กลับ ผับไม่ปิดฉันไม่เลิก”จากนั้นก็ลากแขนของเพื่อนซี้เข้าไปในสถานบันเทิงที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยเข้ามาด้วยซ้ำไป
แสง สี เสียงดังกระหึ่ม ผู้คนมากมายเข้ามาใช้บริการสถานบันเทิง เหล่าผีเสื้อราตรีและหมู่ภมรทั้งหลายเต้น ยักย้ายส่ายสะโพกกันสนุกสนาน พร้อมกับกรอกเครื่องดื่มที่ดีกรีไม่มากแต่ถ้าดื่มมากก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน
“น้อง ขอสองแก้ว”
“ยัยพู่แกมาบ่อยรึไง”
“ร้านประจำชั้นเองแหละ ก็เวลาอยากสนุกก็ต้องมาที่นี้ทั้งนั้นแหละ แกอย่าบ่นมากเลยน่า เอ้า ดื่ม!!” หลังจากนั้นไปนาน พู่ก็เข้าไปอยู่กลางเวที ซะแล้ว เฮ้ย!! ขึ้นไปตั้งแต่ตอนไหนนั่น เสียงดนตรีช่างกระตุ้นอารมณ์ขาแดนซ์เสียจริง ดนตรีขึ้น พู่ก็ออกลวดลาย เรียกได้ว่า พอเธอเต้นได้ไม่นาน หนุ่มๆทั้งหลายก็หันมามองเธอเป็นแถวรวมถึงใครคนนั้นด้วยส่วนนันทรวิกานั้น นั่งเหง่วอยู่ที่โต๊ะ ใช่ว่าจะไม่มีใครสนใจเธอนะ ไม่น้อยเลยล่ะ ที่เดินวนเวียนเข้ามา
“นั่งคนเดียวไม่เหงาหรอจ๊ะคนสวย” คนลองดีเดินเข้ามา
“ไม่ค่ะ”
“ไปเต้นด้วยกันมั้ยจ๊ะ”
“ไม่ค่ะ” ปฏิเสธอย่างเดียวคงไปพอซะแล้วมั่งเธอแถมสายตาพิฆาตไปให้ด้วย ชายคนนั้นจึงถอยไปแต่โดยดี
“มีคนสั่งให้ผมนำมาส่งที่โต๊ะนี้ครับ” บริกรของร้านนำเครื่องดื่มหลากสีมาให้เธออีกแล้ว นี่ไม่ใช่แก้วแรกนะเนี่ย แล้วแบบนี้จะให้ทำไงล่ะที่นี้บริกรทำหน้าที่ของตนเองเสร็จแล้วก็เดินจากไปคงคิดอยู่ในใจ ผู้หญิงคนนี้สวยชะมัด หน้าหวานสงสัยจะเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆเลย ไหนจะผู้หญิงอีกคนที่อยู่บนเวทีนั่น เฮ้อ!! สาธุ ขอให้คืนนี้ร้านอย่าเละมากล่ะกันนะ สงสารคนเก็บกวาด
“เหนื่อยชะมัด พอได้เต้นแล้วรู้สึกดีชะมัดเลย”
“ย่ะ” เพื่อนได้แต่ค่อนคอดในใจ ตกลงว่ามันเสียใจจริงรึเปล่าเนี่ย ทำยังกับมีความสุขซะเต็มประดา
“แล้วนี่ เครื่องดื่มใครเนี่ย เต็มโต๊ะเลย”
“ก็ของคนพวกนั้น” พู่จึงหันกลับไปมอง พบผู้ชายหลายกลุ่มกำลังสนใจโต๊ะของเธออยู่ เธอสะดุดกับผู้ชายโต๊ะนั้น
“นัน ผู้ชายโต๊ะนั้นหล่อมาก”
“ไหนๆ โต๊ะไหน”
“นั่นไง” นันทรวิกาหันไปมองตามที่เพื่อนของเธอชี้ เธอถึงกับมองด้วยตาโต นั่นมันคุณคนนั้นนี่
“อืมหล่อ แต่ฉันว่าแกอย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็อีตานี่ ฉันเคยเจอเขาที่โรงแรม ท่าทางจะเป็นเพื่อนกับเจ้านาย”
“เอ้า เพื่อนเจ้านายแกนิ ไม่ใช่เจ้านายฉันซะหน่อย” แล้วสองสาวก็พูดคุยสัพเพเถระไปเรื่อยจนไม่ได้สังเกตเลยว่าไม่ใช่แต่เพียงเธอที่มองผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นก็กำลังมองเธออยู่เช่นเดียวกัน ผู้ชายคนกำลังกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน
“เจ้านายครับ”
“ว่าไง”
“สาวน้อยของเจ้านายอยู่ที่ผับไนซ์นะครับ ไหนเจ้านายบอกว่าไปส่งเธอกลับหอแล้วไงครับ”
“เธอไปกับใคร”
“กับเพื่อนครับ”
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“ผู้หญิงครับ แต่ท่าทางจะมีผู้ชายหลายคนกำลังสนใจเธอยู่นะครับ”
“เฝ้าเอาไว้ฉันกำลังจะไป”
“ครับ” หลังจากวางสายเขาก็ลุกขึ้นตรงไปยังสาวน้อยทั้งสองทันที
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ” ไม่ต้องเดาว่าใครตอบ
“ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ”
“ได้สิค่ะ” ท่าทางกระดี้กระด้าเหลือเกินนะ
“มากันแค่สองคนหรอครับ”
“ค่ะ”
“ผม ดล นะครับ”
“ดิฉัน พู่ค่ะ ส่วนนี่ เพื่อนฉัน นันค่ะ” นันทรวิกาได้แต่ทำหน้าหน่ายๆ ทั้งที่เธอเพิ่งจะบอกเพื่อนของเธอไปหยกๆ
“สวัสดีครับ คุณนัน”
“ค่ะ”
“ไม่ทราบว่าเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้รึเปล่าครับ” ถ้าไม่รู้จักอีตานี่มาก่อนนะ ฉันคงจะคิดว่าอีตานี้จีบฉันแน่นอน แต่ก็ได้แต่คิดในใจ
“ค่ะ คุณดลคงจำไม่ได้ รับพบกันครั้งแรกตอนที่ฉันสวนทางกับคุณที่หน้าห้องท่านประธานนะคะ”
“อ่อ ครับ คุณนั่นเอง”
“ค่ะ”
“ไม่ทราบว่าคุณดลมาคนเดียวหรอค่ะ” ดูเหมือนเพื่อนฉันจะเริ่มเมาได้ที่แล้วนะแล้วอีกล่ะเดี๋ยวเป็นเรื่อง คอยดูเถอะ
“ผมมากับเพื่อนครับ สักพักเพื่อนผมคงจะมา”
“พู่!!!!” เสียงเรียกชื่อเพื่อนสนิทของเธอ ทำให้เจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง เอาแล้วไง ยังไม่ทันไรเลยนะ เสียงเรียกนั่นจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก แฟนของเจ้าตัว ดูสินั่นเดินดุ่มๆมาแล้ว นันทรวิกาได้แต่พยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังของเจ้าตัว
“ทำไมที่แบบนี้บอกกี่ทีแล้ว”
“ปล่อยพู่เลยเกอร์ เกอร์เองก็ยังมาเลย อย่าคิดว่าพู่ได้รู้ รูปที่เกอร์ถ่ายกับใครต่อใครเต็ม Facebook เลยนะ”
“มันคงละเรื่องแล้วนะพู่”
“เรื่องเดียวกันนั่นแหละ เกอร์มาได้ พู่ก็มาได้ เกอร์มีคนควงใหม่ พู่ก็มีได้” การถกเถียงเริ่มที่จะรุ่นแรงขึ้นเรื่อยๆเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน
“ผมว่าเราออกไปคุยกันด้านนอกดีกว่ามั้ยครับ”
“แกเสือกไรด้วย” เกอร์ในตอนนี้โกรธจนหน้ามืดไปแล้ว
“เกี่ยวสิครับ เพราะผมคือผู้ชายที่พู่กำลังพูดถึง” อึ้ย คุณดลพูดแบบนั้นได้ไงไม่เห็นรึไงว่าเขาทำหน้าจะบีบคออยู่แล้ว
“ไปพู่” จากนั้นพู่ก็โดนแฟนของเธอลากออกไป คนที่โต๊ะทั้งหมดก็ตามออกไป
“ปล่อยพู่” พู่ก็พยายามแกะมือของเกอร์ออกจากข้อมือของเธอ
“มานี่เลยพู่” เมื่อเดินออกจากจนถึงลานจอดรถแล้ว
“เกอร์ พอสักที ไอ้นิสัยแบบนี้นะ”
“พู่ เพราะเกอร์เป็นห่วงพู่นะ”
“แล้วเกอร์ไม่คิดบ้างหรอว่าเกอร์จะรู้สึกยังไง มันไม่ใช่ครั้งแรกนะที่เกอร์ทำแบบนี้ กี่ครั้งแล้วที่พู่ต้องทน กี่ครั้งแล้วที่พู่ต้องฟังเกอร์แก้ตัว มันเจ็บและเหนื่อยนะ”
“ที่ผ่านมาเหนื่อยหรอเกอร์”
“เหนื่อยที่ทน เหนื่อยที่จะคอยฟังคำแก้ตัว” เพื่อนที่ซี้ที่ตามออกมายืนฟังอยู่เดินเข้าไปหาเพื่อน
“ใจเย็นๆนะพู่”
“เย็นไมไหวแล้วนัน”
“ผมว่าคุณพู่ใจเย็นดีกว่านะครับ”
“เฮ้ย แกยุ่งไรด้วยว่ะ แฟนเขาจะเคลียร์กัน”
“ขอโทษด้วยนะครับคุณเกอร์ แต่ผมว่าอย่าเพิ่งกันตอนนี้ดีกว่านะครับ รอให้พวกคุณใจเย็นกว่านี้ก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เกอร์ เราเลิกกันเถอะนะ”
“ไม่พู่”
“เกอร์ต้องการอะไร ในเมื่อเกอร์ไม่หยุดสักที ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะคบกันต่อ”
“ไม่พู่ เกอร์ไม่ยอมให้เป็นแบบนี้แน่ๆ”
“พอสักทีเกอร์” เมื่อรู้ว่าไม่เป็นดั่งที่ใจตนต้องการ ตนจะต้องไม่ใช่ผู้แพ้ชายหนุ่มคิดแบบนั้น
“เป็นเพราะไอ้บ้านี่ใช่มั้ย”
“ไม่เกี่ยวกับคุณดลนะเกอร์”
“นอนกับมันแล้วนะสิ”
เพี๊ยะ!!
“พู่ผิดหวังมาก ที่เกอร์ดูถูกพู่แบบนี้”
ผลัวะ!!
“คุณไม่ให้เกียรติแฟนคุณเลยนะ ผมจะไม่ทนแล้ว ฟังมานานแล้วนะคุณไปซะ”
“ไม่เว้ย จนกว่ากูจะไปซัดมึง” แล้วการต่อสู้ย่อมๆก็เกิดขึ้น ผลัดกันรุกผลัดกันรับอย่างดุเดือด
“มึง ยุ่งกับแฟนกู”
“มึงอย่ามาหาข้ออ้างหน่อยเลย ความจริงมึงก็ต้องการจะเลิกกับพู่อยู่แล้ว มึงแค่ไม่อยากที่จะเป็นคนแพ้”
“มึง!!!” เมื่อ นพดลรู้ทันความคิดของเกอร์ เขายิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก
“คุณกลับไปซะคุณเกอร์ ถือว่าผมยังให้เกียรติคุณ ก่อนที่ผมจะให้คนมาลากตัวคุณออกไป”
“กลับไปเถอะเกอร์ อย่าได้ข้องเกี่ยวกันอีกเลย”
“อยากไปอยู่กับมันมากใช่มั้ย”
“เกอร์ไปซะ”
“มึงระวังตัวไว้ให้ดี”
“ผมว่าควรจะเป็นคุณมากกว่านะ” เสียงเย็นๆดังขึ้นด้านหลังของเกอร์ คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ธีรนัย เขาช่างมาได้ทันท่วงทีเสียจริง
“เจ้านาย” เสียงอุทานเบาๆ แต่ทว่า ธีรนัยกลับได้ยินชัดเจน แม่น้องน้อยของเขา บอกกี่ทีแล้วเนี่ยไม่เคยจำแบบนี้ต้องทำโทษซะบ้าง
“คุณเป็นใคร”
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ คุณไม่มีค่าพอที่ผมจะต้องตอบ”
“มึงคู่ขายัยนี่อีกแล้วหรอ” เกอร์ชี้นิ้วมาที่พู่
“ไม่ใช่ครับ”
“แล้วมึงเสือกอะไรด้วย”
“ก็ผู้หญิงคนนั่น…”เขาชี้นิ้วไปที่ นันทรวิกา
“แฟนผม ส่วนนั่น ก็เพื่อนแฟน…ทีนี้ผมเกี่ยวได้รึยัง อ๋อ ส่วนนั่น นพดล เพื่อนผม”
ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย วันนี้เลยเอาลงกันให้อ่านยาวๆ ขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะคะที่เข้ามาอ่านทั้งให้กำลังใจและติชม นัทจะนำไปพัฒนาต่อค่ะ
ความคิดเห็น