เจ้านาย(ที่รัก)

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนรัก

สองปีผ่านไป

“นัน แกอยู่ที่ไหนของแกห่ะ ฉันหาแกจนทั่วแล้วนะ เมื่อยแล้วนะเว้ย” สาวห้าวประจำคณะเศรษฐศาสตร์ ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย

“ฉันอยู่นี่”

“อยู่ไห…” ยังพูดไม่ทันจบดีเพื่อนรักก็กระโดดเข้ามาตรงหน้า สาวห้าวตกใจถอยหลังหนึ่งก้าว จนเกือบจะล้มลงไป

“เฮ้ย!!”

“แกเล่นบ้าอะไรของแก แล้วนี่นัดฉันมามีอะไร ถ้าไม่สำคัญล่ะก็…เตรียมตัวไว้ได้เลย” ต้องขู่สักหน่อย

“โธ่ ยัยพู่ แกก็สงสารหญิงสาวตาดำๆคนนี้หน่อยได้มั้ย” พูดไปทำหน้าตาออดอ้อนไปแล้วแบบนี้ใครจะไม่สงสารมันว่ะ ไอ้นิสัยช่างอ้อนเนี่ยมันได้จากใครมา รู้รึเปล่าว่า ผู้ชายหลายคนแทบจะละลายลงตรงนี้ล่ะ ตรงต้นไม้นั่นผู้ชายที่อ่านหนังสือ มือจับหนังสือแต่สายตานี่เยิ้มมาหาเพื่อนฉันเลยนะ นั่นพอถูกเห็นเข้าหน่อยทำเป็นตกใจ เชอะ ช่วยไมได้เพื่อนฉันสวย

“ว่ามาสิ อะไรที่ทำให้เพื่อนฉัน ถึงกับต้องลงทุนทำหน้าตาน่ารักแบบนี้”

“ก็พี่เกอร์นะสิ  ฉันเพิ่งจะรู้ว่าเค้าเรียนคณะเดียวกับแก ฉันเจอด้วยความบังเอิญที่คณะของแก”

“เกอร์ไหนว่ะ” แม้จะรู้สึกคุ้นๆชื่อนี้อยู่บ้าง

“เดือนคณะแกไง” เมื่อรู้แล้วว่าเป็นใครพู่ถึงกับหน้าซีดเลยที่เดียวนั่นก็แฟนฉันเองนิ

“อ๋อ แล้วไงอ่ะ” เสียงที่ถามกลับไปกระตุกเล็กน้อย

“พี่เขา เออ มีใครรึยัง” เสียงถามของนันดูไม่ค่อยแน่ในกับคำถามของตนเองสักเท่าไหร่นัก

“น่าจะมีแล้วมั่ง” ขอโทษนะยัยนัน ถ้าแกรู้ว่าฉันคนนี้คือแฟนของผู้ชายคนนั้น แกจะโกรธจะเกลียดฉันไหม บางทีฉันก็อยากให้แกได้เข้าใจนะว่า ความรักมันเป็นอะไรที่เข้าใจยาก ทั้งที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่าแกชอบเกอร์เขาอยู่ ขอโทษจริงๆนัน

“หรอ…เห้อ อดเลยเรา แต่ไม่เป็นไร มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว”

“นัน”

“หืม”

“ฉันมีเรื่องจะบอกแก”

“……” นันมองหน้าเพื่อนอย่างพิจารณา เธอเพิ่งจะสังเกตว่าเพื่อนของเธอมีสีหน้าลำบากใจกับเรื่องที่จะเล่าให้ฟัง

“เรื่องอะไรหรอ”

“ฉัน….ฉันเป็น อ่อ เป็น”

“เป็นอะไร เล่า บอกมาสิ ไม่เป็นไรหรอก” อึกอักอยู่ได้ รีบๆเล่ามาสิ

“ฉันเป็นแฟนเกอร์”

 หลังจากที่พู่ได้พูดออกมา นันถึงกับนิ่ง แล้วก็อึ้งไปแล้ว เป็นไปได้ยังไง อะไรตอนไหน ทำไมกันตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เพื่อนของเธอกับคนที่เธอแอบชอบคบหากันเป็นแฟนทั้งๆที่พู่ก็รู้อยู่แล้ว ว่าฉันชอบเกอ์ถึงแม้ตอนนี้จะไมได้ชอบแล้วก็เถอะนะ แบบนี้ต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว

“อะไรน่ะ แกเป็นแฟนเกอร์ แต่แกไม่เคยบอกฉัน แกปิดบังฉันมาตลอด แกทำแบบนี้ได้ยังไงกัน แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่รึเปล่า”

“นัน...ฉันขอโทษ”

“ขอโทษหรอ พูดได้แค่นี้เองหรอ”

“แกจะให้ฉันทำยังไงนัน แกถึงจะยอมให้อภัยฉัน”

“ไม่ต้องเลยนะพู่” แกล้งพู่มันมากไปรึเปล่า ดูหน้าของพู่ตอนนี้เริ่มจะร้องไห้แล้ว

“ฉันขอโทษ ขอโทษจริง”

“เออ…พู่คือฉัน แกล้งแกเล่นอ่ะ ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันนะเลิกชอบพี่เกอร์ไปแล้วนะ แกสบายใจได้ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะไม่สบายใจ” เมื่อพู่ได้ยินเพื่อนพูดออกมาแบบนั้นแล้ว ก็สบายใจ ในตอนแรกเธอคิดว่าเพื่อนจะโกรธเธอซะอีกที่ไม่ยอมบอกตั้งแต่แรก แต่ก็แหม่ตอนแรกก็นึกว่าจะโกรธกันจริงๆซะอีกนะ ทำกันได้นะ

“จ้า” สำหรับเธอคิดว่ายังไงซะ มิตรภาพของคำว่าเพื่อนก็ยังสำคัญมากกว่าผู้ชายคนหนึ่งอยู่ดี


ฝากทุกคนที่เข้ามาอ่าน ฝากติดตามนวนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ หรือจะเข้ามาทักทายกันก็ได้น๊าา  ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ