เทวดาตกสวรรค์(ขึ้นไม่ได้ทำไงดีฟะ???)

ลำดับตอนที่ #4 : เหตุเกิดที่ห้องอาหาร(O_O)

ณ  ห้องอาหารของหน่วยสาม

"ทางนี้ค่ะ"เสียงสาวน้อยเอ่ยเรียกบริกรพร้อมมือที่ชูสูง

"ครับ    ไม่ทราบว่าต้องการอะไรเพิ่มบ้างครับ"บริกรเอ่ยถามพร้อมกับให้ดูอาหารที่อยู่บนรถเข็นนับสิบอย่าง

"เอาทั้งหมดนั่นแหละค่ะ"สาวน้อยตอบอย่างรวดเร็ว

"ค…ครับ"บริกรหนุ่มรับคำอย่างมืนงงขณะเสิร์ฟอาหารก่อนเดินจากไปแบบงงๆ

"…นี่เธอยังไม่อิ่มอีกเหรอ?"หมอนั่นเอ่ยถามหลังจากอาหารที่อยู่บนโต๊ะนั้นเป็นอาหารชุดที่ห้าเข้าไปแล้ว

"อังอะ…อังไอ่อิ่มเอย"เสียงตอบอู้อี้(ยังอะ…ยังไม่อิ่มเลย)

"โห!!..กินเข้าไปไงหมดเนี่ย?"คริฟตัน   คิฟ  หนึ่งในห้าผู้ควบคุมนักเรียนของปีสามฉายานักดาบฟ้าผ่าเอ่ยอย่างทึ่งๆพลางนั่งร่วมโต๊ะด้วย

"นั่นสิครับยอดไปเลย!!"รีเวส  วัน หนึ่งในห้าผู้ควบคุมนักเรียนของปีสามฉายานักดนตรีแห่งเปลวเพลิงกล่าวด้วยความรู้สึกชื่นชมก่อนนั่งลงข้างคริฟตัน

"สุดยอดยังไงไม่ทราบยะเนี่ย!! กินๆๆ  เดี๋ยวเธอก็อ้วนฉุหรอก!!  ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบหน้าพวกเธอแต่ยังไงๆฉันก็ไม่อยากมีหัวหน้าเป็นยัยหมูอ้วนฉุหรอกนะยะ!!" ดิสเดน  ฮิลเบอตัน  หนึ่งในห้าผู้ควบคุมนักเรียนของปีสามฉายาจอมหมัดปฐพีพูดประชดประชันอยู่ด้านหลังของรีเวส
"นี่!!ดิสเดนเธอพูดกับหัวหน้างี้ได้ไง ถึงหัวหน้าเค้าจะฉุขึ้นมาจริงๆยังไงเค้าก็ยังมีความสามารถมากกว่าเธออยู่ดีแหละ"ลีออย  โพคามินอฟ อีกหนึ่งในห้าผู้ควบคุมนักเรียนของปีสาม ฉายานักเวทย์วายุเถียง(รึเปล่า?)แทนหัวหน้า

"นี่นายลีออย นายอยากมีเรื่องกะฉันใช่มั้ย?!!?"ดิสเดนถามท่าทางเอาเรื่อง

"…"เรอายน์  มีเนียร่า  หนึ่งในห้าผู้ควบคุมนักเรียนของปีสาม  ฉายาเงือกแห่งสายน้ำ(เพราะไม่ค่อยพูด+ทักษะทางการว่ายน้ำเป็นเยี่ยมเลยมีฉายาว่าเงือกไงล่ะ)

"ถ้าใช่จะทำไมล่ะ ยัยจอมหมัดดินดำ"ลีออยนั่งลงที่โต๊ะอย่างสบายอารมณ์ตั้งใจตอบกวนอารมณ์

"หนอย…นายกล้าดียังไงมาเรียกฉันว่า….ว่า..ดินดำ"ดิสเดนแผดเสียงจนคนที่โต๊ะต้องเอามือปิดหู

"ก็…กล้าดียังงี้น่ะสิ"ลีออยตอบพร้อมทั้งหยิบก้อนเค้กบนโต๊ะเขวี้ยงใส่หน้าดิสเดน

"นี่…ไอ้ไต้ฝุ่นนายกล้…."ดิสเดนเดือดจัดแต่ไม่ทันที่เธอจะวีนแตก พายุก็เริ่มตั้งเค้า

"ถ้าจะทะเลาะกันล่ะก็อย่ามาทำให้คนอื่นเดือดร้อนได้มั้ย!!!แล้วพวกนาย(เธอ)ก็รีบไปเอาเค้กมาให้ฉันก่อนที่ฉันจะเอาพวกนาย(เธอ)มาทำเป็นเค้กมนุษย์!!!"เสียงที่เคยนุ่มใสฟังแล้วสบายหูบัดนี้ไม่มีเหลือแล้วจะเหลือก็เพียงเสียงเย็นแฝงร้อนที่ทำให้ผู้ฟังถึงกับผวา

และเมื่อพื้อเริ่มร้าวผนังเริ่มแตก

"ลีออย  ดิสเดนพวกนาย(เธอ)รีบไปเอาเค้กมาคืนเฟรมเร็ว  เรอายน์ช่วยไปตามอาจารย์ทีนะ  ส่วนคริฟตัน กับ รีเวสพวกนายรีบอพยพพวกที่อยู่ในโรงอาหารนี้ออกไปให้หมดแล้วไปตาม พี่คาตัส กับพี่เซดีส ที่อยู่หน่วยห้าให้มาช่วยซ่อมแซมโรงอาหารให้ที   ด่วน!! คาร์เนลล์นายใช้เวทเกราะกระจกเป็นมั้ย"หลังจากสั่งการผู้ควบคุมทั้งห้าเสร็จฉันก็เอ่ยถามหมอนั่น

"ใช้เป็น"หมอนั่นตอบเสียงสั่นนิดๆ

"งั้นพร้อมกันนะ"ฉันพูดเสียงดัง  หมอนั่นไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้า

"..จงตีกรอบล้อมพลังแห่งมนตราไว้ด้วยนามแห่งข้าขอบัญชา   ทรีราส  "

เมื่อสิ้นเสีงร่ายเวทก็พลันปรากฏกำแพงกระจกปิดล้อมบริเวณที่มีการไหลของพลังเพื่อไม่ให้พลังไหลออกไปทำความพินาศภายนอก(ซีเนีย:บริเวณที่  เฟรม  ฉัน และหมอนั่นยืนอยู่นั่นแหละ!!)

"นี่เฟรม…ตั้งสติหน่อยสิ   ควบคุมพลังให้ดีโรงอาหารจะพังอยู่แล้วนะ!!เฟรม!!"ฉันหันหน้าไปพูดกับเฟรมขณะที่มือยืดตรงเพราะร่ายเวทอยู่…แต่ก็ไร้ผล …เพราะคลื่นพลังยังคงหลั่งไหลออกมาจากตัวเฟรมไม่หยุด

"นี่…ฝากทางนี้แป๊บนะ"หมอนั่นพูดขึ้นแล้วก็ถอนเวทออกเฉยเลย

"เอ๊ย..ไหงงั้นวะ!!?"ฉันสบถออกมาแต่ก็ได้แค่สบถเท่านั้นแหละเพราะมือไม่ว่าง  เลยอัดพลังลงไปในเวทกระจกแทนหัวหมอนั่น

"นี่…เธอเลิกสร้างเกราะได้แล้ว"หมอนั่นสั่งเสียงเย็น

"จะเลิกได้ไงเล่า!!เฟรมยังอาละวาดอยู่เล…"ฉันตะคอกใส่หมอนั่นแต่ก็หยุดตะคอกเกือบจะทันทีแล้วก็ถอนเวทกลับด้วยเพราะเฟรมหยุดอาละวาดแล้ว  คลื่นพลังทั้งหมดก็ไหลกลับเข้าสู่ตัวเธออีกครั้ง  แต่เฟรมก็…

"ง่ำๆๆๆๆๆๆๆๆ"เฟรมกินไม่หยุด  กินแบบตั้งหน้าตั้งตากิน   กินแบบกวาดเกลี้ยง   กินแบบไม่คิดจะเหลือให้ใครเลย

ฉันหันไปถามหมอนั่นว่า

"นายทำไง  เฟรมถึงกลับเป็นปกติได้  ทั้งๆที่ปกติฉันกับห้าผู้ควบคุมต้องร่ายเวทเกราะกระจกไว้เป็ฯชั่งโมงๆจนกว่าอาจารย์จะมาและใช้เวทโบราณให้พลังของเฟรมกลับเข้าที่"ฉันถามพลางบอกถึงวิธีที่ทำให้เฟรมเป็นปกติ

"ฉันก็แค่เอาของกินยัดใส่ปากเฟรมเองนี่!!"หมอนั่นตอบเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา เหมือนกับการป้อนอาหารกระต่ายน่ารักๆทั้งๆที่พลังของเฟรมเองก็ไม่ได้น่ารักเหมือนกระต่ายเลย

"แล้งนายรู้ได้ไงว่าต้องทำแบบนี้??"ฉันถามสีหน้าบ่งบอกว่าสงสัยมาก

"ก็…แค่เคยรู้จักกันมาก่อนน่ะ"หมอนั่นนิ่งไปนิดนึงก่อนตอบ

"แล้วรู้จักกันได้…"ฉันถามไปทันได้จบประโยคก็มีเสียงเอ่ยขัดขึ้น(อีกแล้ว)

"เฟรมอีกแล้วหรือ??ซีเนีย"อ.เดียน่า  อ.ประจำหน่วยสามถามขึ้นอย่างร้อนรน  แต่เมื่อพบว่า
เฟรมกลับสู่สภาพปกติแล้วก็ถามขึ้นมาอย่างทึ่งๆว่า"อ้าวหยุดแล้วรึ??ฝีมือใครเนี่ย??"แต่ก็ไม่มีใครตอบ

"..จะฝีมือใครก็ช่างเถอะนะช่วยได้มากทีเดียวที่มีคนหยุดเฟรมได้น่ะ"อ.เดียน่าเอ่ยทำลายความเงียบที่ชวนอึดอัด

"ฮ…แฮ่กๆ..ฉันกับคริฟตันไปตาม.พี่เซดีสกับพี่คาตัสมาหัวหน้าหน่วยห้าแล้ว…แฮ่ก"รีเวสเอามือกุมชายโครงไว้หลังรายงานจบด้านข้างมีคริฟตันที่เอามือกุมชายโครงเพราะความเหนื่อยเหมือนกัน  ส่วนบุรุษสูงวัยกว่าที่ยืนเฉยไม่แสดงอาการหอบหรือเหนื่อยอะไรอยู่ด้านหลังกำลังเริ่มเดินสำรวจความเสียหายรอบๆโรงอาหารแล้ว

"เป็นไงบ้างคะ??พี่เซดีส  ผนัง  พื้น  แล้วก็เพดานที่ร้าวอยู่เนี่ยพอจะซ่อมได้มั้ยคะ??"ฉันเดินเข้าไปถามบุรุษหนุ่มร่างสูง  ผิวขาวเข้ากับผมสั้นสีน้ำตาลอ่อน  รับกันอย่างดีกับนัยตาสีดำสนิท  ติดปลอกแขนหัวหน้าหน่วยห้า

"อืม..เท่าที่ดูๆแล้วก็พอซ่อมได้แหละไม่รุนแรงเท่าครั้งก่อนๆแต่ยังไงก็ต้องใช้เวลาหน่อยนะ  รอได้มั้ยล่ะ?"พี่เซดีสสำรวจรอบๆก่อนตอบรับ

"แล้วใช้เวลาประมาณเท่าไหร่ล่ะค่ะ"ฉันเอ่ยถาม

"ก็นานหน่อยแหละผนังก็ร้าวไป70%  พื้นก็แตก  เพดานก็ทรุด  คงซัก4-5ชั่วโมงน่ะ"พี่เซดีสเลื่อนนัยตาสีดำสนิทมามองเป็นเชิงถาม

"อืม…4-5ชั่วโมงเลยเหรอพวกซีเนียไม่เท่าไหร่หรอกแต่…"ฉันหันไปมองเฟรมที่กินๆๆๆไม่หยุดซักทีแม้ว่าโรงอาหารจะอุดมไปด้วยฝุ่นควัน อิฐแตกกระจายเกลื่อนกลาด

"คงไม่มีปัญหาหรอกแค่หาของกินให้เฟรม  เฟรมก็คงพอใจแล้ว"หมอนั่นเอ่ยแทรกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"อืม…นั่นสิถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงไม่มีปัญหาอะไรแล้วมั้ง??ซีเนีย"พี่เซดีสหันมาถามฉัน 

"ค่ะ   ไม่มีปัญหา"ฉันตอบ

"งั้นพี่ไปเตรียมวัสดุซ่อมผนัง พื้น เพดานก่อนนะ  ส่วนเรื่องเครื่องใช้เดี๋ยวซีเนียไปคุยกับคาตัสมันแล้วกันนะ"พี่เซดีสเอ่ยเสียงนุ่ม

 ฉันรับคำก่อนมองพี่เซดีสเดินออกจากโรงอาหารไป  ฉันจึงเดินไปหาบุรุษอีกคนหนึ่ง  บุรุษผู้มีผิวสีคล้ำ  ผมยาวสีดำสนิทถูรวบไปด้านหลัง  ดูรับกับต่างหูประหลาดที่ด้านขวามี2ด้านซ้ายมีอีก3  ใส่ปลอกแขนแบบเดียวกับพี่เซดีส  นัยตาสีเทาดูลึกลับแต่ก็เต็มไปด้วยเสน่ห์ตวัดกลับมามองเมื่อฉันเอ่ยเรียก

"พี่คาตัส..เป็นไงบ้างคะเครื่องใช้พวกนี้พอซ่อมได้มั้ย??"ฉันถามพลางมองไปรอบๆที่มีทั้งโต๊ะขาหัก  เก้าอี้พนักพิงหลุด  จานชามแตกละเอียด  ฯลฯ

"คงใช้เวลาซักชั่วโมงนึงมั้ง  เพราะใช้เวทมนตร์ซ่อมโดยตรงได้เลย  ส่วนของเจ้าเซดีสน่ะต้องใช้เวทมนตร์รวมกับวัสดุอุปกรณ์ใช้เวทโดยตรงแบบพี่ไม่ได้  แต่ยังไงพี่ก็ต้องรอมันซ่อมพื้นเสร็จก่อนอยู่ดีน่ะนะ"พี่คาตัสบอกเวลาที่ใช้ในการซ่อมพลางเล่าถึงงานของพี่เซดีส

"ขอบคุณพวกพี่มากๆเลยนะคะ  ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกนะคะ"ฉันเอ่ยถามอย่างเกรงใจ

"ก็ไม่ต้องอะไรมากหรอก  แต่เดี๋ยวให้คริฟตันเค้าไปทำความสะอาดที่โรงไม้ของหน่วยห้าหน่อยสิเรียนกันยังไงไม่รู้รกสุดๆ  ถ้าให้ทำความสะอาดเองคงทำทั้งวันแน่  แต่ถ้าเป็นคริฟตันใช้เวทลม10นาทีคงเรียบร้อยเอี่ยมอ่องแน่"พี่คาตัสเอ่ยขอยืมตัวคริฟตันพร้อมบรรยายสรรพคุณเสร็จ

"ค่ะเดี๋ยวจะให้คริฟตันไปหา  แต่อีกซัก2วันได้มั้ยคะ   หลังจากซ่อมวิชามารยาทในการกินอาหาร  มารยาทในงานพิธี  มารยาทในการเข้าเฝ้า  ฯลฯ"ฉันบอกเหตุผลที่ต้องขอเลื่อนวันกับพี่คาตัส

"อืม…ได้ซิว่าแต่คริฟตันตกเยอะขนาดนี้เลยเหรอแถมแต่ละวิชาก็เป็นวิชาสาขามารยาททั้งนั้นเลยนี่!!น่าจะให้รีเวสสอนให้นะ  รีเวสเค้าออกจะมารยาทดี  สองคนนี้ซี้กันไม่ใช่หรอ  ถ้าได้รีเวสสอนมารยาทของคริฟตันคงดีขึ้นบ้าง"พี่คาตัสเริ่มบ่นเรื่องมารยาทของคริฟตัน

"เออ…แล้วซีเนียช่วงนี้เธออ้วนขึ้นรึเปล่าเนี่ย  ผู้หญิงน่ะถ้าอ้วนเดี๋ยวไม่มีผู้ชายที่ไหนสนใจนะ  อีกอย่างมันไม่ดีต่อสุขภาพด้วยทั้งโรคอ้วน  โรคปวดตามข้อ  โรคฯลฯ"พี่คาตัสพล่ามเรื่องหุ่นฉัน  ทำเอาฉันอึ้งทั้งๆที่ฉันน้ำหนักขึ้นแค่0.012กิโลเองนะ แต่ฉันก็ตอบได้แค่"ค่ะซีเนียจะลดค่ะ"

"อืม..ดีมาก…"พี่คาตัสเอ่ย

และก่อนที่พี่คาตัสจะพล่ามเรื่องอื่นต่อฉันก็คว้ามือเฟรมกับอาหารถุงโต(ของเฟรม)ใส่กระเป๋าแล้วก็ย่องออกจากโรงอาหารไปโดยมี หมอนั่น  ห้าผู้ควบคุม  และอ.เดียน่าตามออกมาด้วย

----------------------------------------------------------------------------------------