เทวดาตกสวรรค์(ขึ้นไม่ได้ทำไงดีฟะ???)

ลำดับตอนที่ #3 : ผู้อยู่อาศัยคน(?)ที่4

"ไม่…ไม่เด็ดขาดยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ไอ้หมอนี่อยู่ร่วมห้องเด็ดขาด"ฉันบอกเฟรมเสียงเข้มพลางชี้ไปที่'ไอ้หมอนี่'

(คัลลิโอเฟีย:ในตอนต่อๆจากนี้ข้าน้อยจะเรียกคาร์เนลล์ว่าไอ้หมอนี่,หมอนั่น, และไอ้หมอนั่นนะเจ้าคะ(^.^) (^o^)อ้อ!!แล้วก็ในกรณีเป็นคำพูดก็จะแทนว่าเค้ากับนายนะเจ้าคะ)

"ตอนแรกเธอก็ดูยินดีนี่ที่ได้คาร์เนลล์มาร่วมห้องน่ะ แล้วตอนนี้ทำไมถึงปฏิเสธล่ะ??ซีเนีย"

เฟรมถามฉันเสียงยังคงนุ่มน่าฟังเช่นเคย

เฟรมถามฉันเสียงยังคงนุ่มน่าฟังเช่นเคย

"ก…ก็ตอนแรกฉันคิดว่าเค้าเป็นผู้หญิงนี่นา"ฉันบอกเสียงเบา

"แล้วฉันเป็นผู้ชายมันผิดยังไง"คาร์เนลล์ถามเสียงเย็น

"ก…ก็…"ฉันสะอึกกับคำถามจนพูดไม่ออก

"เธอจะมาอ้างเหตุผลส่วนตัวไม่ได้นะซีเนีย หน่วยเราเป็นยังไงก็รู้กันอยู่เฮ้วกันเป็นที่หนึ่ง!! ถึงแม้ว่าจะมีห้าผู้ควบคุมคอยช่วยก็เถอะแต่ถ้าเราได้คาร์เนลล์มาช่วยก็จะดีมากเลยนะซีเนีย" เฟรมอธิบายเหตุผลที่ต้องมีหมอนั่นอยู่ด้วย

"ต…แต่ว่า…"ฉันพยายามคิดหาข้อโต้แย้ง

"ไม่มีแต่ซีเนีย คาร์เนลล์ต้องอยู่ที่นี่"เฟรมพูดเสียงเฉียบขาดเป็นอันปิดประชุมเลย

"ก…ก็ได้"ฉับพูดเสียงเบารู้สึกว่าตัวค่อยๆฟีบลง ก้มหน้ารับชะตากรรมที่ต้องอยู่ร่วมห้องกะไอ้หมอนั่น

"สรุป…ฉันอยู่ห้องนี้?"หมอนั่นถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ

ฉันรู้สึกเหมือนโดนตอกย้ำความพ่ายแพ้เรื่องห้องเลยตะโกนใส่หน้าหมอนั่นไปว่า

"เออใช่!!นายอยู่ห้องนี้!! พอใจรึยัง!!"

____________________________________________________________________

"ซีเนียตื่นได้แล้วจ๊ะเช้าแล้วนะ"เสียงใสชวนฟังของเฟรมสะท้อนเข้าไปในโสตประสาทของฉันแต่…

"อือ…ขออีก5นาทีน้า เฟรมคนจ๋วย"ฉันเอ่ยอ้อนเสียงงัวเงีย

"ไม่ได้หรอกซีเนีย วันนี้คาบแรกมีสอบประวัติศาสตร์สวรรค์น่ะ"เฟรมเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ

"อืม…น่าไงไง'จารย์แกก็ต้องรอพวกเราอยู่แล้วล่ะ ช้าหน่อยไม่เป็นไรหรอกน่า….น้าแหง๊มๆ"ฉันยังคงอ้อน+ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดเพื่อเวลานอนอีก5นาที

"ง้นก็ช่วยไม่ได้!!"เฟรมเอ่ยน้ำเสียงเริ่มเปลี่ยน

ฉันเหลือบตาข้างหนึ่งขึ้นดู เฟรมเข้าไปพูดอะไรกับหมอนั่นก็ไม่รู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแล้วทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องกับหมอนั่นตามลำพัง พอหมอนั่นเดินใกล้เข้ามาฉันก็รีบหลับตาแกล้งทำเป็นหลับ

"เธอจะยอมลุกดีๆมั้ย"หมอนั่นถามเสียงเย็น("น่าหมั่นไส้ชะมัด"ฉันคิด)

"ไม่ลุกเองจริงๆใช่มั้ย"หมอนั่นถามเสียงเย็นอีกครั้ง

ฉันเห็นเงียบไปจึงเหลือบตาข้างหนึ่งขึ้นดู เห็นหมอนั่นยกมือขึ้นเหนือร่างฉันก่อนร่ายเวทที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน"ภูติรับใช้เอ๋ย!!จงออกมาตามคำสั่งแห่งข้า เมนดิส"

เมื่อเสียงเสียงแห่งมนตราก็พลันปรากฏร่างของสิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน สิ่งมีชีวิตนั้นมีปีกสีดำสนิทราวกับผืนนภายามราตรี ตากลมโตสีเทาดูลึกลับที่แฝงไปด้วยพลังอำนาจ หูตั้งแหลมคอยรับฟังทุกสรรพเสียงนั้นมีสีดำสนิทเช่าเดียวกับปีก เขี้ยวแหลมซ่อนอยู่ภายใต้ริมฝีปากกว้าง

ฉันตาโตสะดุ้งพรวดขึ้นจากที่นอนแล้ววิ่งไป…

"น่ารักจังเลยชื่ออะไรจ๊ะเนี่ย…ว้ายๆน่ารักสุดๆ"ฉันกอดสิ่งมีชีวิตตัวกลมไม่ปล่อย

"เจ้านั่นชื่อดาร์ก"อยู่ๆหมอนั่นก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเยียบเย็น("ยัยนี่แกล้งหลับจริงๆด้วย"เค้าคิดในใจ)

"ดาร์กเหรอ??แหมชื่อน่ากลัวจังไม่เข้ากับหน้าเลย ฉันตั้งชื่อให้ใหม่ดีกว่า…อืม…ชื่อดาร์กี้แล้วกันแปลงมาจากชื่อเดิมนี่แหละจำง่ายดี"หลังจากคิดชื่อออกแล้วฉันก็กอดดาร์กี้(?)แน่นขึ้นอีกท่าทางมันคงชอบชื่อใหม่ด้วยเพราะมันยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเลย

"นี่!!มันชื่อดาร์กนะอย่ามาเรียกมันด้วยชื่อปัญญาอ่อนแบบนั้น"หมอนั่นเอ่ยขัด

"ไม่!!มันชื่อดาร์กี้ต่างหากเนอะ..ดาร์กี้"ฉันเถีงเสียงแข็งแล้วกอดดาร์กี้แน่นขึ้นอีก

"ภูติรับใช้เอ๋ย!!จงกลับคืนสู่มิติของเจ้าด้วยคำสั่งแห่งข้า เมดัส"สิ้นเสียงร่ายมนตร์ของหมอนั่นดาร์กี้ของฉัน(?)ก็อันตธานหายไป

"อ๊า…เอาดาร์กี้ของฉัน(?)คืนมานะ"ฉันร้องโวยวาย

"ไม่!!"หมอนั่นตอบเสียงห้วน

"ทำไมล่ะเอาดาร์กี้(?)มานะ มันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนซะหน่อยนี่"ฉันยังคงประท้วง+เถียงเพื่อให้หมอนั่นเอาดาร์กี้(?)ออกมา

"ทำไมล่ะเอาดาร์กี้(?)มานะ มันไม่ทำให้ใครเดือดร้อนซะหน่อยนี่"ฉันยังคงประท้วง+เถียงเพื่อให้หมอนั่นเอาดาร์กี้(?)ออกมา

"ใครว่าไม่เดือดร้อนถ้าฉันเอาดาร์กี้ออกมาเฟร…."หมอนั่นเริ่มเดือดแต่พูดยังไม่ทันจบ

"คาร์เนลล์ ซีเนียตื่นรึยัง"เฟรมเอ่ยถามเสียงใส

"ต…ตื่นแล้ว ธ…เธอจัดการต่อเองละกัน"หมอนั่นตอบเฟรมเสียงสั่น

"นี่!!แล้วดา…อุ๊บ""ฉันกำลังจะถามถึงเรื่องดาร์กี้ต่อแต่แล้วหมอนั่นก็เอามือมาปิดปากฉัน

"เรื่องอะไรเหรอจ๊ะ??"เฟรมถามเสียงนุ่ม

"ป…เปล่าไม่มีอะไรนี่เนอะซีเนีย"หมอนั่นตอบพลางจับหัวฉันให้พยักหน้า ฉันพยายามฝืนแต่แล้วก็ฝืนไม่ออกเมื่อหมอนั่นส่งสายตาประมาณว่าถ้าขัดขืนเธอตายมาให้

"อ้อ…อืม ใอ่แอ้วไอ่อีอะไอออกเอม"ฉันพูดเสียงอู้อี้(คัลลิโอเฟีย:อ้อ…อืม ใช่แล้วไม่มีอะไรหรอกเฟรม)

"เหรอ…งั้นซีเนียเธอก็ไปอาบน้ำเถอะ…คาร์เนลล์ปล่อยซีเนียได้แล้วล่ะ"เฟรมเอ่ยขึ้นก่อนที่หมอนั่นจะปล่อยมือออกโดยง่าย

ในห้องน้ำ

"หมอนั่นดูแปลกๆแฮะวันนี้ ท่าทางดูเหมือนจะกลัวเฟรม ทำไมน้าทั้งๆที่เฟรมก็ไม่ได้น่ากลัวอะไรซะหน่อย"ฉันคิดหาเหตุผลว่าทำไมหมอนั่นต้องกลัวเฟรม พลันตื่นจากห้วงความคิดเมื่อ…

"นี่..ซีเนียเป็นอะไรรึเปล่า"เสียงเฟรมถามอย่างเป้นห่วงเป็นใย

"ม…ไม่เป็นไร จะเสร็จแล้วรอแป๊บนะ"ฉันตอบพลางอาบน้ำอย่างรวดเร็ว(คัลลิโอพี:นี่เค้าเรียกว่าวิ่งผ่านน้ำแล้วย่ะ) _____________________________________________