ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คู่หมั้นฉันเขาไม่ใช่มนุษย์ (แก้ไขคำผิด)
"อุ๊บ...อื่อ...อื่อ" ริมฝีปากบางเฉียบเฉกอิสตรีประกบทับริมฝีปากอิ่มสวยเพื่อหยุดเสียงโวยวายของสาวน้อย มันเป็นเฟิร์สคิสอ่อนโยนแผ่วเบาราวกับสายลม ทำให้สมองที่ตึงเครียดผ่อนคลายได้อย่างประหลาด มือเรียวสวยถูกยืดขึ้นเกาะลำคอชายหมุ่นราวกับต้องการที่ยึดเหนี่ยว ดวงตาที่เคยวาวโรจน์หลับพริ้ม เสียงหัวใจน้อยๆ กำลังเต้นไม่ต่างอะไรกับจังหวะกลอง แต่ความสุขเหมือนละอองไอคงอยู่ได้ไม่นานก็หายไป มือหนายกร่างเล็กในอ้อมกอดออกอย่างแผ่วเบาเป็นผลให้ริมฝีปากที่ทาบทับกันอยู่คลายออก ริมฝีปากบางเฉียบเคลื่อนไปกระซิบข้างหู ราวกับยังไม่ลืมรสหวานที่เคยสัมผัส
"แค่จูบก่อนนะ ไว้เมื่อถึงเวลา เธอพร้อม...ฉันพร้อม...เราค่อยมาเริ่มกันใหม่" ใจความสำคัญเรียกสติของสาวน้อยให้กลับคืนมาอีกครั้ง
"แต่ถ้าเธอขัดขืน หรือตะโกนโวยวายแสบแก้วหูอีกละก้อ เธอจะไม่โดนแค่จูบ...แต่จะ..." ร่างสูงข่มขู่จนร่างบางเขยิบตัวชิดโซฟา แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่า คนประหลาดคนนั้นทำอะไรได้บ้าง
"อย่างที่ฉันบอก ฉันชื่ออัสรัน เป็นคู่หมั้นของเธอ ฉันจะมารับเธอตามพันธะสัญญาที่ให้ไว้ ในวันที่เธออายุครบ 17 ปี เวลาเที่ยงคืนพอดี เมื่อไปกับฉันแล้วเธออาจจะไม่ได้กลับมาที่โลกมนุษย์อีก เพราะฉะนั้นอยากจะทำอะไรกับพวกเพื่อนๆ มนุษย์ของเธอก็รีบๆ ทำซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก"
"คุณพูดเหมือน...คุณไม่ใช่มนุษย์" ลมหายใจสะดุดกึกไป เมื่อเอ่ยคำนั้น แม้กลัวคำตอบ แต่เธอกลับกล้าพอที่จะเอ่ยถาม
"หึ...หึ...เธอนี่ตลกดีนะกระต่ายน้อย ลองคิดดูดีๆ สิ ฉันน่ะ...ตกลงมาทับเธอจากบนฟ้า เข้าใกล้เธอเร็วจนเธอไม่รู้ตัว ทำให้เธออยู่นิ่งๆ ได้แค่โบกมือเบาๆ แถมจูบแรกของเธอที่ได้จากฉันดูจะเป็นจูบที่ดีกว่ามนุษย์อีกนะ เธอลองใช้หัวสวยๆ นี่คิดดูสิว่าฉันใช่...มนุษย์จริงหรือ?" เสียงเข้มตอบคำถามของเธอด้วยคำถามของเขาอีกที
"คุณจะบอกว่าคุณไม่ใช่...มนุษย์หรือคะ" สาวน้อยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ใช่" คำตอบที่ดูจะตอกย้ำสิ่งที่เธอคิด ทำให้เธอเกือบสะดุ้ง แต่ก็ยังทำใจกล้าถามกลับไปอีกว่า
"แล้วคุณ...เป็นตัวอะไร?" ตายแล้ว! ฉันกล้าถามไปได้ไง เกิดเขาจับฉันกินขึ้นมาล่ะ เมื่อกี้ยังขู่ว่าจะกัดฉันเลย แง่...แง่ เรายังไม่อยากตาย ตอนยังไม่ได้แต่งงานนะ
"ทายดูสิ? ถ้าทายผิดเธอต้องให้ฉันกัด แต่ถ้าทายถูกฉันจะยอมให้เธอจูบทีหนึ่งดีไหม?" ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มแบบนั้นทำให้ใครที่ได้เห็นใจเต้นรัว ดวงตาน้ำเงินสวยนั่นดุจระยิบระยับด้วยความคิดแผลงๆ ทำไมเธอถึงได้ไม่รู้สึกกับเขาอย่างที่ควรจะกลัวนะ ทั้งที่เขาบอกว่า "ไม่ใช่มนุษย์" แต่เธอกลับรู้สึกว่าเขาจะไม่ "ทำร้าย" เธอ แม้จะรู้สึกว่าเกมนี้เธอเสียเปรียบ แต่เห็นๆ ว่ายังไงก็ต้องรู้ให้ได้
"ผี" เสียงใสๆ เริ่มทาย
"ไม่ใช่...ผีอะไรหล่อขนาดนี้" คนหลงตัวเองเริ่มเถียง
"มัมมี่"
"เธอเห็นฉันมีผ้าพันแผลติดที่หน้าหรือไง"
"แคสเปอร์อ่ะ"
"โห...น่ารักดี แต่ฉันโตกว่าแคสเปอร์ตั้งเยอะ เธอนี่ดูการ์ตูนมากไป" ร่างสูงเริ่มบ่น
"ซอมบี้ แฟรงเกนสไตส์ เป็นไงถูกไหม" ร่างระหงยังคงคิดไม่ออก
"ก็ใกล้เคียงนะ แต่แฟรงเกนสไตส์กับซอมบี้น่ะมีหน้าที่รับใช้ฉัน ฉันจึงเป็นอะไรที่อยู่สูงกว่า" ร่างสูงอธิบาย
"ไม่รู้ง่ะ...ไม่รู้แล้ว ตัวอะไรก็ช่าง ใครสนล่ะ?" สาวน้อยอารมณ์บ่จอยซะแล้ว
"อ่ะ...อ่ะ...เห็นว่าเป็นคู่หมั้นนะเนี้ย ใบ้ให้ละกัน ฉันจะค่อยๆ กลายร่างให้ดู เธอทายเอาแล้วกัน" ร่างสูงพูดอย่างนึกสนุก ร่างสูงสง่าเกินชายทั่วไปยืดตัวยืนนิ่งๆ แล้วหันหน้ามาบอกคีย์ว่า พร้อมอธิบาย
"ผิวขาวเหมือนไม่เคยโดนแดด" มือหนายื่นไปถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นผิวขาวเกินผู้ชาย
"เล็บยาวสวยสีดำ" มือหนาโยนลูกแอปเปิลในถาดขึ้นกลางอากาศตวัด 2-3ที แอปเปิ้ลก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ
"คมเสียด้วย ว่าไงกระต่ายน้อยเธอคิดออกหรือยัง?" ร่างสูงดูสนุกที่ได้แกล้ง หลับตาลงแล้วแหงนหน้าขึ้นสู่ฟ้า ก่อนจะลืมตามาสบดวงตาสวยสีน้ำตาลปนดำ ตาสีน้ำเงินดูเรียวขึ้น คมขึ้นจนเธอคิดว่า 'ไม่ว่าคนชาติไหน? คงไม่มีดวงตาสวยเช่นนี้ ตาที่เหมือนน้ำทะเลแสนสงบนิ่ง ไม่ไหวติงกับสิ่งรอบกาย'
"ตาเรียวๆ แบบนี้ไม่เหมือนมนุษย์แน่นอน และถึงจะใส่คอนแทคเลนต์ก็คงไม่มีมนุษย์หน้าไหนมีดวงตาที่มีชีวิตเช่นนี้ เอาละสิ่งสุดท้ายที่จะให้เธอดูคงเป็นสิ่งนี้" มือหนาถูกยกขึ้นปิดริมฝีปากค่อยๆ ลดมือลง สิ่งที่ทำให้เธอตกใจเป็นที่สุด คือเขี้ยวที่งอกออกมาที่ฟันขาว แม้มีขนาดเล็กจนดูไม่น่ากลัว แต่คงคมไม่น้อย ผู้ชายคนนี้เขาเป็น...แวมไพร์.....
"แค่จูบก่อนนะ ไว้เมื่อถึงเวลา เธอพร้อม...ฉันพร้อม...เราค่อยมาเริ่มกันใหม่" ใจความสำคัญเรียกสติของสาวน้อยให้กลับคืนมาอีกครั้ง
"แต่ถ้าเธอขัดขืน หรือตะโกนโวยวายแสบแก้วหูอีกละก้อ เธอจะไม่โดนแค่จูบ...แต่จะ..." ร่างสูงข่มขู่จนร่างบางเขยิบตัวชิดโซฟา แค่นี้เธอก็รู้แล้วว่า คนประหลาดคนนั้นทำอะไรได้บ้าง
"อย่างที่ฉันบอก ฉันชื่ออัสรัน เป็นคู่หมั้นของเธอ ฉันจะมารับเธอตามพันธะสัญญาที่ให้ไว้ ในวันที่เธออายุครบ 17 ปี เวลาเที่ยงคืนพอดี เมื่อไปกับฉันแล้วเธออาจจะไม่ได้กลับมาที่โลกมนุษย์อีก เพราะฉะนั้นอยากจะทำอะไรกับพวกเพื่อนๆ มนุษย์ของเธอก็รีบๆ ทำซะก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก"
"คุณพูดเหมือน...คุณไม่ใช่มนุษย์" ลมหายใจสะดุดกึกไป เมื่อเอ่ยคำนั้น แม้กลัวคำตอบ แต่เธอกลับกล้าพอที่จะเอ่ยถาม
"หึ...หึ...เธอนี่ตลกดีนะกระต่ายน้อย ลองคิดดูดีๆ สิ ฉันน่ะ...ตกลงมาทับเธอจากบนฟ้า เข้าใกล้เธอเร็วจนเธอไม่รู้ตัว ทำให้เธออยู่นิ่งๆ ได้แค่โบกมือเบาๆ แถมจูบแรกของเธอที่ได้จากฉันดูจะเป็นจูบที่ดีกว่ามนุษย์อีกนะ เธอลองใช้หัวสวยๆ นี่คิดดูสิว่าฉันใช่...มนุษย์จริงหรือ?" เสียงเข้มตอบคำถามของเธอด้วยคำถามของเขาอีกที
"คุณจะบอกว่าคุณไม่ใช่...มนุษย์หรือคะ" สาวน้อยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
"ใช่" คำตอบที่ดูจะตอกย้ำสิ่งที่เธอคิด ทำให้เธอเกือบสะดุ้ง แต่ก็ยังทำใจกล้าถามกลับไปอีกว่า
"แล้วคุณ...เป็นตัวอะไร?" ตายแล้ว! ฉันกล้าถามไปได้ไง เกิดเขาจับฉันกินขึ้นมาล่ะ เมื่อกี้ยังขู่ว่าจะกัดฉันเลย แง่...แง่ เรายังไม่อยากตาย ตอนยังไม่ได้แต่งงานนะ
"ทายดูสิ? ถ้าทายผิดเธอต้องให้ฉันกัด แต่ถ้าทายถูกฉันจะยอมให้เธอจูบทีหนึ่งดีไหม?" ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มแบบนั้นทำให้ใครที่ได้เห็นใจเต้นรัว ดวงตาน้ำเงินสวยนั่นดุจระยิบระยับด้วยความคิดแผลงๆ ทำไมเธอถึงได้ไม่รู้สึกกับเขาอย่างที่ควรจะกลัวนะ ทั้งที่เขาบอกว่า "ไม่ใช่มนุษย์" แต่เธอกลับรู้สึกว่าเขาจะไม่ "ทำร้าย" เธอ แม้จะรู้สึกว่าเกมนี้เธอเสียเปรียบ แต่เห็นๆ ว่ายังไงก็ต้องรู้ให้ได้
"ผี" เสียงใสๆ เริ่มทาย
"ไม่ใช่...ผีอะไรหล่อขนาดนี้" คนหลงตัวเองเริ่มเถียง
"มัมมี่"
"เธอเห็นฉันมีผ้าพันแผลติดที่หน้าหรือไง"
"แคสเปอร์อ่ะ"
"โห...น่ารักดี แต่ฉันโตกว่าแคสเปอร์ตั้งเยอะ เธอนี่ดูการ์ตูนมากไป" ร่างสูงเริ่มบ่น
"ซอมบี้ แฟรงเกนสไตส์ เป็นไงถูกไหม" ร่างระหงยังคงคิดไม่ออก
"ก็ใกล้เคียงนะ แต่แฟรงเกนสไตส์กับซอมบี้น่ะมีหน้าที่รับใช้ฉัน ฉันจึงเป็นอะไรที่อยู่สูงกว่า" ร่างสูงอธิบาย
"ไม่รู้ง่ะ...ไม่รู้แล้ว ตัวอะไรก็ช่าง ใครสนล่ะ?" สาวน้อยอารมณ์บ่จอยซะแล้ว
"อ่ะ...อ่ะ...เห็นว่าเป็นคู่หมั้นนะเนี้ย ใบ้ให้ละกัน ฉันจะค่อยๆ กลายร่างให้ดู เธอทายเอาแล้วกัน" ร่างสูงพูดอย่างนึกสนุก ร่างสูงสง่าเกินชายทั่วไปยืดตัวยืนนิ่งๆ แล้วหันหน้ามาบอกคีย์ว่า พร้อมอธิบาย
"ผิวขาวเหมือนไม่เคยโดนแดด" มือหนายื่นไปถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นผิวขาวเกินผู้ชาย
"เล็บยาวสวยสีดำ" มือหนาโยนลูกแอปเปิลในถาดขึ้นกลางอากาศตวัด 2-3ที แอปเปิ้ลก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ
"คมเสียด้วย ว่าไงกระต่ายน้อยเธอคิดออกหรือยัง?" ร่างสูงดูสนุกที่ได้แกล้ง หลับตาลงแล้วแหงนหน้าขึ้นสู่ฟ้า ก่อนจะลืมตามาสบดวงตาสวยสีน้ำตาลปนดำ ตาสีน้ำเงินดูเรียวขึ้น คมขึ้นจนเธอคิดว่า 'ไม่ว่าคนชาติไหน? คงไม่มีดวงตาสวยเช่นนี้ ตาที่เหมือนน้ำทะเลแสนสงบนิ่ง ไม่ไหวติงกับสิ่งรอบกาย'
"ตาเรียวๆ แบบนี้ไม่เหมือนมนุษย์แน่นอน และถึงจะใส่คอนแทคเลนต์ก็คงไม่มีมนุษย์หน้าไหนมีดวงตาที่มีชีวิตเช่นนี้ เอาละสิ่งสุดท้ายที่จะให้เธอดูคงเป็นสิ่งนี้" มือหนาถูกยกขึ้นปิดริมฝีปากค่อยๆ ลดมือลง สิ่งที่ทำให้เธอตกใจเป็นที่สุด คือเขี้ยวที่งอกออกมาที่ฟันขาว แม้มีขนาดเล็กจนดูไม่น่ากลัว แต่คงคมไม่น้อย ผู้ชายคนนี้เขาเป็น...แวมไพร์.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น