ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนประหลาด(แก้ไขคำผิด)
"แฮ่ก…แฮ่ก…เหนื่อยชะมัด!" ร่างระหงหยุดหอบอยู่ข้างตึกเรียน ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ แถมหน้ายังร้อนผ่าว ตลอดเวลาเราเป็นอะไรไปนะ? ทำไมถึงวิ่งมานี่ล่ะ สมองสั่งให้หยุดถามให้รู้เรื่อง แต่ขากลับเลือกที่จะวิ่งหนี เรากลัวอะไรของเรา ก็แค่ใจเต้น แล้วทำไมถึงรีบหนี หรือว่า "อาย" บ้า! ยัยคีย์ว่าเธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เจอกันครั้งแรกเธอจะอายได้ไง
"ว่า...คีย์ว่า!" การ์ตูนกำลังตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังอยู่บนตึก
"เร็วเข้า...จารย์จะเข้าสอนแล้ว เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก" เพื่อนสาวเตือนสติ
"จ๊ะ...จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ" สาวน้อยรีบวิ่งขึ้นตึกเรียนอย่างรีบร้อน ทิ้งเรื่องคนประหลาดเอาไว้ทีหลัง
คีย์ว่ามาทันเวลาพอดี พอนั่งลงบนเก้าอี้ริมหน้าตางเจ้าประจำไม่นาน อาจารย์วัยกลางคนก็เดินเข้ามาสอนทันที ผมดำปนขาวถูกรวบเป็นมวยตึงแนบกับหนังศีรษะไม่มีกระดิกสักเส้น แสดงถึงความเนียบของผู้เป็นครู ริมฝีปากเม้มแน่นเกือบจะเป็นเส้นตรง สายตาดุๆ มองปรามทุกอิริยาบทของลูกศิษย์ทั้งหลาย จนไม่มีใครกล้าปริปากพูดคุยกันสักคำ
"ทุกคนเอาการบ้านวางที่มุมโต๊ะด้านขวา...เดี๋ยวนี้!" เสียงเฉียบขาดสั่งอย่างหงุดหงิด
"อย่าบอกฉันว่า พวกเธอคนใดไม่ได้ทำการบ้านมานะเพราะโทษมีสถานเดียวคือ ล้างโรงยิมเป็นเวลา 3 อาทิตย์" อาจารย์ลักษณาเอ่ยเปรยๆ แต่ทุกคนรู้ดีว่า ไม่มีการล้อเล่นสำหรับ อ.ลักษณาที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดที่สุดของสายชั้น
"คีย์ว่า ออกมาหาครูซิ" อ.ลักษณาเอ่ยเรียก เพื่อนๆ ในห้องพากันซุบซิบกันใหญ่ แต่ความสงสัยของใครคงจะไม่มากเท่าเจ้าตัวที่ดูจะไม่รู้ชะตาเลยว่า อาจารย์สุดเนี้ยบจะมาไม้ไหน
"ตามครูมาที่ห้องรับรอง มีคนขอพบเธอ" อ.ลักษณาเอ่ยโดยไม่มองหน้าผู้เป็นศิษย์ แล้วเดินนำทางไปโดยมีผู้เป็นศิษย์เดินตามไปอย่างสงบ ใครกันนะมาขอพบเธอ? คงไม่ใช่คุณแม่หรอกไม่อย่างนั้นก็คงโทรมาบอกก่อน และนอกจากคุณแม่แล้วเธอเองก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก แล้วใครล่ะมาขอพบเธอ?
"ใครหรือคะอาจารย์" สาวน้อยถามอย่างสุภาพ
"เขาว่าเป็นคู่หมั้นของเธอ" อาจารย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า สาวน้อยที่ตามมาตะลึงค้างไปแล้ว คู่หมั้น คู่หมั้น เธอมีคู่หมั้นซะที่ไหน ใครกันมาอ้างกันหน้าด้านๆ ได้ว่าเป็นคู่หมั้นของเธอ สาวน้อยที่อายุไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ
"เข้าไปสิ เขารออยู่ในนั้น" อ.ลักษณาพูดพร้อมทั้งชี้มือไปที่ประตูห้องรับรอง เรียกสติของสาวน้อยที่เตลิดไปไกลให้กลับเข้าร่าง มือเรียวบรรจงผลักประตูอย่างระวัง ไม่ว่าเป็นใครก็ถือว่าแน่มาก และเส้นใหญ่ไม่น้อยที่เข้ามาถึงตัวเธอ ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนดีเด่น แห่ง เซนต์ฮันเตอร์ได้
ร่างสูงสง่านั่งพิงโซฟาสีน้ำตาลเข้มอย่างสงบ ผมสีน้ำเงินจนเกือบดำยาวระต้นคอได้รูป นัยน์ตาสีน้ำทะเลลึกดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด เขานั่นเอง...คนประหลาด
"เข้ามาสิ! คู่หมั้นมาหาทั้งที มัวแต่จ้องอยู่ได้" ร่างสูงยิ้มอย่างมีเลสนัย
"บ้า! ใครเป็นคู่หมั้นของนายไม่ทราบ ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ" ร่างเพรียวเถียงทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอยอมรับ
"ตอนนี้ไม่รู้จัก แต่ต่อจากนี้จะรู้จักและรู้จักดีเสียด้วย" ร่างสูงลุกมาฉุดร่างเพรียวบางให้นั่งข้างตนอย่างรวดเร็วจนคนถูกฉุดแทบไม่รู้ตัว เร็ว? ทำไมเร็วขนาดนี้ มองแทบไม่ทันเลย หรือว่าเราไม่สังเกตเองนะว่าเขามาถึงตัวแล้ว
"ปล่อยนะ! นายมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน" ร่างเพรียวเถียงด้วยความตกใจที่อยู่ในวงแขนเข็งแรง แถมอยู่ใกล้กันจนกลายเป็นโดนกอดไปแล้ว
"ก็สิทธิ์แห่งความเป็นคู่หมั้นไงล่ะ" ร่างสูงเอ่ยอย่างติดหัวเราะ 'ยัยนี่น่ารักดี' เป็นความคิดที่หลุดออกมาจากหัวท่านชายขี้โมโห
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักนายจะไปเป็นคู่หมั้นนายได้ไงฮะ" ร่างเพรียวเถียงคอเป็นเอ็น เสียงเริ่มสูงขึ้นด้วยความโกรธ
"โห...เสียงแหลมเป็นบ้า มนุษย์ผู้หญิงนี่ขี้โวยวายชะมัด เอาอย่างนี้แล้วกัน" ร่างสูงพูดพร้อมกับโบกมือผ่านหน้าสาวน้อยขี้โวยวาย แล้วพึมพำอะไรเบาๆ
"อุ๊ย!...อะไรเนี๊ย...ทำไมขยับไม่ได้ นายทำอะไรฉัน ทำได้ยังไง? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" สาวน้อยโวยวายใหญ่เพราะร่างกายขยับไม่ได้ แม้จะงงว่าเป็นไปได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาโกรธ
"อุ๊ย!" มือหนาถูกยกมาปิดปากสาวน้อยขี้โวยวายทันที
"ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่ถ้าเธอยังไม่หยุดโวยวาย ฉันจะกัดเธอซะ" ประโยคบอกเล่าของท่านชายดูจะเป็นคำสั่งซะมากกว่า แม้คีย์ว่าจะไม่เข้าใจคำว่า 'กัด' ของผู้ชายตรงหน้า แต่ก็ยอมเงียบเพราะรู้ว่า 'ต้องเป็นอะไรที่ไม่ดีแน่' มือหนายอมลดมือลง เมื่อสาวน้อยจอมพยศหยุดโวยวายและนั่งนิ่งๆ เพื่อรับฟัง ในตาคู่สวยดุจจะระแวดระวังภัยเหมือนเสือสาวจ้องตะครุบเหยื่อ
"ฉันชื่อ อัสรัน เป็นคู่หมั้นของเธอ และฉันกำลังจะมารับเธอกลับบ้านของเราในอีกไม่กี่วัน" ร่างสูงเล่าเรียบๆ แต่มิอาจรู้เลยว่า 'คำว่าบ้านของเรา' มันกระทบใจสาวน้อยแค่ไหน
"บ้านของเรากับผีอะไรเล่า! พูดให้ดีๆ นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ว่ามีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาลักพาตัวฉัน!" สาวน้อยจอมพยศเริ่มออกลายซะแล้ว ดูถ้าจะไม่หยุดง่ายๆ เสียด้วย
"ว่า...คีย์ว่า!" การ์ตูนกำลังตะโกนเรียกเพื่อนเสียงดังอยู่บนตึก
"เร็วเข้า...จารย์จะเข้าสอนแล้ว เดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก" เพื่อนสาวเตือนสติ
"จ๊ะ...จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหละ" สาวน้อยรีบวิ่งขึ้นตึกเรียนอย่างรีบร้อน ทิ้งเรื่องคนประหลาดเอาไว้ทีหลัง
คีย์ว่ามาทันเวลาพอดี พอนั่งลงบนเก้าอี้ริมหน้าตางเจ้าประจำไม่นาน อาจารย์วัยกลางคนก็เดินเข้ามาสอนทันที ผมดำปนขาวถูกรวบเป็นมวยตึงแนบกับหนังศีรษะไม่มีกระดิกสักเส้น แสดงถึงความเนียบของผู้เป็นครู ริมฝีปากเม้มแน่นเกือบจะเป็นเส้นตรง สายตาดุๆ มองปรามทุกอิริยาบทของลูกศิษย์ทั้งหลาย จนไม่มีใครกล้าปริปากพูดคุยกันสักคำ
"ทุกคนเอาการบ้านวางที่มุมโต๊ะด้านขวา...เดี๋ยวนี้!" เสียงเฉียบขาดสั่งอย่างหงุดหงิด
"อย่าบอกฉันว่า พวกเธอคนใดไม่ได้ทำการบ้านมานะเพราะโทษมีสถานเดียวคือ ล้างโรงยิมเป็นเวลา 3 อาทิตย์" อาจารย์ลักษณาเอ่ยเปรยๆ แต่ทุกคนรู้ดีว่า ไม่มีการล้อเล่นสำหรับ อ.ลักษณาที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดที่สุดของสายชั้น
"คีย์ว่า ออกมาหาครูซิ" อ.ลักษณาเอ่ยเรียก เพื่อนๆ ในห้องพากันซุบซิบกันใหญ่ แต่ความสงสัยของใครคงจะไม่มากเท่าเจ้าตัวที่ดูจะไม่รู้ชะตาเลยว่า อาจารย์สุดเนี้ยบจะมาไม้ไหน
"ตามครูมาที่ห้องรับรอง มีคนขอพบเธอ" อ.ลักษณาเอ่ยโดยไม่มองหน้าผู้เป็นศิษย์ แล้วเดินนำทางไปโดยมีผู้เป็นศิษย์เดินตามไปอย่างสงบ ใครกันนะมาขอพบเธอ? คงไม่ใช่คุณแม่หรอกไม่อย่างนั้นก็คงโทรมาบอกก่อน และนอกจากคุณแม่แล้วเธอเองก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก แล้วใครล่ะมาขอพบเธอ?
"ใครหรือคะอาจารย์" สาวน้อยถามอย่างสุภาพ
"เขาว่าเป็นคู่หมั้นของเธอ" อาจารย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า สาวน้อยที่ตามมาตะลึงค้างไปแล้ว คู่หมั้น คู่หมั้น เธอมีคู่หมั้นซะที่ไหน ใครกันมาอ้างกันหน้าด้านๆ ได้ว่าเป็นคู่หมั้นของเธอ สาวน้อยที่อายุไม่ถึง 18 ด้วยซ้ำ
"เข้าไปสิ เขารออยู่ในนั้น" อ.ลักษณาพูดพร้อมทั้งชี้มือไปที่ประตูห้องรับรอง เรียกสติของสาวน้อยที่เตลิดไปไกลให้กลับเข้าร่าง มือเรียวบรรจงผลักประตูอย่างระวัง ไม่ว่าเป็นใครก็ถือว่าแน่มาก และเส้นใหญ่ไม่น้อยที่เข้ามาถึงตัวเธอ ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนดีเด่น แห่ง เซนต์ฮันเตอร์ได้
ร่างสูงสง่านั่งพิงโซฟาสีน้ำตาลเข้มอย่างสงบ ผมสีน้ำเงินจนเกือบดำยาวระต้นคอได้รูป นัยน์ตาสีน้ำทะเลลึกดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด เขานั่นเอง...คนประหลาด
"เข้ามาสิ! คู่หมั้นมาหาทั้งที มัวแต่จ้องอยู่ได้" ร่างสูงยิ้มอย่างมีเลสนัย
"บ้า! ใครเป็นคู่หมั้นของนายไม่ทราบ ฉันไม่รู้จักนายด้วยซ้ำ" ร่างเพรียวเถียงทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอยอมรับ
"ตอนนี้ไม่รู้จัก แต่ต่อจากนี้จะรู้จักและรู้จักดีเสียด้วย" ร่างสูงลุกมาฉุดร่างเพรียวบางให้นั่งข้างตนอย่างรวดเร็วจนคนถูกฉุดแทบไม่รู้ตัว เร็ว? ทำไมเร็วขนาดนี้ มองแทบไม่ทันเลย หรือว่าเราไม่สังเกตเองนะว่าเขามาถึงตัวแล้ว
"ปล่อยนะ! นายมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน" ร่างเพรียวเถียงด้วยความตกใจที่อยู่ในวงแขนเข็งแรง แถมอยู่ใกล้กันจนกลายเป็นโดนกอดไปแล้ว
"ก็สิทธิ์แห่งความเป็นคู่หมั้นไงล่ะ" ร่างสูงเอ่ยอย่างติดหัวเราะ 'ยัยนี่น่ารักดี' เป็นความคิดที่หลุดออกมาจากหัวท่านชายขี้โมโห
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้จักนายจะไปเป็นคู่หมั้นนายได้ไงฮะ" ร่างเพรียวเถียงคอเป็นเอ็น เสียงเริ่มสูงขึ้นด้วยความโกรธ
"โห...เสียงแหลมเป็นบ้า มนุษย์ผู้หญิงนี่ขี้โวยวายชะมัด เอาอย่างนี้แล้วกัน" ร่างสูงพูดพร้อมกับโบกมือผ่านหน้าสาวน้อยขี้โวยวาย แล้วพึมพำอะไรเบาๆ
"อุ๊ย!...อะไรเนี๊ย...ทำไมขยับไม่ได้ นายทำอะไรฉัน ทำได้ยังไง? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" สาวน้อยโวยวายใหญ่เพราะร่างกายขยับไม่ได้ แม้จะงงว่าเป็นไปได้ยังไง แต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่ก้มหน้าก้มตาโกรธ
"อุ๊ย!" มือหนาถูกยกมาปิดปากสาวน้อยขี้โวยวายทันที
"ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่ถ้าเธอยังไม่หยุดโวยวาย ฉันจะกัดเธอซะ" ประโยคบอกเล่าของท่านชายดูจะเป็นคำสั่งซะมากกว่า แม้คีย์ว่าจะไม่เข้าใจคำว่า 'กัด' ของผู้ชายตรงหน้า แต่ก็ยอมเงียบเพราะรู้ว่า 'ต้องเป็นอะไรที่ไม่ดีแน่' มือหนายอมลดมือลง เมื่อสาวน้อยจอมพยศหยุดโวยวายและนั่งนิ่งๆ เพื่อรับฟัง ในตาคู่สวยดุจจะระแวดระวังภัยเหมือนเสือสาวจ้องตะครุบเหยื่อ
"ฉันชื่อ อัสรัน เป็นคู่หมั้นของเธอ และฉันกำลังจะมารับเธอกลับบ้านของเราในอีกไม่กี่วัน" ร่างสูงเล่าเรียบๆ แต่มิอาจรู้เลยว่า 'คำว่าบ้านของเรา' มันกระทบใจสาวน้อยแค่ไหน
"บ้านของเรากับผีอะไรเล่า! พูดให้ดีๆ นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย ว่ามีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มาลักพาตัวฉัน!" สาวน้อยจอมพยศเริ่มออกลายซะแล้ว ดูถ้าจะไม่หยุดง่ายๆ เสียด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น