คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักแรกพบ (แก้ไขคำผิด)
ตอนที่ 3 : รักแรกพบ
"คุณหนูคีย์ว่าครับ...ถึงโรงเรียนแล้วครับ " ลุงเวท คนขับรถเอ่ยขึ้นเมื่อรถยนต์คันงามจอดสนิท
"คุณหนูไม่สบายหรือเปล่าครับ?"ลุงเวทไต่ถามอย่างห่วงใย
คุณหนูของเขาที่ปกติมักร่าเริงสดใสชอบชวนลุงแก่ๆคนนี้คุยโน่นคุยนี่เสมอเวลาไปโรงเรียน
แต่วันนี้ ไม่ช่างพูดเหมือนเก่า ใบหน้าเรียวงามมักหันไปทางกระจก ดวงตาคู่สวยทอดมองไปไกล ไม่มีบทสนทนาใดๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากงามนานแล้ว
" เปล่าค่ะคุณลุง หนูแค่มีอะไรต้องคิดนิดหน่อย " สาวน้อยพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ เธอไม่อยากให้ลุงห่วงเธอมากไป เพราะมันจะทำให้ลุงพลอยไม่สบายใจไปด้วยร่างเพรียวระหงเปิดประตูลงจากรถ มุ่งเข้าสู่ประตูโรงเรียนมัธยมเซนต์ฮันเตอร์ซึ่งเป็นโรงเรียนอินเตอร์ ค่าเทอมแพงหูฉี่ มีแต่ลูกคุณหนูเข้ามาเรียน ระบบป้องกันและระวังภัยเป็นไปอย่างเข้มงวด คนนอกไม่มีสิทธิ์เข้ามาเป็นอันขาดไม่ว่ากรณีใดๆ ครอบครัวของเธอจึงยินดีจ่ายค่าเทอมแสนแพงเพื่อให้ลูกสาวตนได้ปลอดภัย จนกว่าจะมีคนเข้ามาดูแล
"คีย์ว่า....คีย์ว่าจ๊ะ...คิดถึงจัง " อ้อมกอดจากวงแขนเพื่อนรักโอบกอดอยู่ข้างหลัง
คีย์ว่าหันกลับไปยิ้มสวยๆให้ การ์ตูน สาวน้อยรูปร่างเล็ก เพื่อนรักสุดแสบของเธอ
"ไม่ได้ทำการบ้านมาอีกแล้วเหรอ?" เสียงใสๆถามกลับไป เป็นผลให้การ์ตูนทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยังกอดเพื่อนรักอยู่
"รู้แล้วยังมาถามอีก ฉันทำไม่ทันจ้ะ ทำมาก็เอามาให้ลอกหน่อยนะ...น๊าจ๊า...คีย์ว่าคนสวย"
สาวน้อยร่างเล็กกอดแน่นขึ้นไปอีก ยังไงก็ต้องได้การบ้านจากเพื่อนสาวให้ได้ ข้อดีของเธอคงเป็นความอดทนที่มีอยู่มากจนสาวน้อยเพรียวจำต้องส่งการบ้านให้ไปอย่างจำใจ เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอโง่ เพราะไม่รู้จักคิด แต่เธอรู้ว่า ถ้าไม่ยากจนเกินความสามารถจริงๆ การ์ตูนจะทำเองทันที ขอยืมแบบนี้แสดงว่าทำไม่ได้จริงๆ
"เดี๋ยวสิ คีย์ว่า จะไปไหนน่ะ? " การ์ตูนทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวกำลังเดินออกจากห้อง
"สวนพฤกษศาสตร์น่ะ จะไปดูว่าต้นไม้ที่เรารดน้ำมาตั้งนาน ตอบแทนเราด้วยการออกดอกเต็มต้นหรือยัง? แล้วจะเอาข่าวดีมาบอกนะจ๊ะ" พูดจบร่างเพรียวก็หายไปทันที
สวนกับร่างโปร่งของเพื่อนชายอีกคน
"เฮ้! จะรีบไปไหนน่ะคีย์ว่า...เดี๋ยวสิ " หนุ่มร่างโปร่งพูดจบก็วิ่งตามเพื่อนสาวทันที
"วิ่งตามมาทำไมเรียวกิ มีอะไรเหรอ?" เสียงใสๆถามทันทีที่หันกลับไปเห็นคนวิ่งตาม
"ก็ฉันถามเธอ เธอไม่ได้ยินหรือไง ตะโกนตั้งดัง" ร่างโปร่งตอบกลับมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
เรียวกิเป็นเพื่อนชายคนเดียวของเธอ ทั้งเธอ การ์ตูนและเรียวกิเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่ม.ต้น จนตอนนี้ ม.หกเทอมสองแล้ว และความห่วงใยก็ยังไม่เคยหมดไป
"โทษทีนะเรียวกิ เราไม่ได้ยินน่ะ พักนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้ เหม่อบ่อยๆ " คีย์ว่าตอบรับอย่างเซ็งๆ มือปัดปอยผมสีน้ำตาลเงาสวยเหมือนเมล็ดกาแฟให้ไปอยู่ข้างๆใบหน้า
"เอ๊ะ! ทำไมผมเธอยาวมากขนาดนี้ เพิ่งตัดให้ยาวแค่บ่าเมื่อสามวันก่อนไม่ใช่เหรอ
ทำไมยาวถึงกลางหลังเหมือนเดิมอีกแล้ว " เรียวกิถามอย่างสงสัย
"เธอยังไม่ชินอีกเหรอ? ฉันน่ะชินซะแล้ว ตัดทีไรก็ยาวเหมือนเดิมทุกที ฉันไปก่อนนะ จะรีบไปดูดอกไม้ " ยังไม่ทันที่เรียวจะได้พูดอะไร ร่างระหงก็วิ่งไปซะแล้ว
สวนพฤกษชาติขนาดใหญ่ อยู่บริเวณหลังโรงเรียน มีดอกไม้นานาพันธุ์ที่ถูกนำมาปลูก เพื่อให้นักเรียนได้ศึกษา
เสียงน้ำตกจำลองไหลรินปะทะโขดหินเบื้องล่างทำให้คนใจลอยเริ่มเคลิ้ม หย่อนตัวลงนั่งบนม้าหินอ่อนข้างแปลงดอกไม้ ดอกตูมๆพวกนี้ทำไมยังไม่บานอีก อุตส่าห์เฝ้ารดน้ำมาตั้งนาน ธรรมชาติเหล่านี้แม้จะถูกสร้างสรรค์มาจากฝีมือมนุษย์ แต่ก็เป็นสถานที่ที่ทำให้เธอรู้สึกสงบ มือเรียวเอื้อมมือไปจับกุหลาบดอกเล็กๆอย่างเบามือ โน้มใบหน้าลงใกล้กลีบดอก ให้กลิ่นหอมช่วยทำให้รู้สึกดีขึ้น รอยยิ้มละมุนระบายบนดวงหน้าใส ดวงตากลมโตสงบจดจ่อเพียงดอกไม้ในมือ
"สวย.........." เสียงปริศนาลอยมาตามลม
"ใครน่ะ !........ใครพูด !" ร่างเพรียวระหงดูจะตกใจที่ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายทั้งที่บริเวณนี้มีเธออยู่คนเดียว
"เหมือนภาพวาดจัง........" เสียงปริศนายังคงแว่วมาเข้าหู
"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! เธอเป็นใคร! " เสียงใสยังคงตะโกนถาม
เธอยอมรับว่าเริ่มหวั่นวิตก เพราะหลังโรงเรียนเป็นบริเวณค่อนข้างเปลี่ยว แม้เซ็นต์ฮันเตอร์จะได้ชื่อว่า ปลอดภัย เพียงใด แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้
"ฉัน.....เอง" เสียงปริศนาตอบมาอย่างนึกสนุก ที่ได้แกล้งให้ใครบางคนงงเล่น
"ฉันน่ะใคร ไม่บอกฉันจะรู้ได้ไง!" สาวน้อยดูจะเริ่มไม่พอใจซะแล้ว
"หลับตาก่อนสิแล้วฉันจะออกไป" เสียงปริศนายังคงต่อรอง
แม้จะไม่เชื่อใจคนแปลกหน้า แต่เธอรู้สึกว่า เสียเปรียบ เพราะฝ่ายนั้นเห็นเธอ แต่เธอไม่เห็นเขา จึงยอมหลับตาลง
ป๊อก ! ตู้ม!
"โอ๊ย! เจ็บนะ"
ฉับพลัน! สาวน้อยตาสวยลืมตาขึ้นอย่างไม่อยากเห็นสภาพตัวเองคงนอนแผ่อยู่บนพื้น อะไรไม่รู้หนักๆทับตัวอยู่ หายใจไม่ออก แต่สิ่งที่ทำให้ตกตะลึงจนอยากหลับตาอีก คงเป็นใบหน้าคมเข้มของใครบางคนที่อยู่ใกล้ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่เป่ารดใบหน้า ดวงตาสีน้ำทะเลลึกมีแววล้อเลียน ริมฝีปากบางเฉียบจผู้หญิงอายกระซิบเบาๆว่า.......
"ขอโทษ ตกผิดที่ไปหน่อย เจ็บมากไหม? ...มา ฉันเป่าแผลให้จะได้หายเร็วๆ" ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม
ใกล้ขึ้น.....ใกล้ขึ้น.......จนจะถึงอยู่แล้ว...แต่..............
"ออกไปนะ......อีตาบ้า! คนผีทะเล! คนทุเรศ! ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้!" ร่างเพรียวทั้งตบ ทั้งตี คนฉวยโอกาส
เจ็บใจตัวเองที่ขาดสติจนไม่รู้สึกตัวปล่อยให้อีตาบ้านั่นฉวยโอกาสอยู่ตั้งนาน จมูกโด่งๆนั้นใกล้แก้มขาวจนทำให้ใจเต้นอย่างไม่เคยเป็น
ร่างสูงสง่ายินยอมลุกขึ้นแต่โดยดี แม้จะอิดออดอยู่บ้าง แต่ก็ต้องทำใจขืนลุกไล่มากไป แม่กระต่ายน้อยคงตื่นกลัว
ราชสีห์ที่คอยตะครุบอยู่คงชวดของหวานมื้ออร่อย
พอร่างสูงเบี่ยงตัวหลบ ร่างอีกร่างที่อยู่ข้างใต้ก็มิรอช้ารีบผลักอกแกร่งจนเสียหลัก แล้ววิ่งหนีไปอย่างตกใจ รู้สึกเหมือนทำอะไรหล่นตกไปที่พื้น แต่ก็ไม่มีเวลาหันมาเก็บซะแล้ว ใจเจ้ากรรมทำไมเต้นแรงแบบนี้
"หึหึ….น่าสนุกดีนี่ จริงไหม อลัม?" ท่านชายรูปงามเอ่ยกับสหายคนสนิท
"ครับ....องค์หญิงทรงอ่อนโยน อบอุ่นแม้เวลาตื่นตกใจก็ยังน่ารักไปอีกแบบ ไม่แปลกครับที่ท่านชายจะชอบ...." คนสนิทตัดบทด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"ฮื้อ..เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าชอบ แค่บอกว่าน่าสนุกดีที่คนแบบนี้จะมาเป็นราชินีแห่งอาณาจักรแวมไพร์........"
ความคิดเห็น