คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความทรงจำอันลบเลือน (แก้ไขคำผิด)
ตอนที่ 2 : ความทรงจำอันลบเลือน
"คีย์...คีย์ว่า...ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้วนะ เดี๋ยวไปโรงเรียนไม่ทันแม่ไม่รู้ด้วยนะ" คุณแม่ยังสาวรัวเคาะประตูห้องลูกเพียงคนเดียว
"ค่ะ...คุณแ...แ...ม่!" เสียงใสกังวาลดุจระฆังแก้วขานตอบ รีบเปิดประตูโผล่หน้ามาอย่างรวดเร็วจนโดนมือเคาะประตูของแม่ประทับกลางหน้าผากอย่างจัง
"โอ๊ย! คุณแม่ใจร้าย อยู่ดีๆ มาตีกันแบบนี้ได้ไงง่ะ คีย์ว่าทำอะไรผิดกันคะถึงได้ใจร้ายนัก" สาวน้อยร่างเพรียวระหงในชุดนักเรียน มอ.ปลายยืนทำหน้าบึ้ง มือเรียวสวยยังคงจัยอยู่ที่หน้าผากบ่งบอกอาการว่าเจ็บจริง
"แม่ขอโทษนะ แม่ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บมากไหมลูก ไหนมาให้แม่ดูหน้าผากสิ" คุณแม่ยังสาวเขยิบเข้าใกล้คนหน้าบึ้งให้มากขึ้น มือขาวยื่นไปแตะมือเรียวสวยให้ถอยห่างแผล บนหน้าผากมนทิ้งเพียงรอยแดงอยู่นิดหน่อยคงเพราะมือคุณแม่ไม่เบาเลย
"เพี้ยง!...หาย" ลมเย็นๆ กระทบหน้าผากมนแผ่วเบา จนผู้เป็นลูกจำต้องแหงนหน้ามอง ใบหน้าคมสวยของคุณแม่เพิ่งผละออกจากการเสกคาถา ยิ้มรับลูกสาวอย่างอ่อนโยน
"คุณแม่ยิ้มอย่างนี้ให้ทุกคนหรือเปล่าคะ?" ริมผีปากอิ่มสวยเจรจา นัยตาสีดำปนน้ำตาลมีแววอยากรู้อยากเห็น
คุณแม่ยิ้มกับคำถามของลูกสาวแต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี ลูกสาวคนนี้ขี้งอนเป็นที่สุด ถ้าไม่ตอบ หรือทำเป็นไม่สนใจ มีหวังงอนยาวเป็นอาทิตย์ๆ
"มีอยู่สองคนที่ทำให้แม่ยิ้มได้แบบนี้ คนหนึ่งคือคนที่รักแม่มากที่สุด ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นคนที่แม่รักมากที่สุด คนหลังคือลูกสาวของแม่ ส่วนคนแรกทายสิว่าใคร?"
"ใบ้หน่อยได้ไหมคะ?" สาวน้อยคีย์ว่าทำแววตาอ้อนๆ จนคนเห็นต้องเลิกมอง ขืนมองนานกว่านี้คงใจอ่อนเป็นแน่ สายตาแบบนี้ลูกสาวที่เลี้ยงมาเองกับมือยังได้จากเขามาไม่มีผิด นิสัยส่วนตัวมันถ่ายทอดทางสายเลือดกันด้วยหรือไงนะ
"ลูกแม่เป็นเงาของเขา" ว่าแล้วมือขาวก็จับไปตามโครงหน้าเรียวของลูกสาว ชี้โน้น แตะนี้ ด้วยต้องการสำรวจให้ทั่ว มีตรงไหนบ้างนะที่ไม่เหมือน!
"โครงหน้าเรียวยาวเหมือนเขา จมูกโด่งแสดงถึงแววรั้นก็เหมือนเขา ริมฝีปากเรียวสีกุหลาบก็เหมือนเขาอีก คิ้วโก่งคมก็ยังได้จากเขา แม้ตาใสๆ คู่นี้ตอนนี้ยังเหมือนแม่ แต่อีกไม่นานก็คงถอดแบบออกมาจากเขาไม่มีผิด แม่ใบ้ขนานนี้ทายถูกหรือยังจ๊ะ ถ้ายังทายไม่ถูกคงต้องไปนั่งมองกระจกดูแล้วบอกแม่สิว่าหนูเหมือนใคร?" คุณแม่ดูจะสนใจกับการได้บรรยายรูปหน้าของใครบางคนจากความทรงจำแสนนาน
"ท่าน...พ่อ" เสียงแผ่วเบาลอดออกมาจากริมฝีปากสีกุหลาบ ร่างเพรียวยืนนิ่ง ดวงตาเหม่อลอย หยดน้ำใสๆ ราวเพชรน้ำหนึ่งไหลลงมาอาบแก้มขาว
"คีย์...คีย์ว่า...ตอบแม่สิลูก ลูกได้ยินแม่ไหม?" คุณแม่ตะโกนเรียกด้วยความตกใจ มือขาวเขย่าร่างเหม่อลอยให้คืนสติ
"ค่ะแม่ ! แม่ตะโกนทำไม อยู่ใกล้แค่นี้เองนะคะ" แววตาเหม่อลอย เริ่มรับรู้ กลับมามีสติอีกครั้ง
มือเรียวสวยแตะไปที่ข้างแก้ม สัมผัสถูกคราบน้ำตาที่เริ่มแห้ง หันมามองคุณแม่ที่ยืนหน้าซีดอย่างสงสัย
"น้ำตา...หนูร้องไห้อีกแล้ว หนูเป็นอะไรก็ไม่รู้ พักหลังๆน้ำตาไหลเองบ่อยจัง เมื่อกี้หนูรู้สึกเศร้าเหลือเกิน เหมือนคิดถึงใครบางคน....แต่หนูนึกไม่ออกเลยค่ะ "
เสียงสั่นๆบอกให้คุณแม่ได้รู้ว่า เจ้าตัวก็คงจะตกใจอยู่ไม่น้อย แต่คุณแม่ดูจะไม่อยากให้ ลูกสาวสนใจเรื่องเมื่อครู่อีก จึงเอ่ยตัดบทขึ้น
"คุณพ่อ ใช่แล้วจ้ะ คีย์ว่าของแม่เก่งมาก หนูเป็นเงาของคุณพ่อ ส่วนคุณพ่อก็เป็นแสงของเงาไงจ๊ะ"
ใบหน้าคมสวย แย้มยิ้มอย่างนุ่มนวลเป็นการแกล้งยิ้มกลบเกลื่อนที่ถือได้ว่าสมบูรณ์แบบ
...แต่ในใจของคีย์ว่า เด็กสาวที่ช่างสังเกต เธอรู้ดี แม่กำลังฝืน ในแววตาสั่นไหวคู่นั้น ไม่อาจปกปิดความในใจได้
"ทำไมหนูถึงเป็นเงา ส่วนคุณพ่อเป็นแสงล่ะคะ อย่างนี้ก็คงไม่ได้เจอกันล่ะสิ..." สาวน้อยพูดเปลี่ยนเรื่อง
"พ่อของลูกเข้มแข็งดุจแสงตะวัน คีย์ว่า เหมือนพ่ออย่างกับฝาแฝด ลูกจึงเป็นเงาของแสงตะวัน พ่อของลูกเคยพูดเสมอว่า แสงตะวันแม้จะสว่าง อบอุ่น แต่ถ้าแผดแสงแรงเกินไป ก็จะทำลายล้างทุกอย่างดุจเปลวเพลิง แต่เงาไม่ใช่ดวงจันทร์สะท้อนเงาของตัวเอง ให้ทุกสรรพสิ่งได้มองเห็นความงามในความมืด เงาของดวงจันทร์ คือเเสงสว่างอ่อนโยนที่ไม่เคยทำร้ายใคร คีย์ว่าของพ่อจึงเป็นเงาจันทรา เงานี้มิอาจอยู่ได้หากขาดแสง จันทราของพ่อก็ควรจะตามหาแสงที่มั่นคงของลูกเอง แสงที่จะเป็นที่พักพิงแห่งเงาตลอดกาล "
ระหว่างที่เดินทางมาโรงเรียน คีย์ว่ายังคงคิดถึงคำพูดนั้นเสมอ คำพูดของคุณพ่อผ่านความทรงจำของคุณแม่ ทำให้เธอได้รู้ว่าพ่อรักเธอแค่ไหน แม้จะไม่เคยได้พบหน้าคุณพ่อสักครั้ง
แต่นับจากนี้....
ยามใดที่คิดถึงท่าน เธอจะเฝ้ามองตัวเองผ่านกระจก แล้วเตือนใจตัวเองว่า
"เงา นานเพียงใดก็ยังเหมือนแสงทุกประการ "
ความคิดเห็น