คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ch. 6 Blind [Junghoon x Heechul ft. TRAX-Jay][END]
สามเดือนต่อมา
รถยนตร์สีดำปลาบแล่นมาด้วยความเร็วก่อนจะหยุดลงที่ริมถนนสายเล็ก ชายหนุ่มร่างสูงก้าวลงมาจากรถก่อนเดินเข้าไปในทุ่งหญ้ากว้าง
บ้านหลังเล็กปลูกอยู่สุดทางเดิน ความเงียบสงบทำให้คนมาหาต้องตะโกนเรียก
“ฮีชอล ฮีชอลอยู่มั้ย?”
เสียงเรียกจากแขกผู้มาเยือนทำให้คนในบ้านโผล่หน้าออกมาดูก่อนรีบวิ่งมาต้อนรับ
“เจย์! มาได้ไงเนี่ย?”
เสียงทักยินดี เจย์ยิ้มให้เจ้าของบ้านอย่างกว้างขวาง
“แวะไปที่บ้านแต่ไม่เจอ คนเขาบอกว่ามาที่นี่เลยตามมา”
“หมอนั่นไม่อยู่เหรอ”
“อยู่ที่สวนด้านหลังน่ะ เดี๋ยวเรียกให้นะ”
ไม่ทันจะเอ่ยห้าม ร่างบางก็ลุกหายไปด้านหลังก่อนกลับออกมาพร้อมชายหนุ่มร่างสูงในชุดขะมุกขะมอม
“คุยกันไปก่อนนะ จะไปหาอะไรมาให้กิน” แม่เรือนบอกก่อนผลุบหายไปในบ้าน ปล่อยให้ชายหนุ่มสองคนเผชิญหน้ากันตามลำพัง
“คุณชายแห่งฮวายงต้องมาเป็นคนสวนแล้วเหรอ?”
เสียงทักกึ่งล้อ คนสวนแค่นเสียงในคอ
“เพราะคุณหนูของนายใช้ให้ทำน่ะสิ”
“หึ ฉันเคยบอกแล้วนะว่าดูแลคุณหนูฮีชอลน่ะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แต่นายก็ยังดันทุรังจะทำเอง”
จองฮุนยกยิ้มมุมปาก
“ถึงการดูแลฮีชอลจะยาก แต่การมีชีวิตอยู่โดยไม่มีเขามันยากกว่าหลายเท่านะ”
ชายหนุ่มสบตาผู้มาเยือน
“ขอบคุณนะเจย์”
“ขอบคุณฮีชอลเถอะ ถ้าไม่ใช่เพราะฮีชอล นายก็ตายไปแล้ว”
ถ้าไม่ใช่เพราะดวงตาที่เต็มไปด้วยแววเจ็บปวดปางตายคู่นั้น
ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทางที่แสดงชัดว่าคงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ถ้าขาดคนคนหนึ่งไป
ถ้าไม่ใช่เพราะคำอ้อนวอนอย่างสิ้นหวังกับน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย
ถ้าไม่ใช่เพราะคนขอร้องคือฮีชอล ทั้งจองฮุนและเจย์คงไม่ได้มานั่งคุยกันแบบนี้
“แต่จริงๆนายก็ไม่คิดจะฆ่าฉันแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
ใช่ เขาไม่คิดจะฆ่าคุณชายผู้แสนเย่อหยิ่งแห่งฮวายงหรอก ที่เขาทำก็แค่จะสั่งสอนให้คนยโสรู้จักบทเรียนเท่านั้น
“.................”
“ขอโทษนะเจย์ ที่เข้าใจแทฮวาผิด”
เจย์ยกไหล่ ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ช่างมันเถอะ ก็แค่บทเรียนของเสือสองตัวที่โดนหมาลอบกัดเท่านั้น”
“อย่างน้อยเรื่องทั้งหมดก็ทำให้เราระวังตัวและรู้จักมองรอบด้านมากขึ้น ไม่มัวแต่ระแวงกันเองจนคนอื่นเข้ามาสวมรอย”
“ยังไงก็ตาม ฉันก็ต้องขอโทษและขอบใจนายอยู่ดี”
เจย์มองหน้าคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศัตรูของเขา ยกมุมปากให้แทนรอยยิ้ม
“ดูแลฮีชอลให้ดีแล้วกัน นั่นแหละค่าตอบแทนที่ฉันคิดจากนาย ถ้านายทำฮีชอลเสียใจซักนิดล่ะก็ ฉันฆ่านายแน่”
จองฮุนหัวเราะหึๆ
“ถ้าฉันทำให้คุณหนูของนายเสียใจล่ะก็ ไม่ต้องรอให้ถึงมือนายฆ่าฉันหรอก ฉันจะตายด้วยมือของฮีชอลนั่นแหละคนแรก”
“งั้นนายก็ต้องระวังตัวให้ดีแล้วล่ะ”
.
.
.
“เจย์กลับไปแล้วเหรอ?”
เสียงถามจากคนที่เพิ่งโผล่หน้าออกมาจากในบ้าน มือถือถาดขนมออกมาด้วย
“อือฮึ”
“แย่จริง ว่าจะเอาขนมให้กินซะหน่อย”
“หายไปนานขนาดนั้น ใครจะไปรอไหว” จองฮุนค่อน คว้าขนมในถาดมากินเสียเอง
“ก็ฉันอยากให้นายสองคนได้คุยกันไง”
“....?....”
ฮีชอลยิ้มให้คนทำหน้างง
“ก็เวลาเจย์มาหา นายสองคนก็เอาแต่จ้องหน้ากันไปมา จะพูดอะไรก็ไม่พูด ฉันเลยคิดว่าถ้าปล่อยให้นายคุยกันเองบ้างจะได้เข้าใจกันมากขึ้นไง”
จองฮุนคีบจมูกรั้นๆอย่างมันเขี้ยว
“แผนสูงนะเรา”
“แล้วดีมั้ยล่ะ?”
“ดีครับคุณหนู...ขอบคุณนะ”
คำขอบคุณมาพร้อมกับจูบเบาๆที่หน้าผาก
ขอบคุณที่เป็นเหมือนแสงสว่างที่ช่วยดึงเขาออกมาจากความคิดที่มืดมนและคับแคบ
ขอบคุณที่ทำให้เขามีปัจจุบันที่ชัดเจนและอนาคตที่สดใส
ขอบคุณนะฮีชอล
END
จบได้ห้วน สั้น และไร้จินตนาการมาก -___-
ขออภัยที่มันออกมาเป็นแบบนี้ >/\<
แต่อย่างน้อยก็ช่วยปลอบใจคนที่ช็อคจากตอนที่แล้วได้ใช่มั้ยล่ะ แฮ่~
สัญญาค่ะว่าตอนไปจะไม่(พยายาม)แต่งแนวนี้อีกแล้ว ปวดหัวมาก ปวดตับ
รู้สึกว่าตัวเองเหมาะกับฟิคหวานๆ น่ารักๆมากกว่าจริงๆ
แล้วเจอกันใหม่ (เมื่อคิดพลอตออก)นะคะ ^-^
ความคิดเห็น