คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ch. 5 Blind [Junghoon x Heechul ft. TRAX-Jay]
“พวกไร้สมอง! แค่คนคนเดียวก็ดูแลกันไม่ได้ ปล่อยให้หายไปได้ยังไง!”
คุณชายใหญ่แห่งฮวายงตะโกนดังลั่นโดยมีผู้รับเคราะห์เป็นลูกน้องนับสิบคนที่ก้มหน้านิ่ง
“คนตัวเล็กๆแค่นั้นยังปล่อยให้หายไปได้ รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ไอ้พวกเลี้ยงเสียข้าวสุก!”
“ออกไปกันให้หมด! ไสหัวไปแล้วไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก ต่อไปนี้อย่าไปคุยกับใครนะว่าเป็นคนของฮวายง ขายขี้หน้า!”
ลูกน้องของกลุ่มฮวายงทำความเคารพนายก่อนรีบรุดออกมาจากห้อง เสียงข้าวของในห้องแตกกระจายดังเปรื่อง
ทำไม?
เป็นความผิดของเขาใช่ไหมที่วางใจและไว้ใจ
เป็นความผิดพลาดของเขาที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้
เพราะเขาเผลอ...ยอมให้ความรู้สึกอ่อนไหวเข้ามาแทนที่ความเกลียดชัง
ทั้งหมดเป็นเพราะเขาปล่อยใจตัวเองให้....รัก....
ถ้าทั้งหมดเป็นเพราะเขา ก็คงมีแต่เขาเท่านั้นที่จะจัดการทุกอย่าง
จัดการ...จบ...ทุกอย่างด้วยตัวเอง
ร่างโปร่งบางนั่งอยู่หน้าผืนผ้าใบขนาดใหญ่ มือเรียวจับดินสอร่างภาพไว้ แต่ดวงตากลับเหม่อมองไปไกล
“ฮีชอล”
เสียงเรียกเบาไม่ทำให้รู้สึกตัว จนกระทั่งสัมผัสถึงมือที่วางบนไหล่จึงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้
“ตรงนี้ลมแรง ทำไมไม่เข้าไปนั่งข้างใน”
เสียงถามห่วงใย คนตัวเล็กส่ายหน้าตอบ
“เย็นดีออก”
“ทำอะไรอยู่? วาดรูปอะไร?”
ภาพร่างบนผ้าใบมองคล้ายเค้าโครงใบหน้าด้านข้างของใครคนหนึ่ง แม้ลายเส้นจะยังไม่ชัด แต่ก็พอมองออกว่าเป็นใคร
เจย์มองภาพร่างนั้นสลับกับเจ้าของภาพที่หรุบตาลงราวจะซ่อนแววหมอง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นั่น แต่ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกิดขึ้น สิ่งนั้นได้สร้างความรู้สึกล้ำลึกให้คนตรงหน้า
“ฮีชอล...” เสียงเรียกอ่อนโยนพร้อมร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้า
“มันทำอะไรนายรึเปล่า?”
ร่างเล็กสบตาเขาก่อนหลบตาลงอีกครั้ง
“ฉันบอกไปแล้วนี่เจย์ ไม่มีใครทำร้ายฉันทั้งนั้น”
“ฉันไม่ได้หมายถึงคนของกลุ่มฮวายง...” เจย์ขัดเสียงอ่อน “แล้วการ “ทำร้าย” ก็ไม่ได้หมายถึงการใช้กำลังเท่านั้น”
มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้าหมอง ความอ่อนโยนที่เจย์มีให้เสมอทำให้น้ำตารื้น
“ไม่มีใคร “ทำร้าย” ฉันหรอกเจย์...” ริมฝีปากบางยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแห้งแล้ง
“ถ้าจะมีใครซักคนเป็นคน “ทำร้าย” ก็คงจะเป็นฉันนี่แหละ”
คนตัวเล็กในชุดนอนถูกพามาส่งจนถึงเตียง มีคนดูแลจัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย
“นอนได้แล้วนะฮีชอล”
“รู้แล้วน่ะ ทำเหมือนฉันเป็นเด็กๆไปได้” เสียงบ่นแต่ก็ยิ้มให้อย่างขอบคุณ เจย์ขยี้ผมนุ่มเบาๆ
“ราตรีสวัสดิ์”
ร่างสูงเดินออกไปจากห้อง ฮีชอลมองตามหลังไปจนประตูปิดลง
รอยยิ้มเมื่อครู่เลือนหาย แววหมองเข้ามาครอบครองพื้นที่ในดวงตาเหมือนเคย
คิดถึง.............
ฮีชอลสูดลมหายใจลึก หยุดความคิดของตัวเองไว้แค่นั้น
เขาเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว การไม่ต้องเผชิญหน้ากันจนเสียเลือดเนื้อเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ
ดีที่เจย์ยอมหยุดทุกอย่างลงเพื่อเขา แล้วคนอีกคนหนึ่งเล่า?
...ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เราสองคนรอดไปด้วยกัน...
อย่าทำแบบนั้นเลยนะ จองฮุน
ร่างบางพลิกตัวลุกขึ้น สองมือประสานกันระหว่างอก
การสวดภาวนาไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบทำนัก แต่คราวนี้ เขาขอภาวนา
ขอให้ทุกอย่างจบลงเพียงเท่านี้ ขออย่าให้มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นกันคนที่เขารัก
...คนที่เขารัก...
.
.
.
แสงไฟในห้องดับลง เมื่อความมืดเข้าครองพื้นที่ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างที่ซุ่มอยู่ในเงามืดคอยดูความเคลื่อนไหวต่างๆก็ขยับตัวแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆย่องไปยังสถานที่ที่หมายตาไว้อย่างเงียบกริบ
มือในถุงมือสีดำปลดล็อกประตูอย่างเงียบเชียบก่อนร่างนั้นจะแทรกตัวเข้าไปในห้อง ขายาวพาตัวเองเข้าไปจนถึงเตียงใหญ่ เป้าหมายคือร่างที่นอนหลับสนิทภายใต้ผ้าห่ม
ภาพของค่ำคืนแห่งความอ่อนไหวย้อนกลับมาอีกครั้งเมื่อเพ่งมองร่างนั้นผ่านความมืด ความรู้สึกมากมายพลุ่งพล่านอยู่ในอก
ทั้งอยากจะเข้าไปกอดให้สมกับที่คิดถึง
ทั้งอยากจะดึงร่างนั้นมาถามถึงเหตุผลที่ทิ้งกันไปแบบนี้
ร่างสูงเดินเข้าไปชิดเตียง ค่อยๆยื่นมือไปดึงผ้าห่มออกช้าๆ
เสียงโครมครามตามด้วยเสียงข้าวของบางอย่างแตกกระจายทำให้คนที่เพิ่งเคลิ้มหลับสะดุ้งตื่น บอกตัวเองอย่างแน่ใจว่าหูไม่ฝาดแน่เมื่อได้ยินเสียงเหมือนฝีเท้าหลายคู่รีบรุดผ่านหน้าห้องไป ยังไม่ทันจะรวบรวมสติ เสียงคล้ายคนต่อสู้กันดังแว่วมาจากอีกฟากตึก
“ว่าไง คุณชายแห่งฮวายง...”
เสียงทุ้มห้าวเอ่ยทัก ร่างของผู้บุกรุกที่ถูกจับให้คุกเข่ากับพื้นทำท่าฮึดฮัด
“คราวก่อนได้ตัวฮีชอลไปด้วยวิธีนี้ คราวนี้เลยคิดจะใข้วิธีเดิมรึไง? ไม่พัฒนาเลยนะ”
“ฮีชอลอยู่ไหน?”
“ไม่มากไปหน่อยเหรอ กล้าถามถึงคุณหนูของเราในถิ่นของแทฮวาแบบนี้...”
“ฮีชอลอยู่ไหน?” คำถามย้ำ ไม่สนใจอย่างอื่น ดวงตาสีนิลจ้องตานายใหญ่แห่งแทฮวาแน่วแน่
ไม่มีมีเงาของสิ่งอื่น ไม่สะท้อนแววอื่นใดนอกจากสิ่งเดียวเท่านั้น
คนเดียวเท่านั้นที่ต้องการตามหา
เจย์มองคนรนหาที่ด้วยสายตามุ่งร้าย
“รู้มั้ยจองฮุน ที่ฉันไม่ตามไปเอาเรื่องกับแกที่บังอาจลักพาตัวฮีชอลไปก็นับว่าเป็นบุญมากแล้ว แต่นายยังกล้าเสนอหน้ามาที่นี่ ทำเรื่องบัดซบแบบนี้อีกครั้งมันเกินจะให้อภัยนะ”
“ฉันต้องการเจอฮีชอล เรื่องระหว่างฮวายงกับแทฮวายังไม่จบ ฮีชอลต้องกลับไปกับฉัน!”
“มากไปแล้วนะไอ้บัดซบ!”
มือหนาซัดกำปั้นใส่จนคนพูดหน้าหงาย เลือดสดๆไหลซึมมุมปาก
“เราเคยมีข้อตกลงบัดซบนั่นตอนไหน? แกเอาตัวฮีชอลไปก็สมควรจะถูกฆ่าตายไปแล้วด้วยซ้ำ ยังจะมีหน้ามาพูดเงื่อนไงสารเลวอะไรนั่นอีก”
เจย์กระชากคออีกฝ่ายให้ลุกขึ้นเผชิญหน้า สายตาเกลียดชังจ้องใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผล
“ฮีชอลเคยขอฉันไว้ ว่าไม่ให้ตามไปเอาเรื่องที่แกพาตัวเขาไป แต่ตอนนี้ในเมื่อแกเสนอหน้ามาหาเรื่องถึงที่ ก็ถือว่าฉันไม่ได้ขัดคำขอของฮีชอลแล้วกัน”
ร่างสูงถูกผลักให้คุกเข่าลงอีกครั้ง ปืนสีดำมะเมื่อมจากทุกทิศทางหันมายังจุดเดียวกัน
“จองฮุน!”
เสียงใสตะโกนก้อง ร่างโปร่งบางที่เพิ่งวิ่งมาถึงถลาเข้ามาในวงล้อม แต่ถูกกันตัวไว้
“จองฮุน!”
เสียงเรียกสั่นสะท้านเมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่าย ฮีชอลหันไปทางเจย์อย่างรวดเร็ว
“ปล่อยเขานะเจย์! ปล่อยเขา!”
“นายไม่เกี่ยว ฮีชอล”
“เกี่ยวสิ! เขาทำแบบนี้เพราะฉัน! เพราะฉัน!--”
“ไม่ใช่เพราะนาย!” เจย์ขัดเสียงเข้ม “เพราะความโง่งมและตาบอดของมันต่างหาก!”
“เพราะความอวดดี เอาแต่ใจของมัน ทำให้มองคนอื่นในแง่ร้าย ทำให้มันคิดแล้วก็ตัดสินใจแบบโง่ๆ!”
“เพราะฉะนั้น มันก็ต้องจบชีวิตลงอย่างคนโง่”
ปืนในมือเลื่อนกลับมาที่เป้าหมายอีกครั้ง
“ไม่! อย่าทำแบบนี้!”
มือบางพยายามยืดมืออีกฝ่ายไว้ พลางอ้อนวอน
“อย่าทำแบบนี้! เจย์...อย่าทำแบบนี้~…”
“...ฮีชอล...”
เสียงเรียกแผ่วเบาทำให้ชะงัก จองฮุนเงยหน้ามองคนที่กำลังร้องไห้เพราะเขา...ในความเจ็บปวดของบาดแผลและกลิ่นคาวเลือด รอยยิ้มบางๆยังคงถูกส่งมาให้
“ฉันแค่อยากเจอหน้านายเท่านั้น...”
เสียงบอกแผ่วเบา ฮีชอลน้ำตาริน
“ขอโทษนะ ฮีชอล”
ขอโทษที่เอาแต่ใจและเคยทำร้ายนายมาก่อน
ขอโทษที่ดึงนายมาอยู่ในวังวนของความรู้สึกแบบนี้
ขอโทษที่ทำให้นายลำบากใจ
ขอโทษ
เสียงปืนขึ้นนกดังในความเงียบ
“ไม่!!!”
ปัง!!!..........................
TBC
ความคิดเห็น