คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ch. 3 Blind [Junghoon x Heechul ft. TRAX-Jay]
“เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะคะคุณหนูใหญ่ ไม่พูดไม่จา ไม่ยอมกินข้าว เอาแต่เหม่อ”
เสียงคุณแม่บ้านรำพึงรำพัน บรรยายภาพที่เขาเองก็มองเห็นอยู่
สองสามวันมาแล้วที่ระยะห่างระหว่างจองฮุนกับฮีชอลขยายกว้างขึ้น และความสัมพันธ์ที่ไม่เคยดีขึ้นระหว่างเขาทั้งสองก็ยิ่งแย่ลง
ภายใต้ท่าทางนิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจ ไม่มีใครรู้ว่าคุณชายใหญ่แห่งฮวายงอึดอัดใจแค่ไหน
อึดอัด กระวนกระวาย และเจ็บปวด
“คุณหนูใหญ่ไปทำอะไรให้เธอโกรธอีกคะ ดิฉันบอกแล้วว่าให้คุยกับเธอดีๆ แค่คุณไปเอาตัวเธอมาแบบนี้เธอก็ใจเสียมากพอแล้ว ทำไมต้องใจร้ายกับเธออีก”
“..............”
“รู้มั้ยคะ ขนาดคุณใจร้ายอย่างนั้น คุณหนูยังเป็นห่วงคุณจะตาย ตอนคุณเจ็บเธอไม่กล้าเข้าไปดูแลแต่ยังอุตส่าห์ถามอาการจากดิฉันทุกวัน”
ความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ทำให้ชายหนุ่มหันขวับมามองคนพูด ถามเสียงเร็ว
“จริงเหรอครับ?”
“จริงสิคะ วันที่ดิฉันไปข้างนอก เธอยังอาสามาช่วยทำข้าวกลางวันให้ แล้วยังยกไปให้คุณเองอีก พอเข้าไปคุณก็หาเรื่องเธอล่ะสิ ถึงได้หน้าเสียออกมา”
ยิ่งได้ฟังคุณแม่บ้านพูดก็ยิ่งรู้สึกผิด ขนาดเขายังโกรธตัวเองขนาดนี้ แล้วคนที่รับผลจากการกระทำของเขาจะโกรธขนาดไหน
“จริงอยู่ที่กลุ่มฮวายงมีปัญหากับกลุ่มแทฮวา แต่คุณหนูใหญ่ก็ไม่ได้มีปัญหากับคุณหนูนี่คะ ดิฉันมองก็รู้นะว่าคุณคิดอะไรกับเธออยู่”
คำพูดรู้ทันนั้นทำให้ “คุณหนูใหญ่” หลบตาผู้สูงวัยกว่า
“คุณไม่มีเวลามากนักนะคะ อีกไม่นานคุณหนูเธอต้องกลับไปแน่ คุณเองก็รู้ดี...ไม่ว่าแทฮวาจะยอมตกลงตามเงื่อนไขหรือว่าใช้กำลัง ซักวันเรื่องมันก็ต้องจบและคุณก็ต้องคืนเธอให้ฝ่ายโน้นไป...”
“...ใช้เวลาที่คุณมีอยู่ตอนนี้สร้างความรู้สึกดีๆให้กันไม่ดีกว่าหรือคะ อย่างน้อยถ้าต่อไปจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น คุณก็ยังดีใจได้ว่าครั้งหนึ่งคุณเคยมอบความรู้สึกดีๆให้กับคนที่คุณรู้สึกดีด้วยแล้วยังไงบ้าง”
ถ้าเรื่องทั้งหมดจะต้องจบลง...อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่าเคยมีความทรงจำดีๆยังไงบ้าง
“ผมจะทำแบบนั้นทำไมล่ะครับ ถ้าซักวัน...เราต้องจากกัน ทำไมผมต้องสร้างความทรงจำดีๆเพื่อให้มันกลายเป็นความเจ็บปวดในอนาคตล่ะ?”
จองฮุนถามเสียงขม ผู้สูงวัยกว่ามองอย่างเอ็นดู
“เพราะความทรงจำดีๆจะทำให้คุณเผชิญความเจ็บปวดในอนาคตได้ดีขึ้นไงคะ”
“...และบางทีการสร้างความทรงจำดีๆ อาจทำให้คุณไม่ต้องเจอกับเรื่องเจ็บปวดในอนาคตก็ได้”
จองฮุนจรดฝีเท้าเบาเข้าไปในเรือนกระจก รู้สึกวาบในใจเมื่อเห็นร่างเล็กยืนนิ่ง สายตาเหม่อมองออกไปนอกกระจกราวกับจะมองออกไปให้เห็นสถานที่อันแสนไกล
เสียงกระแอมเบาๆไม่ทำให้ร่างที่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นสะดุ้งไหว แม้เมื่อเดินเข้าไปใกล้ สายตาคู่นั้นก็เหมือนจะมองเลยผ่านเขาไปกระนั้น
“คนของเราที่โรงพยาบาลรายงานว่าหัวหน้ากลุ่มแทฮวาหายจากการบาดเจ็บแล้ว”
แม้จะเป็นการเริ่มต้นด้วยประโยคที่เขาไม่เต็มใจจะพูดที่สุด แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้อีกฝ่ายหันมามองเขาได้
ประกายยินดีและโล่งใจในดวงตาคู่นั้นทำให้จองฮุนรู้สึกใจชื้นและปวดใจไปพร้อมกัน
ดีใจกับอาการของคนอื่นขนาดนั้น...แล้วคนที่ยืนตรงนี้ล่ะ รู้สึกอะไรบ้างมั้ย?...
“จากนี้ไป คงจะกินอะไรได้มากขึ้นแล้วนะ”
อยากตบปากตัวเองที่หลุดปากไปแบบนั้น ไม่ได้ตั้งใจจจะประชด แต่ความรู้สึกน้อยใจลึกๆทำให้อดไม่ได้
แต่เมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นหม่นลงอีกก็รีบพูดต่อ
“คุณลีบอกว่านายค่อยได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว...ฉันแค่คิดว่า ถ้าได้รู้ข่าวทางนั้นบ้าง...คงสบายใจขึ้น”
“..............”
“ฉันมาบอกแค่นี้แหละ”
สุดท้ายก็ทำอะไรได้ไม่มากกว่านี้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมตอบสนอง จองฮุนตัดสินใจหยุดแค่นั้นก่อนที่อารมณ์ของตัวเองจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงไปกว่านี้
ร่างสูงหันหลังกลับ ชะงักเมื่อมีเสียงถามเบาๆ
“แล้ว....เป็นยังไงบ้าง?”
“.....?.....”
ดวงตาในกรอบตากว้างมองมาที่เขา ลดระดับสายตาลงที่บริเวณหัวไหล่แล้วเลยไปถึงท่อนแขนที่ได้รับบาดเจ็บ
“ยังเจ็บอีกรึเปล่า?”
“ไม่เป็นไรแล้ว”
คำตอบนั้นคงทำให้คนฟังพอใจเพราะเสียงระบายลมหายใจเหมือนโล่งอก จองฮุนตัดสินใจอีกครั้ง
“วันนี้....ออกไปข้างนอกกันมั้ย?”
รถจอดลงตรงริมทางที่มีแต่ทุ่งหญ้า คิมจองฮุนก้าวลงจากรถก่อนอ้อมมาเปิดประตูให้
“ลงมาสิ”
ฮีชอลมองคนพูดสลับกับพื้นที่รอบตัวอย่างไม่ไว้ใจจนมีเสียงบอกย้ำ
“รถเข้าไปไม่ได้แล้ว จากตรงนี้ เราต้องเดินไป”
“ไปไหน?”
“ตามมาเดี๋ยวก็รู้เอง”
มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กกำรอบเพื่อพาลุยทุ่งหญ้ากว้างไปยังบ้านหลังเล็กที่อยู่ไกลลิบ
รอบบ้านค่อนข้างรกเพราะล้อมรอบด้วยทุ่งหญ้าตามธรรมชาติ ดอกหญ้าดอกเล็กๆที่บานเต็มยังคงสร้างความสวยงามอย่างเป็นธรรมชาติในพื้นที่โล่งกว้างนั้น
“พ่อรับซื้อที่ดินนี้มา เคยคิดว่าจะทำคาสิโนหรือโรงแรมบนเขา แต่ก็....ไม่ได้ทำ”
จองฮุนบอก เสียงหม่นลงเล็กน้อย ฮีชอลมองไปรอบๆตัว
บ้านหลังเล็กในทุ่งหญ้ากว้าง โอบล้อมด้วยภูเขา
ถ้าทำเป็นโรงแรมหรือคาสิโนคงได้บรรยากาศที่สวยงาม
“ไม่ทำดีแล้ว” เสียงเล็กบอกเบาๆ “เสียดายต้นหญ้า”
“อะไรนะ?”
“เสียดายต้นหญ้า ถ้าทำโรงแรมก็ต้องถอนมันทิ้ง สงสารมัน”
คำพูดนั้นทำให้คนฟังต้องยิ้ม
“พ่อชอบที่นี่มาก ถึงกับบอกว่าถ้าตาย...ให้เอามาฝังที่นี่”
ร่างสูงเดินนำไปจนถึงเนินดินที่ปกคลุมด้วยต้นหญ้าและดอกไม้ป่า
“วันนี้...ครบรอบวันตายของพ่อ”
น้ำเสียงนั้นมีแววเศร้าลึกๆ...ไม่ว่านานเท่าไหร่ การจากไปของบุคคลที่รักยังคงสร้างความโศกเศร้าให้เสมอ
ใครบางคนเตรียมดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้ให้ข้างเนินดิน จองฮุนหยิบช่อดอกไม้มาวางหน้าแผ่นป้ายหินอ่อนสีขาว
ชายหนุ่มหลับตานิ่งนานราวกับกำลังบอกกล่าวการมาเยือนให้คนภายในได้รับรู้ ครู่ใหญ่มือใหญ่ลดลงมากุมมือบางไว้ เสียงพึมพำเบาๆในคอ
“ฮีชอลครับพ่อ”
คำแนะนำนั้นทำให้ฮีชอลต้องค้อมตัวลงเหมือนกับได้รับการแนะนำกับญาติผู้ใหญ่ จองฮุนมองการกระทำนั้นด้วยความรู้สึกอ่อนโยน
“ชอบที่นี่มั้ย?”
ฮีชอลเงยหน้ามองคนถาม แววตาจริงจังคาดคั้นเหมือนทุกครั้งที่ถาม และต้องการให้เขาตอบ
แต่คราวนี้มีบางอย่างต่างออกไป
เพราะแววคาดคั้นนั้นไม่ใช่การบังคับ แต่เป็นการขอร้อง
ร่างบางพยักหน้าเบาๆ และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากคนรอฟังได้เป็นครั้งแรก
ครั้งแรก...ที่จองฮุนยิ้มให้ฮีชอล
และครั้งแรก...ที่ฮีชอลยิ้มตอบ
“ไปดูในบ้านกันเถอะ”
มือที่กุมมือไว้ดึงข้อมือบางเบาๆเพื่อให้ตามเข้าไปในบ้านหลังเล็กที่ถูกสร้างเหมือนที่พักพิงชั่วคราว แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังตกแต่งไว้อย่างสวยงาม
“สวยดีนะ”
เสียงบอกจากคนเดินตามหลัง จองฮุนหันมายิ้มให้
“เคยคิดเหมือนกันว่าถ้าไม่ต้องเป็นคุณชายใหญ่ จะมาอยู่ที่นี่”
คำพูดเหมือนเด็กเกเรทำให้ฮีชอลหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“เคยคิดว่าถ้าไม่ต้องเป็นคุณหนูก็อยากมาอยู่แบบนี้เหมือนกัน”
คนสองคนหัวเราะให้แก่กัน ราวกับชั่วขณะนั้นทั้งคู่ได้ลืมเรื่องบาดหมางไปจนหมด
จองฮุนมองใบหน้าเจือยิ้มราวกับจะประทับมันลงในใจ
“ฮีชอล....”
“....?....”
“ถ้าฉันจะขออะไรสักอย่างจะได้มั้ย?”
“....?....”
“ถ้าฉันจะขอให้นายลืมว่าฉันเป็นใคร แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ตรงนี้...ลืมคุณชายของฮวายงกับคุณหนูแห่งแทฮวา ลืมความขัดแย้งทุกอย่าง ให้เหลือแค่เรา—จองฮุนกับฮีชอล...”
“...จะได้มั้ย?...”
จะได้มั้ย?...
คำขอนั้น เมื่อเทียบกับสิ่งร้ายกาจที่คนคนนี้ได้ทำไว้กับเขา มันมากเกินไปรึเปล่า?...
จองฮุนดึงร่างบางเข้ามาใกล้...ใกล้จนลมหายใจสัมผัสกัน
แบบนั้น...นายจะให้ฉันได้รึเปล่า?...
TBC
ความคิดเห็น