คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
ผ่านวามอแมาไ้รู่หนึ่
ถนนหนทาเริ่มโล่ึ้น ึรามบ้าน่อบาา พอให้ลายวามอึอัลไ้ รถเอสยูวีเลื่อนัวเ้าสู่หมู่บ้านหรู
ถนนสี่เลนปูอนรีเรียบสนิท
้นไม้ให่แผ่ิ่้านสาาร่มรึ้มทอยาวั้แ่้านหน้าโราร เหะสถานแ่ละหลัอยู่ในอาาเว้าวามีรั้วรอบอบิ
าป้ายโษานาให่หน้าหมู่บ้านที่เนิสาเห็น ฤหาสน์หรูบนพื้นที่ส่วนัว สนนราาเริ่ม้นหนึ่ร้อยล้านบาท
ุหนูไลอัลเนลแทบอุทานพระเ้า่วย
แม้พอรู้อยู่ว่าประเทศไทยมีนรวยมา นั้นลาและนยาน
ลอทามาเธอเห็นพ่อ้าแม่้า นับรถรับ้า พนัานบริษัท เ็ายพวมาลัย
เทียบับนมีบ้านหลัให่ราาสูลิบแล้ว วามแ่ามัน่าเ่นั
นรวยนั้นรวยเินไป นยานหาเ้าิน่ำ็ลำบาลำบนเหลือะล่าว
เธอรู้ว่าุย่าเป็นนร่ำรวยในประเทศนี้ สุสบายีแบบไม่มีลูายนเล็เลี้ยู็อยู่ไ้
พอไ้มาเห็นแนวรั้วสีาวทอยาวเหมาพื้นที่ไม่่ำว่าห้าไร่ ประูโลหะสีทอัลวลายวิิรบานให่วบุมารเปิปิ้วยรีโมท
สวนสวยมีพรรไม้นานาพันธุ์ัแ่ัวาหลาหลายเป็นแถวแนวสลับับุ้มไม้อบานสะพรั่
ามราวสวนสวรร์
ถนนทอยาววนอ้อมวเวียนน้ำพุ่อนถึัวอาารสีาวบนยอสูมีโมทอส่อประายเ่นเป็นส่า
ประาศศัาวามร่ำรวยโ่แ้
บ้านอเธอในเมือหลวอประเทศอัฤษูเล็และธรรมาสุๆ
ไปเลยเมื่อเทียบับฤหาสน์ให่โราวปราสาทพระราวัรหน้า
อนนี้เธอรู้สึื่นาื่นใ ประหนึ่เพิ่เินทามาาบ้านนอหาใ่เมือนอที่เริแล้วไม่
พอ้าวเท้าลารถ
เนิสาแหนหน้าอั้บ่ามอโมทอที่เห็นแ่ไลเป็นอย่าแร
นี่มันหออยอราพันเลรึเปล่า ะว่าไปมันเหมือนทัมาฮาลมาว่า
อนุสร์แห่วามรัในสถานที่ไร้รั เห็นแล้วนึถึภาพายหนุ่มหน้าเ้มี่พรมผ่านโมทอโบเ้าห้อสาวสวยทาหน้า่าบานยาว
หิสาววาสายามอสวนสวย
่าเหมาะสำหรับถ่ายทำภาพยนร์ภาระเป็นที่สุ ไม่มั่นใว่าพระเอนาเอร้อเพลหมอัลบั้มะวิ่อ้นไม้ทั่วสวนนี่หรือไม่
นั่นือประโยน์เียวอสวนว้าให่เินวามำเป็นที่เธอนึออ
และฤหาสน์เลิศหรูอลัารหลันี้ผู้เป็นย่าอเธออาศัยอยู่ับหลานาย
บุลที่เธอเห็น้วยานเอแล้วว่าเป็นนเร่รึม เียบเย ับนรับใ้ไม่ี่น
หิสาวหัวเราะในอ ไม่เหา็ประหลาแล้ว
วาสวยวามอโยรอบ
าเรั้วผ่านสวนเอเนเ้ามาวนวเวียนน้ำพุเทรวี่ ถึบันไปราสาทหินอ่อนเธอไม่เห็นเหะสถานอื่นในพื้นินว้าวานี้อี
เนิสาลอบถอนใ
แปลว่าเธอ้ออยู่ับผู้เป็นย่า นทำานบ้านำนวนหนึ่แล้ว็นัวโ้าๆ นี่
โยไม่มีแนวร่วมอย่าุลุอย่านั้นสินะ
ภาลรับรู้ไ้ถึวามหนัใอนัวบา
สาเหุหนึ่เามั่นใว่ามีเรื่ออนเอรวมอยู่้วย
“พออยู่ไ้ไหม”
เาัสินใถามเพราะเาไม่ออว่าหรูหราสมานะ ถูในถูบัับให้มาหรืออึอััเือนทนไม่ไหวหรือเปล่า
บาทีหลานสาวุหิเบวรรอา้อารวามเป็นส่วนัว
เาวรเอาัวออไปอยู่้านอเพื่อวามเหมาะสม
เนิสาเผลอ้อนนถาม
ปัหาอเธอไม่ไ้อยู่ที่บ้านให่หรือบ้านเล็ แ่มันอยู่ที่เ้าอบ้าน่าหา “บ้านหลัเล็ไปหน่อยแ่ิว่าพออยู่ไ้่ะ”
ภาลเือบหลุหัวเราะับำประประันและท่าทาน่าเอ็นูนั่น
เ้าถิ่นเินนำหลานสาวุหิเบวรรเ้ารอบวบประูไม้สัทอบานให่
มีเ็รับใ้ปราเ้ามาทำวามเารพ
เาแนะนำสมาิใหม่ให้รู้ัสามารถเรียใ้สอยไ้
“มาแล้วรับ”
ภาลบอับประมุหิอบ้าน
ุหิเบวรร
เยหน้าาหนัสือในมือึ้นมามอหลานายับสาวสวยรูปร่าโปร่ระห้าายที่มาหยุยืนในห้อนั่เล่นฝั่ะวันออพร้อมเ็รับใ้ลาระเป๋าามมาสอใบ
วหน้าอผู้มาเยือนสะิหัวใประมุหิอระูลัยนฤนารถอย่ารุนแร
ิไม่ผิเลยริๆ เธอเฝ้ารออยั้แ่วันที่ลูายนโบอว่าทานั้นรับปายินยอมทำามำสั่โยส่ลูสาวนเล็มา
เนิสา่าาม ทุอ์ประอบบนใบหน้าหวานึ้รึรา ผิวพรรเนียนละออ
รูปร่าอรรหาท่วท่าารยืนเินระเหิระหส่าาม เหมือนเห็นนเอในอี ยอมรับในใแบบไม่อิว่าหลานสาวนนี้สวยเหลือเิน
สวยเหมือนเธอไม่มีผิ
เนิสามอสบสายาหิราร่าายผ่ายผอมหาแผ่ราศีน่าเราม
พร้อมับำอบอำถามที่้าาใ
เธอเยสสัยว่าทำไมเธอไม่เหมือนพี่สาวึ่มีวามามเือะวันล้ายมารา
ไม่เหมือนแม้ระทัุ่าหรือุยาย มีส่วนล้ายบิาอยู่บ้ารสีผมและสีา
แ่เธอูอ่อนหวานว่า บิาบอว่าเธอเหมือนุย่าสมัยสาวๆ
รวมถึอุปนิสัยใอ้วยพร้อมับส่ภาพถ่ายใบเ่าใหู้
ในอนนั้นเธอปิเสธว่าไม่เหมือน ้ำยับออีว่าเธอไม่ใ่นเ้าิเ้าแ้น
ออะมีเหุผลัเน พอไ้เห็นัวรินในภาพถ่ายับา เธอเื่ออย่าหนึ่แล้วว่า
หน้าาเธอถอแบบหิรารหน้ามาไม่ผิเพี้ยน
เนิสารู้สึหายใล่อึ้น
เมื่อพบว่าในแววาอผู้อาวุโสมีเพียวามประหลาใ
ปราศาวามแ็ร้าวเลียั
ท่าทาสบนิ่มิไ้เิหยิ่ถือยศศัิ์อย่าที่นึเร
เธอเินเ้าไปใล้เ้าอี้หลุยส์ัวให่ เว้นระยะห่าพอประมาแล้วุเ่าลลานเ้าหาถึระยะประิ็นั่พับเพียบเ็บปลายเท้า
พนมมือราบลบนั นุ่มนวลอ่อน้อย พร้อมแนะนำัวโยัื่อลาออเพื่อวามสันิ
“เ่ะ
เนิสา ัยนฤนารถ ราบสวัสีุย่า่ะ”
เมื่อเยหน้าาผ้านุ่ไหมราาแพ
สาวสวยาลอนอนประสานมือไว้บนั เรียบร้อยไม่ิัเอะเิน
ุหิเบวรรนิ่อึ้่อนยื่นมือเหี่ยวย่นามวัยไปเยามน
พิารา มู ปา ิ้ว า แ้ม ผิวใสที่ไ้สัมผัสเนียนนุ่ม
วาสุสาววนมอไม่มีแววื่นเ้น หวาลัว แปลที่ทาหรือแปลหน้าใรเลย
รวมถึย่าใร้ายอย่าเธอ้วย
“ื่อยัับผู้าย”
นเป็นย่าปล่อยมือ แล้วเปรยออมา
เนิสาอมยิ้ม
เธออบให้ทุนในบ้านเรียสั้นๆ ว่าเ มาว่าเนี่ที่ใรๆ อบเรีย เหมือนับพี่สาวที่อบให้เรียว่าเอมไม่ใ่เอมี่
ภาลพูไม่ออเลยเมื่อเห็นเนิสาเินผ่านเาไปทรุัวลนั่และลานเ้าไปราบบนัุหิเบวรร
เรียบร้อย สวยาม ูเป็นธรรมาิ เหมาะสม ไม่มาและไม่น้อยเินไป
เาเห็นุหิเบวรระัไปั่วรู่
าไม่ถึว่าเ็พิเศษที่เิบโ่าบ้าน ่าวันธรรมะสามารถทำอะไรแบบนี้ไ้
แ่เพียั่วะที่เธอราบลบนัเท่านั้นท่าน็ปรับสีหน้ามาเย็นาัเิมไ้
ภาลอยลุ้น
นหนึ่เ็มไป้วยทิิาวามผิหวัฝัใ ับอีน่อน้าื้อรั้นมั่นใในนเอ
ย่าับหลานสาวะพูผิหูันหรือไม่ บาทีเาอา้อไปส่นเพิ่มาถึ ลับลอนอนวันนี้เลย
“พี่สาวเราล่ะื่ออะไร”
ุหิเบวรรถามทั้ที่รู้อยู่แล้วา่าวสารและหน่วย่าวรออเธอ
“เอม่ะ
เอมิา”
“เอมิาับเนิสา”
ผู้ฟัทวนำ ื่อลาๆ ไม่ฝรั่๋า พอใ้ไ้ไม่ัหู
“ลมีานที่บริษัทไม่ใ่รึ
ลับไปทำาน่อเถอะ เย็นนี้พ่อเราว่ามาิน้าวบ้านนี้นะ” ุหิหันไปสั่หลานาย
ในเนื้อวามไม่ไ้หมายรวมู่วนปัุบันอบุรายนโ
ที่ไม่่อยเห็นีเห็นาม้วยนัับารทำัวเป็นสมภารินไ่วั
“รับ”
ภาลไม่ล้าัำสั่ ทำไ้เพียมอสาวสวยทีู่ไม่เือร้อนหรือหวั่นเร ่อนหมุนัวเินออาห้อไป
ความคิดเห็น