คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2-1 คำเตือนจากเพื่อนสาว (100%)
ในเมือที่เยลาล่ำไป้วยผู้นปราวามเียบสัล้ายับว่าะลายเป็นเมือร้าึไม่มีแม้รถยน์สัันปราให้เห็น
‘นวีนา’ นึไม่ออว่าเพื่อนรัะพาไปไหน ยัมีเรื่อน่าประหลาใเสียนเธอ้อะเ้ออมอไปรอบ ๆ โยที่ยัเินามสาวร่าบาในเสื้อยืาเยีนีเ่า บนทาเท้า่อ้วยอิแ ับุมมือันแน่น ้าวไว ๆ ผ่านทาเินมืแบ ออไปยัถนนอีเส้นหนึ่ ถัารอเล็ ๆ ้านหลัมหาวิทยาลัย
‘ลิลลี่’ เป็นเพื่อนร่วมั้นเรียนั้แ่ไฮสูลในสหรัฯ ที่ไหนมีลิลลี่ ะมีไม์เสมอ แ่ไหนแ่ไรเธอให้วามไว้วาใทั้สอนเป็นอย่ามา มอา็รู้ใว่าพวเาะทำอะไร ะที่บรรยาาศเปลี่ยนไปาถนนเส้น่อนหน้าโยสิ้นเิ โยรอบถนนสอเลน ลอสอ้าทารายล้อม้วย้นไม้ให่ มีไฟส่อสว่าเพียน้อยนิ โมไฟสูามรายทาิ ๆ ับ ๆ
เพื่อนสาวเอาแ่เินเร็ว เหมือนรีบไปที่ไหนสัแห่ ึ้อมือเรียวให้น้าหลั้อ้าวาม นวีนาส่ายอมอ้ายวาโยไม่ถามอะไร รู้ัวอีที็มาถึร้านอาหารไทยย่านสุุมวิทที่เน้นารประับประา้วยโทนาวสไล์วินเท ้นลีลาวีระห่านาหน้าทาเ้า รอบรัวอเธอมัะมารับประทานอาหารที่นี่อยู่บ่อยรั้ เอ๊ะ...! นี่เธอไม่ไ้อยู่ในอเมริา?
“ระวััว้วยนะ วี อย่ามาที่นี่... ัน้อไปแล้ว...”
“ะไปไหนลิลลี่ เป็นอะไรอแ? ทำไมไม่หันมาุยันี ๆ” มือเรียวระุึบ่าเพื่อนอย่าเสียอารม์ ้วยวามที่เินามมาไ้สัพั โยอีนไม่ยอมบออะไรเลย ทันในั้นเอ ศีรษะร่อแร่เหวี่ยลับมาามแรแน เลือแานไหลย้อยาหน้าผา สาระเ็นใส่เสื้อยืาวาเยีนนเปรอะเปื้อน เธอหน้าะลึมอเพื่อนรัในสภาพสยสยอ
“รี๊!” หวีร้อเสียแหลม ลืมาพรึบมอเพานในห้อนอนเย็นเียบาอุหภูมิอเรื่อปรับอาาศ หน้าผายันท้ายทอยแม้วยเม็เหื่อ
ฝันไปหรือนี่!
ลมเย็นยะเยือพัผ่านใบหน้าสสวยที่ีาวราวระาษ ริมฝีปาอมแอมมพูพ่นลมหายใหนั พลันภาพสยสยอในวามทรำพาลให้หลุพ้นาอาารัวเียในระยะเวลาสั้น ๆ แม้ยัรู้สึหนาววูบไปทั่วเรือนาย เธอลุึ้นนั่เอื้อมมือไปหยิบรอบรูป้าเียมาูเหมือนทุวัน
สวนหย่อมร่มรื่นหน้ามหาวิทยาลัยเมือเมบริ์ รัแมสาูเส์ ในวันรับปริาอาาศสื่นแ่มใส แฝนพี่ยืนียิ้มว้าโอบไหล่แฝน้อ ็อเอร์สาวยืนอยู่ระหว่าลา้าหลัทั้สอ ุรุยนละสีเพราะเป็นนละระับปริา ำไ้ว่าเธอเรียนบ่อนเพื่อน ๆ อายุไล่เลี่ยัน รวมถึไม์ับลิลลี่ พวเาพยายามเป็นอย่ามาเพื่อให้สามารถเรียนที่เียวับเธอไ้
“อโทษนะลิลลี่ ันไม่ไ้ั้ใะรี้ใส่หน้าแริ ๆ”
น่าเสียายที่ำอโทษอเธอไปไม่ถึเพื่อน หลัสบสิอารม์ล เลื่อนปลายนิ้วไปสัมผัสใบหน้าเล็ิ๋วอายหนุ่มในรูปถ่าย นัยน์าลมโภายใ้นาอนเป็นแพมีน้ำหยใสเาะุม
สอปี...
มันผ่านมาั้สอปีแล้ว...
“ุอยู่ที่ไหนนะไม์...” ในน้ำเสียเศร้าหมอระทมทุ์ เธออไม่ไ้ที่ะนึถึ่วเวลาสนุสนาน วามผูพันระหว่าเธอและแฝ ‘เวย์น’ โยเพาะแฝนพี่
ทำไมแม่เธอถึไม่ยอมรับไม์ ลิลลี่ เพราะพวเาเป็นเ็ำพร้าแ่นั้นเอหรือ? แม่พูเสมอว่าพวเาไม่มีหัวนอนปลายเท้า ลูเ้าเหล่าใร็ไม่รู้...
ิไป็เท่านั้น นวีนาส่ายศีรษะไปมาสลัวามฟุ้่าน ลุเ้าห้อน้ำไปัารับัวเอให้เรียบร้อยในระยะเวลาสั้น ๆ หยิบเสื้อเิ้ลายส็อเ้าับระโปรเรียบร้อยมาสวม ลุมทับ้วยเสื้อสูทและระเป๋าสะพายแบรน์เนม
้วยผิวพรราวผุผ่อเป็นธรรมาิทำให้เธอไม่้อทำอะไรมา แม้สอปีมานี้แ้มเนียนใสะูบอบล น้ำหนัหายไปเือบห้าิโลฯ เส้นผมแปลายไร้น้ำหนัเพราะไม่ไ้รับสารอาหารเพียพอ่อร่าาย เธอูเหมือนนป่วยที่ยัสวยส่าทุระเบี้ยนิ้วอย่าลูผู้ีมีเิน แ่รอพื้นันแ ทาแป้เียนิ้วสัหน่อยเธอ็ออาบ้านไ้สบาย ๆ อย่าที่หลายนื่นมว่าอเอร์สวยไร้ที่ิ เหมาะะเป็นนาเอละรมาว่ามายืนถือไม้บาอุมวออเสร้าหรือเป็นอาารย์มหาวิทยาลัย
ในึอบุผู้ให้วามามแ่ำเนิ ไม่้อไปึ้นเียหมอเหมือนบรราเพื่อนฝูรุ่นเียวัน ไม่เสียเวลาแ่หน้าทำผมนาน ๆ หลายั่วโม พอีับที่เสียุแม่ัผ่านบานประูไม้สั ้วยวามเป็นห่วลูสาว
“วี ลู... ลมาิน้าวเ้าไ้แล้วนะ ื่นรึยั?”
“แ่ัวแล้ว่ะ ำลัะลไป”
“เร็ว ๆ หน่อยลู มี๊หิว่ะ”
่วนีุ้แม่ไม่มีธุระใน่าประเทศ เลยนั่รอลูสาวมารับประทานอาหารเ้า้วยันแทบทุวัน นี่ั้แปโมเ้าแล้วเห็นลูยัไม่ลมา แถมลูสาวนเียวอบ้าน ‘พิยเา’ หน้าาร่ำเรีย หอบวามัวลใมาถึห้อรับประทานอาหาร พอพบุแม่็แสร้ทำเป็นยิ้มลบเลื่อน
“ับ้าวเ็มโ๊ะ บ้านย่ามเอานมปัมาฝาหรือมี๊?” ถามพลาวาสายามออาหารบนโ๊ะไม้ัวให่ในห้อว้า มีนมไทยฝีมือมารา เบเอรี่หลายอย่า ทั้นมปัฝรั่เศส เรื่อเียเป็นเนยแ็ที่แม่บ้านนำมาาบ้านให่ึ่อาศัยพึ่พาัน เ้า ๆ ะมีแม่บ้านนำับ้าวมาฝา หาทานไม่หม็นำไปให้แม่บ้าน ให้นับรถไปแบ่ันรับประทาน่อ
“ย่ามไปเ็นทรัลวัน่อนน่ะ ื้อนมปัมาเยอะ ป้าเอี่ยมเอามาให้บ้านเราเมื่อเ้า หนูินเยอะ ๆ นะ”
ุแม่ำับ ไ้แ่หวัว่าลูะทานเยอะหาไ้ยินว่าุย่าที่เธอเารพรัฝาแม่บ้านนำอาหารมาเผื่อเธอ เพียหยิบนมปัแผ่นเียว าม้วยาแฟ
ลูสาวหยิบหนัสือพิมพ์มาอ่าน หลัาที่้มหน้ามือถืออยู่สัพั เพื่อหา่าวอัวเอและุแม่ นอเหนือาที่มีเลานุารอยรายาน เป็นิวัรอีอย่าหนึ่อเธอ อย่วยานบริษัทอยู่บ้านาน ๆ รั้ ้วยวามที่เธอเอ็มีเรื่อ้อทำ มีานประำเป็นอาารย์มหาวิทยาลัย
พูถึวารเเลบเมือไทย นามสุลั ‘พิยเา’ เ้าแม่สิน้าแบรน์เนมเพื่อสุภาพบุรุษและสรี บริษัท ‘JiDaPa’ เป็นอุนายิาภารวมไปถึธุริวามามในเรือ าที่มีำไรเล็น้อยในรุ่นบิาผู้เยบริหารไว้ บันี้เิบให่ลายเป็นธุริที่ทำรายไ้มหาศาล ้วยฝีมืออหิม่ายที่เปลี่ยนารสูเสียรั้ให่ในีวิให้ลายเป็นโอาส
“อ่าน่าวอะไรอยู่ลู?”
“ะ...?”
นที่เพิ่หลุาภวั์พลิหนัสือพิมพ์ลับหัวให้เ้าที่ ปรายาไปยั่าวอลัมน์ให่ในหน้าแร ระแอมไออ่านเสียัฟััอย่านั่าวสาวในยามเ้า
“อะแฮ่ม! สามโรโเอี วสปา้าปล้นหมอโห โนระทืบหวิับ”
หัว้อ่าวประหลาวรเป็นที่ฮือฮาในโเียล ุแม่ลับไม่สนใ วาู่สวยใ้อายไลเนอร์มริบ หรี่มอหนัสือพิมพ์เล่มหนาที่ั้าั้นระหว่าเธอและลู้วยวามเป็นัวล มือปัมันออไปอีทา
“เมื่อเ้าหนูฝันร้ายอีแล้วนะลู มี๊ว่าเราไปลอเ้าอร์สบำบัีมั้ย?”
“บำบัวามามเหรอ? มี๊... ีเหมือนัน ่วนี้เราสอนไม่่อยไ้ไปเสริมสวยันเลยเนอะ”
“มี๊ไม่ไ้พูเล่น หยุนอเรื่อเลย ไปหาหมอัน”
“วีสบายี่ะ”
“ลูไม่สบาย มี๊บอหลายทีแล้วนะ ไปหน่อยเถอะนะลูนะ ไปให้มี๊สบายใหน่อย”
“วีเพิ่รวสุภาพประำปีที่มหา’ลัยมาเอ วีสบายี มี๊เื่อสิ เอาใบรับรอแพทย์ใหู้เลย็ไ้”
“ิว่าไปเป็นเพื่อนมี๊็ไ้ เนี่ย มี๊อยาไปลอมิรรมที่ทาโรพยาบาลเาั บำบัเรื่อารนอน็มี แล้วเผื่อว่าบาทีนะ มี๊อาะไ้หุ้นส่วนเพิ่ม...”
“มี๊็อ้าไปเรื่อยอะ”
“โธ่... ลู ทำไมิแบบนั้น ไปเป็นเพื่อนมี๊หน่อยไม่ไ้รึไ เมื่อ่อนลูไม่เยื้อับมี๊เลยนะ”
“มี๊... ธุริเรามันเป็นเรื่อแฟั่นสาวอินเทรน์ มี๊ะไปถือหุ้นอะไรที่โรพยาบาล”
หม่ามี๊อเธอเไไปเรื่อยริๆ! ลูสาวไ้แ่แอบบ่นในใ นปัาะเถียมารา มือว้านมพอีำบนโ๊ะมาิมพลาลี่ยิ้มหวาน
“พายนี่อร๊อย อร่อย ฝอยทอ ทอหยอ ทอหยิบนี่็น่าหยิบมาม ใรทำน้า” แล้วเริ่มหยอล้อ้วยารหยิบนมมาเปรียบเทียบับบรราหนุ่ม ๆ ในมือ “เอ... เลือเอาสันีไหมะ วัน่อนุนายพูถึุหมอสุหล่อใีรัเ็ ยัับว่าหลุออมาานิยาย วันนี้อยาไ้ลูเยเป็นุาย ายละ ันปวหัว ลูสาวุนายิสวยเลือไ้”
ความคิดเห็น