คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 5-1 เจ้านายเจ้าปัญหา
5
เ้านายเ้าปัหา
เนินอนุ่มนิ่มลายเป็นปัหาอหนุ่มวัยสามสิบแปปีผู้ไม่ไ้ใ้เวลาอสาวมาพัให่ ร่าสูในเิ้หล่อเหลาสีรีมอ่อนบรามรอมอนัวเล็ระับบ่าอย่าเหลืออ เมื่อเธอพยายามถูไถ อรัท่อนแนเป็นล่ำสันอเาแน่น้วยอาารสั่นลัว
“แ่แมลสาบ ะอะไรล่ะุเอ”
“เอเลียมันริ ๆ นะ ไม่อบหนวมันอะ น่ายะแย อี๋...”
“เหยียบแล้ว ๆ ไหนอะไรอี!” ละล่ำละลัทำเสียัอย่าลืมัว ปลายเท้าหนาระแทลบนพื้นปาเ้แ สีเียวับเ้าหนวน่ารัเียสามีวิ พวมันถูบี้แบนเละเทะายาที่!
ออเรไม่ิว่าะ้อมาทำหน้าที่ปราบเ้าแมลสาบให้เ้านายสาว แถมเธอูว่อไวว่าเาเสียอี พอ้าวไปทา้ายทาวา็เาะิแนเสื้อนยับ ทำหลุบามอเา้วยแววาน่าสสาร
นมเป็นนม ูเป็นู
หลายรั้ายหนุ่ม็เห็นอยู่ว่าบรราหนุ่ม ๆ รวมถึว่าทีู่่หมั้นเธออบมอเรสัวสวยใ้เนินอนุ่มนิ่ม้วยสายาไม่สุภาพ มันเป็นเรื่อ่วยไม่ไ้เอาเสียเลย
“... มันน่าลัวไหมอะ เอผิรไหน”
“ไม่ผิรับ แ่ะปล่อยผมไ้หรือยั”
หิสาวพลันผละาพ่อหนุ่มัวหอมอเพลิน แ่ะให้ทำยัไไ้ล่ะ เธอลืมัว!
“อโทษ... เอ้อ... อโทษนะะ ือเอไม่ไ้ั้ใทำัวให้เป็นปัหา”
“ปัหาไม่ไ้อยู่ทีุ่เอรับ แ่เป็นผม ผมเป็นเลาฯ ผู้าย เป็นลู้าอบริษัทุ ผมวรวาัวให้ี ่อให้เป็นนอเวลาาน”
ในสีหน้าเรียบเยอเลานุารหนุ่ม วาู่สวยสว่าใสยัับ้อนัยน์าสีมรที่มีเพียวามริใายประายอยู่ภายใน
เอเอมแอบมีวามหวัว่าเธอนึอบพอเวลาที่อยู่ใล้เา บาทีเาอาหวั่นไหวหาว่าเธอเ้าใล้เามาเินไป นั่นเป็นสิ่ที่เาประาศมันออมา
“ุเป็นนสวยรับุเอ ผมไม่วรมีวามิอุศลับเ้านาย”
“ุ็ลูรัพระเ้า่ะออเร แ่เอไม่ไ้ถูใุเพราะว่าุหน้าาีหรอนะ มันเป็นเรื่ออธิบายยา เ้าใยาอยู่” พูแล้วลอบยิ้มรุ้มริ่มเ็บำวามลับนั้นเอาไว้ ะที่นเป็นเลาฯ ไม่ล้าถาม่อ ้วยเห็นว่าไม่เหมาะสม ่อนที่หิสาวะ้มหน้าลมอรอเท้าเป็นเามันมีเศษหนวสีน้ำาล้วยหน้าาใ
“ายแล้ว รอเท้าุเปื้อน”
“ไม่เป็นไรรับ แ่ผมะไปล้า ออนุาใ้ห้อน้ำนะรับ”
“ทานั้น่ะ...” ปลายนิ้วี้ไปทา้านหลัโฟาในบ้านที่แ่อย่าสวยามโทนาวสะอาา
ออเรใ้เวลาไม่นานับารล้ารอเท้า ่อยออมานั่พับนโฟาำมะหยี่สีำสนิท เ้าอบ้านเ้ามาอโทษอโพยเา ้วยท่าทาอ่อนน้อมถ่อมนว่าอนเป็นเ้านายมาเนี้ยบในบริษัท ส่วนเ้าาศพสามัวบนพื้นลับถูายามออย่ายะแย นเป็นเลาฯ เลยลุไปหยิบไม้วาึ้นมาัารานเล็ ๆ น้อย ๆ แทนแม่บ้าน ่อให้เธอะยมือปรามห้ามไม่ให้เาทำ
“ออเรไม่้อวา ๆ ่ะ เอเรใ”
“แล้วะปล่อยมันนอนอยู่รนี้หรือไล่ะุเอ แม่บ้านที่ไหนะเ้ามา”
“เอ้อ ริ้วย... อบุนะะ” ยิ้มแหยพลามอามมือหนาวา้ามไม้วาึู่เล็ิ๋วไปถนัาเมื่ออยู่ในมือฝรั่ัวโ ๆ เธอนึีใที่มีนัารมันให้ แอบลอบมอเาแปลใว่าทำไมทำานบ้านเ่
“เี๋ยวผมไปแล้วนะ มีเรื่อ่วนอะไร็โทรมานะรับ”
“่ะ เอะล็อบ้านี ๆ ถ้าเิเรื่ออะไรึ้นมา ะโทรหาเลาฯ เป็นนแร” สิ้นำบอลาเป็นมั่นเป็นเหมาะ เลานุารลับเป็นห่วเ้านายสาว หาว่านอนบนโฟาไ้เา็ทำไปแล้ว และเมื่อเาวาไม้วาพิไว้้าำแพ เรียมบอลาเ้าอบ้าน เธอรีบย้ำเรื่อสำั
“ทีุ่มาส่เอ อให้เป็นวามลับระหว่าเรานะ ไม่มีใรรู้ว่าเอมีบ้านอีหลัที่นี่”
“รับ รับทราบรับ ปิประูบ้านี ๆ นะ”
“อบุมา ับรถลับบ้านปลอภัย่ะ” เธอโบมือลา ส่ยิ้มให้เาอีรั้หนึ่ โยที่ยัมอเห็นว่าแววาอเลานุารนโปร ูห่วใยเธอนาไหน
สอวันถัมา เลานุารหนุ่มไ้รับรอเท้าทำานู่ใหม่ราาเหยียแสนส่รถึอนโมิเนียมามที่อยู่พนัานามใบสมัร เมื่อเธอยัรู้สึผิับารทำัวเป็นปัหา รีบับรถลับเ้ารุเทพฯ มาพบเาถึโ๊ะทำาน
“อที่ส่ไป ่วยรับไว้หน่อยนะะ” เสียหวานระิบ าหลุบมอุป้าี้นินทาเบอร์หนึ่อออฟฟิศอย่าระแวระวั ถึแม้ว่าหล่อนอาทำเป็นไม่สนใใร
เ้านายอย่าเอเอมรู้ีที่สุว่าไม่มีเรื่อไหนป้าปิ๊ไม่รู้ ป้าหูผึ่! เ็บทุรายละเอียทุสิ่อย่าที่ไม่ใ่เรื่ออัวเอ เธอ็ไม่อยาให้ใรไปพู่อว่าเธอุยอะไรับเลาฯ ในห้อทำานอพนัาน
ออเรส่ายหน้าไปมา “ผมบอแล้วว่าแ่ล้า็พอ มันไม่ไ้เปื้อนมามาย ผมรับไว้ไม่ไ้”
“มันเปื้อนสิมันเปื้อน มันเป็นเรื่อให่สำหรับเอ้วย ุเป็นฮีโร่อเอเลยนะ ไม่ั้นเออยู่ไม่ไ้แน่”
“นอื่นเาะมอยัไล่ะรับ ผมไม่อยารับอะไราุเอ...”
“ุ็เ็บไว้ที่บ้าน ไม่มีใรรู้หรอน่ะถ้าุไม่พู มันะเป็นวามลับแน่นอน เนะ” ในน้ำเสียแผ่วเบาลอี หิสาวไม่เสียเวลาถเถียับเา่อ มือเรียวว้าระเป๋าแบรน์เนมใบโปรบนโ๊ะทำานเลาฯ ึ้นสะพายพาบ่าพร้อมบอลา พอีับที่เสียเ้มเรีย
“ุเอะไปไหนรับ ไม่ทำานหรือ?”
หิสาว้มหน้าลลเสียลให้เบาที่สุ “เอแ่แวะมาบอุเรื่อรอเท้าไ รับไว้้วยนะ ห้ามบอใรล่ะว่าเออยู่ที่ไหน”
“ือผมไม่้อารรอเท้า ผมอยาทราบว่าุะลับมาทำานเมื่อไรรับบอส” ในรอยยิ้มเป็นันเอะที่ยัแอบระิบระาบับเ้านายสาว้วยท่าทาุัน เาไม่้อารรอเท้าู่ใหม่!
“เออ... เี๋ยวโทรบอเอ ไป่อนนะ”
“แุ่หิโวยวายเรื่อุไม่เ้าประุมนะรับ เธอถามผมว่าลูสาวหายไปไหน ทำไมไม่มาทำาน ไม่สบาย็ไม่ยอมบอแม่สัำ”
“ั้น... ุัารเอสารบนโ๊ะเสร็ ่อยามเอไปทีหลัละัน ่วนี้บอสรู้สึไม่่อยสบายนะะ อ WFH ่อแ่...” พูพลาแสร้ยมือึ้นป้อปา านั้นเ้านายสาว็เินโเออาห้อทำาน
ความคิดเห็น