คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 4-2 เจ้านายก็คน
เ้าอร่าบาในเรสสีาวเ้ารูปสมส่วน ัแโบให่เทอะทะลายส็อให้พอีับระโปรสีาววามยาวประหัวเ่า หน้าระบานสูให่้าโ๊ะไม้สัในห้อทำานอเธอ ้วยท่าทามั่นใว่าทุวัน
ปิแล้วานสวย ๆ าม ๆ มัมีเลานุารอยอำนวยวามสะวให้ บารั้็เป็นหน้าที่อ่าเสริมสวยประำบ้านไอยเรศ ้วยวามทีุ่หิวริศราอบออาน ไม่ว่าานไหนน้อยหน้ามิรสหายไม่ไ้ านเล็านให่ เสื้อผ้าหน้าผม รอเท้าระเป๋า ทัุ้หิทั้ลูสาวัเ็ม!
่วบ่ายวันนี้เอเอมเพียหยิบแป้รอพื้นาระเป๋าแบรน์เนมสีาวึ้นมาแ่หน้าบา ๆ ่อนไปร่วมประุมบอร์ผู้บริหาร ใ้เวลาไม่นานในารสรุปรายานยอาย ผลิภั์เรื่อสำอาัวใหม่อุหิวริศราในห้อประุมที่มีหุ้นส่วนมาเ้าร่วมว่าสิบีวิ
้วยวามเป็นมืออาีพ ่วยานุหิแม่และุพ่อมาสอปีั้แ่เินทาลับมาพร้อมปริาโทาอัฤษ านบริหารไม่ใ่เรื่อยาสำหรับเอเอม ัวเลเยอะแยะมามายแ่หลับา็ิำนวไ้อย่าับไว ่อให้เธอะอายุน้อยว่าผู้เ้าร่วมประุมนอื่นมาว่าสิบปี
หิสาวพูาะานผ่านอมอนิเอร์นาให่ โยมีเลานุารอยรายละเอียอยู่รมุมห้อเพื่อสรุปรายานประุม ่อนลุออาห้อไปไม่สนใใร แม้ระทั่ว่าทีู่่หมั้นึ่ถูผู้บริหารอีนเรียไปพูุยเรื่อานเสีย่อน
อิสรภาพ!
ิพลันลอบยิ้มอย่ามั่นใ ะรอเท้าส้นสูสีมพูหวานยับไป้าหน้า เลานุารนโปร็อยเว้นระยะห่าาเธออย่าเหมาะสม
“ุหิส่้อวามมาบอว่าลับ้าว่าำหน เธอ...”
“ไม่ไป่ะออเร รบวนยเลินัทั้หมให้เอ้วยนะ” เสียหวานั เ้านายสาวหันลับไปยิ้มให้เลานุารหนุ่ม เาำลัเินามอย่าทะมัทะแม
“ถ้าไม่ใ่านให่ริัเ่นานประุม เอำเป็น้อเ้าไปร่วมประุม้วย ทุนัหมายอ CEO บริษัท GP เอไม่ไป ุบอหิแม่ว่าเอิประุมที่อื่น ไม่็ไปร้านเสริมสวย เวลาเธอโทรมาถาม”
“รับทราบรับ แ่เธออให้ผมส่รายานให้เธอ้วย”
“ุทำานับเอนี่ะ”
เอเอมไม่รู้ัวเลยว่ารู้สึับเาเหมือนมิรสหายนหนึ่อนไหน แ่เธอแทนัวเอว่าเอเอม เอ...
ไม่ใ่เพราะเาเป็นลู้า ไม่ใ่เพราะว่าเาเป็นเลานุารหนุ่มหน้าาี เินไปไหนมาไหนทำเอาะนีเหลียวอมอทั้ึ!
ออเรเป็นัวอัวเอ เป็นนลามีไหวพริบี เาทำานเ่ ทำานเินไ้รับมอบหมาย แ่ไม่เยที่ะเป็นปัหา ยัอยัพพอร์เ้านายทั้เรื่อานและิใ
ถึแม้ว่าเาะปิบัิานามหน้าที่ ไม่ไ้หมายวามว่าเายินยอมอยู่ใ้บัับบัา สำัที่สุือวามื่อสัย์เที่ยร วามเป็นนพูรทำให้เธอประทับใอยู่เสมอ
“ั้นผมะลอบอุหิเธอว่า... ออนุาุเอเอม่อน”
“เป็นวามิที่ี อบุนะะ” ในรอยยิ้มเป็นมิร ทำเอาอีนะันิ่ไปรู่
ิ้วเ้มหนาที่เรียบนานเหนือวาสีฟ้ารามมวเ้าหาัน ในสีหน้าเร่เรีย ออเรเริ่มไม่แน่ใอะไรหลาย ๆ อย่า เมื่อรึรอูให้ี...
หาว่าเป็นเลานุารน่อน ้อามใุหิผู้เป็นทั้ประธานให่และเ้าอบริษัท ่าาเาที่ามใลูสาวุหิ ทว่ายัรับเินเือนาบริษัทอุหิวริศราอยู่ี
“เอาเป็นว่าถ้ามีปัหา เอะเลียร์ให้เอ แน่ใว่าเอาอยู่นะเรื่อนี้”
“ไม่เป็นไรรับ ุเอว่ายัไ ผมว่าามนั้น ผมทำานใหุ้” ในที่สุเา็้อยอมรับวามริ ะสบมอแววาู่สวยเปล่ประาย ไม่รู้ว่าเ้านายสาวำลัมีแผนารอะไร เธอยัไม่ยอมหุบยิ้มสัวินาที“ันทำใหุ้อึอัใหรือเปล่าะ? ออเร”
“ไม่เลยรับ ผมไม่มีปัหา”
‘อย่ามา็ลาออ ไม่็ถูไล่ออ มีแ่นั้นแหละ’
หิสาวอ่านวามิอเาอออย่าทะลุปรุโปร่แม้ว่าเาะไม่ไ้พูออมา
“เอรับปาว่าะปป้อเลาฯ ถ้าใรมามีปัหามามาย เออาไม่ทำาน ุออเอออ”
“ะีหรือรับ?”
“ีสิ เอาามนั้นเลย อยูนะ ันะไล่ยัยเอเอมออเป็นนแร” เธอส่เสียหัวเราะิั อบใำพูัวเออย่านลร้าย ทั้ที่มันไม่ล หาว่าเธอลาออไปนใระมาทำาน ในเมื่อเธอเป็นลูสาวนเียว
“น่ารัที่สุ วันนี้เลิประุมแล้วเอไม่ลับเพนท์เฮ้าส์ ไปอนโฯ แถวอ่าศิลา ุพี่่วยับรถให้เอหน่อยนะะ” เสียหัวเราะิัั เอเอมเหมือนไ้รับัยนะเล็ ๆ หลัหลุาารวบุมอบ้านไอยเรศ
เป็นเวลาเือบสอั่วโมอารเินทา้ามัหวั เ้านายสาวพริ้มปิาลนอนเียบเียบ หลัปะทะารมเล็น้อยับเลานุารเรื่อุหิแม่ึ่เธอไม่ยอมบอเาว่ามีปัหาอะไร ้อารให้เา่วยเหลือว่านี้หรือไม่อย่าไร ในเมื่อเธอไม่บอรายละเอียับเา็ไม่สามารถยื่นมือ่วยเหลือเธอไ้
เอเอมเหมือนับว่าอยาให้เป็นปัหาอเธอนเียว เธอเพิุ่ใิไ้ว่าไม่วรึเลานุารเ้ามาเป็นไม้ันหมาั้นีาว่าทีู่่หมั้นบ้าาม วันหนึ่เาอา้อเือร้อนโยไม่มีหนทาหลีเลี่ย
ว่าะมาถึทาวน์โฮมหรูในหมู่บ้านัสรริริมทะเลแถวอ่าศิลา ท้อฟ้ามืลแล้วมอเห็นเพียแสสีนวลอทาโรารส่อสว่าลอทาเ้าหมู่บ้าน
หิสาวลืมาื่นทันทีที่รถอสนิที แอบแปลใ้วยว่าเลานุารนเ่สามารถับรถมาถึุหมายไ้โยไม่้อปลุเ้าอบ้านไ้ยัไ บ้านหลันี้่อน้าลึลับ ้วยเป็นหมู่บ้านสร้าใหม่ไม่นาน เธอล้วหยิบรีโมาระเป๋าสีาวใบโปรเพื่อเปิประูรั้วอัโนมัิสีาว บอนายสารถี้าหน้า
“ุเอารถลับไปอที่บ้านหรือที่บริษัทละัน เอมีรถันเล็ที่นี่อีัน เี๋ยวับลับเอ่ะ”
นไ้ยินำลัิว่าผู้หิัวนเียวลำพัเินทามาั้ไล มาหาเรื่อเือร้อนลำบาทำไม ลึ ๆ ในใ็เป็นห่ว
“ุเอลับเมื่อไรโทรเรียผม ผมะมารับรับ หรือะให้ลุเปี๊ยับ็ไ้”
“อื้ม... Take care ับรถี ๆ ่ะ แ่เอะไม่โทรไปหรอนะ”
ประูรถยน์เปิออและปิลพร้อมแววาเยียบเย็น สมบุลิอบอสสาว ออเรนั่อยอยู่ในรถยน์สัพัหนึ่ ้วยวิสัยวามเป็นนรอบอบับารทำาน เาหยิบแท็บเล็ึ้นมารวูาราานอเ้านาย รอให้เรื่อยน์เย็นลสัหน่อยหลัาที่เร่วามเร็วมาพัให่ ทว่าทันในั้นเอ
“รี๊!” เสียหวีร้อั ประูเหล็ที่เปิอ้าออว้าทำให้นายสารถีำเป็นรีบลารถในทันที ายาว ๆ อเาไวมาพอ้าวไปถึประูระหน้าบ้าน มันเพิ่ถูไออ้วยุแอเล็ ๆ อเ้าอบ้าน
“ออเร!” เสียร้อัในหน้าาื่นระหน พลันเ้าไปว้าท่อนแนเป็นล่ำสันเ้าหมับ โยไม่สนใว่าเสื้อเิ้สีรีมอเาะยับ วาลมโเ็มไป้วยวามหวาลัวทำเอาอีนใไป้วย
“รับ? มีอะไร โรหรือ!”
“แมลสาบ!”
ความคิดเห็น