ลวงรักจิตเสน่หา (ฉบับรีไรต์) -ซีรีส์ลวงรัก-

ลำดับตอนที่ #17 : 9-2 บ้านโอดะ (100%)

“ยูตะ... ฉันเข้าใจนะว่าแกรู้สึกยังไง ในเมื่อแกดูแลฉัน แต่ก็ต้องเอาใจอิจิโร่มันด้วย ถ้าฉันเป็นแกคงลำบากใจ เอางี้... ถ้าแกไม่อยากบอกความจริงกับฉันจริง ๆ ฉันมีทางเลือกที่ดีที่สุดให้โมริซาว่าไม่ต้องเสื่อมเสียเกียรติด้วย” ในน้ำเสียงหนักแน่น มือหนาคว้ากล่องสีดำมาเปิดแง้มออกเพียงเล็กน้อยให้อีกคนมีสีหน้าฉงนสงสัย

“หลายปีมาเนี่ย ฉันเจออะไรมามาก ชนิดที่ว่าพวกแกไม่มีวันจินตนาการออก ดังนั้นแกควรเลือกว่าจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังหรือคว้านท้องตัวเองซะ”

“คว้านท้อง!” โวยวายเสียงดัง ลูกน้องคนสนิทหน้าซีดเผือดเหมือนถูกเชือด ทั้งที่มันไม่ทันเริ่มต้นด้วยซ้ำ ตาเหลือบมองมีดผ่าตัดคมวับในกล่องดำ

“การทำฮาราคีรี[1]มันหมดสิ้นไปตั้งแต่ยุคซามูไรแล้ว นี่ก็... ศตวรรษไหนแล้วนะครับ เอ้อ... นายน้อย ผมว่าเรา”

“ฉันไม่ได้พูดเล่น ให้ตายเถอะ ที่ผ่านมาฉันเคยเป็นคนแบบนั้นรึไง ถ้าแกทำไม่เป็นจริง ๆ ฉันจะบอกวิธีง่าย ๆ สั้น ๆ กระชับ และเจ็บน้อยที่สุดให้ อะไรที่มันหลุดออกมา ฉันรับปากว่าจะเย็บเก็บที่เดิมให้อย่างละเอียด ศพของแกจะสวยที่สุดในวันงาน” แล้วหยิบอาวุธประจำกายแพทย์ออกมาอย่างระวัง ยัดเยียดปลายด้ามให้คนข้างกายกับมือ ยูตะลอบกลืนน้ำลายลงคอ

“คือ...”

“ชีวิตคนเรามันต้องเลือก แกยังโชคดีที่มีทางเลือก ไม่เหมือนฉัน...”

“พ่อเล็ก[2]...”

น้อยครั้งที่ยูตะจะเรียกนายน้อยเช่นนั้น เนื่องจากว่าเจ้าตัวไม่ชอบ นัยน์ตาคมเข้มหลุบลงมองมีดเล่มน้อยในมือ ว่ากันว่ามันมีความคมไม่ต่างจากดาบซามูไร

ยูตะลอบกลืนน้ำลายเสียงดัง มองนายน้อยที่พยักหน้า ส่งยิ้มหวานให้ พร้อมบอกว่ามีอะไรให้สั่งเสียไว้ได้เลย การคว้านท้องตนเองหลังตระบัดสัตย์ซึ่งเคยมอบไว้กับผู้นำตระกูลว่าจะจงรักภักดีต่อท่านเรียวสุเกะ จะเป็นการตายที่รักษาเกียรติยศของบ้านเอาไว้ได้

ยูตะคงตัดสินใจไม่นาน ถึงเขาจงรักภักดีเท่าไร เขาก็ยังไม่อยากตาย ไม่อยากคว้านท้องตัวเอง!

“คือ... พ่อใหญ่ต้องการให้นายน้อยแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราว เพื่อมารับช่วงต่อทุกอย่าง ตอนนี้เรากำลังมีปัญหา ลูกหลานต้องการเก้าอี้ประธานของโอดะกรุ๊ป ส่วนพวก...”

“มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ? ทุกวันนี้ฉันมีความสุขดี ไม่คิดข้องเกี่ยวกับที่นี่อีก แกเองก็รู้ดีนี่ ไอ้พ่อเฮงซวยมันทำอะไรกับฉันไว้ ฉันถึงได้กลายเป็นแบบนี้”

“เรื่องนั้นผมทราบดีทุกอย่าง แต่...” ปลายเสียงกลอกตาไปตามเสียงฝีเท้าของใครสักคน เพราะไม่อยากให้ใครมาได้ยิน นายน้อยก็คงไม่อยากให้ยูตะเดือดร้อนจึงเอ่ย

“คอแห้งจัง... ไปเอาสำรับชามาให้หน่อยสิ”

ยูตะเป็นคนที่ไว้วางใจได้มากที่สุด รองลงมาก็เคนจิ ในฐานะ ‘เรียวสุเกะ โอดะ’ ชื่อที่คุณปู่ตั้งให้ เขาไม่ลืมหรอกว่าใครคอยให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด

หลังสนทนากันเรื่องคนในบ้าน สารทุกข์สุกดิบของบรรดาญาติและมิตรสหายในญี่ปุ่น เขาได้ไหว้วานให้คนสนิทไปสืบเรื่องราวเกี่ยวกับสองครอบครัวเจ้าปัญหา เท่าที่ได้ยินมาว่าดอกเตอร์สาวเกลียดชังนายชานนท์เพราะอะไร ในเมื่อแต่ก่อนก็ญาติดีกันอยู่ การตายของลิลลี่ที่เป็นปริศนา ถ้าหากว่าพี่ชายอย่างไมค์ไม่ใช่ฆาตกรแล้วเป็นฝีมือของใครกันแน่

น้อยครั้งที่นายน้อยจะสนใจเรื่องของคนอื่น ยูตะรับปากว่าจะไปเป็นธุระให้อย่างดี ในขณะที่บรรดาลูกสมุนแม้แต่พ่อบ้านแม่บ้านล้วนคิดถึงฝีมือการชงชาแบบดั้งเดิม ต่างเข้ามาชิมชา บางคนถึงกับหลั่งน้ำตา เอ่ยปากชมฝีมือการทำอาหารระดับภัตตาคารว่าทำไมถึงไม่มีใครได้กินมันอีก ไหนจะงานเย็บปักถักร้อย ว่ากันว่าท่านเรียวสุเกะมีทักษะด้านงานบ้านงานเรือนชนิดผู้หญิงยังอาย เว้นก็แต่คนคนเดียวในบ้านที่เกลียดงานอดิเรกนี้ ด้วยเหตุผลว่ามันไม่เหมาะสมกับบุรุษ กระทั่งเจ้าของบ้านกลับมาช่วงหัวค่ำในชุดสูทเต็มยศหลังประชุมงานในต่างประเทศ อิจิโร่รีบบินมาพบลูกชายที่ไม่พบหน้าค่าตากันมาถึงยี่สิบปี

“สามเดือน... ถ้าแกอยากจะหาแฟนเอง ต้องเป็นภรรยาที่เหมาะสมกับโอดะ มีหน้ามีตา มีการศึกษา เป็นนักธุรกิจที่มีฝีมือ มีฐานะร่ำรวย ไม่เอาลูกตาสีตาสาที่ไหน ไม่งั้นแกต้องแต่งงานกับคนที่ฉันหาให้”

“ฉันไม่แต่งกับใครหน้าไหนทั้งนั้น จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้ง แก่จนเป็นอัลไซเมอร์แล้วหรือไง?”

“โอหังไม่เปลี่ยน ก็ดี... ฉันพูดคำไหนคำนั้น ฉันให้เวลาแค่สามเดือน นับตั้งแต่วันนี้เป็นวันแรก”

“ฮึ! แกจะทำไม จะอุ้ม จะฆ่า? แกคิดว่าคนอย่างฉันกลัวตายงั้นหรือ”

“เรียวสุเกะ! ฆ่าแกไปก็เปลืองมือเปล่า ฉันคิดว่าทำให้แกตกนรกทั้งเป็นได้แล้วกัน อย่าให้ฉันต้องบอกหลาย ๆ ครั้งว่าหมั้นหรือแต่งกับลูกสาวคุณนายซะ หรือจะให้ฉันเอาสาวรุ่นลูกมาทำเมียซะเอง ฉันยังหล่อไม่น้อยไปกว่าแกหรอก”

‘ไอ้แก่ตัณหากลับ! บ้าไปแล้วรึไง จะเอาสาวรุ่นลูกทำเมีย!’

เสียงทะเลาะดังไปถึงข้างนอกห้องรับรอง บรรดาลูกน้องเดินงุ่นง่าน ไม่มีใครอยู่เป็นสุขสักคน ด้วยเกรงว่าจะมีคำสั่งให้ทำเรื่องซึ่งไม่มีใครอยากทำ ไม่มีใครอยากหักหาญน้ำใจนายน้อย ทั้งทำร้ายร่างกาย เฆี่ยนตี ขังเขาเอาไว้ในห้องแคบ ๆ อย่างที่เคยทำในอดีต แต่หากว่าเป็นคำสั่งของพ่อใหญ่ พวกเขาก็ต้องทำ

คฤหาสน์ญี่ปุ่นหลังนี้เคยสงบเงียบ ด้วยความที่พ่อใหญ่ของบ้านเป็นผู้เคร่งครัดในกฎระเบียบ ด้วยเหตุผลว่าลูกหลานบ้านโอดะมีกิริยาสุภาพสุขุม การก้าวเดินบนพื้นไม้จะต้องไม่มีเสียง จำไว้ว่าต้องย่ำฝีเท้าอย่างเงียบสนิทเช่นนินจา โดยไม่คำนึงถึงข้อเท็จจริงว่านนินจาซามูไรได้หายสาบสูญไปจากโลกนี้ตามกาลเวลา และไม่ใช่เพียงเรื่องนั้น ยังมีเรื่องประหลาดพิสดารอีกมาก

การเลี้ยงดูบุตรของชายผู้เสียภรรยาไปเพราะ ‘มารหัวขน’ เป็นต้นเหตุ บิดเบียว ผิดมนุษย์มนา เด็กคนหนึ่งต้องกัดฟันอดทนความเกลียดชังของบิดาที่มีต่อเขามาโดยตลอด นับตั้งแต่มีลมหายใจ ไม่มีใครสามารถยื่นมือช่วยเหลือเขาได้ เพราะกลุ่มคนเหล่านี้เป็นผู้มีอิทธิพล

ทว่า...

อะไรทำให้ลูกชายที่เคยเชื่อฟังทุกอย่าง เคยตอบรับ ‘ครับท่านพ่อ’ ก้มศีรษะอย่างนอบน้อม ขว้างมีดหมอแสกหน้าบิดาจนติดข้างฝาเป็นรู แถมเอะอะโวยวายเถียงคำไม่ตกฟาก บาดเจ็บที่ฝ่ามือเพราะถูกมีดผ่าตัดบาดเอา ยูตะช่วยทำแผลให้เขา ก่อนขึ้นเครื่องบินกลับเมืองไทยในวันถัดมา

---

[1] เซ็ปปุกุ 切腹 seppuku หรือ ฮาราคีรี 腹切り harakiri เป็นการฆ่าตัวตายโดยการคว้านท้อง ในยุคซามูไร ของประเทศญี่ปุ่น โดยใช้มีดสั้นแทงที่หน้าท้องใต้เอวขวา แล้วกรีดมาทางซ้ายแล้ว ดึงมีดขึ้นข้างบน ซึ่งเป็นการเปิดเยื่อบุช่องท้องแล้วตัดลำไส้ให้ขาด หลังจากนั้นซามูไรอีกคนหนึ่งจะใช้ดาบซามูไรตัดศรีษะจนขาด การตายด้วยวิธีนี้ เชื่อว่าเป็นการตายอย่างมีเกียรติ

[2] พ่อเล็ก = Yakuza แบ่งได้ 2 ประเภท คือ

1. Family Yakuza หรือ ยากูซ่าที่มีการปกครองในแบบครอบครัว แบ่งลำดับตามผลงาน จะมีนายใหญ่ เรียกว่า ‘พ่อใหญ่’ อันดับต่อมาคือ ‘พ่อเล็ก’ และต่อมาคือ ‘ลูก ๆ’ สมาชิกทุกคนไม่กลัวตาย พร้อมรับคำสั่งจากพ่อใหญ่ โดยจะไม่ทำให้เกิดการผิดพลาด การจะเข้าร่วมเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มนี้จะมีการดื่มสาเกสาบานจากแก้วเดียวกันด้วย

2. Lone Yakuza หรือ ยากูซ่าไร้สังกัด จะไม่ขึ้นอยู่กับกลุ่มใด หรืออาจจะมีการรวมกลุ่มเล็ก ๆ เท่านั้นโดยไม่มีการปกครองหลายชั้นเหมือนอย่างแรก แต่จะเป็นผู้มีอิทธิพลที่คอยเก็บค่าคุ้มครอง