คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ ๔ : เจ้าแม่เพชรพลอยหลงยุค ๔-๓
บทที่ ๔
เ้าแม่เพรพลอยหลยุ
หลัาทีุ่ายอินทรีไปื้ออำเป็นสำหรับผู้หิหลายๆอย่า้วยนเอ ยัทูลอวามอนุาามาราให้่วยเหลือูแลหิสาว อยู่เป็นเพื่อนแ้เหาั่วราว เหุ้วยหล่อนำลัเือร้อน้วยเหุผลบาประาร ไม่สามารถที่ะเินทาลับบ้านไ้ในอนนี้
ท่านหิอมถึะเป็นผู้ให่หัวโบรา ลับไม่ไ้รัสว่า เพราะไม่ว่าะ้วยเหุผลอะไร็าม ารที่หิสาวแปลหน้าผู้นี้ปราัว ลายเป็นบุหล่นทับอท่านหิอมเสียมาว่า นบุรายอายุปูนนี้ ยัไม่เยพาผู้หิเ้าบ้าน หรือแนะนำให้มารารู้ัสันยัไม่มี
ไหนะท่าทาแปลๆ ว่าเป็นเพื่อน็ไม่ใ่ รั้นะไม่ให้อยู่้วยันที่นี่ บุราย็มีานะอยู่พอประมา มีทรัพย์สิน มีบ้านอยู่หลายหลั สู้ให้หิสาวอยู่ในสายาลอ เป็นเรื่อีเสียว่า
ในห้อรับประทานอาหารึมีแมาเพิ่มถึสอน หลวนิธิฯำลันั่ะโอรอหินาม ะที่เ้าอร่าบาในเสื้อลูไม้ระบายสีาวเหนือผ้าาเอวายพริ้วสีโอรส ผ้านุ่ิ่น ในสายาอุายอินทรี ูะหวแหนหล่อนเป็นนัหนา ระทั่ว่าวาู่มอยมออยู่ไม่ห่าทุ้าวั้นลบันไ
“ฝีมือารเลือเสื้อผ้าอแม่แ่มไม่เป็นรอใรริๆ” ท่านหิอมรัสมบ่าวผู้รัภัี เสียมา่อนแม้รั้ท้ายหลัอยู่
“ไม่ใ่ิันนเียวมัะ ท่านอม..” และ็ถูั!
“สวัสีเพะ ท่านหิ” สอมือยึ้นประนมไหว้าม้อย ่อนะ้าวไปหาหิวัยหสิบห้าันษาที่นั่อยู่บริเวหัวโ๊ะรับประทานอาหาร ้วยวามที่ยืนสูว่า ึนั่ลบนพื้นอย่าอ่อนน้อมถ่อมน
แน่ว่านัธุริอย่าเธอพอะเยทำาร้าับบรราเ้านายอยู่บ้า
“หม่อมันมัวแ่ใ เพราะไม่เยน้ำเลย ไม่ไ้ไหว้ท่านหิ อประทานโทษเพะ”
ในวามเียบที่่านมีสีหน้านสสัย เว้นแุ่ายอินทรีที่ยิบาให้แ่หิสาว็ไม่ไ้สนใ
“สวัสี แปลว่าระไรรึ?” ท่านหิอมรัสถามเสีย่อน พลอยพิลาถึะไม่ไ้เ่วิาประวัิศาสร์มา เธอันท้อปภาษาไทย!
“สวัสีมาาำในภาษาบาลี ภาษาสันสฤ โสฺถิ หรือ สวัสิ สะ-วั-ิ แปลว่า อวามีวามามมีแ่ท่าน เพะ”
“เป็นวามหมายที่ีทีเียว ันไ้ยินำนี้าุายับหล่อน แ่สอนในพระนรนี่แหละ” แย้มโอษ์ว้า็ถามให้แน่ “หล่อนื่อระไร?”
“หม่อมันื่อ พลอยพิลา เพะ”
ท่านหิอมสับ วเนรเบิว้าพระทัยไปรู่ ่อนะรัส “ลุึ้นมาเถอะ้ะ แม่พลอย ะเรียันท่านหิ ท่านอม ฤาท่านแม่ ามแ่สะวใหล่อนเถิ” หาไ้เป็นท่านแม่สมพระทัยท่านหิอมมาว่า ้วยวามที่โประไ้สุิสาสันมาแสนนาน ทรำริไ้อีเรื่อ
“เสื้อผ้าเปียะหม หล่อนเอาั้นในที่ไหนใส่” แ่ลับส่แววเนรมริบไปทาบ่าวรัึ้อให้ำอบ
“ุายเป็นธุระให้เพะท่านอม พอียัับาเห็นเพะ”
“ันแ่ะเนเอา้วยสายา” ายหนุ่มแย้
“ิันสายาีอยู่ ะเนไม่ถูเทียวเ้า่ะ” และไ้รับรอยแย้มโอษ์าท่านหิอมที่เมา่อบ่าวผู้นี้เป็นหนึ่ เสมือนสหายรั
“อบใที่่วยเป็นหูเป็นาให้ัน้ะ แม่แ่ม” หาแ่วเนรเรียวรีนเหยียรมอไปทาบุราย “อย่าให้รู้เียว...”
มีนหนึ่ที่หัวเราะหึหึในลำอือหลวนิธิฯ อยาะบราวัลให้แม่แ่มพอๆับเ้าอบ้าน ท่านหิอมัวนทุนไปนั่รับประทานอาหาร แลยัับเนรอยู่ับหิสาวทีู่แล้วไม่น่ามีริมารยามา เพราะแ่ทัเรื่อั้นใน ยัไ้อายน้มหน้า้มาุๆ
บนโ๊ะรับประทานอาหาร บ่าวเริ่มทยอยอาหารมา อาหารทุอย่าเป็นฝีมืออแม่แ่มและลูสาว ้นำรับาววัโยแท้ ถูปาแเหรื่ออยู่เสมอ แั่วหัวาล แเนื้อ ้าวแ่าววั เมี่ยำ ยำให่ ส่ลิ่นหอมวนรับประทาน ท่านหิอมเื้อเิแ ทั่วทั้วพัร์ยิ้มแย้มแ่มใส
“ทำัวให้สะวสบายนะแม่พลอย อยู่เป็นเพื่อนันอีสัน ผู้เ่าอย่าันะไ้หายเหาเทียว ุหลวอยามาเมื่อใ็มา ถ้ามีโอาสละ็ อย่าลืมวนุหิัน ะไ้นั่สนทนาไป รับประทานอาหารไป”
“รับท่านแม่ หาไม่เป็นารรบวน ระหม่อมะมาเยี่ยมเยียนบ่อยๆ” รอยยิ้มยั่วเย้าบนวหน้าหล่อเหลาระุโทสะายที่นั่อยู่ฝั่ร้าม เพราะนพูปาวๆไม่แม้แ่ะมอหน้า แ่ลับะม้ายายาไปทาสาวนาม
“ุหลวเยมาหาเพื่อนอย่าันบ่อยๆ้วยรึ? ให้ฟ้าผ่าสิ เห็นอยู่ว่าออะอบานเ้นรำ รับประทานอาหาราม เร็สอรั์[1] ูละร ูสาวมิใ่ฤา”
“ุาย็ื่นอบเ่นเียวับันมิใ่ฤา?”
เมื่อใสอายหนุ่มไ้ยอย้อน่อารมัน ไม่มีทาบ่ายๆ เ้าุพิพิธฯับหลวนิธิฯ็เป็นแบบนี้ เี๋ยวี เี๋ยวทะเลาะ ท่านหิอมายเนรมริบเป็นเิปรามไปทาฝั่้าย และวาที่บุรายนั่อยู่ถัาหิสาว ่อนะรัสถาม
“แม่พลอยเป็นลูเ๊หรืออย่าไร ผิวาวๆสวยๆ ูว่าะใ่อยู่ ใ่ไหม?”
“ะ?” ลูเ๊! สีหน้าใหายไปในอีรู่หนึ่ พลอยพิลาำลัั้ใฟัภาษาไทยรุ่นทวเพื่อึมับวันธรรมอผู้นที่นี่โยที่ยัไม่ไ้แะอาหารอะไร สลับมอน้าายที่ส่สายาหวานย้อยแปลๆทำเานลุันไปหม พอั้สิไ้็รีบลั่นรอำพูออมาให้พอเหมาะพอาม
“หม่อมเป็นลูาวีน พ่อแม่อหม่อมันเป็นพ่อ้าเพะ”
ท่านหิอมหทัยว้าวาแย้มโอษ์ รู้สึ้อะาวหน้าามม้อยและแววาใสื่อนั “ัน็ว่าหล่อนูออไปทาเ๊อยู่”
“หน้าาสะสวยเสีย้วยรับ ระผมไม่เยพบพานหิใในพระนรามเท่าุพลอย นอเสียา... รูปวาอุาย” ปลายเสียแผ่วลนเือบะเรียไ้ว่าพึมพำอยู่นเียว ท่านหิอมสับไม่ทัน แ่เป็นายหนุ่มส่เสียู่ฟ่อมาามไรฟัน
“ิน้าวไปเถิ ุหลว ันไม่อยาวิวาทับท่านนา”
ท่านหิอมส่ายพัร์ไปมา ผ่อนปัสสาสะใส่สอหนุ่ม ่อนะหันไปรัสับหิสาว
“ันเ้าใว่าหล่อนมีเรื่อไม่สะวใะพูเรื่อรอบรัวนั ็ไม่เป็นไร แ่ันไม่อยาะให้เบื่อหน่ายันไปเสีย่อน ันึอยารู้ว่าหล่อนอบทำอะไร เผื่อะไ้หาอะไรสนุๆทำ้วยัน”
“หม่อมัน..” หายลไปในลำอ ้วยยันึไม่ออว่าัวเออบอะไรแน่นอาารทำานหามรุ่หาม่ำ และสะสมระเป๋าแบรน์ หรือเล่นเฟบุ๊ อินสราแรม ็ะบอออไปไม่ไ้
“ฮ้อบบี้น่ะ หล่อนอบทำอะไร ลอว่ามาสัอย่า...” นถามไม่ไ้หมายวามไปในทาัน แ่ให้เหุผลว่า “เวลาันไปทำาน ะไ้ไม่เหา อยาไ้วัถุิบทำนม หรือออะไร ันะเป็นธุระไปื้อเอาไว้ให้”
ท่านหิอมทรำริึ้นไ้ “เพื่อนลูื่นอบอะไร? ไม่รู้ฤา ุาย”
“ไม่ไ้เอันนานแล้วระหม่อม นานโ นานเป็นาิเทียว ใ่หรือไม่? แม่พลอย” น้ำเสียในำพูมีนัยที่เผยเี้ยวมรมุมปา
พลอยพิลาะันิ่ไปรู่หนึ่เหมือนนึเรื่อบาอย่าออ ทว่าพอสบแววเนรเป็นประายนที่ำลัรออยำอบาเธอ ึไม่อยาให้ท่านอยนาน
“หม่อมันไม่ไ้ทำอะไรนอาทำานหาเิน ้อปปิ้ ทุวันนี้ ัวหม่อมันเอ็ยัไม่รู้ว่าอบอะไรแน่เพะ”
ท่านหิอมไม่ไ้ั้แ่รัเียหิสาวทีู่แล้วว่าไม่น่าะเป็นนี้เียอะไร แปลพระทัยเ่นเียวับนอื่นๆ
“หล่อนว่าไม่ทำอะไรนอเสียาทำาน หล่อนทำานระไร?”
“หม่อมันเป็นแม่้าเพรพลอยเพะ”
“นั่น.. ฮ้อบบี้หล่อนะเป็นเรื่ออะไรไปเล่า ็้อเป็นเรื่อเพรเรื่อพลอย ไหนลอเล่าอะไรสนุๆให้ันฟับ้าี อย่าที่หล่อนใส่อยู่ ูะมีราาไม่ใ่น้อย”
ใบหน้าสสวย้มลเล็น้อย ไม่ให้เป็นารอวัวนเสียมารยาท “เพะ หม่อมันออนุา” แล้วถอ่าหูออ้าหนึ่ วามันไว้ในอุ้มือ ่อนะอธิบาย
“่าหูเพรนี้น้ำหนัสอะรั เป็นเพรเบลเยี่ยม รัสเียนัท ือเียระไนโย่ารัสเีย วามสวย เป็นประายอเพร ารเียระไนเพรเป็นั้นอนสำัที่สุ มิิและเหลี่ยมมุมอเพร เพรที่มีเรารเียระไนในระับีมา ะสะท้อนแสภายในัวเอ มีวามสมุลระหว่าวามสุใส ไฟ และวามระยิบระยับ”
เพรามระยับถูยับไปมาสะท้อนับแสโมไฟแวนบนเพาน ้อเนรท่านหิอมทีู่ั้พระทัยเป็นอย่ามาเสียว่ามูล่าอ่าหู ือภูมิานวามรู้อหิสาว
“เพรที่ีะามไ้ ่าเียระไน้อมีฝีมือ ารเียระไนมีหลายแบบหลายรูปทรเ่น รูปทรสีเหลี่ยมมร สี่เหลี่ยมผืนผ้า ทรั้นบันไ ทรหมอน ทรหยน้ำ ทรไ่ บารูปทรไ้รับารั้ื่อามผู้ิเ่นรูปทรมาีส์ เรียามื่อ Marquise de Pompadour ึ่เป็นุนนาในวัอพระเ้าหลุยส์ที่ 14 เพะ”
หลวนิธิฯผู้ไม่ไ้มอเพรเลย อไม่ไ้ที่ะถาม “ุพลอยเ้าใภาษาฝรั่เศส้วยหรือรับ? ผมไ้ฟัาสำเนียอุพลอยนับว่าเป็นผู้มีวามรู้ เ่นัวผมเอที่ร่ำเรียนมาบ้า เมื่อราวศึษาอยู่เมืออัฤษ”
“ันรู้เพียเล็น้อย่ะ ุ..” ลัเลไปรู่
“หลวนิ..”
“ุหลว!” ัในท่าทีไม่พอใ “้วยวามเารพเถิ ไม่สนิทสนม หล่อนวระเรียุหลว”
ท่านหิอม้อปรามเพราะอไม่ไหว “นี่.. ุาย แม่ำลัั้ใฟัแม่พลอย” แย้มโอษ์อีราวยามสบวหน้าหวาน “แหวนที่หล่อนใส่อยู่ล่ะ เรียว่าทรระไร?”
“แหวนรูปทรนี้เป็นที่นิยมและสวยมา เรียว่าานฮาร์ทัทเพะ เป็นรูปหัวใ หม่อมันเียระไนเอ”
“หล่อนเียระไนเพรเป็น?” ในท่าทีแปลใอุายอินทรี ้มหน้าลมอน้าาย้วยแววาเือวามสสัยเป็นอย่ามา ึ่หล่อน็ไ้ไ้อ้อให้พร้อมรอยยิ้ม
“านเพรานพลอยั้แุ่าิน ัเลือ เผา เียระไน ันทำเป็นหม่ะ หาท่านหิโปรเพรพลอยามๆ ัน่วยท่านหิเลือไ้่ะ ุาย”
‘เพรเม็าม’ อท่านหิอมอยู่ในแววเนรเป็นประาย หาไ้มีใรรู้ว่าทรำริอะไร หาไม่รัส
“นับว่ามีวามรู้มาเท่าเ้าแม่เพรพลอย ี พวเพื่อนๆันน่ะ อบอวเพรอวพลอย หลายวัน่อน ท่านายเอื้อเส็ไปที่สมาม ท่านโปรเพรพลอยมา น่าเสียาย ันน่าะรู้ัหล่อนเร็วว่านี้...”
‘ท่านายเอื้อ’ บุรายเ้านายระทรว่าประเทศ เยพบหน้าันไม่ี่รั้ที่สมามับุายอินทรี ทุน่ารู้ว่าทั้สอนไม่ถูะาันเท่าไร เรียไ้ว่าแ่ไ้ยินื่อ็โรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่าไร้เหุผล
“เห็นะไม่ามระหม่อม ท่านแม่ะพาแม่พลอยไปในานะอะไร?”
“เป็นลูแม่อีนเหมือนุหลวยัไ แม่ไม่เห็นว่าะเสียหายอะไร” ท่านหิอมเสวยเรื่อาวสีพัร์แย้มยิ้มูะไม่สนใำอบอบุราย
“ถึะแ่ัวี ริยามารยาที ใ่ว่าวรพาไปเ้าสัม หล่อนมาอยู่ับลูแบบนี้ ไ้มีนเอาไปนินทา เป็นเรื่อแน่นอนอยู่ ฤาท่านแม่ไม่ลัวำรหา?”
“ไม่ใ่ว่าลูหวหล่อนฤา?”
วหน้าหล่อเหลาเรียเ้ม วา้อนส้อมนเิเสียระทบันล้ายไม่พอใ ยัทำเหมือนับ้าวไม่อร่อยไปเสียอย่านั้น ทั้ที่ปริแล้วเาเป็นผู้ีที่สำรวมริยาอยู่ลอ ามมอเ้าอวหน้าามที่ลอบส่สายาให้ในวามหมายอย่าไรไม่รู้แน่
“แน่ล่ะสิ.. ท่านเ้าุยัโนโษว่าเ้าู้ เสียริ ใย้อสนใำน ันแลเห็นเ่นท่านแม่รัส ไม่ใ่เรื่อเสียหายทีุ่พลอยะไป เ้าโไเอี้[2]” หลวนิธิฯไ้ทีพู ยัอที่ะลอบมออยู่ไม่ไ้
ใบหน้าสสวยไร้ที่ิราวภาพวานาในวรรี นาามอนยาวเป็นแพสวย รั้นระพริบแ่ละที ายทั้พระนรมีไ้สยบแทบเท้าโยที่ริมฝีปาู่ามอมมพูระเรื่อราวลีบุหลาบไม่้อยับเอ่ยถ้อยำใๆเลย
“แม่พลอยอันสวยปานะนี้ ั่เพรเม็ามที่ไ้รับารเียระไนโย่าฝีมือี ไม่มีเหุผละ้อเ็บไว้ในบ้านเหมือนบ้านนรึบ้านอื่นๆ ันะพาหล่อนไป โ รอบพระนรเทียว” ท่านหิอมายเนรไปทาหิสาว รัสสุรเสียหวาน “แม่พลอย เราะพาันไปเที่ยววันไหนี?”
ปีพ.ศ. 2455 ะมีอะไรให้เที่ยว? ำถามในใอหิสาวไม่มีใรไ้ยิน เว้นุายอินทรีที่เหมือนอ่านใเธอไ้ยัั้น
“ไม่มีอะไรให้เที่ยวอ รุเทพฯ พ.ศ. 2455”
“เอ๊ะ ุายนี่พูาอบล แม่ถามแม่พลอย ไม่ไ้ถามลู”
ารนั่เียบไม่สุภาพอย่าแน่นอน พลอยพิลาเลือที่ะอบอย่าอ้อม้อม “หม่อมันเป็นเพียนธรรมา หาใ่เพราม วันนี้หม่อมันที่นั่ลำบา แทบเอาีวิไม่รอ เินแม้สัสา์็ไม่ไ้นำิัวมา หม่อมันะอยู่ในโอวาทท่านหิ เ่นเียวับุาย ผู้มีพระุอหม่อมันเพะ”
ท่านหิอมพัร์เือแววเอ็นูหิสาวเป็นอย่ามา “เห็นไหมเล่า? ุหลว หล่อนน่ะลาเลียว รู้ัเอาัวรอไ้ี”
“ริอยู่รับท่านแม่ ำอบอุพลอยรัษาน้ำใทั้ท่านแม่และุาย หล่อน่าเลียวลา ะเป็นารี ถ้าุพลอยะไ้แลเปลี่ยนวามรู้ใหม่ๆ” หลวนิธิฯให้วามเห็น สบแววามริบอเพื่อนอย่าท้าทาย “ันเผอิไ้ยินมาาสาวๆ พูันปา่อปาถึวาม ปอปูลาร์ วามมี เอูเั่น อท่านายเอื้ออยู่ทีเียว”
“แม่ลืมไปเสียสนิท ท่านบประเทศอัฤษเหมือนุายับุหลวไเล่า” ท่านหิเ้าันไ้ีับหลวนิธิฯ ผู้เปรียบเสมือนบุรายอีนหนึ่
“ท่านายเอื้อันษาเท่าไรนา? ท่านแม่”
“สามสิบสอันษา้ะ”
“ุพลอยล่ะรับ? ถ้าระผมะเสียมารยาท...”
“เสียมารยาทมา ุหลว ไม่ำเป็น็อย่าถาม!” ระแทเสียอย่าหมสิ้นวามอทน ะที่เาไม่ปล่อยให้หิสาวมีโอาสอบ ฝ่ามือื้อรั้นึวหน้าามเ้าหา บีบรามให้ฝืนอ้าปา าม้วยเมี่ยำิ้นหนึ่ ในแววาู่หวานมประายร้าวมอลูไ่ในำมือ รั้นะว่า ‘หล่อนเป็นเมียัน’ สิอเายัเหลืออยู่มาพอู่
“หล่อนเป็นผู้หิอัน ระหว่าอยู่ที่นี่ หล่อนะทำอะไร็ไ้ ันไม่อนุาให้ไปพบปะผู้ายเป็นอันา”
วามมอมเปรี้ยวอมหวานเ่นถ้อยำอเายัละมุนอยู่ในปา แม้ฝ่ามือเรี้ยวราผละออไปาเธอที่วรโรธ พลอยพิลาลับลอบยิ้มยอมรับำสั่ ึ่ไม่มีใรทันไ้เห็น เพราะำลัมุ่สายาไปที่ัวาร
หลวนิธิฯ่อว่าอย่าเอือมระอา “ุายี้ริษยา ไม่น่าพาลโรธเือุพลอย”
“บ้า! เหลือสิำลั” ท่านหิอมริ้วึ้นมา
้วยถึะแล้หยอเินไปสัหน่อย ไม่ใ่เรื่อที่ะ้อโมโหเป็นให่โ วาริยาไม่าม แ่ในเมื่อายหนุ่มไม่เลิหุหิ ึ้อหาเรื่อสนทนาเรื่ออื่นันไประหว่ารับประทานอาหาร
[1] เร็สอรั์ = ร้านอาหาร
[2] เ้าสมาม
----------------------------------------------------
วันหยุ้อมาิๆ ิๆ แบบสะใอ่าน่อเนื่อันไปเลย้า
เป็นโีอพลอยพิลาแล้ว หลุไปอยู่บ้านุหิุนาย ไ้อยู่แบบในานะแ้วยนะ
ไม่้อไปัส้วม ทำวามสะอาบ้าน ทำบุมาเยอะเินนน แมุ่!
แ่ว่า็ว่านะ พระเอำนาเอไ้ รันาเอมายัไ
อยาให้ิามัน่อไป
ปานอัปสร.
ความคิดเห็น