ลวงรักจิตเสน่หา (ฉบับรีไรต์) -ซีรีส์ลวงรัก-

ลำดับตอนที่ #1 : 1-1 หมอยากูซ่า (100%)

“ไงนายหมอ ไม่เจอนาน เดี๋ยวนี้นายดูอ้วนล่ำขึ้นนะ เบรคฟาสต์กินอะไรมาล่ะ?” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายผมบลอนด์ทองเอ่ยพลางหยิบปากกาบนโต๊ะในห้องตรวจมาก้มหน้าก้มตาเล่น ในขณะที่คุณแม่ยังสาวยังคงนั่งนิ่งเงียบบนเก้าอี้มีเบาะหุ้มหนังอย่างดี เมื่อคุณหมอหนุ่มในแว่นกรอบหนาได้ส่งสัญญาณทางสายตาให้หล่อนนั่งทนความซนของลูกชายไปเงียบ ๆ

“ข้าวผัดไข่ อเล็กซ์ล่ะครับ?”

“ไส้กรอก ไข่ดาว โอวัลติน เบิ้ลสองแก้วเพราะแด๊ดดี้ชงอร่อยมาก ไม่หวานไป จริง ๆ ผมว่าจะกินขนมปังปิ้งต่อ แต่ไม่ไหวละ อิ่มมาก เลยนั่งดูน้องอลิซกินคอร์นเฟล็คเคลือบคาราเมลใส่นม มีอัลมอนด์กับลูกเกดด้วย น้องอลิซเกลียดลูกเกด แต่มัมบังคับให้กินก็ต้องกิน บ้านนี้ใครห้ามขัดมาดาม”

“อ้อ... นอกจากอาหารเช้าอร่อย ๆ แล้วมีอะไรน่าสนใจอีกไหม?”

“ไปโรงเรียน น่าสนุก โรงเรียนผมมีอะไรให้ทำเยอะแยะ ไม่เหมือนมาโรงพยาบาล น่าเบื่อนะ...” ไม่พูดเปล่า ปากกาด้ามโลหะถูกชำแหละเป็นชิ้นด้วยท่าทางเหนื่อยหน่ายตามปากว่า ‘เบื่อ’ มากี่ครั้งก็เจอหมอถามเรื่องไม่เป็นเรื่อง หลังจากนั้นก็จ่ายยาบำรุงเดิม ๆ วันหยุดสุดสัปดาห์อย่างน้อยเดือนละครั้งยังต้องมาทำกิจกรรมที่โรงพยาบาลเอกชนจัดขึ้น ซึ่งกิจกรรมต่าง ๆ ควรน่าสนใจกว่านี้ ให้ถูกใจเด็กยุคใหม่ที่ใช้ชีวิตอยู่กับเทคโนโลยี

หนุ่มน้อยช่างเจรจาบิดกายไปมาบนเก้าอี้เหล็กหมุนได้ ก่อนจะหยุดสนใจของเล่นในมือ เลิกคิ้วน้อยขึ้นอย่างสงสัย “เอ้อ... แล้วนี่นายหาแฟนได้ยัง?”

“หมอ... ยังไม่มีแฟนครับ...”

คุณหมอหนุ่มจงใจตอบช้า ๆ เว้นช่วงไปพอสมควร เพื่อสังเกตพฤติกรรมของเด็กไฮเปอร์ว่าอีกฝ่ายจะพูดแทรกเขาหรือไม่ ซึ่งผู้ป่วยก็ทำได้ดี ฟังคำถามจนจบก่อนค่อยพูด แถมต่อคารมกับคุณหมอได้อย่างกวนประสาท

“น่าเห็นใจ ไม่อยากคุยเลย เดี๋ยวจะหาว่าโม้ เสาร์หน้าผมมีนัดเดทกับสาวคนใหม่”

“ดีใจด้วยนะ วันหลังพาสาวมาแนะนำให้หมอรู้จักบ้างล่ะ สุดหล่อ” ในน้ำเสียงใจดีหยอกล้อประสาหมอเด็ก ‘ธนัช’ ก้มหน้าลงเขียนขยุกขยิกลงกระดาษ อีกส่วนก็เคาะแป้นพิมพ์บันทึกลงในคอมพิวเตอร์ เจ้าเด็กแสบเลยลุกจากเก้าอี้ไปเล่นซนบนเตียงตรวจสีเขียว ห่างไปจากโต๊ะคุณหมอไม่กี่ก้าวเดิน

คุณหมอหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาผละจากแฟ้มสีดำสนิทหน้าคอมพิวเตอร์บันทึกงาน หลังจากที่วินิจฉัยความเปลี่ยนแปลงโดยคร่าว ๆ หันไปบอกอาการกับญาติคนไข้

“น้องอเล็กซ์เริ่มฟังประโยคจนจบไม่โพล่งถามขึ้นมาก่อนเหมือนตอนพบกันแรก ๆ แต่ยังมีเรื่องเคลื่อนไหว ปีนป่าย อยู่ไม่นิ่ง หมอจำได้ว่ากิจกรรมวันเด็กของโรงพยาบาลอาทิตย์ที่แล้ว น้องค่อนข้างขาดสมาธิและความตั้งใจ วันนี้หมอจัดยาบำรุงและวิตามินให้ทาน เรื่องการอ่านหนังสือภาพ นิทาน ดนตรีและการบำบัดอื่น ๆ คุณชไมพรต้องใช้ความอดทนทำต่อไปนะครับ”

“ค่ะ” สิ้นคำเท่านั้น คุณแม่พลันยกสองมือขึ้นทาบหน้าอกตกใจ เมื่อได้ยินลูกชายพูดอะไรบางอย่าง ขณะหยิบรถของเล่นขึ้นมาไถไปมาบนพื้น แถมกระโดดลงจากเตียงตรวจไปปีนโต๊ะแทน ขึ้นไปนั่งไขว้ขากระดิกเท้า

“บรื๋อออ...! หรือว่าหมอนี่จะเป็นเก้ง? ต้องใช่แน่ๆ”

มารดาหน้าแดงจัด กรีดเสียงแหลมเล็กออกมา “อเล็กซ์!”

“ไม่เป็นไรครับ”

จิตแพทย์หนุ่มหมุนเก้าอี้ มองขวับไปทางเด็กชายด้วยรอยยิ้ม “มานี่ซิ นายมาคุยกับหมอหน่อย”

“อะไรอีกล่ะ?” บ่นพลางส่ายหน้าไปมา แน่ว่าอเล็กซ์ไม่ลุกไปปรับความเข้าใจกับนายหมอหรอก จนร่างสูงในชุดกาวน์ลุกจากเก้าอี้หมุน ไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงตรวจ เด็กชายกระโดดลงจากเตียงด้วยขาเล็ก ๆ ที่แข็งแรง

“หมอไม่ได้เป็นเกย์ เข้าใจตรงกันนะ?”

“อ้อ งั้นเหรอ? Umm... It doesn’t matter”

นั่นคงไม่สำคัญกับคนไข้ อเล็กซ์เลิกสนใจของเล่นในมือ การนินทาคุณหมอหนุ่มที่อาจจะเป็น LGBT ขณะชายร่างสูงกำยำกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรก้มตัวลงให้มีระดับสายตาไล่เลี่ยกับเด็กเจ็ดขวบ เพื่อจะได้คุยกันถนัด

“วิตามินอร่อยมาก อีกอันเป็นลูกอมเคี้ยวเล่นบำรุงสายตาด้วย นายชอบช็อกโกแลตมั้ย?”

“ผู้ชายที่ไหนจะชอบช็อกโกแลตเท่าสาวสวย ๆ นั่นรสนิยมเด็กน้อยเลยนะ ประหลาดคน ช่างเถอะ เป็นคนดีก็พอ มัมบอกแบบนั้น อืม... ไว้คราวหน้าผมจะพาแฟนมาดูงานกิจกรรมที่นี่ นายก็หาเป็นตัวเป็นตนได้ละ อายุไม่ใช่น้อย ๆ”

“เอาเป็นว่าจะเก็บไปพิจารณา ยังไงคงต้องขอคำแนะนำเรื่องสาว ๆ จากนายนะ อเล็กซ์”

“ไม่มีปัญหา นอกรอบได้ ยินดีเสมอ”

สหายผู้ได้รับมิตรภาพคืน ยอมรับน้ำใจของคุณหมอ ส่วนคุณแม่ตระหนักถึงสิ่งที่คุณหมอแนะนำ ‘พยายามอย่าต่อว่าน้องเป็นเด็กไม่ดีหรือตี อาจทำให้เด็กก้าวร้าวมากขึ้น เด็กบางคนอาจเลือกพฤติกรรมเชิงลบ หมอแนะนำเป็นการให้คำชมหรือรางวัลเมื่อเด็กแสดงพฤติกรรมที่ถูกต้อง หากน้องทำตัวไม่เหมาะสมให้งดกิจกรรมที่ชอบ หรือตัดสิทธิพิเศษเป็นการทำโทษแทน’

เด็กชายลูกครึ่งไทย-อเมริกันเกิดหยิ่งผยองในการสนทนากับผู้ใหญ่ เขาไม่เคยเห็นชายตรงหน้าเป็นหมอ แค่เพื่อนต่างวัยในชุดขาวรุ่มร่ามก็เท่านั้น

อเล็กซ์หยัดยิ้มมุมปาก ตรงไปจับมือคุณแม่ที่ลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าสะพายพาดบ่าเตรียมจะออกจากห้อง หล่อนก้มหน้าลงมองรอยยิ้มใสซื่อแล้วคงโกรธลูกไม่ลง

“ขออนุญาตนะครับมัม ผมแค่แซวเพื่อนหมอของผมน่ะ ประมาณว่าเป็นแรงบันดาลใจให้มีแฟนได้สักคน”

“จ้ะ แต่หนูต้องสุภาพกับคุณหมอกว่านี้นะลูก พูดจาน่ารัก ๆ หน่อยนะ”

“Okay”

ไม่รู้ว่าหนุ่มน้อยจะทำตามคำขอหรือเปล่า คุณแม่หน้าตาซีดเจื่อน เมื่อลูกชายเพิ่งกระทำความผิดด้วยการนินทาคุณหมอหนุ่มหน้าหวานในระยะเผาขน หล่อนหันไปสบมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยความรู้สึกอับอายขายหน้า แม้แอบคิดตามคำลูกนินทา เมื่อมันมีมูลความจริงว่าทำไมคุณหมอหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยมากอายุปาเลขสามกว่าถึงไม่มีครอบครัว ถ้าไม่ใช่พวกอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกัน

“ดิฉันลานะคะ ขอโทษแทนลูกชายดิฉันด้วยค่ะคุณหมอ” แล้วยกมือไหว้ปลก ๆ ตามมารยาท ต่อให้อีกฝ่ายอายุน้อยกว่า คุณหมอหนุ่มยิ้มหวานอย่างไม่ถือสา

“ไม่เป็นไรครับ  ค่อย ๆ คุยกับลูกให้เข้าใจนะครับ สอนเขาอย่างใจเย็น ไม่ใช้อารมณ์ เดี๋ยวเขาก็ค่อย ๆ ดีขึ้น ไว้เจอกันอีกทีวันพุธหน้า บาย... นายอเล็กซ์ กินขนมให้อร่อยล่ะ” ปลายเสียงได้รับคำค่อนขอดตอบเป็นภาษาอังกฤษว่าใครจะกลับบ้านไปกินขนม ไร้สาระสิ้นดี! ในมือยังจับกุมมือคุณแม่ เป็นเครื่องบ่งบอกว่ายังไงเสีย อเล็กซ์ก็ยังเป็นเด็กเจ็ดขวบอยู่วันยังค่ำ

เด็กชายยังได้ทีพุ่งตัวเข้าไปล่ำลาสหายเต็มแรงเท่าที่ฝ่ามือน้อยจะทำได้ ตีเข้าบั้นท้ายคุณหมอ “แล้วเจอกันคราวหน้า บัดดี้!”

“อะ...!” มารดาเตรียมสาดถ้อยคำในลำคอ ก่อนกลืนมันลงไปได้ทันควัน เพียงใบหน้าหล่อเหลาคาดโทษด้วยรอยยิ้ม อันเป็นเหตุให้ทั้งสองต้องลนลานออกจากห้องตรวจไป