คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บ้านฝั่งขวา
- 5 -
บ้านฝั่งขวา
“ชื่อฟรอสก็แล้วกัน”
เดย์พูดแล้วชูเจ้าฟรอสขึ้นลง ซึ่งท่าทางเจ้าฟรอสก็สนุกไม่น้อย
“ก็แล้วฟรอสของนายมันแปลว่าอะไรไม่ทราบ” นาตาลีว่า
“ฟรอส ก็ฟรอสตี้ไง แปลว่าเกล็ดหิมะ” เดย์ตอบ “สร้างสรรค์อะไรอย่างงี้”
“ฮึ!” นาตาลีออกเสียงจากจมูกแล้วสะบัดหน้ากลับไปล้างจานกองพะเนินต่อ
“ฟรอสก็ดีนะ” มาทิลดาพูด อุ้มฟรอสมาไว้กับตัว แล้วลูบหัวมันเบาๆ (เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว)
“ถ้ามาทิลดาว่างั้น เสียงก็เป็นเอกฉันท์แล้วนะ เจ้าขนฟูนี่ชื่อฟรอส”
เดย์พูดเสียงดัง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ดังกว่าดังมาจากบ้านที่อยู่ถัดไปทางขวามือ มันเป็นเสียงตะโกนของคุณเบอร์ตันเจ้าของบ้าน ผสมกับเสียงร้องให้ของภรรยากับลูกสาว
“ทะเลาะกันล่ะมั๊ง” เดย์ออกความเห็น “ไปดูดีกว่า ไปด้วยกันมั๊ยมาทิลดา”
“อย่าไปยุ่งเรื่องชาวบ้านเขาเลยน่า...”
นาตาลีหันมาว่า แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะทั้งสองคนรวมทั้งเจ้าฟรอสหายออกไป แถมเปิดประตูหน้าบ้านทิ้งไว้อีกต่างหาก
“รอด้วยซี่” นาตาลีพูดแล้วรีบตามออกไป (โดยไม่ลืมที่จะปิดประตู)
“พวกเธอนี่จริงๆเลย -- ให้ตายสิ"
นาตาลีที่วิ่งตามมาว่าพลางหายใจหอบ แต่ต้องชะงักและแปลกใจกับภาพตรงหน้า เพราะเพื่อนทุกคนของเธอต่างละหน้าที่ที่กำลังทำอยู่ มาแอบมองเพื่อนบ้านจากรั้วข้างบ้านผ่านช่องระหว่างรั้ว
“นี่พวกเธอ!” นาตาลีพูด เสียงของเธอค่อยข้างดังทีเดียว
“ชู่ว์ อย่าเสียงดังซี่” ทุกคนพูดเกือบพร้อมกัน แล้วกาเบรียลก็ฉุดนาตาลีมาปิดปาก ขณะเดียวกันนั้นเอง นาตาลีก็สังเกตขึ้นไประเบียงห้องของลุงของเธอที่อยู่ติดกับห้องของมาทิลดา ก็ยิ่งทำให้เธอแปลกใจขึ้นไปอีกเพราะลุงของเธอเองก็กำลังเฝ้ามองพฤติกรรมของเพื่อนบ้านเช่นกัน ท่านส่งยิ้มให้เธอพลางโบกมือ แล้วทำท่าเอานิ้วมาแตะที่ริมฝีปาก (ซึ่งแปลว่าอย่าส่งเสียงดัง)
คุณเบอร์ตั้นชายวัยกลางคนหัวล้าน กับภรรยาที่อายุคงไปต่างกันมากนักและลูกสาวอายุสิบห้าต่างออกมาออกันอยู่หน้าบ้าน ทั้งสามยังอยู่ในชุดนอน
ขณะที่เขากำลังโวยวาย ภรรยาและลูกสาวก็นั้งร้องไห้กอดกันกลมอยู่บนพื้น
“ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ นังผีบ้า!” คุณเบอร์ตันตะโกนเสียงพลางเหวี่ยงกำปั้นไปมาเหมือนกำลังไล่อะไรที่น่ารำคาญอย่างบ้าคลั้ง
“ด่าเมียเป็นผีบ้าซะงั้น” เจมส์พูดตามภาพที่เห็น “ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยทะเลาะกันนี่นา”
“แกจะทำความลำบากให้ฉันไปถึงเมื่อไหร่” คุณเบอร์ตั้นตะโกน แล้วชี้นิ้วไปหาคู่กรณี แต่ทางที่เขาชี้ไปกลับเป็นบ้านของตัวเองไม่ใช่ภรรยาอย่างที่ใครเข้าใจ แล้วนี่ตกลงเขาทะเลาะกับบ้านหรือนี่
“ตาแก่คริสต์ เบอร์ตั้น นั่นนายกำลังทะเลาะกับใครน่ะ” ลุงโจนส์ตะโกนมาจากระเบียงห้อง “จะเป็นแองเจล่าก็ไม่ใช่ เพราะทางที่นายชี้ไปน่ะเป็นบ้านนายเองนะเพื่อนเอ๋ย”
“โจนส์ ถ้าฉันบอก นายจะหาว่าฉันบ้าน่ะซิ” เบอร์ตั้นตะโกนกลับมา
“บอกมาเถอะ ฉันไม่ถือ” ลุงโจนส์ตะโกนบอก
“บ้านฉันโดนผีสิง”
“นั้นนายว่าอะไรนะ”
“ฉันบอกว่า---บ้าน-โดน-ผี-สิง” เขาตะโกนทีละคำเพื่อให้ฟังได้ชัดๆ
“ผีเรอะ -- ผีอะไรล่ะ" ลุงโจนส์ตะโกนถาม
“นังผีบ้าอะไรสักอย่างนี่แหละ เวลากลางคืนชอบมาส่งเสียงกระซิกๆ พวกฉันจะประสาทกินอยู่แล้ว” เบอร์ตั้นตะโกนอย่างอารมณ์เสียสุดขีด
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ประสาทหลอนน่ะ” ลุงโจนส์พูด
“แล้วอะไรมันจะประสาทหลอนกันทั้งบ้านล่ะเนี่ย” เบอร์ตั้นว่าแล้วก็ชี้ให้เห็นสภาพลูกและภรรยาของตัว “แม้แต่คนใช้ยังพากันยกโขยงหนีหัวซุกหัวซุนไปกันหมด นายไม่สังเกตบ้างหรือไง ฉลาดซะเปล่านะนายน่ะ”
“เอ้า ว่าเข้านั่น ไหงลามมาด่าฉันล่ะฮะ ตาแก่”
ลุงโจนส์พูดแกมขำ
“ก็แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ -- ย้ายบ้านหนีเรอะ"
“ก็เออล่ะซิ อยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว” เบอร์ตั้นตอบ “มีที่ๆหมายตาแล้ว กะจะไปพรุ่งนี้เลย”
“เป็นงั้นไป แล้วจะย้ายไปไหนล่ะ”
“อยู่แถววังหลวง ฉันแก่แล้ว จะได้เดินทางไปทำงานสะดวก”
“ยังเป็นล่ามหลวงอยู่เหรอ” ลุงโจนส์ถาม
“เมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกผิดๆซะที” เบอร์ตั้นโต้ “ไม่ตายหรอกนะ ถ้าจะเรียกเอกอัคราชทูต ฉันภูมิใจในตำแหน่งนะ”
“ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็นึกว่าจะได้นายเป็นเพื่อนบ้านตั้งแต่เด็กยันแก่ตายซะแล้ว” ลุงโจนส์พูด “เอาเป็นว่า ไหนๆแกก็เป็นเพื่อนฉัน เย็นนี้มากินข้าวเย็นด้วยกันเป็นการอำลาแล้วกัน”
“เออ ฉันเองถ้าเลือกได้ก็อยากอยู่ในบ้านผีสิงนี่ให้น้อยที่สุด”
เบอร์ตั้นพูดก่อนจะหันไปทางที่เด็กๆซุ่มอยู่
“แล้วนั่นพวกเธอซุ้มทำอะไรกับตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว”
โดนจับได้แล้ว นั้นคือความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของทุกคน ก่อนที่โผล่หัวขึ้นมาพากันยิ้มจืดๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ คุณกับคุณนายเบอร์ตั้น” ทุกคนพูดเกือบจะพร้อมๆกัน
“อรุณสวัสดิ์ๆ” เบอร์ตั้นพูดด้วยสีหน้างงๆ
“วันนี้อากาศดีนะครับ คงจะได้เจอวันดีๆ” เฟียส์พูด
“ดีบ้าอะไร ฉันโดนผีหลอก” เบอร์ตั้นพูด อารมณ์เขาไม่ดีสักนิด
“อุ้ย -- โทษครับ" เฟียส์พูด ทำสีหน้าเจือนๆ “งั้นขอให้โชคดีนะครับ”
“เอ้า มัวแต่ทำอะไรกัน แยกย้ายกันไปทำงานซะซี่”
มาทิลดาลุกขึ้นพูด หวังกลบเกลื่อนสถานการณ์ ก่อนจะเดินอุ้มเจ้าฟรอสกลับเดินเข้าบ้าน แล้วทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไป
“ไม่อยากเชื่อ คุณเบอร์ตั้นจะย้ายออกซะแล้ว” เดย์พูดน้ำเสียงตัดพ้อ
“แล้วนายทำไมถึงตีหน้าซึมกะทื่ออย่างนั้นล่ะ” นาตาลีว่าพลางส่งสายตาดุอย่างไม่ไว้ใจอะไรบางอย่างที่แฝงอยู่ในสีหน้าของเด็กชายตรงหน้า
“คุณแองเจล่าทำขนมอร่อยน่ะสิ ฉันล่ะเสียดา...”
เดย์ต้องชะงักเมื่อโดยนาตาลีสะกิดอย่างแรงเข้าให้ที่กลางหลังจนหน้าเกือบทิ่ม
“ฉันว่าแล้ว น้ำหน้าอย่างนายไม่พ้นเรื่องกินหรอก” นาตาลีพูดพลางกัดฟันกรอด ในใจสะกดอารมณ์อย่างยากเย็น
“อยากรู้จัง ผีอะไรนะที่หลอกคุณเบอร์ตั้น” คิมพูด
มาทิลดาครุ่นคิดสักครู่ ก่อนตอบว่า “จากที่ฟังฉันว่าน่าจะเป็นผีผู้หญิงนะ”
“ทำไมล่ะ” คิมถามต่อ
“ก็จากไอ้คำว่า นังผีบ้า ก็น่าจะเป็นผีผู้หญิง” มาทิลดาตอบ
“คุณเบอร์ตั้นถูกผีหลอกเหรอ” แอนดริวชายหนุ่มร่างสูง เรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียว ปรากฏร่างเข้ามายังห้องนั่งเล่น
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” มาทิลดาพูด
“อรุณสวัสดิ์ มาทิลดา นาตาลี และก็...ทุกคน” แอนดริวพูดเขาไม่สามารถที่บอกชื่อได้หมดทุกคน
“คุณแอนดริวจะไปมหาวิทยาลัยสินะ” กาเบรียลว่า
“ใช่ กาเบรียล” เขาพูด “วันนี้มีโต้วาที และฉันเป็นหัวหน้าฝ่ายค้าน ในยติ “ควรให้ผู้หญิงเป็นประธานคณะในมหาลัยหรือไม่” ที่ฉันตัดสินใจอยู่ฝ่ายค้านก็เพราะ...” แอนดริวพูดลูบหัวนาตาลีและมาทิลดา “ฉันรู้จักผู้หญิงที่ฉลาดกว่าผู้ชายและคู่ควรที่จะรับตำแหน่งสำคัญๆ ในสังคมน่ะสิ”
“หมึก หอย ปู ปลาอร่อยนักหนา ฉันล่ะชอบกิน แต่ที่ฉันชอบกว่านั้นคือกุ้งนั้นไง กินกุ้ง กินกุ้ง กินกุ้ง”ทั้งสามร้องเพลงประสานเสียงเมื่อเปิดประตูโผละเข้ามาในห้องนั่งเล่น
“วันนี้ได้กุ้งมาเหรอ” แดเนียลถาม
“ไม่ได้ยินเพลงเมื่อกี๊รึไง คิดซิ!” ไนเจลพูดกระแทกเสียงอย่างได้อารมณ์ “พวกฉันร้องมาตลอดทางนู้นแน่ะ ชาวบ้านชาวเมืองต่างพากันมองด้วยสายตาชื่นชมและยินดีไปกับพวกเรา”
“แน่ใจนะว่าเขาไม่ได้คิดว่า พวก-นาย-บ้า” กาเบรียลพูดประชด
“รึปล่าวนะ” เอริคพูดอย่างไม่แน่ใจ ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นอารมณ์สุขใจอย่างรวจเร็ว เมื่อคิดถึงสิ่งที่พวกเขาจับได้วันนี้ “ไม่รู้ล่ะ - - ยังไงวันนี้ก็ได้กินกุ้ง"
“ชาลี นี่นายก็บ้าตามเจ้าสองหน่อนี่มาด้วยเหรอ” คิมมองชาลีอย่างไม่เชื่อสายตา “แถมหน้ายังแดงก่ำขนาดนั้น...”
“กินกุ้งเฟ้ย กินกุ้ง...” ชาลีพูดเสียงเหมือนคนเมาเหล้า (แถมตัวโยกไปโยกมา ยิ่งดูเหมือนคนเมาเข้าไปใหญ่) โดยไม่ฟังที่คิมพูดแม้แต่นิด
“อย่าบอกนะ ว่าพวกนายเอาอะไรแปลกๆให้ชาลีกินอีก” นาตาลีพูด สีหน้าไม่ไว้ใน
“เราเปล่านะ แต่มันดันทะเล้อทะล้าไปกินเองสิไม่ว่า” ไนเจลพูดพลางกั้นหัวเราะ เอาข้อศอกกระทุ้งแขนเอริค
“แล้วตกลงว่ากินอะไรเข้าไปล่ะ” มาทิลดาถาม
“เห็ดเมาย่างเกลือของพวกชาวประมงน่ะสิ” ว่าแล้วทั้งสองก็หัวเราะงอหายเหมือนคนบ้า ก่อนที่คนเมาจะเข้ามากอดคอเพื่อนทั้งสองและหัวเราะผสมโรงอย่างเสียสติ และทันใดนั้นเอง...
ตุ้บ...
“นายเป็นอะไรรึเปล่าน่ะเพื่อน”
ความคิดเห็น