คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บ้านกลาง
- 4 -
ชายคาแห่งเมตตา ใต้นภาแห่งดวงดาว
หมาป่าตัวน้อย ขนนุ่มฟูสีขาวบริสุทธิ์ นอนขดตัวอยู่ในกล่องเงิน มันช้อนดวงตากลมโตเป็นประกายมองมาทิลดา ช่างเป็นภาพที่น่ารักเกินบรรยาย
มันลุกขึ้นช้าๆ ขยับขาเล็กน้อยเหมือนลูกสุนัขหัดเดิน เมื่อสามารถยืนได้อย่างมั่นคงแล้วมันก็สะบัดขนที่หนานุ่มฟูอยู่แล้วให้ดูฟูฟ่องขึ้นไปอีก ก่อนจะตะกายจากกล่องกระโดดขึ้นไปเลียหน้ามาทิลดาเบาๆ
มาทิลดาลูบหัวเจ้าหมาป่าพลางหัวเราะ(เพราะจั๊กจี้) อย่างสนุกสนาน
“ให้ตายสิ” นาตาลีอุทาน
“น่ารักจังเลย” ไลลาพูด
“ว่าไง เจ้าหมาน้อย” เดย์ว่าพลางเอื้อมมือหวังไปลูบ แต่โดนเจ้าหมาน้อยคู่ฟ่อเข้าให้ “หน็อย เจ้าหมานี่ เดี๋ยวจับเข้าโครงการอาหารฉลามซะหรอก จะบอกอะไรดีๆให้นะ แถวนี้มีตาลุงชาวประมงใจโหดชอบโยนหมาให้ฉลามกินด้วยนะ จะบอกให้”
“เจ้าตัวน้อยนี่มาอยู่ในกล่องได้ไงน่ะ” นาตาลีถาม “เธอไปเอามาจากไหนเหรอ”
“ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เมื่อคืนเกิดเรื่องประหลาดมากเลย แต่ฉันก็จำไม่ค่อยได้แล้ว” มาทิลดาพูด ในสมองกำลังพยายามไล่เลียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และสิ่งที่เธอนึกได้เป็นอย่างแรกคือใบหนาขาวซีดของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอมีผมยาวสีดำ ปากของเธอสีแดงดุจสีดอกกุหลาบและนัยน์ตาที่แสนประหลาด ข้างซ้ายสีน้ำเงินเข้ม ข้างขวาสีแดง “คุณเอวาเจลีน” มาทิลดารำพึงเสียงแผ่วเบา
“คุณเอวาเจลีน -- คุณเอวาเจลีนนี่ใครกันล่ะ” เจมส์ถาม
“เธอเป็นเจ้าของร้านอะไรซักอย่างที่ตั้งอยู่หน้าท่าเรือ” มาทิลดาพูดพลางหันไปหาเพื่อนคนนั้นทีคนนี้ที เพื่อดูว่ามีใครที่รู้จักบ้าง
“ท่าเรือที่ถัดไปอีกสองซอยน่ะเหรอ” คิม เบอร์รี่ถามขึ้นมา “แถวนั้นฉันเคยไปเดินตลาดนัดบ่อยๆน่ะ”
“ฉันว่าคงใช่ที่นั่นแหละ” มาทิลดาตอบ
“แต่ก่อนจะทำอะไร ฉันว่าให้มาทิลดากินข้าวก่อนดีกว่า เมื่อวานก็ไม่ได้กลับมากินข้าวเย็น คงหิวล่ะซิ” นาตาลีพูด เธอคงไม่รู้หรอกว่าเธอน่ะรู้ใจมาทิลดาขนาดไหน
“นาตาลีจ๋า ฉันอดอยากปากแห้งมาหลายวัน ฉันขอเพิ่มอีกซักหน่อยสิ” เดย์โอดครวณอย่างร้องขอความเห็นใจ
“อย่ามาพูดบ้าๆนะ นายกินคนเดียวเท่ากับที่พวกเรากินรวมอีกมั้ง” นาตาลีว่า มือเขย่าตะหลิวไปมา (เกิบโดนเฟียส์กับกาเบรียลที่ยืนขนาบข้างเธออยู่แน่ะ ดีนะที่สองคนหลบทัน) “ถึงเวลาที่ฉันจะต้องเอาอาหารไปเสิร์ฟให้คุณลุงของฉันซักที”
“จริงสิ วันนี้ยังไม่ได้ไปสวัสดีครูโจนส์เลย” เดย์พูด หน้าตะกละเต็มที่ “งั้นเดี๋ยวฉันเอาขึ้นไปให้เอง”
“ไม่ต้องมาเจ๋อ ฉันรู้ทันหรอกน่า หน้าอย่างงั้นไว้ใจไม่ได้หรอกย่ะ” นาตาลีพูด ก่อนจะสะบัดหมุนตัวกลับเข้าห้องครัวไป
“นายนี่ต้องกัดกับนาตาลีเค้าให้ได้ทุกวันเลยนะ” เฟียส์พูดพลางหัวเราะ ขณะมองตามหลังนาตาลีที่เดินเข้าไปในห้องครัว
“ถ้าไม่กัดแล้วมันนอนไม่หลับน่ะ เพื่อน” เดย์พูด
“วันนี้มาทำงานกันเหรอ” มาทิลดาดื่มซุบในช้อนก่อนจะหันมาถาม เดย์ เฟียส์ เจมส์และเปาโล โดยไม่สังเกตเจ้าหมาป่าน้อยที่เอาอุ้งเท้าเล็กตะกุยเสื้อของเธออย่างเรียกร้องความสนใจ
“ใช่แล้วล่ะ วันนี้ครูโจนส์ไม่สอนน่ะ” เจมส์พูด
“เหรอ” มาทิลดาพูด “ว่าแต่วันนี้ยังไม่เห็นไนเจล ชาลีแล้วก็เอริคเลยนะ ยังไม่มากันเหรอพวกนั้น” บัดนี้เจ้าหมาป่าตัวเล็กกำลังตะกายขึ้นบนโต๊ะด้วยความพยายามอย่างยิ่งยวด
“พวกนั้นคงไปดูที่ท่าเรือละมั้งว่าวันนี้มีปลาอะไรมาติดแหของพวกชาวประมงบ้าง เมื่อคืนเจ้าพวกนี้มาค้างที่บ้านฉัน บอกว่าจะต้องไปฉิงกุ้งมาให้ได้” เฟียส์ว่า
“กุ้งเหรอ ก็ดีน่ะซิ -- อ๊ะ! ทำอะไรของแกน่ะ” มาทิลดาร้องเสียงดัง เมื่อเจ้าหมาป่ายืนอยู่บนโต๊ะและกำลังจะกินขนมปังก้อน “มานี่ม่ะ ลงมากินข้างล่างซะ ขึ้นไปกินบนโต๊ะไม่ได้ รู้มั๊ย” ว่าแล้วก็รีบจัดแจงเอามันลงมาพร้อมขนมปังหนึ่งก้อนรองไว้บนกระดาษเช็ดมือ
เจ้าหมาป่าไม่รอช้า รีบแทะขนมปังก้อนด้วยฟันเล็กๆ ทันที
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปกับเจ้าตัวเล็กนี่ล่ะ” กาเบรียลถาม
“ฉันจะลองไปถามคุณเอวาเจลีน เผื่อว่าอาจจะรู้อะไรบ้าง” มาทิลดาตอบ เธอสังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่ขนมปังในมือเธอ “นายมองอะไรของนาย”
เดย์สะดุ้งโหยงเมื่อมาทิลดาพูด ก่อนจะแก้ตัวเป็นพลันละวัน “เปล่านะจ๊ะ มาทิลดาจ๋า -- ว่าแต่ขนมปังนั้นน่ากินจังนะ...”
มาทิลดามองเดย์และหัวเราะเล็กน้อย เธอหยิบขนมปังก้อนหนึ่งแล้วยื่นให้เขา
และทันทีที่ขนมปังตกถึงมือ เขาก็ปาดเนยใส่และกินอย่างรวดเร็วจนหมดในพริบตา
“มาทิลดา เธอน่ารักที่สุด” เขาพูดก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะ “ฉันไปช่วยนาตาลีล้างจานดีกว่า” แล้วก็เดินเข้าห้องครัวไป
“พี่เจมส์ วันนี้เวรเราสองคนรดน้ำต้นไม้นี่ รีบไปดีกว่า” เปาโลพูด ก่อนลากเจมส์ออกไปทางประตูหลัง
“นั้นสินะอยู่บ้านเขาก็ต้องตอบแทนพระคุณ อย่างน้อยก็โดยการช่วยทำความสะอาดก็ยังดี” เฟียส์พูด “ฉันเองก็ต้องไปแล้วล่ะ”
“ไปไหนเหรอ” คิมถาม
“ก็ จะไปดูม้าในคอกหน่อย”
“ฉันไปด้วยนะ จะไปดูว่าลูเป็นไงบ้าง (ลูคือลูกม้านั่นเอง)” คิมว่าแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร
“ดีเลย ไปกันเถอะ คิม” เฟียส์พูดกวักมือเรียกคิม และออกไปประตูเดียวกับที่เจมส์และเปาโลออกไปเมื่อสักครู่
“คุณเอวาเจลีนที่ว่านี่เป็นเป็นเจ้าของร้านใช่มั๊ย -- แล้วร้านของหล่อนขายอะไรเหรอ” กาเบรียลถามขณะเปลี่ยนน้ำในแจกันบนโต๊ะกินข้าว
“ขายอะไรน่ะเหรอ – ไม่รู้ซิ สารพัดสารเพไม่รู้ขายอะไรตั้งเยอะแยะ ฉันเองยังได้สร้อยคอมาตั้งเส้นหนึ่ง แถมคุณเธอยังยอมให้แลกกับต่างหูของฉันอีก” มาทิลดาพูดขณะรวบรวมช้อนส้อมและจานให้มาอยู่ในกองเดียวกัน “แล้วยังกุญแจนี่อีก ไม่รู้ว่าฉันไปหยิบมาจากร้านของเขารึปล่าว”
“ต่างหูคู่นั้นอยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่เสียดายบ้างรึไง ฮึ มาทิลดา” กาเบรียลพูด ดวงตากำลังชื่นชมผลงานการจัดดอกแดฟโฟดิลในแจกันของตัวเอง แล้วพูดกับตัวเองว่า “เก่งเหมือนกันนะเรา”
“เสียดายเหรอ อืม... -- ก็ไม่นี่ ทำไมกันนะ” มาทิลดาพูดแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะ ในมือถือถ้วยชามและจานที่กินเสร็จแล้ว
“สร้อยน่ารักดีนะ” กาเบรียลพูดกับมาทิลดา ปกติเธอไม่ค่อยพูดดีๆอย่างงี้เท่าไหร่นัก ก่อนจะหันไปพูดกับไลลา “ไลลาเอาผ้ามาเช็ดโต๊ะซิ”
“รู้แล้ว” ไลลาพูด ทำหน้าปั้นปึ้งเข้าครัวไป
“ขอบใจ” มาทิลดาตอบ
“เออะ เธอนี่บ้าจริง” กาเบรียลว่า
“เอาเถอะน่า” มาทิลดาพูด ก้มเก็บเศษขนมปังของเจ้าหมาป่าใส่จานของเธอ “งั้นฉันไปก่อนนะ” มาทิลดาหนีบดาบไว้ใต้แขนแล้วเข้าไปในครัว เจ้าหมาป่าน้อยก็เดินตามไปต้อยๆ
ในครัวมีนาตาลีที่ก้มหน้าก้มตาล้างจาน(เธอเอาอาหารไปให้ลุงกลับลงมาแล้ว)กับเดย์ที่กำลังนั่งฟังข่าววิทยุอยู่ใกล้ๆ
“วางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวฉันล้างเอง” นาตาลีว่าพลางชี้ไปข้างซิ้งล้างจาน
“ขอบคุณมาก”
มาทิลดาพูดแล้วทำตามที่นาตาลีสั่ง
“พี่ล่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ” มาทิลดาถามถึงแอนดริวผู้ที่เรียกได้ว่าเป็นพี่ชายบุณธรรมของเธอ ส่วนนาตาลีก็เปรียบเป็นพี่สาว และครูโจนส์ก็เป็นลุงที่รับเธอมาเลี้ยง
“ตื่นแล้ว ข้าวก็ไม่กิน ตอนนี้อาจอยู่ในห้องสมุดก็ได้มั้ง” นาตาลีตอบ “แล้วนั้นจะใส่ชุดนอนทั้งวันหรือไงจ๊ะ อีหนู”
“ฮึๆ งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” มาทิลดาพูดแล้วอุ้มเจ้าหมาป่ายื่นให้เดย์ “ฝากเจ้านี่ด้วยนะ”
“จ้าๆ” เดย์ขานรับ (ถึงจะโดนเจ้าหมาป่าขู่เล็กๆก็ตาม) “มาทิลดาจะไม่ตั้งชื่อให้มันหน่อยเหรอ เจ้านี่น่ะ”
มาทิลดาที่อยู่หน้าบันไดแล้วหันขวับหลับมา พลางทำสีหน้าครุ่นคิด “ก็อยากนะ แต่มันไม่ใช่ของฉันซะหน่อยนี่”
“งั้นฉันตั้งชื่อชั่วคราวให้แล้วกันนะ” เดย์พูด
“เอาซิ” มาทิลดาพูด “คิดไปก่อนแล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำก่อนล่ะ” แล้วเธอก็เดินขึ้นบันไดไป
ความคิดเห็น