รักนะยัยตัวแสบ (ซีดี-ไวโอลิน)

ลำดับตอนที่ #4 : ไม่ใช่ไม่รัก 100%

 ข้อความเข้าครับ ข้อความเข้าครับ ข้อความเข้าครับ 

    เสียงริงโทนข้อความดังขึ้นปลุกคนที่นอนอยู่ให้ตื่นขึ้นในเช้าวันใหม่ที่แจ๋มใสสำหรับใครบางคนและใครบางคนที่กำลังจะสูญเสียของมีค่าไป

   ''พี่กันต์''
 
     พี่กลับมาแล้วนะโอลินขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรไปบอกว่าจะกลับมาก่อนกำหนด 
                          ปล.ตื่นได้แล้วนะเราขี้เซาอีกแล้วคิดถึงนะครับที่รัก

     ฮื่อออ ใครส่งข้อความมาแต่เช้าเนี่ยเจ้าของโทรศัพท์บ่นไปพร้อนยื่นมือไปที่หัวเตียงเพื่อดูว่าใครส่งข้อความมาปลุกตน เอ หรือว่าจะเป็นยายฝันนะทำไมคิดว่าเป็นยายฝันนะหรอไม่ให้คิดได้ไงฝ่ายนั้นชอบโทรหรือไม่ก็ส่งข้อความมากวนตอนเช้าบ่อยๆจนยายกุดจี่บ่นเป็นแม่ค้าตลาดสดเลย อ่า ไม่ใช่ยายฝันนิแต่เป็นพี่กันต์อ่อ พี่กันต์ ชื่อนี้ปลุกให้คนที่นอนอยู่หายง่วงเป็นปลิดทิ้งพร้อมตะโกนลั้นห้อง

    ''เฮ้ยยยยย พี่กันต์กลับมาแล้ว'' ฉันไม่ได้ฝันไปใข่มั๊ยดีใจเหมือนถูก
รางวัลที่หนึ่งแต่มันมากกว่านั้นความรู้สึกตอนนี้อยากบอกว่า คิดถึง คิดถึง อยากเจอหน้า ไม่รอช้ากว่านั้นก็กดโทรออกหาคนที่คิดถึงและอยากเจอหน้า สัญญาณดังอยู่ไม่นานก็มีคนรับสาย

    ''ว่าไงครับเด็กขี้เซา'' เสียงปลายสายทักมาทันที

   ''พะ พี่กันต์กลับมาแล้วจริงๆใช่มั๊ยคะ'' ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุตะกะจะว่าดีใจก็ดีใจจนอยากร้องไห้

   ''ครับ พี่กลับมาแล้วนะลิน'' ปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความห่วงใย

   '' ลินคิดถึงพี่ที่สุดเลย ลินรอวันนี้มาแทบตายวันที่จะได้เจอหน้าพี่'' ถึงแม้ว่าเวลา2ปีที่ผ่านมาจะมีการโทรคุยกันบางเปิดกล้องบางแต่มันก็ไม่เหมือนเจอหน้ากันตรงๆที่สามารถสัมผัสกันได้

   '' ร้องไห้ทำไมฮ่ะเรา พี่กลับมาแล้วนะอย่าร้องไห้เป็นยัยเด็กขี้แยสิครับ''

   ''เปล่าซะหน่อย มันดีใจอ่าลินไม่ได้ร้องนะ''

   ''ครับ ว่าแต่เย็นนี้เราว่างมั๊ยออกมาเจอพี่ที่ร้านเดิมที่เราเคยไปหน่อยได้ไหม''  คนปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ

   ''ว่างอยู่แล้วค่ะ ค่อยดูนะถ้าลินเจอพี่ลินจะกอดให้หายคิดถึงเลย ฮ่าฮ่า''

   ''ครับ พี่จะรอนะโอลิน 1 ทุ่มเจอกัน''

   '' ค่ะ ไว้เจอกันนะ บาย''

    ''ครับ บาย''

     #ต่อ
                             ชีวิตผู้หญิงหนึ่งคน
                        ก็คงเหมือนๆ ทั่วไป ต้องการ
                   แค่ใครสักคนเท่านั้น เธอคือคนที่เข้ามา
                         ทุ่มเททุกอย่างให้กัน เพื่อฉัน
                              เธอนั้นทุ่มเทหมดใจ

                    สิ่งนั้นที่ฉันเฝ้าหวง สิ่งนั้นที่มันสำคัญ
                          เพื่อคน ที่รักฉันจึงให้ไป
                             เมื่อมันจบด้วยน้ำตา
                          เมื่อเธอกลับมาจากไป
                   สิ่งสุดท้าย สิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือ

                                                       เพลง ร่องรอยของสองเรา
 

หลังจากแต่งตัวเสร็จฉันก็แวะซื้อขนมคุกกี้รสโปรดไปฝากพี่กันต์อ่าตอนนี้ก็เวลาหกโมงครึ่งแล้วไปถึงก่อนก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้งฉันบอกกับตัวเองแบบนั้นเมื่อมาถึงร้านเดิมที่พี่กันต์พูดนั้นก็คือร้านที่เราเดทกันครั้งแรก ฮ่าฮ่า โรแมนติกเนอะว่าไมแต่ทำไมฉันรู้สึกถึงรางสังหรณ์แปลกๆนะคงไม่มีอะไรหรอกมั้งช่วงนี้ประเทศไทยอากาศร้อนมากคงทำให้คิดไปเองเมื่อคิดได้แล้วก็ผลักประตูเข้าไปในร้านพร้อมยิ้มให้กับเจ้าของร้านที่หันหน้ามองมองฉันแปลกๆเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่พูดอ่านั้นพี่กันต์นิทำไมมาเร็วจังเมื่อเห็นว่าพี่กันต์นั้งอยู่แล้วก่อนที่ฉันจะเดินเข้าไปหาก็มีผู้หญฺิงคนหนึ่งนั้งอยู่ตรงข้ามพี่กันต์ถ้าไม่สังเกตุดีๆก็จะไม่เห็นเพราะว่าที่ผุ้หญิงคนนั้นนั่งมีต้นไม้บังเอาไว้และที่ที่ฉันยืนอยู่จึงได้ยินข้อความสนทนาของพี่กันต์และผู้หญิงคนนั้น

   ''นี้ กันต์ไหนนายบอกว่าจะเลิกกับยัยเด็กนั้นไงทำไมถึงยังไม่เลิกอีกฮ่ะ''

   ''เอาน้า เดย์วันนี้ไงที่เราจะบอก''

   ''ฉันว่าฉันให้เวลานายนานแล้วนะกันต์หรือว่านายรักยัยเด็กนั้นฮ่ะ''

   ''เฮ้อ รักงั้นหรอเดย์ ฉันไม่มีวันรักคุณไวโอลินผู้สูงศักดิ์คนนั้นหรอกนะ''

   ''หมายความว่าไงกันต์ ถ้าไม่รักนายก็คงไม่ครบว่าจนถึงวันนี้หรอกนะทั้งที่มีฉันอยู่'' ใช่มันหมายความว่าไงแล้วคบทั้งที่มีฉันที่ผู้หญิงคนนี้พูดมันหมายความว่าอะไร อย่าบอกนะว่า

   ''ฉันจะบอกให้นะ ฉันไม่ได้รักยัยเด็กนั้นที่คบก็เพื่อความสนุก เอาน้าอย่างอลดิยังไงเดย์ก็คือคู่หมั้นผมนะ'' คะ คู่หมั้น ฮ่ะตลกสิ้นดีเลยนี้นะหรอคนที่บอกว่าเคยรักคนที่บอกว่ามีฉันคนเดียว

ตุ๊บ เสียงคุกกี้หล่นลงพื้นเมื่อจบประโยคของคนที่เคยรักกันทำให้ทั้งคู่หันมาทางที่ฉันยืนอยู่

   '' โอลิน '' พี่กันต์พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฉันยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น

   '' ไงค่ะ ผมไม่เคยรักยัยเด็กนั้นเลยคบเพื่อความสนุก มันหมายความว่ายังไงฮ่ะพี่กันต์ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันคิดเองไปหมดเลยใช่มั๊ย '' สรรพนามที่พูดตัวเองเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินข้อความทั้งหมดจากปากของคนที่เคยมีความทรงจำที่ดีต่อกัน

   ''ลิน คือพี่ พี่ ''

   ''ไงถึงพูดไม่ออกเลยละคะพี่กันต์'' น่าสมน้ำตาตัวเองเลยชะมัดทั้งๆเฮียชานเคยเตือนเอาไว้แล้วว่าพี่กันต์ได้รักฉันจริงแต่ฉันไม่เชื่อเพราะอะไรนะหรอ ความเชื่อใจไงความรู้สึกดีๆที่เรามีต่อกันไม่สิมันของฉันคนเดียวนิ

   '' เปล่า ไม่ใช้พี่พูดอะไรไม่ออกแค่ไม่คิดว่าเราจะได้มายินเรื่องที่พี่พูดกับคู่หมั้นพี่แค่นั้นเองสิ่งที่เราได้ยินไม่ผิดหรอก พี่ ไม่ เคย รัก เรา แค่คบเพื่อความสนุก'' คนที่ฉันคิดว่ารักกันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไหนจะสายตาที่มองว่าฉันมันก็แค่ผู้หญิงคนโง่คนหนึ่งเท่านั้น

   '' พี่พูดออกมาได้ไงอ่ะ ไหนจะความจำดีๆที่เรามีต่อกันละคะ อย่าบอกนะว่าพี่ก็ไม่เคยรู้สึกว่ามีความจำที่ดีๆกับฉัน''

   '' ใช่ พี่ไม่เคยมีความจำดีๆต่อเราเลยสักนิดเดียว เอาละไหนเมื่อเธอก็ไม่ยินชัดแล้ว เราเลิกกันเถอะเพราะพี่มีคู่หมั้นอยู่แล้ว'' พูดจบพี่กันต์ก็ลุกขึ้นพร้อมผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะเดินออกไปก่อนที่จะออกไปพี่กันต์ก็หันหลังกลับมา

   '' อ่อ ฉันลืมบอกเธอไปว่าถ้าเจอกันที่ไหนก็ไม่ต้องทักนะ นับแต่นี้ถือว่าเราไม่เคยรู้จักกัน'' บอกออกไปพร้อมเดินเหยียบถุงคุกกี้ที่ฉันซื้อมา ฮ่าฮ่า ฉันก็เหมือนคุ๊กกี้พวกนั้นแหละที่ไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาเขาคนนั้นไม่ใยดีมันเลยสักนิดว่าจะเจ็บขนาดไหนว่าจะรู้สึกยังไงนี้สินะความรู้สึกตอนนี้มันเจ็บจนไม่รู้จะพูดว่าอะไร นี้นะหรอคนที่เคยรักนี้นะหรอคนที่บอกว่าจะมีแค่ฉันคนเดียวนี้นะหรอความรู้สึกดีๆที่มีใจกัน เฮ้อเจ็บชะมัดตลอดเวลา3ปีที่ผ่านมามันคงไม่มีค่าสำหรับพี่สินะ พี่กันต์ เมื่อคิดได้ฉันก็รีบเช็ดน้ำตาออกพร้อมออกจากร้านที่มีความทรงจำที่ดีแต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว

เสียงฝนตกโปรยปรายทั้งที่มันไม่ใช่ฤดูฝนของมันเหมือนจะตกเพื่อเย้ยฉันสินะกับรักครั้งแรก ฉันเดินออกมาจากร้านนั้นในขณะที่ฝนตกหนักฉันไม่คิดที่จะหลบฝนเลยซะนิดเดินไปได้อีกแค่ก้าวหนึ่งฉันก็ทรุดนั่งลงกลางถนนพรอมกับร้องไห้แข่งกับสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่ต้องกังวลว่าจะมีรถขับมาแถวนี้ฝนตกหนักขนาดนี้คงไม่มีคนกล้าขับ

ปรื้นนน ปรื้นนน มีเสียงรถพร้อมกับแสงไฟของหน้ารถทำให้ฉันต้องเง่ยหน้าขึ้นมาว่าเป็นใคร

   ''ลิน โอลินใช่ไหม''

   '' พะ พี่กายยยยย ฮื่ออออออ'' เมื่อเห็นว่าเป็นใครฉันก็โผล่เข้ากอดพี่กายเต็มแรงพี่กายก็กอดปลอบฉันโดยไม่กลัวว่าจะทำให้ตนไม่สบายเมื่อมานั้งกอดกับน้องกลางถนนและกลางสายฝนที่ตกลงมา

   '' ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร อยากร้องก็ร้องออกมาให้หมดเพราะพี่จะอนุญาติให้เราร้องไห้เพราะไอ้ผู้ชายพรรคนั้นอีกเด็ดขาด'' พี่กายพูดพร้อมกอดฉันด้วยความอ่อนโยนฉันจะไม่ถามว่าพี่กายรู้ได้ไงว่าฉันร้องไห้ให้ใครและรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ไหน

   '' ลุกขึ้นเถอะนะลิน เดี่ยวจะไม่สบายขึ้นมาไอ้เฮียชานของเราจะว่าพี่เอานะ ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้อย่าไปเสียใจเลยนะโอลินคนเก่งของพี่'' พี่กายพูดติดตลกเมื่อเห็นว่าฉันร้องไห้หนักขึ้นพร้อมพยุงฉันกลับไปที่รถที่พี่กายจอดเอาไว้ฉันไม่ได้พูดอะไรนอกจากพยักหน้าให้พี่ชายอีกคน ใช่ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้แต่มันก็เจ็บกับการรักครั้งแรกครั้งนี้ฉันจะร้องไห้แค่วันนี้วันเดียวเพราะยังมี พี่กาย เฮียชาน และม๊ากับป๋าที่ยังรักฉัน เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็หันกลับไปที่ร้านนั้นอีกครั้งร้านที่มีความทรงจำของฉันกับพี่กันต์ ลาก่อนนะค่ะพี่กันต์ ลาก่อนรักครั้งแรก ลาก่อนความทรงจำที่ดี

 

                        จะรู้อะไรบ้างไหม จากวันที่เธอทิ้งไป
                        ยอมรับ ว่าใจก็มีรอยช้ำ แต่มันค่อยๆ
                          ลบเลือน ไปพร้อมกับคืนและวัน
                         แต่สิ่งเดียว เท่านั้นที่ยังหลงเหลือ

                          มันคือร่องรอยของความรู้สึก
                     ร่องรอยของความผูกพัน ซึ่งเธอไม่มีวัน
                     ที่จะเข้าใจ